Vikan - 23.01.1947, Blaðsíða 11

VIKAN, nr. 4, 1947 11
4tiimiiiimiimiimiiiiliiiiiiimiMaaHaHMMaMiiMM«aMM«UMMiaaMHMaMaaMMaunnmiNiNiNMamMmmi>MnmmMMMMMMainMiiU|mMiiiMmamilmMMi
MIGNDN G. EBERHART:
SEINNI KONA LÆKNISINS
VtiiMiiiaiMiiiimiimiiiiiiaBiiiiaimaiaMaaaaiiaiaaiiaaiaiiiiaiiaMaiiaiiiimMmiiiiiiimiiMaiimMiiiaiiammaiiamiiiaiiiiiiiiiiiiaiiiiiiiiiiuiiiiaiimaimBamaiaaiaaaaiiiMaaaiaaaiiiiamaaaBaaamBaimiiaamiiiiamiaimiimaiMiiiMaaiiiaimiiiiiiMii
Framhaldssaga:
iiammiiMMMii
26
Hún mundi ekkert um næstu minúturnar. Hún
hafði enga hugmynd um hvernig það skeði. en
skyndi'lega var hún komin að bakdyrunum og
hafði rifið sig til blóðs á höndunum á ryðgaðri
hurðarslá. Loksins lét hurðin undan — og Jill
þaut út í myrkrið og rigninguna.
Hún hljóp — en í hvaða átt? Hún hafði sjálf
ekki hugmynd um það. Hún nam ekki staðar fyrr
en hún var orðin svo móð, að hún náði varla
andanum. Hún reyndi að sjá sér út einhvern
felustað, reyndi að finna upp eitthvert ráð ti} að
komast undan, en hún sá ekkert og gat ekki
hugsað. Það voru engin hús nærri, enginn skúr,
ekkert limgerði eða girðing. Hún æddi af stað
aftur eitthvað út í buskann, hugsaði aðeins um
að komast sem lengst burt frá bílnum. Og þá
rakst hún af tilviljun á stað, sem vaxinn var
kjarri....
Þetta var smákjarr, alsett þyrnum. Staður-
inn, sem það óx á, leit í myrkrinu út aðeins
dekkri en svæðið umhverfis. Hún gekk nokkurn
spöl inn á svæðið, og þyrnarnir festust í kápu
hennar, svo hún átti bágt með að komast áfram.
Hún heyrði Andy kalla skammt að baki:
„Jill! ... Jill!“
Hún vissi ekki, hvort hann var langt frá henni,
eða ekki. Vegna myrkursins og rigningarinnar
var ómögulegt að dæma um fjarlægðina. Hún
hnipraði sig saman bak við lítinn runna. Hún
gat hvorki séð Andy né heyrt fótatak hans, en
hún vissi það eitt, að hún var enn of nærri ben-
zinstöðinni.
Nú kallaði hann aftur. Hann var svo nálægt
henni, að hún gat heyrt að hann kallaði með
bænarrómi:
„Jill — þú skalt ekki vera hrædd, Jill! Hvar
ertu, Jill? Þú veizt, að ég ætla ekki að gera þér
neitt illt.... Jill, svaraðu mér!“
Hún þorði hvorki að hreyfa legg né lið, þótt
hana langaði að komast í betra fylgsni.
Henni fannst hún hafa legið þarna langa lengi
hreyfingarlaus, þegar hún þóttist verða þess vör,
að hann væri farinn niður á veg aftur, og hún
ætlaði að fara að rétta úr stirðum limunum, þeg-
ar hún heyrði hann kalla aftur, og þá rétt hjá
sér:
„Hvar ertu, Jill? Þú veizt, að ég ætla ekki að
gera þér neitt. Hvers vegna hleypur þú þá í fel-
ur? Það er ekkert að hræðast."
Hann þuldi þetta aftur og aftur, alltaf með
sömu áherzlum, eins og hann vissi varla, hvað
hann væri að segja.
Síðan þagnaði hann og þagði lengi. Hún
vissi að þetta var aðeins bragð hjá honum, hann
ætlaði að láta hana halda að hann væri farinn,
svo hún bærði á sér. En hún gætti sin. Litlu
síðar kom lika í ljós, að hann hafði ekki farið
langt, því nú kallaði hann aftur:
„Ég veit, að þú ert hérna rétt hjá, Jill. Þú
gazt ekki haft tíma til að komast langt, því ég
sá til þín áðan. Já, góða, ég veit hvar þú ert. Nú
sé ég þig,“ sagði hann að lokum og gekk í átt-
ina til hennar. Hún hreyfði sig ekki, og hann
gekk fram hjá henni en svo nærri að henni
fannst hann næstum strjúkast við skóinn hennar.
