Vikan - 09.12.1943, Blaðsíða 6

6
VIKAN, nr. 49, 1943
legt og þægilegt að hafa komið fyrir hann, því
að hann var mjög glaðlegur á svip. Sergia heils-
aði honum vingjamlega og á meðan þau voru
að tala saman, sat Mary og athugaði andlit bróð-
ur síns, eins og hana langaði ákaft til að tala
við hann. Að lokum spurði Sergia brosandi, hvað
væri að henni og Mary viðurkenndi þá brosandi
um leið og hún leit á Julian, að hún væri viss
um, að eitthvað gleðilegt hefði komið fyrir hann.
„Það er rétt, Mary,“ sagði bróðirinn; „það er
hreint og beint dásamlegt, sem hefir gerzt. Mér
er boðin allra bezta staðan hjá Hurst. Eg gat
varla trúað mínum eigin augum, þegar ég las
bréfið, sem Sir David Hurst sendi mér og þar,
sem hann spyr, hvort ég vilji ekki fá stöðuna,
sem veslings Stannard hafði í verksmiðjunni."
„Er þetta satt, Julian?" hrópaði Mary og flaug
upp um hálsinn á honum.
„En hvað ég er glöð. Nú verðum við rík!
Manstu, hvað við höfum byggt mikla loftkastala
um þessa sömu stöðu, og nú hefir þú fengið
hana.“
Mary dansaði í kringum bróður sinn, og hún
var yndisleg með leiftrandi augu, rjóða vanga
og ljósa hárið, sem var eins og skínandi gull-
rammi um andlit hennar.
Sergia horfði brosandi á ungu stúlkuna og
sneri sér svo að Juliani og óskaði honum til
hamingju.
„Ég skil alls ekki, að hann skuli hafa valið
mig í þessa stöðu," sagði Julian litlu seinna, „ég
þekki hann varla."
„Hann þekkir yður líklega," sagði Sergia, „ann-
ars myndi hann ekki bjóða yður hana.“
„Nei, auðvitað ekki,“ sagði Armstrong og rétti
hreykinn úr sér. „Og það bezta við þetta er,
að ég stend ekki í þakkarskuld við nokkum út
af því að hafa fengið þessa stöðu."
„En hvað þú ert stoltur, Julian," sagði Mary
innilega; „en þú hefir líka ástæðu til þess. Sir
Ðavid hefir áreiðanlega látið þig fá þessa stöðu,
af því að honum hefir fundizt þú sá eini, sem gæti
staðið sig í henni. Hver ætti að hafa mælt með
þér ? Það eru engar góðar dísir i Stanchester, það
væri þá helzt Sergia —.“ Hún þagnaði skyndi-
iega, þegar hún sá hræðslu- og gremjusvipinn á
andliti Sergiu, en svo hélt hún áfram himinglöð.
„Ó, Sergía, ég er viss um að þetta er allt þér að
þakka."
„Hvemig dettur þér slík vitleysa í hug,“
Mary,“ sagði Sergia dálítið kuldalega. „Þú hefir
alltof fjörugt ímyndunarafl. „Hún hafði séð ánægj-
una hverfa af andliti Julians við gmninn um
að það gæti verið eins og systir hans hafði sagt,
og það olli henni sársauka að sjá, hvað hann þjáð-
ist af því, að þurfa ef til vill að vera henni þakk-
látur fyrir þessa óvanalegu heppni.
Mary tók ekki eftir þessu, og Julian stóð
skyndilega upp og spurði, hvort hún væri tilbúin
að fara, af því að hann langaði til að fara heim
til mpður þeirra og segja henni fréttirnar. Mary
þaut af stað til að sækja sólhlífina sína og
hanzka, og hún var horfin áður en Julian gat náð
henni, og Julian og Sergia voru ein eftir.
Julian langaði til þess að nota tækifærið og
spyrja Sergiu, hvort það væri hún sem hefði
talað máli hans við Sir David Hurst, en hann
kom sér ekki að því. Það kvaldi hann að vita,
að hann ætti ef til vill kvenmanni að þakka
gæfu sína.
„Þér takið tilboði Sir Davids?" spurði Sergia
loks, eins og hún læsi hugsanir hans.
„fig hefi þegar tekið því,“ svaraði Julian. „Og
þó mig langaði til að taka orð mín aftur, þá
mundi ég ekki gera það núna, þegar Mary veit
það. Hún mundi verða fyrir alltof miklum von-
brigðum."
„Afsakið, Armstrong, en ég skil ekki i þvi, að
þér ættuð að taka orð yðar aftur," sagði Sergia
kæruleysislega. „Sir David Hurst er einn dugleg-
asti atvinnurekandi Englands, og það er ótrúlegt
að hann láti nokkurn mann hafa áhrif á sig,
þegar hann veitir eins mikla trúnaðarstöðu og
þá, sem þér hafið fengið."
