Vikan - 09.01.1947, Blaðsíða 11

VIKAN, nr. 2, 1947
11

Framhaldssaga:
MIGNDN G. EBERHART:
24
SEINNI KONA LÆKNISINS
,,Steven!“ stundi Jill upp úr sér, en áttaði sig
fljótt.
,,Ég held að þeir séu famir að gruna mig,“
sagði Steven óttasleginn. ,,Ég skrifaði nokkur
þessara bréfa í klúbbnum á meðan ég var að
bíða eftir þér, Bruce. Hvað á ég að gera, Bruce?"
Bruce tók ekki höndina af öxl Stevens, heldur
klappaði honum hægt og spurði blíðlega:
„Hvers vegna skrifaðir þú þessi bréf, Steven ?“
,,Ég... Ó, ég var viti mínu fjær, Bruee. — —
Ég — ég hef ekki hugmynd um hvers vegna ég
gerði það. Ef ég hefði vitað það ... Ef ég hefði
getað séð afleiðingarnar fyrir... En ég sá þær
ekki. Ég vissi aðeins að ég varð að fá að vita
sannleikann."
Nú varð aftur þögn, djúp þögn. Bruce horfði
fast á Steven og Steven tók hendurnar frá and-
liti sér og leit á Bruce.
„Áttu við------sannleikann um Aliciu?"
Steven kinkaði kolli.
„Ég hafði reiknað með þeim möguleika að þú
hefðir skrifað bréfin, Steven," sagði Bruce „Jæja
— hefur þú fundið sannleikann?"
Steven svaraði ekki strax, en þegar hann svar-
aði var rödd hans rólegri en fyr.
„Bruee ■— ég hef unnið þér og Jill óbætanlegt
tjón. Ég sé þetta núna, þegar það er orðið of
seint, en — — Ég skal segja ykltur frá þessu
öllu frá upphafi."
„Ég býst við að ég viti, hvað þú ætlar að
segja,“ sagði Bruce hægt.
„Það getur verið, en ég vil samt sem áður
segja ykkur frá því sjálfur. Jill á líka heimtingu
á að fá að vita, hvernig öllu er varið.“ Hann
snéri sér að Jill með biðjandi augnaráði. „Eftir
dauða Crystals fór ég að velta því fyrir mér,
Jill, hvort Alicia elskaði mig í raun og veru. Áð-
ur hafði ég ekki verið í neinum vafa, en þegar
Crystal var dáin, fannst mér framltoma Aliciu
gagnvart mér gerbreytast. Smám saman þóttist
ég komast að því, að hún elskaði Bruce og hefði
þegar elskað hann í langan tíma. Smá atvik,
sem ég hafði ekki tekið eftir áður, fóru nú að
vekja hjá mér grun um að ekki væri allt með
feldu. Og svo heyrði ég hana dag nokkurn tala
við Bruce, og hún sagði að Crystal hefði verið
myrt og hún væri hrædd við að giftast Bruce, af
ótta við að komast mundi upp um morðið. Og
hvað yrði þá um hana, spurði hún. Þau töluðu
lengi um þetta, en ég hafði heyrt nóg. Augu
mín höfðu opnast, og þó að ég hefði rennt grun
í þetta áður, þá brá mér mjög við að heyra þetta.
Ég gerði samt ekkert strax, því bæði var að ég
vissi ekki, hvað ég ætti að aðhafast og auk þess
var ég hræddur við að gera nokkuð. En mér var
ómögulegt að komast hjá því að hugsa um þetta,
ég velti því fyrir mér dag og nótt, en gat ekki
komist að neinni niðurstöðu. Síðan giftist Bruce
þér, Jill, og Alicia virtist vilja hafa allt óbreytt
okkar á milli. Hún dró mig á langinn, er ég
minntist á brúðkaup, en samt sem áður--------“
Steven reis skyndilega á fætur og byrjaði að
ganga um gólf. Við og við nam hann staðar og
leit á Jill og Bruce með föstu augnaráði, eins og
hann ætlaði að fara að segja eitthvað við þau,
en síðan byrjaði hann aftur að ganga um gólf,
án þers að segja nokkuð.
