Vikan - 09.01.1947, Blaðsíða 13
VIKAN, nr. 2, 1947
13
Listaverk steinsmíðanemans.
Barnasaga eftir Axel Bræmer.
ANTONIO, steinsmíðaneminn
sveiflaði sér upp á smíðapallinn
fyrir framan höll hertogans af Palí-
eris í ítölsku borginni Possagno, þar
sem hann átti að gera við múrbrún.
Hann stóð kyrr um stund og horfði á
hina tignu gesti, sem streymdu inn í
höllina. Hertoginn hlaut að vera að
halda veizlu. Það var skemmtilegt
að horfa á þetta fyrirfólk, en starfið
beið hans svo að Antonio klifraði á-
fram upp og andvarpaði um leið
Brátt stóð hann efst á smiðapallin-
um, reiðubúinn með múrskeið og
steinlím í höndunum.
Áður en hann hóf vinnuna varð
honum af tilviljun litið inn um op-
inn glugga, sem var skammt frá
múrbrúninni. Hann hrökk í kút. Inni
í herberginu stóð feitur maður í mat-
sveinsbúningi og grét sáran. Tárin
runnu niður eftir bústnum kinnum
matsveinsins og hann néri í örvænt-
ingu feitar hendurnar. Allt í einu
steig hann upp á stól og batt reipi
í lampahengi í loftinu. Nú setti hann
' lykkju á reipið og brá henni um háls
sér.
Drottinn minn, maðurinn ætlaði að
hengja sig!
Án þess að hugsa sig um skellti
Antonio steinlímsklessu á múrskeið-
ina og sveiflaði henni beint inn um
opna gluggann. Hann hitti það, sem
hann hafði miðað á. Klessan small
beint á ennið á sjálfsmorðstilrauna-
manninum. Matsveinninn varð for-
viða á svipinn og þurrkaði af sér
steinlímið. Undrun hans var svo mikil
að Antonio gat ekki stillt sig um að
hlæja. En það gafst ekki langur tími
til kátínu. Það var auðséð að mann-
inum var fullkomin alvara með að
drepa sig. Antonio lagði borð frá
smíðapallinum yfir í gluggann og
hoppaði svo eftir þvi og inn í her-
bergið eins og api og hrópaði:
„Gerið þetta ekki, matreiðslumað-
ur! Hvers vegna viljið þér deyja?“
„Á ég annars úrkosti ?“ svaraði
feiti maðurinn, en brá þó lykkjunni
upp af höfðinu á sér. „Ég er ógæfu-
samur maður.“
„Hvað hafið þér gert af yður?“
spurði steinsmíðaneminn.
„Æ, ég hefi glatað sæmd minni og
ég lifi það ekki af,“ andvai-paði mat-
reiðslumaðurinn, „hér á að vera mat-
arveizla, en ég, heimskinginn sá arna,
hefi gleymt að' sjá fyrir skrauti á
borðið og eftir hálftíma setjast gest-
irnir að matnum."
„Hvað eigið þér við með skraut-
inu?“
„Það er auðvitað eitthvert likan úr
deigi, listaverk, sem á að vera einn
skrautrétturinn á borðinu."
Antonio fannst það fram úr skar-
andi heimskulegt af matreiðslumann-
inum að ætla að svipta sig lífinu fyr-
ir þetta eitt, að það vantaði köku-
likan í veizlu hertogans. En það var
auðséð að aumingja maðurinn tók
sér þetta mjög nærri. En þá flaug
drengnum dálítið í hug.
„Hafið þér deig til að búa til úr?“
spurði hann.
„Já, nóg.“
„Þá skal ég hjálpa yður,“ sagði
Antonio, „ég bý til ýmsar myndir og
líkön í frístundum minum og ég get
áreiðanlega verið búinn með eitt-
hvað eftir hálftíma."
Matsveinninn stökk niður af stóln-
um.
Hann þáði þetta boð eins og þegar
drukknandi maður þrýfur í hálmstrá.
„Komdu með mér ofan í eldhús,"
sagði hann ákafur, „éf þér heppnast
þetta, held ég að þú sért af himnum
sendur."
„Það er satt að ég kom inn um
gluggann," sagði Antonio brosandi,
„en reyndar frá smíðapallinum hérna
fyrir utan.“
Hann fór með matreiðslumannin-
um, og skömmu siðar var hann önn-
um kafinn í eldhúsinu. Matarveizlan
hófst. Þegar sú stund kom, þegar
venja var að bera fram skrautréttinn,
kom matreiðslumaðurinn, rjóður af
gleði, með hulið líkan á silfurfatí.
Þegar tekið var ofan af því, kváðu
við aðdáunaróp frá gestunum.
„Húrra!“ hrópuðu allir. „Fullkom-
ið listaverk. Hver hefir gert þetta?"
„Litill steinsmíðanemi," sagði mat-
reiðslumaðurinn glaður og skýrði nú
frá öllu.
„Lofaðu okkur að sjá listamann-
inn,“ skipaði hertoginn. Antonio var
leiddur inn.
„Hvað heitir þú, drengur minn?“
spurði hertoginn.
„Antonio."
„Hvað rneira?" ,
„Canova."