„Það er mjög vingjamlegt af yður að segja
þetta, lafði Sergia," sagði Armstrong um leið og
hann horfði hugsandi fram fyrir sig. „Ég þakka
yður kærlega
„Það er ekkert að þakka mér fyrir," greip
Sergia framí fyrir honum. „Ég sagði það, sem
ég álit, og þér þurfið ekki að þakka öðrum en
yður sjálfum fyrir þessa stöðu, sem þér hafið
fengið. Sir David Hurst er sagður vera mikill
mannþekkjari, og það er áreiðanlega eingöngu
þeirri gáfu hans að þakka, að hann hefir tekið
yður fram yfir annan.“
„Ég vildi líka helzt trúa því, að því væri
þannig varið,“ sagði Julian Armstrong með
röddu, sem hann sá á eftir að hlyti að hafa
verið ókurteisleg; En það var ekki tími til að
segja meira, af því að nú kom Mary aftur, og
systkinin kvöddu Sergiu, sem kyssti Mary blið-
lega og bað hana um að koma næsta dag, en
þegar Julian nálgaðist til þess að rétta henni
höndina nægðist hún með að hneigja höfuðið.
Hún hefði vel getað sleppt hendi Mary, en hún
gerði það ekki, og Julian dró hönd sína til baka.
Það lék bros um varir hans, þegar hann gekk
við hlið systur sinnar eftir veginum til Stan-
chester. Mary gat ekki annað en hugsað um,
hvort það væri nú ekki samt Sergiu að þakka, að
Julian hafði fengið þessa góðu stöðu. Hún gat
vel fundið, að það var ekki veruleg vinátta, sem
rikti á milli þeirra, og hún tók það nærri sér,
því hún hafði vonað svo innilega, að þau yrðu
góðir vinir.
Mary skildi það, að Julian hafði ekki breytt
um álit á Sergiu, og henni þótti það mjög leitt,
því að hvernig myndi honum verða við, ef hann
kæmist að því einn góðan veðurdag, að hann
ætti að þakka þessari konu, sem hann dæmdi
svo hart, hina góðu stöðu sína?
Mary Armstrong mundi hafa verið ennþá dapr-
ari, ef hún hefði séð augnaráð Sergíu, þegar hún
horfði á eftir þeim, um leið og þau fóru.
6. KAFLI.
Morgunheimsókn.
Snemma um morgun í ágúst vaknaði Mary við,
að það var barið á glugga hennar. Hún stökk
UPP og hljóp að glugganum, því að hún hélt, að
það væri bróðir hennar, sem hefði kallað á hana;
en sér til mikillar ánægju sá hún nú, að það var
Sergia, sem stóð fyrir neðan gluggann í litla
garðinum.
„Flýttu þér á fætur!" kallaði. Sergia, þegar
Mary sýndi sig í gjugganum. „Þetta er síðasti
dagurinn, sem við getum verið einar saman, þvi
að hinir gestirnir koma á morgun, og nú skulum
við njóta þess, að vera frjálsar í dag.“
„Ég kem eftir andartak," svaraði Mary og
andvarpaði um leið og hún hugsaði um fínu
gestina, sem kæmu til Stanley Towers næsta
dag. Hún klæddi sig i snatri og hljóp niður stig-
ann.
„Mig var einmitt að dreyma þig, Sergia; mér
fannst þú, Julian og ég vera saman á einhverj-
um yndislegum stað — ég held það hafi verið
í Róm. Við vorum að ganga um borgina, ég sá
allt svo greinilega, og þú hefir samt aldrei sagt
mér neitt frá henni, þó að þú hafir komið þangað,
er það ekki?“
„Ég kærði mig ekkert um Róm,“ sagði Sergia
fremur fálega um leið og hún sneri sér við, svo
að Mary gæti ekki séð andlit hennar. „Komdu
nú,“ sagði hún, um leið og hún tók um liand-
legg Mary, „við skulum fara að ákveða, hvert
við eigum að fara. Við skulum fá okkur langan
göngutúr fyrir mat, af því að á morgun verð
ég að hugsa um svo marga aðra. Þá get ég ekki
glaðst yfir tveim himinljósum, þér og sólinni."
„Ég hefi nú aldrei fyrr verið kölluð himinljós.
Ég álit það mikið lofsorð," sagði Mary hlægj-
andi.
Erla og
unnust-
inn.
Erla: Mig langar til að fá að hitta hann Odd. Viljið þér segja honum, að Erla sé hér?
Vörðurinn: Já, það geturðú hengt þig uppá!
Vörðurinn: Halló, Oddur!!! Það er Oddur: Hvar cr hún?
englastúlka hér, sem langar til að Vörðurinn: Leitaðu sjálfur!
sjá þig. Flýttu þér í fötin, piltur!