Vikan - 23.01.1947, Blaðsíða 4

Hann lét ekki pretta sig
Smásaga eftir Holloway Horn.
¥>ETER JAKES var í þann veginn að
leggja af stað til Victoria-stöðvar-
innar, og þaðan áleiðis til París þegar hann
fékk þau skilaboð að Mr. Sibby vildi fá
að tala við hann.
Jakes þreif litlu handtöskuna með stál-
lokunum sem hann notaði alltaf á ferðum
sínum fyrir fyrirtækið og gekk í gegnum
hina heimsfrægu verzlun og inn í skrif-
stofu forstjórans. Þar sat ókunnugur mað-
ur, djúpt sokkinn niður í samræður við
Mr. Sileby.
„Mr. Jakes, má ég kýnna yður fyrir
Murchison, leynilögreglumanni.“ Mennim-
ir tveir heilsuðust.
„Þarna sjáið þér að ég hafði rétt að
mæla,“ sagði Mr. Sileby brosandi. „Hann
er þama með töskuna."
„Já, mér er falin hún,“ sagði Jokes og
kenndi furðu í rómnum. „Fram að þessu
hefir engu verið stolið frá mér, og svo skal
verða áfram.“
„Það var einmitt það, sem ég ætlaði að
tala um við yður, Jakes,“ sagði lögreglu-
maðurinn. „Þér kannist við Willbur
Fordich, er ekki svo?“
„Jú, auðvitað. Hann er gimsteinaþjóf-
ur.“
„Hann er núna staddur í London!“ til-
kynnti lögreglumaðurinn, alvarlegur á
svip.
„Þetta er ekki fyrsta heimsókn hans
hingað,“ sagði Jakes og brosti borgin-
mannlega. „Hann mnrótaði einu sinni öllu
í herberginu mínu í Harwieh og setti þar
allt á tjá og tundur, en fann samt ekkert."
„En það er ekki oft sem honum mis-
heppnast. Það hefir verið skrifað margt í
blöðunum um þessa Homiloff-smaragða
Auk þess er talið víst að Rajahen kaupi
þá. Þess vegna fannst okkur rétt að aðvara
yður.“
„Það var mjög vingjamlegt af yður,“
sagði Peter Jakes.
„Þá hefi ég lokið erindi mínu,“ sagði
lögreglumaðurinn. „Við lítum eftir yður
til Dover. Við viljum gjarnan hafa hönd í
hári Fordich og líklega fer hann ekki langt
frá yður næstu klukkustundimar."
Jakes kinkaði kolli. „Ég verð að hafa
hraðann á,“ sagði hann svo og hvarf út
um dyraar ineð töskuna í hendinni.
Jakes var maður um fimmtugt og hafði
unnið í skartgripaverzluninni frá því að
hann var drengnr. Hann talaði mörg
tungumál og hafði sloppið heill á húfi úr
mörgum hættulegum ævintýrum. Hann
var hreykinn af að fram að þessu hafði
engmn heppnazt að stela af honum og var
fyrirtækið hætt að mestu leyti að tryggja
þá gimsteina, sem hann hafði með höndum,
til að spara sér útgjöld. En í þetta skipti
höfðu gimsteinamir, sem voru óvenju
verðmætir verið tryggðir og átti Jakes að
fara með þá til Parísar á móts við ind-
verskan fursta, er hafði í hyggju að kaupa
þá.
Burðarkarl staulaðist um borð með
farangur hans í Dover, en handtöskunni
sleppti Jakes ekki frá sér. Hann stóð í
dyrunum á káetunni og horfði á samferða-
fólk sitt streyma upp landganginn.
Honum fannst þett allt vera hversdags-
legt og meinleysislegt fólk; aðeins tveir
menn vöktu athygli hans. 1 fljótu bragði
virtist þeir ekki standa í neinu sambandi
við hvorn annan, en báðir litu á hann með
of miklum hirðuleysissvip, þegar þeir
gengu fram hjá.
Brytinn, gamall kunningi Jakes, kom
inn í káetuna skömmu eftir að skipið lagði
af stað og þeir tóku tal saman, þar til
kallað var á brytann. Hann kom aftur rétt
áður en skipið lagðist upp að bryggju í
Calais.
„Þeir em með amerísk vegabréf,“ til-
kynnti hann.
