Vikan - 06.02.1947, Blaðsíða 12

12
VIKAN, nr. 6, 1947
miklum þunga og skriðan, sem hann var
sjálfur hálfgrafinn í. Þegar sandstraum-
arnir mættust mundi hann verða grafinn
eins og í straumiðu. Á því lék ekki vafi,
nema því aðeins að hann gæti haldið sér
ofan á sandinum. En því meira, sem hann
barðist um því dýpra sökk hann. Það var
eins og að stöðva fellibyl. Hann hætti að
hreyfa sig og þegar hann eina sekúndu
lá ofan á sandinum teygði hann hendur og
fætur út frá sér eins og hann gat og sér
til mikillar gleði fann hann að nú flaut
hann ofan á sandbylgjunni.
Nú kom hin hræðilega stund þegar sand-
straumarnir mættust. Marsh lokaði aug-
unum og stóð á öndinni. — Loftið varð
allt í einu þykkt af sandfoki og öskuryki.
Þama höfðu, án efa, verið eldsumbrot
endur fyrir löngu. Þegar hann lauk upp
augunum aftur sá hann að hann var slopp-
inn úr yfirvofandi hættu. Hann var kom-
inn niður á botn gjárinnar, án þess að
grafast lifandi eins og gamli Liardinn
hafði ætlazt til.
Hann lyfti höfðinu gætilega, hræddur
um að hver minnsta hreyfing yrði til þess
að hrinda nýjum sandskriðum af stað, en
skriðan virtist vera stöðvuð. Hann brann
af löngun til þess að ná sér niðri á Indíán-
anum. — Bara að hann gæti komizt upp
úr gjánni aftur þá skyldi hann launa þorp-
aranum lambið gráa. Hann gjörði árang-
urslausar tilraunir til þess að komast upp.
Jafnhratt og hann klifraði upp rann sand-
urinn burt undir fótum hans. Hann var
fangi í sandgryfjunni, — veiddur eins og
mús í gildur.
Hann sá Indíánann gægjastniðuroghann
langaði mest til að senda honum byssu-
kúlu. En það er siður í konunglegu kanda-
disku lögreglunni að drepa ekki mann
nema í ýtrustu neyð. Hann heyrði karl-
inn skellihlæja og hrópa eitthvað niður.
Ted Marsh beit á jaxlinn. Honum skild-
ist að Indíáninn ætlaði að myrða hann á
þennan hátt og vissi að það var vegna
þess, að hann var á réttri leið að finna
Carson og Bentley. Dauður maður veldur
engum óþægindum. Hvar skyldu þeir vera
niður komnir Carson og Bentley. Og —
hvernig skyldi hann sjálfur sleppa lifandi
úr sandinum?
En það áleit hann í fyrstu að væri ekki
svo erfitt. Hann yrði að ganga eftir gjánni
þar til að hann kæmist út úr henni. En
ekki hafði Hann tekið fyrsta skrefið þeg-
ar hann fann að hann sökk í sandinn------
Kviksyndi —--------
Hann sá nú að gjáin hafði hlotið fleiri
fómir. Skinin bein lágu hingað og þangað.
Sennilega voru það skepnur, sem höfðu
farizt þegar þær ætluðu að komast yfir
gjána. Ef til vill voru Carson og Bentley
hérna grafnir í sandinum.
Nú sá hann að Akut gamli var ekki leng-
ur einn uppi á bakkanum. Hópur af Indí-
ána stóð þar og horfði á hann og hann sá
andlit þeirra greinilega. Þeir voru sigri
hrósandi yfir að ennþá einn hvítur maður
skyldi hafa fallið í gildru þeirra. Það var
enn aðvörun til allra annara hvítra manna
um að voga sér ekki inn í land Liardanna.
Þeir stóðu þarna um stund og hurfu svo.
Það fór að dimma. Niðri á gjárbotnin-
um dimmdi fyrr og hann sá varla alin
frá sér. Fljótlega yrði of dimmt til að að-
hafast nokkuð og tilhugsunin um að gista
á þessum stað var ekki skemmtileg.
Skríðandi eða réttara sagt liggjandi
marflatur mjakaði hann sér varlega
áfram. Skyndilega var sem jörðin opnaðist
MAGGI
OG
RAGGI.