„Þú ert fæddur listamaður, vin-
ur minn,“ sagði Faliere brosandi,
„hvað segirðu við því, ef ég býð þér
að kosta þig til náms hjá myndhöggv-
ara i Feneyjum."
„Ég þakka yður kærlega fyrir,"
svaraði Antonio glaður, „ég á enga
ósk heitari en að verða myndhöggv-
ari.“
„Þá skal svo verða," svaraði her-
toginn brosandi.
Antonio varð að ósk sinni, því að
Antonio Canova er einn af frægustu
myndhöggvurum heimsins. Hann var
uppi frá 1757—1822, og gerði margar
fagrar styttur, svo sem af Napoleon
keisara, systur hans og móður.
ÓHULTUR.
Framh. af bls. 7.
augum. Tilhugsunin um yl og hvíld kom
honum til að fara að hlaupa við fót.
Þegar hann kom að ljósinu, sá hann sér
til mikils hugarléttis, að það lagði út frá
litlum bjálkakofa, sem stóð þarna einmana
í auðninni og hann gekk varlega að einum
glugganum og gægðist inn.
Hann varð frá sér numinn af því, sem
fyrir augu hans bar. Stór og sterklegur
maður í hlýjum leðurfrakka og með sport-
húfu á höfði lá þarna sofandi. Hann hafði
teygt úr fótunum að skíðlogandi arineld-
inum.
Sýn þessi vakti hjá Bill óstöðvandi þrá
eftir hita og hægu sæti, en hann þorði ekki
að ganga inn.
Það var naumast hægt að ljúga neinu
um röndóttu fangafötin, sem drusluðust
köld og gisin um líkama hans. Og allt í
einu datt honum annað til hugar. Maður-
inn þama inni ... hann var auðvitað sof-
andi ... hann var í almennilegum fötum
... og enn hafði Bill krafta í kögglum, þótt
hann væri allþreyttur ... það var ekki að
ófyrirsynju að hann hafði verið fangels-
aður fyrir líkamlegt ofbeldi . .. því ekki
að tefla á tvær hættur ...
Hægt og án þess að gera hinn minnsta
hávaða læddist Bill að hurðinni hins vegar
á húsinu. Nei, til allrar hamingju var hún
ólæst. Varfærnislega og með lagi tókst
honum að opna hana og hann gekk inn.
Notalegan og kærkominn yl lagði á móti
honum.,
Það stóð ekki yfir nema í nokkrar
sekúndur, svo tók Bill ósköp ánægður
hendurnar af hálsi mannsins og hóf „fata-
skiptin“. Vellíðanin seitlaði um hann all-
an, er hann fann heit fötin snerta líkama
sinn. Hann lauk við í flýti að klæða sig,
með því að fara í leðurfrakkann og setja
á sig sporthúfuna. Svo fór hann í sterk-
leg leðurstígvél, sem stóðu í nánd við arin-
inn og var nú ferðbúinn. En áður en hann
lagði af stað þreifaði hann ósjálfrátt í vös-
um „nýju“ fatanna og rakst þá í einum
vasanum á bréf, sem var áritað til herra
Rogers Smith. Þá vissi hann nafn sitt.
— Roger Smith, tautaði hann ánægður.
— Það er alveg prýðilegt. Það eru svo
margir menn með því nafni.
Þegar hann aftur var kominn út á þjóð-
veginn, gekk hann rólega og öruggur.
Jafnvel þegar hann nokkru síðar heyrði í
bíl að baki sér, kærði hann sig kollóttan.
Hann hélt bara áfram í hægðum sínum
og var farinn í huganum að fást við skýr-
ingu á þessu næturgaufi sínu.
Hann — Roger Smith — var á leið í
næsta kaupstað, en þar ætlaði hann morg-
uninn eftir ...
Hann truflaðist í hugsunum sínum við
það að bíllinn bak við hann snarhemlaði.
Það var kallað til hans, og þegar hann
snéri sér við sá hann að þetta var einn af
bílunum frá lögreglunni.
Rólega og brosandi, en steihhissa gekk
hann að vagninum. Það var ekkert, sem
nú gat komið upp um hann. Bill Johnson
var ekki lengur til. Nú var það Roger
Smith sem ætlaði að tala við lögreglima,
og það var einfalt mál. Roger Smith hafði
góða samvizku.
— Þér óskið? spurði hann.
Hálfri klukkustund áður hafði eftirfar-
andi samtal farið fram á aðalskrifstofu
lögreglunnar.
— Douglas. Viljið þér senda þessar
eftirspurnir til lögreglubílanna.
— Já, herra, svaraði maðurinn, sem
ávarpaður hafði verið og tók pappírsörk-
ina, sem honum var rétt. Svo settist hann
við hljóðnemann og hljóp yfir vélritaðar
línurnar:
— Bill Johnson, 32 ára, hár og sterk-
legur, í fangafötum. Flóttatilraim frá
fangahúsinu í umdæmi númer 28.
Ennfremur Roger Smith, kringum 40
ára, hár, þreklegur maður í leðurfrakka,
með röndótta sporthúfu og í reiðstígvél-
um. Þátttakandi í bankaráni. Er líklega á
flækingi í umdæmi 28.
Svo opnaði hann hljóðnemann, sem
hafði samband við alla bíla lögreglunnar:
— Halló, halló, tvær fyrirspurnir.