Vikan - 23.01.1947, Blaðsíða 3

VIKAN, nr. 4, 1947
3
Guðrún Indriðadóttir leikkona.
Við birtum nú á forsíðu mynd af einni glæsilegustu leikkonu Islend-
inga um áratuga skeið — leikkonu, sem fólk talar um með sérstakri
virðingu og aðdáun, þegar það minnist leiks hennar.
jESSI aðdáun á leik frú Guð- Halla var komin — með mjólk-
rúnar kemur greinilega í - urfötuna sína. Ég held mér hafi
ljós í 50 ára minningariti Leik-
félags Reykjavíkur, sem Leift-
ur gaf út á afmælinu. Skulu hér
Guðrún Indriðadóttir sem Halla í
Pjalia-Eyvindi.
nefnd nokkur dæmi þess. Pró-
fessor Alexander Jóhannesson
skrifar m. a.: „Þarf ei annað en
minnast þeirra frú Stefaníu
Guðmundsdóttur, frú Guðrúnar
Indriðadóttur og systra hennar
og Jens B. Waage, er öll skör-
uðu fram úr og hefðu sómt sér
vel á hvaða leiksviði sem væri.“
Halldór Kiljan Laxness skrif-
arm. a.:.....í endurminningu
minni er þetta hinn eini full-
komni leikur, sem ég hefi séð.
Helgi Helgason stendur mér
fyrir hugskotssjónum sem hinn
sanni Kári, og enginn blettur
getur fallið á mynd Guðrúnar
Indriðadóttur í huga mínum.
Aðra eins konu hafði ég aldrei
séð, fagra og tilkomumikla, eins
og hún var í fyrstu þáttunum,
fyrst í byggð, síðan á fjöllum.“
Og síðar í sömu grein segir
hann: ,,.. . Þá er það eitt kvöld,
að ég heyri rödd, sem ég kann-
aðist furðuvel við í þrönginni
fyrir framan búðarborðið, það
var sú kvenrödd, sem ég vissi,
að ekki var til nema ein slík; og
þegar ég leit upp, sá ég hvar
aldrei orðið jafnmikið um að
sjá konu. Það hafði aldrei flökr-
að að mér að Halla væri annað
en Halla. I mínum augum
byggði hún heim listarinnar
einan, og mér var ógerningur
að setja hana í samband við
veruleikann sem dauðlega veru
með mjólkurfötu innan um
venjulegt fólk. Þegar ég heyrði
rödd hennar fékk ég hjartslátt,
og þegar ég leit á hana varð ég
alveg máttlaus í knjáliðunum
og mér sortnaði fyrir augum, og
gat aðeins með snarræði bjarg-
að mér inn í herbergið bak við
búðina, þar sem ég hneig niður
í stól.“ Sveinn Sigurðsson rit-
stjóri skrifar m. a.: ,, . . . Leik-
ur Guðrúnar Indriðadóttur í
þessu atriði tók fram öllu því,
sem ég hafði þá séð á leik-
sviði . . .“ Sigurður Grímsson
rithöfundur skrifar m. a.: „ . . .
Frú Guðrún Indriðadóttir lék
þar aðalhlutverkið, Höllu, af
frábærri snilld, enda mun höf-
Guðrún Indriðadóttir sem Heiðbláin
í Nýársnóttinni.
undurinn, er sá leik hennar,
hafa látið þau orð falla, að hún
hafi í mörgum atriðum verið
jafnoki, ef ekki fremri frú
Dybvad, er fór með hlutverkið
Guðrún Indriðadóttir í kvikmyndinni
„Saga Borgarættarinnar.“
á Dagmarleikhúsinu í Kaup-
mannahöfn sama vetur . . .“
Sjálf hefir frú Guðrún skrif-
að eftirfarandi grein í minning-
arritið og birtum við greinina
hér í heilu lagi:
Fáein orð um L.R.
EGAR litið er yfir farinn
veg og skoðað það, sem áð-
ur var, verðum manni starsýnt
á hinar miklu breytingar og
stórstígu framfarir, sem hér
hafa orðið. Þegar ég var barn
var Reykjavík lítið og friðsælt
þorp — yndislegt finnst mér nú,
og paradís fyrir börn. Á sumr-
in lötruðu kýr bæjarbúa um
göturnar kvölds og morgna, eng-
ar sáust kerrur eða vagnar, nema
móvagnarnir á haustin. Lóðir
kringum hús voru stórar og á
götunum voru engar hættur, þar
gátu börn leikið sér að vild og
foreldrarnir þurftu ekki að ótt-
ast um þau. — En þar var líka
lítið um að vera af því tagi, sem
skemmtanir nefnast. IJti-
skemmtanir voru á vetrum
skauta- og sleðaferðir á tjörn-
inni og heima fyrir söngur og
Guðrún Indriðadóttir sem Rakel og
Friðfinnur Guðjónsson sem Elías I
Um megn, eftir Björnstjerne Björns-
son (1905).
lestur og annað það, sem menn
una við inni.
Þeir sem vanir eru f jölbreyttu
skemmtanalífi finnst það fá-
breytt í Reykjavík núna — en
þá var ekkert um að vera, engin
kvikmyndahús, ekki heldur
kaffihús, sem menn gætu sótt
að vild, og því síður að hægt
væri að f^ sér snúning á hverju
kveldi. Það þótti því mikil
skemmtun þegar samsöngur
var haldinn eða einhverjir tóku
sig saman um að leika sjónleik.
Þá þótti það viðburður, er lat-
ínuskólapiltar léku til ágóða
fyrir bræðrasjóð sinn, þóttu
skólaleikirnir góð skemmtun og
voru fjölsóttir.
Rétt fyrir aldamót voru hér
tvö hús, sem notuð voru fyrir
sjónleiki: Breiðf jörðsleikhús,
sem kallað var Fjalakötturinn,
og samkomuhús templara. Stigu
sumir þeir, er síðar urðu leik-
endur hjá L. R., sín fyrstu spor
á leiksviði í þessum samkomu-
húsum.
Faðir minn hafði mikið með
leiki að gera í Breiðfjörðshúsi,
Framh. á bls. 7.
Engilráð (Guðrún Indriðadóttir) að
taka í nefið i Bónorði Semings, eftir
Pál Steingrímsson.