Jill leit óþolinmóðlega á klukkuna. Það var
nokkuð framorðið, en hún varð að bíða eftir því
að fá að heyra hvað Steven ætlaði að segja. Hún
beið þess einnig með óþreyju, hverju Bruce mundi
svara honum.
„Þetta fannst mér verst af öllu,“ hélt Steven
áfram. „Ég á við — hefði hún aðeins sagt að
hún vildi slíta trúlofun okkar og hún mundi
aldrei giftast mér — þá hefði allt verið í lagi.
Já, ég veit hvað þið eruð að hugsa: Hvers vegna
ég sagði henni ekki að ég vissi allt um þetta?
Það hefði ef til vill verið réttast, en ég gat ekki
gert það.“ Hann hætti skyndilega reiki sínu um
gólfið og sagði alvarlega: „Ég gat þetta ekki
vegna þess að ég elska hana,“ og hann leit á
þau biðjandi augnaráði eins og hann grátbændi
þau um að trúa sér. „Þetta gerir málið svo flókið.
Ég elska hana.“
Rödd Bruce var jafn róleg og áður, er hann
nú spurði:
„Hefir þú nokkra sönnun fyrir því að Crystal
hafi verið myrt?“
Steven féll allur ketill í eld við þessa spurn-
ingu. Hann gróf fingurna í hárið á sér, horfði
starandi augnaráði á Bruce og svaraði:
„Nei, það veit guð. Alls enga!"
„Hvers vegna skrifaðir þú þá þessi bréf?“
„Auðvitað til þess að fá málið upplýst. Til
þess að fá að vita, hvað satt var í málinu." Hann
var óstyrkur og pataði út í loftið með höndunum,
og bætti siðan við: „Til þess að fá rannsakað,
hvort nokkur hér væri við þetta riðinn."
„Ójá, þá held ég að þú hafir náð tilgangi þín-
um,“ sagði Bruce hæðnislega.
Steven leit á Bruce. Hann var mjög vandræða-
legur og virtist ekki skilja hann.
„Hélst þú að þetta væri rétt aðferð til að
komast að því sanna í málinu," spurði Bruce og
var nú blíðari í málrómnum.
„Já, já, ég hélt það. Mér virtist hugmyndin
um nafnlausu bréfin bæði heppileg og —“
Nú var Bruce nóg boðið:
„Sagðir þú heppileg? Guð minn góður! Heppi-
leg!“
„Já, mér fanst það þá, en nú sé ég auðvitað
að hún var það eJclci. Mér datt ekki í hug þá, að
þetta mundi hafa svona hræðilegar afleiðingar.
Ég taldi mér trú um að lögreglan mundi reyna
að upplýsa málið eitthvað með smávægilegnm
yfirheyrslum eða þess háttar." Hann gróf aftur
fingur sína í hárinu og bætti við: „En mig óraði
ekki fyrir að þessi ósköp myndi leiða af uppá-
tæki mínu!“
„Nei, þú bjóst ekki við þessu. Jæja, hvað um
það. Skeð er skeð, og þessu verður ekki breytt
héðan af. Reyndu að gleyma þessu, Steven."
„Gleyma því, segirðu. Hvað áttu við?“
„Ég á við það, sem ég sagði. Reyndu að gleyma
þessu og láttu rannsóknarmennina hafa fyrir því
að leita af sér allán grun. Það er þeirra verk
hvort sem er!“
„En heyrðu, Bruce — þú skilur mig ekki. Ég
er morðingi....“
„Þú?“ Bruce gekk að Steven og þreif í hand-
legg hans. „Hvað áttu við, Steven? Þú ætlar þó
ekki að segja, að þú------?“
„Ég á við það, að ég á sök á tveimur morð-
um. Já, tveimur. Ef ég hefði ekki skrifað þessi
bréf, mundi hvorugt þeirra hafa verið framið.
