Vikan - 16.12.1943, Blaðsíða 21

JÖLABLAÐ VIKUNNAR 1943
21
Pramhaldssaga:
Hver gerði það?
Sakamálasaga eftir AGATHA CHRISTIE
8
Hercule Poirot
Poirot athugaði vandlega feiðaáætlunina, sem
lá fyrir framan hann. Svo hneigði hann höfuðið..
„Þetta er nóg,“ sagði hann, ,,núna.“
„Þakka yður fyrir, herra.“
Maðurinn stóð upp. Hann leit á Bouc.
„Verið þér ekkert órólegur,“ sagði sá síðar-
nefndi vingjamlega. ,,Ég get ekki séð, að það
sé um nokkra vanrækslu að ræða af yðar hálfu."
Pierre Michel fór ánægður út úr klefanum.
10. KAFLI.
Vitnisburður einkaritarans.
Poirot var hugsi í nokkrar mínútur.
„Ég hygg,“ sagði hann að lokum ,,að nú væri
gott að tala aftur við MacQueen vegna þess,
sem við vitum nú.“
Ungi Amerikumaðurinn kom strax.
„Jæja," sagði hann „hvemig gengur?“
„Ekki illa. Síðan við töluðum seinast saman,
hefi ég komizt að sannleikanum um Ratchett.“
Hector MacQueen hallaði sér fram ákafur.
„Já?“ sagði hann.
Teikning aí! Calaisvasnimnn.
borðstofuvagn
vagninn.
t'(1rca p a • Hercule Poirot er á leið
® * frá Sýrlandi með Taurus
hraðlestinni. I lestinni eru aðeins tveir aðr-
ir farþegar; ung stúlka, sem heitir Mary
Debenham og Arbuthnot ofursti frá Ind-
landi. Þegar Poirot kemur til Stamboul, fær
hann skeyti um að koma strax til Eng-
lands. Hann hittir gamlan vin sinn, Bouc,
sem er fiamkvæmdarstjóri jámbrautar-
félagsins. Þeir verða samferða með járn-
brautinni. Á Tokatlian gistihúsinu sér Poi-
rot tvo Ameríkumenn. Honum lizt illa á
þann eldri, sem heitir Ratchett. Þessir tveir
menn, MacQueen og Ratchett, fara einnig
báðir með lestinni. Ratchett biður Poirot
um að vemda sig, af því að hann er hrædd-
ur um líf sitt. Poirot neitar. Ratchett er
myrtur i lestinni. Poirot tekur málið að
sér og yfirheyrir MacQueen einkaritara
Ratehett, sem segir honum það, sem hann
veit um hagi hans. Því næst skoðar Poirot
líkið ásamt Constantine lækni og finna þeir
á því 12 mismunandi djúpar stungur. Poirot
kemst að því að Ratchett heitir réttu nafni
Cassetti og það var hann, sem stóð fyrir
ráninu á Daisy litlu dóttur Armstrongs
ofursta. Fiú Armstrong lézt af sorg og
Armstrong sjálfur framdi sjálfsmorð. Barn-
fóstra, sem ekki gat sannað sakleysi sitt
framdi einnig sjálfsmorð. En Cassetti slapp
frá Ameríku og ferðast nú um undir gerfi-
nafni. Poirot hefir hafið yfirheyrslumar og
yfirheyrt lestarþjóninn.
„Ratchett,“ var, eins og yður grunaði, gerfinafn.
„Ratchett" var Cassetti, það var hann, sem stóð
fyrir barnaránunum þar á meðal ráninu á
Daisy litlu Armstrong.“
MacQueen varð fyrst undrandi á svipinn. Síð-
an varð hann þungbúinn. „Bölvaður þrjóturinn!“
hrópaði hann.
„Höfðuð þér enga hugmynd um þetta, — Mac
Queen?“
„Nei,“ sagði ungi Ameríkumaðurinn ákveðinn.
„Ef ég hefði haft grun um það, þá hefði ég
höggvið af mér höndina, áður en hún hafði tæki-
færi til að vinna nokkuð fyrir hann.“
„Mér finnst eins og þetta muni vera yður til-
fiimingamál, MacQueen?"
„Ég hefi sérstaka ástæðu til þess. Faðir minn
var málafærslumaðurinn, sem fór með málið, Poi-
rot. Ég sá frú Armstrong oftar en einu sinni —
hún var yndisleg kona. Svo blíð og sorgmædd."
Svipur hans varð myrkur.