„Þetta grunaði mig,“ sagði Jakes. „Ég
er viss um að ég hefi séð þá áður.“
„Annar þeirra talaði við unga stúlku,
sem einnig reyndist vera amerísk. Á ég
að láta þig fá sama burðarkarlinn, þegar
þú stígur af skipsfjöl?"
„Já, þakka þér fyrir.“
I 1. Er valurinn (veiðifálkinn) staðfugl í
hér á landi?
| 2. Er orðið kapall íslenzkt?
| 3. Hvor er stærri, Flatey á Breiðafirði 1
eða Flatey á Skjálfanda?
: 4. Hver var Fiðlu-Bjöm og hvenær var \
hann uppi?
§ 5. Hvað fer tunglið að jafnaði með mikl- f
um hraða á sekúndu?
| 6. Hvað ber maður, sem stígur upp úr |
baði, utan á sér mikinn vatnshjúp?
i 7. Hvenær gerðu Japanir árásina á Pearl i
Harbor ?
= 8. Eftir hvern er „Orðið“ ?
i 9. Hver sagði þetta: „Aldrei hafa svona i
margir staðið í þakkarskuld við svona I
fáa“ ? |
Í 10. Og um hverja var þetta sagt?
Sjá svör á bls. 14.
VIKAN, nr. 4, 1947
Hann beið í káetunni þar til burðar-
karlinn kom.
„Þessa tek ég sjálfur," sagði Jakes og
þreif handtöskuna með stállokxmum.
Þegar lestin þaut um dimm úthverfi
Calais-borgar hélt hann til matvagnsins.
Hann tók aftur eftir einkennilegu mönn-
unum tveimur, og þeir gáfu aftur á móti
handtöskunni hans auga. Jakes kom tösk-
unni vel fyrir undir borðinu, skorðaði hana
á milli fóta sér og tók að lesa matseðilinn.
Það kom Jakes ekkert á óvart að menn-
irnir settust við borðið við hliðina á hon-
um. Skömmu seinna fylgdi þjónn ungri,
amerískri stúlku að borðinu, þar sem
Jakes sat. Hún var óvenju lagleg, mikið
máluð, en virtist í fljótu bragði feimnis-
leg.
„Er þetta í fyrsta skipti sem þér komið
til Evrópu?“ spurði Jakes og brosti vin-
gjamlega."
„Já.“
Jakes leit snöggt yfir að hinu borðinu.
Báðir mennirnir sátu og horfðu á þau, en
litu óðara undan.
Jakes át með beztu lyst og drakk límón-
aði með; hann smakkaði aldrei áfengi í
slíkum ferðum sem þessari. öðru hvom
spjallaði hann við ungu stúlkuna.
Hann hafði gaman af barnalegum
spurningum hennar. Hann varð að játa að
hún lék hlutverk sitt vel, en hann var ekki
í nokkrum vafa um að hún var fylgifisk-
ur mannanna tveggja við hitt borðið.
„Farið þér oft þessa leið?“ spurði hún.
„Mjög oft — og þá er ég með dýrmæta
gimsteina með mér. En þér megið ekki
minnast á það við hina farþegana.“
„Er það satt! Eruð þér þá ekki hrædd-
ur ?“
„Nei!“ Hann brosti.
„Ó, það myndi ég vera.“
„Viljið þér kaffi?“ spurði þjónninn.
„Já, takk,“ Jakes kinkaði kolli.
„Sykur?“ spurði unga stúlkan, og Jakes
horfði á hana, þegar hún var að rífa bréf-
miðann utan af flötu, frönsku sykurmol-
unum, sem lágu á borðinu.
„Þakkað yður fyrir!“ Hann hrærði
hugsandi í kaffibollanum.
Hann var eitthvað svo þægilega syfjað-
ur, en það dugði ekki. Hann varð að herða
sig upp .... Unga stúlkan lét stöðugt dæl-
una ganga, en dranginn lagðist yfir hann,
hvemig sem hann reyndi að hrista af sér
slenið.
Hann hrökk upp við það að þjónninn
kippti í hann heldur harkalega.
„Vaknið, eftir tíu minútur komum við
til París.“
Jakes teygði letilega úr sér, það suðaði
í höfðinu á honum og honum leið illa. Hon-
um var strax ljóst, hvað hafði hent hann.
Honum hafði verið gefið inn deyfilyf.
Unga stúlkan hafði lætt fleim en sykrin-
rnn í bolla hans, enda þótt hann þættist
vera á verði, þegar hún gerði það. Hann
brosti kuldalega við þessar hugsanir. Hún