Og þess vegna ætla ég að skýra rannsóknar-
lögreglunni frá öllu saman, öllu undantékning-
arlaust."
„Og líka um — — Aliciu?"
Steven virtist hikandi. Hann leit sorgmæddur
á Bruce og sagði:
„Aliciu? Já, en það er einmitt sannleikurinn
í málinu, Bruce. Alicia og þú . . .“
Það varð þögn, djúp þögn nokkra stund. Síðan
sagð Bruce:
„Já, það er sjálfsagt sannleikurinn — — um
Aliciu, á ég við------og um mig."
XV. KAFLI.
Þetta var sannleikurinn.
Hana hafði lengi grunað að þessu væri þannig
farið, en nú hafði hún fengið þetta staðfest. En
hvað um það. Andy beið hennar, og hún varð að
komast af stað áður en það yrði um seinan.
Loksins stóð Steven upp, gekk til Bruce, og
nú var það hann, sem lagði hönd sína á öxl Bruce.
Jill hafði alls ekki átt von á þessu, en samt sem
áður lýsti þetta Steven vel. Hann reyndi alltaf
að hjálpa og hughreysta.
„Ég skil þig afarvel, Bruce. En láttu þetta
ekki á þig fá, því nú get ég sjálfur tekið þessu
rólega. Nú er allt það versta liðið hjá; afbrýði-
semin og allt, sem henni fylgir. Reynslan hefir
kennt mér að menn verða að taka hlutunum eins
og þeir eru. Alicia elskar þig — og við því er
ekkert að gera. Annarhvor okkar hlaut að falla
á hólmi. Þú hefir unnið, og ég get imnt þér þess,
þvi þú hefir jafnan verið sá sterki, en ég hinn
veiki, og þú — þú hefir alltaf skilið allt. Ég
veit, að þú gast ekki komið til mín og sagt mér
sannleikann, af því að þú vissir, hve heitt ég
unni henni.“
„Ég ætla að fara upp,“ sagði Jill fljótmælt.
„Bíddu nokkra stund," sagði Bruce. „Mig lang-
ar til að þú heyrir-----.“
„Ég hef þegar heyrt meira en nóg!“ svaraði
Jill frammi við dyrnar.
Bruce greip í handlegg henni og leiddi hana
aftur inn í herbergið.
„Þú skalt hlusta á mig!“ sagði hann ákveðinn..
„Ég á heimtingu á því að þú hlustir á það, sem
ég þarf að segja þér núna. Þú hefir óskað eftir
þvi að fá að heyra sannleikann."
Hún vatt sig af honum og sagði reið:
„Ég er búin að heyra sannleikann. Og nú fer
ég . . ." Hún var næstum farin að segja: Nú fer
ég fyrir fullt og allt, það er bezt fyrir okkur bæði.
Þá getur þú gifst Aliciu . . . En hún hætti við
það.
Steven kom nú til þeirra.
„Jill, getur þú fyrirgefið mér?" spurði hann
skyndilega. „Ég hélt áður að það sem ég gerði
hefði verið eina úrræðið. Ég vissi þá ekki hvað
þetta mundi kosta þig. Ég vissi ekld hvað ég
gerði . . .“
Hann sagði þetta svo blátt áfram, enda var
það án efa sannleikanum samkvæmt. Nei, hann
hafði sjálfsagt ekki órað fyrir afleiðingunum,
þegar han réðst í að skrifa þessi nafnlausu
bréf. Hann hafði farið að eins og bam, sem í
hugsunarleysi sparkar í smáa steinvölu og set-
ur þar með stóra skriðu af stað.
Hún rétti fram hönd sína. Það var í kveðju-
skyni, en hvorugur þeirra vissi það. Steven tók
í hönd hennar og handartakið var innilegt.
„Ég skil tilfinningar þínar, Steven," sagði hún
— og það var ekki fyrr en hún var komin hálfa
leið upp stigann að hún mundi eftir þvi, að einu
sinni hafði hann sagt þetta sama við hana.