Hann færði sig nú smám saman lengra og
lengra frá benzínstöðinni og hélt áfram köllum
sinum við og við.
Hvernig var þetta nú — hafði hún munað eftir
því, að hún átti ekki að láta heyrnartólið á sím-
ann ? Þeir mundu því aðeins geta fengið upp-.
lýsingar um það á miðstöðinni, hvaðan hún
hringdi, ef hún hefði gætt þessa með tólið. En
henni var ómögulegt að muna neitt um þetta.
Nú hafði hún ekki í langan tíma heyrt neitt
í Andy. Skyldi hann hafa farið burtu og hætt
leitinni að henni? Eða voru þetta aðeins brellur
í honum. Henni þótti samt vissara að bæra ekki
á sér, þótt hún væri orðin hálf stirðnuð. Og það
var gott að hún gerði það! Þvi nú kallaði hann
enn, og það rétt við hliðina á henni:
„Jill! Heyrðu, Jill! Þú hefir unnið! Ef þú gefur
þig nú ekki strax í' ljós, þá fer ég héðan og ek
einn leiðar minnar. Heyrirðu það, Jill! Þú getur
gefið þig í ljós þess vegna, að ég er hættur þess-
um feluleik og gefst upp!“
Litlu síðar heyrði hún, að hann gekk burt og
stefndi í áttina til benzinstöðvarinnar. Skyldi
hann ætlaði að fara ? Nú heyrði hún að hann setti
bifvélina í gang, og hún áræddi að lyfta höfð-
inu aðeins og kíkja niðureftir. Nú tendraði hann
Ijósin og ók út á þjóðveginn. Átti hún að þora
að risa á fætur og rétta úr sér? Skyndilega
snéri bifreiðin við og beindi ljósunum í áttina til
hennar. Hún var ekki sein að grúfa sig niður.
Ljósin lýstu upp svæðið i kring — og þar á meðal
litlu runnana. Nú sá hún hvað bletturinn var í
rauninni litill, sem þeir uxu á. Hún sá skuggana
af þessum litlu runnum teygja sig útrúlega langt
upp eftir í áttina frá ljósinu og hún sá sinn eig-
inn skugga og gisið grasið undir höfði sér.
Hún bjóst við að hann hefði séð hana. Bifreiðin
kom stöðugt nær og nær. Að lokum nam hún
staðar, og hún heyrði að bílhurðinni var lokið
upp og síðan skellt aftur. Nokltur síðar heyrði
hún hann þylja eins og í óráði:
„Það er aðeins um fáeina rtinna að ræða, smá-
runna, sem vart er hægt að fela sig í. .. Jill...
hvar ertu? Jill, ég verð að finna þig. Ég ætla
ekki að gera þér neitt mein. Ég hef aldrei viljað
skerða svo mikið sem eitt hár á höfði nokkurs
manns. Ég vildi ekki heldur gera Crystal neitt,
en ég-------ég gat ekki gert að þessu. Það var
ekki mér að kenna, heldur Crystal sjálfri. Hún
neyddi mig til þess. Ég átti ekki annars úrkosti.
Ó, Jill, Jill!“
Hann tók í greinar fremstu runnanna, og hún
heyrði skrjáfið í þeim, er greinarnar svignuðu.
Hann laut niður að henni — og hún fann fingur
hans snert andlit sitt.
Hún hrópaði upp yfir sig í örvæntingu. Ómur-
inn af röddu hennar barst út í regnið og myrkrið,
þar til hann að lokum hvarf, en þá hvarf líka
hræðsla hennar og allt. . . allt hvarf.
Allt var auðn og myrkur. En skyndilega fyllt-
ist loftið af ýmiskonar hljóðum: Ganghljóði í
bifvélum, fótataki hlaupandi manna, hrópum og
köllum. Og það var albjart af ljóssúlum leitar-
lampa.
Hún fann að einhver bar hana í fanginu, en
það var ekki Andy ...
„Jill, hvernig líður þér? Gerði hann þér nokk-
urt mein?“
Gat það verið, að þetta væri Bruce? Hvernig
stóð á þessu? Hvar hafði hún verið? Hvernig
hafi hann komizt hingað og allir þessi menn,
án þess að hún vissi nokkuð um það?