„Ef nokkur maður hefir átt skilið örlög sín,
þá er það Ratchett — eða Cassetti. Ég fagna
dauða hans. Slíkur maður var ekki hæfur til að
lifa!"
„Það lítur út sem þér mynduð sjálfur hafa
verið reiðubúinn að myrða hann.“
„Já, það hefði ég,“ hann þagnaði og bætti síð-
an við, eins og honum fyndist sök hvíla á sér:
„Þetta er nú reyndar eins og ég sé sjálfur að
bendla mig við glæpinn.“
„Ég mundi fremur gruna yður MacQueen, ef
þér létuð í ljós einhverj'a ofsalega sorg yfir dauða
húsbónda yðar.“
„Það myndi ég ekki gera, ekki einu sinni til
að bjarga mér úr rafmagnsstólnum," sagði Mac-
Queen grimmdarlega. Svo bætti hann við: „Ef
það er ekki of forvitnislegt af mér að spyrja,
hvernig komust þér að sannleikanum um
Cassetti ?“
„Ég sá það á bréfsnepli, sem ég fann í klefa
hans.“
„Það var vissulega — ég meina — það var
hugsunarlaust hjá gamla manninum."
„Það er nú komið undir því, sem hann ætlaði
sér,“ sagði Poirot.
Unga manninum virtist finnast þessi athuga-
semd fremur skrýtin. Hann starði á Poirot eins
og til þess að reyna að lesa hugsanir hans.
„Það sem nú fyrir mér liggur," sagði Poirot
„er að rannsaka, hvað hver og einn hér í lest-
inni hefir hafzt að. Það þarf enginn að móðg-
ast af því, eins og þér skiljið. Það er aðeins
venja."
„Auðvitað. Byrjið bara á mér, og látið mig
hieinsa mig, ef ég get.“
„Ég þarf nú ekki að spyrja um töluna á klefa
yðar,“ sagði Poirot brosandi, „því að ég var hjá
yður eina nótt. Það er klefi nr. 6 og 7, og eftir
að ég fór, voruð þér einn.-“
„Það er rétt.“
„Nú, MacQueen, vil ég biðja yður að segja
mér, hvað þér gerðuð í gærkvöldi frá því að
þér fóruð úr borðstofuvagninum.“
„Það er mjög auðvelt. Ég fór aftur í klefa
minn og las dálítið, fór svo út á stöðvarpallinn
í Belgrad, en fannst of kalt og fór inn aftur. Ég
talaði nokkra stund við unga enska stúlku, sem
býr i næsta klefa við mig.
Síðan hitti ég Arbuthnot ofursta og talaði við
hann — mig minnir, að þér hafið gengið fram
hjá okkur þá. Svo fór ég inn til Ratchetts, og
eins og ég sagði yður, og skrifaði nokkrar at-
hugasemdir um bréf, sem hann hafði beðið mig
um. Ég bauð honum svo góða nótt og fór.
Arbuthnot ofursti var ennþá á ganginum. Það
hafði þegar verið búið um rúm hans, svo að ég
stakk upp á því, að hann kæmi inn til mín. Ég
bað um tvö glös, og við fórum beina leið. Við
ræddum um heimspólitík og stjórnina á Indlandi
og okkar eigin vandamál. Ég er ekki vanur því
að geta lynt við Breta — þeir eru óttalegir
þverhausar — en mér likaði við þennan."
„Vitið þér, hvað klukkan var, þegar hann fór
frá yður?"
„Það var orðið mjög framorðið. Klukkan var
næstum orðin tvö.“
„Tókuð þér eftir því, að lestin hafði stanzað?“
„Já. Við vorum dálítið hissa og litum út og
sáum, að snjórinn lá í sköflum, en við héldum
að það væri ekkert alvarlegt."
„Hvað gerðist svo, þegar Arbuthnot ofursti
loksins fór?“
„Hann gekk að klefa sinum, og ég kallaði á
lestarþjóninn til þess að búa um.“
„Hvar voruð þér á meðan hann var að því?“
„Ég stóð rétt fyrir utan hurðina, reykjandi
vindling."
„Og svo?“
„Ég háttaði og svaf til morguns."
„Fóruð þér nokkurn tíma úr lestinni um
kvöldið?"
„Við Arbuthnot fórum út — hvað hét nú aftur
staðurinn? — Vincovci — til þess að rétta úr
fótunum. En það var afskaplega kalt. Við fór-
um strax inn aftur.“
„Ét um hverja hurðina fórum þið?“
„Þá, sem er næst klefa okkar."