Vikan - 06.02.1947, Blaðsíða 6

6
VIKAN, nr. 6, 1947'
bergið, lagði handlegginn utan um herðar Wöndu
og sneri henni blíðlega við.
„Ekkert, alls ekkert! Ég — ég var bafa að
tala við pabba," stamaði Wanda.
„Um Bill ?‘‘ spurði Rachel rólega.
„Já, pabbi vill að ég giftist honum.“
„Auðvitað! Allir, sem þykja vænt um þig, vilja
að þú giftist honum.
„Já en þetta kemur engum við nema sjálfri
mér.“’
„Auðvitað, væna mín, við getum ekki horft
rólega á, hvernig þú hafnar manni, sem þú yrðir
gæfusöm með--------“
„Það yrði engin gæfa fyrir mig að giftast Bill.“
„Jæja, þá það,“ sagði Rachel hægt. „Við höf-
um áður rætt það mál og ég hefi engu þar við að
bæta. Þú verður sjálf að taka ákvörðun, Wanda
— hvort þú vilt heldur giftast bezta og yndisleg-
asta manninum, sem þú munt sennilega kynnast
á æfinni eða láta hann fara og búa sjálf áfram
heima hjá pabba þínum og lifa innihaldslausu
lífi.“
„Hann er ekki eini ungi maðurinn í heiminum,“
sagði Wanda barnalega. „Hvers vegna á ég endi-
lega að taka fyrsta manninum, sem biður mín.“
„Nei(“ sagði Rachel, „en það mun líða á löngu
áður en þú hittir annan eins mann og Bill Rent-
on. Ungir menn á hans aldri, sem geta gift sig,
eru ekki á hverju strái. Og þó að þú sért lagleg
og yndisleg stúlka úir og grúir af ungum stúlk-
um í heiminum, sem eru alveg eins fallegar og
þú.“
„Ég vil ekki giftast manni fyrir það eitt að
ganga út,“ sagði Wanda kuldalega.
„Nei, væna mín, þess krefst enginn af þér!“
„Jú, einmitt — þið reynið öll að neyða mig til
þess."
„Af því að við þekkjum þig betur en þú sjálf.
Þér þykir vænt um Bill — meira en það, þú ert
ástfangin af honum. Þú áttar þig ekki á því
sjálf, af þvi að þú ert með heimskulega draum-
óra um annan mann, sem er einskis verður.“
„Ég skil þig ekki, Rachel.“
„Víst gerir þú það. „Og trúðu mér Wanda, þú
hagar þér mjög heimskulega. En ég vil ekki ræða
það nánar. Þú verður að gera sem þér sjálfri
finnst rétt. Ég er búin að segja það, sem ég ætlaði
mér.“
Að svo mæltu skildi hún Wöndu eftir eina og
hraðaði sér inn í herbergi sitt til að hafa fata-
skipti.
Rachel var tilbúin skömmu fyrir kvöldverðar-
tímann og gekk þá hljóðlega að skrifstofu Sir
John og barði að dyrum.
„Komdu inn, Rachel!" Andlit hans ljómaði(
þegar hann sá hana og hann breiddi faðminn út
á móti henni. Hún smaug inn í faðm hans og
lyfti fögru andlitinu upp að andliti hans til að
kyssa hann. Hún hafði aldrei fyrr sýnt honum
ástaratlot af fyrrabragði — þó þau væru trúlofuð
höfðu þau alltaf verið hálf hlédræg við hvort ann-
að.
Augun í Sir John urðu svört af geðshræringu,
þegar hann þrýsti þessari yndislegu stúlku að
brjósti sér.
„Ástin mín, ástin mín,“ hvíslaði hann.
Hún leit upp og strauk mjúklega yfir hrukkað
enni hans.
„Þú ert áhyggjufullur," sagði hún. „Lofaðu
mér að bera áhyggjurnar með þér.“
„Það hefir orðið árekstur á milli okkar Wöndu “
>
sagði hann. Rachel kinkaði kolli.
„Ég veit það. Ég hefi talað við hana.“
„Hún er mjög þrá,“ andvarpaði hann.