„Ég hef víst fallið í yfirlið. Hann fann mig.
Hann er hérna------------.“ Hún hélt sjálf, að hún
talaði mjög greinilega, en Bruce skyldi sýnilega
ekki eitt einasta orð af því, sem hún sagði, því
hann svaraði henni engu, en lagði vangann að
kinn hennar og tautaði: „Ó, guði sé lof! Ó, guði
sé lof!“
Ljósin voru svo skær, að henni glýjaði fyrir
augun. Menn kölluðu og hrópuðu hver í kapp við
annan. Bruce þuklaði hana alla og spurði hana
hvað eftir annað, hvort hún væri viss um að
hún væri ekki meidd. Hún reyndi að svara hon-
um. En þetta var allt svo einkennilegt, svo ann-
arlegt. . .
Hann bar hana að bifreið, sem stóð úti á þjóð-
veginum og setti hana upp í framsætið. Síðan
settist hann við hlið hennar og kallaði til ein-
hvers, sem stóð rétt hjá:
„Ég ek beint heim í flýti. Þar getið þið hitt mig,
ef þið þurfið að tala við mig. Frú Hatterick er
hér í bílnum hjá mér.“
Hann bannaði henni að tala nokkuð á leiðinni
heim. Hann ók mjög hart þótt mýrkrið væri
mikið og úrhellisrigning væri komin. Áður en
varði nam bifreiðin staðar fyrir utan húsið heima
hjá þeim. Dyrnar voru opnaðar upp á gátt og
hún var aftur komin heim til sín, í birtuna og
hlýjuna. Bruce lét hana fara strax i litla gesta-
herbergið og gaf fyrirskipanir á báða bóga, jaf-n-
vel Magde fór fús einhverra erinda fyrir hana.
Madge ? Var sem Jill sýndist, að tár rynnu nið-
ur vanga hennar? Jú, það var engin missýning.
Og nú kom Madge aftur með hlýjan morgim-
slopp og hjálpaði Jill við að komast úr blautum
fötunum og færði hana í sloppinn. Stofuþernan
kom með bala, fullan af snarpheitu vatni, og
Bruce sagði:
„Settu fæturna niður í vatnið."
„Ó, það er allt of heitt!," sagði Jill, þegar hún
rak tærnar ofan í heitt vatnið.
„Það á að vera heitt! Settu fætuma ofán i
það-------“
„Bruce, þú verður að segja mér frá því, hvernig
þetta allt gerðist."
„Settu fæturna þá alveg ofan í vatnið. Já,
svona. — Já, já — ég skal skýra þér frá þessu
öllu saman. Þetta var rétt með Andy. Svona,
sittu nú kyrr!“ Hann rannsakaði hvað vatnið var
heitt með því að dýfa hendinni niður í það. Síðan
ýtti hann fótum hennar til botns í balanum.
„1 rauninni er þetta allt mjög einfalt, en það
komst fyrst verulegur skriður á málið nú i kvöld,
eftir að þú varst farin. Það var eins og svo oft
vill verða, eftir nokkrum krókaleiðum, sem
vegurinn til sannleikans fannst. Og svo var þetta
ekki annað en venjuleg berggræna
„Berggræna---------?“
„Já, ég segi berggræna. Og svo líka sú til-
viljun, að það skyldi vera Funk, sem sendur var
til að rannsaka þjófnaðinn í fatageymslu klúbbs-
lns. Hann — “
„Hvað er þessi berggræna, Bruce? — Ég segi
þér það satt að þetta vatn er alveg sjóðandi!"
„Nei, nei, það er ekki svo mjög heitt. Vertu
nú kyrr, Jill. — Berggræna er þurrt litarefni i duft-
formi. Þeir höfðu stráð því á ýmsa staði í fata-
geymslu klúbbsins. Ýmsir smáþjófnaðir höfðu
verið framdir þar og þá var tekið upp á þessu,
ef .ske kynni að einhver starfsmaðurinn þar væri
valdur að þjófnaðinum, mundi það strax komast
upp, og þá ekki vera þörf á að kalla á aðstoð
lögreglunnar. Nú, jæja. Það reyndist vera berg-
græna á frakka Andys.. Hann hafði samið við
. Juliet um að hitta hana —-------"
„Já, það stendur beinlínis í bréfinu — “ greip
Jill fram I fyrir honum. „En nú veit ég ekki.