Teikningf eftir
Wally Bishop.
1. Raggi: Afi, lögreglan segir, að þú hafir
bannað að við værum að leika vikingaleik kring-
um húsið? Það er svo gaman!
Afi: Gaman, drengir, gaman, en það færist svo
margt úr lagi og skemmist af þessu —
2. Afi: Skaðinn er samt ekki óbætanlegur og
við skulum láta þetta enda vel og -tala ekki
meira um það!
3. Maggi: En veiztu, afi, hverju þessi ákvörðun
þín veldur?'
4. Maggi: 300 börn, sem við stjórnuðum í leikn-
um, verða athafnalaus!
undir honum. Hann hrapaði beint niður
og sandur og aska fylltu vit hans.
Hann vissi ekki hve langt hann féll, en
mjög djúpt gat það varla verið. Hann lá
ailt í einu á harðri jörð, í svartasta
myrkri. Honum fannst það vera krafta-
verk að hann var ennþá á lífi. Hann hafði
fengið dálitlar skrámur, en um alvarleg
meiðsli virtist ekki vera að ræða. Hann
heyrði hvíslandi hljóð, sem hann áttaði
sig ekki strax á hvað væri. Honum fannst
það vera á bak við sig, en þegar hann
lagði við hlustimar hætti það. Hann gat
sér til að það væri sandur, sem rynni nið-
Ur um gatið, sem hann hafði fallið í gegn-
um. Hann þuklaði í kring um sig og fann
bara harðan stein.
Nú fór honum að skiljast hvernig hann
hefði bjargast. Þarna voru neðanjarðar-
gangar undir yfirborði jarðar, sem sand-
ur hafði enn ekki fyllt að öllu leyti. Tví-
mælalaust voru þessir hellar og gangar
afleiðingar eldsumbrota. Hann þreifaði
eftir eldspýtum sínum og kveikti á einni.
Tilgáta hans reyndist rétt. Við skinið
frá eldspítunni sá hann, að hann var stadd-
ur í neðanjarðargangi allstórum. En nú
var vandinn mestur að vita í hvaða átt
skyldi halda. Loftið þama niðri var furð-
anlega hreint, svo að einhvers staðar hlaut
að finnast útgönguauga, ef vel væri leit-
að.
Hann kveikti á einni af sínum fáu eld-
spýtum og hélt af stað eftir neðanjarðar-
ganginum. Það var erfið ferð, því að botn-
inn var stórgrýttur og djúpar gjótur á
milli. Þrátt fyrir það var hann þó kominn
góðan spöl þegar sloknaði á eldspýtunni.
Hann reyndi að halda áfram í myrkrinu
en tókst það ekki, vegna torfæranna á
hellisgólfinu.
Sér til mikillar gleði fann hann að loft-
ið varð stöðugt hreinna því lengra sem
hann komst áleiðis. Hann hlaut að vera
að nálgast útganginn og nú þóttist hann
eygja gráleita skímu í nokkurri fjarlægð.
Þó nóttin væri dimm þá gat hún ekki ver-
ið eins svört og myrkrið í þessum neðan-
jarðarhelli. Hann átti aðeins eina eld-
spýtu eftir og áður en hann kveikti á
henni, tók hann eitt skref áfram — en
hann gekk bara út í geiminn.
I annað sinn hrapaði hann niður, eða
öllu heldur valt og skoppaði í gegnum eitt-
hvað, sem honum fannst vera kjarr, og
þegar hann loks stansaði, lá hann rugl-
aður og horfði út í geiminn, og sá þá upp
í dimmbláan næturhimininn með glitrandi
stjörnum. Þrátt fyrir hrakfarirnar lá hon-
um við að hrópa af gleði við þessa sjón,
og að finna léttan vind leika um vanga
sína. Hann var sloppinn út úr gildrunni.
Allt í einu uppgötvaði hann rauðleitan
bjarma af báli, skammt fyrir neðan sig,
auðsjáanlega í litlu dalverpi.
Hann bröllti á fætur, tók upp skamm-
byssuna og læddist hægt í áttina til báls-
ins. Þegar hann nálgaðist sá hann skugga,
Framh. á bls. 14.