„Já, það er hún,“ sagði Rachel blíðlega og
horfði á hann. „Undir venjulegum kringumstæð-
um myndi ég ekki hafa áhrif á unga stúlku í
þessum málum. Ef hún segðist ekki kæra sig
um manninn, myndi ég sætta mig við það. En
þetta eru ekki neinar venjulegar kringumstæður
— bæði þú og ég vitum, að hún hefði fúslega
gengið að eiga Bill á morgun, ef hún hefði ekki
verið svo heimsk að verða ástfangin af Sherry
MacMahon."
Sir John kinkaði kofli.
„Þetta eru nú afleiðingarnar af heimskulegum
draumórum ungrar stúlku;“ hélt Rachel áfram,
„og það fer aldrei vel. Wanda áttar sig fljótt á
þessu og mun þá furða sig á heirhsku sinni. En
þá verður það of seint, hún verður búin að missa
Bill.“
Sir John kinkaði aftur kolli.
„Ég er hræddur um að við getum ekkert gert,“
sagði hann óánægður. „Hún vill ekki láta minn-
ast á þetta við sig.“
„Það er nógur tími,“ svaraði Rachel glaðlega.
„Ég held, að hún sýni okkur ekki mótþróa til
lengdar."
„Ég veit ekki,“ sagði Sir Johan og var allt í einu
ergilegur. „Þessi aðstaða okkar er svo erfið,
Rachel. Ertu ennþá ákveðin að halda trúlofun
okkar leyndri, þar til málefnum Wöndu hefir
verið komið í lag? Viltu ekki breyta ákvörðun
þinni ? Ég fer á mis við svo mikla hamingju
með þessu móti og ég er ekki þolinmóður maður."
Rachel brosti.
„Ég hefi þegar breytt ákvörðun minni," sagði
hún.
„Rachel, ástin mín! Áttu við að þú viljir gift-
ast mér fljótlega? Strax? Án nokkurs tillits til
Wöndu ?“
„Já^ án tillits til Wöndu?“ svaraði Rachel ást-
úðlega.
„Rachel!" Hann þrýsti henni aftur að brjósti
sér.
Klukkan á arinhillunni sló.
„Við.verðum að fara að borða,“ hvislaði Rachel.
„Já, en á eftir verðum við að tala saman. Hvað
ætlarðu að gera í kvöld?“
„Við ætluðum á dansleik í klúbbnum. En ég get
afsakað mig með höfuðverknum. Wanda getur
farið. Helen Herewards er komin heim frá Alex-
andriu og við ætluðum með henni. Hún kemur
og sækir okkur klukkan hálf tíu.“
„Ágætt þá getum við talað saman, þegar þær
eru farnar."
Wanda kom með engar mótbárur, þegar Rachel
sagðist ekki ætla í klúbbinn — hún vissi, að
Rachel hafði haft höfuðverk allan daginn. Helen
kom og Wanda og hún fóru saman, svo að Rachel
og Sir John gátu verið í friði heima.
Það var margt, sem þau þurftu að tala um.
Sir John var stórauðugur maður, sem gekk að
eiga unga stúlku, tuttugu og fimm árum yngri
Blessað
barnið!
Teikning eftir
George McManus.
Mamma: Það er dásamlegt, að Lilli skuli koma svona
með blaðið til þín!
Pabbinn: Nú kalla ég, sjáðu bara, hvort hann kemur
ekki beint með það!
Mamman: Súsía frænka kemur bráðum hingað, það verður
gaman að sýna henni þetta.
Pabbinn: Hann er dásamlegur, það er í fimmta skipti, sem
hann kemur með blaðið. Einhver er að hringja. Það er auðvitað
Súsía. *
Stúlkan: Já, það er Súsía, á Pabbinn: Lilli er í næsta herbergi og nú
ég ekki að hleypa henni inn? kalla ég: „Lilli, gefa pabba Morgunblaðið."
Súsía: Það er óþarfi að hafa svona mörg
orð um þetta, bara framkvæma það!
Pabbinn: Lilli!
Lilli: Da-da!