Vikan - 13.02.1947, Blaðsíða 12
12
VIKAN, nr. 7, 1947
giftást Bill. Hann hefir hvað eftir anriað talað
við mig og segist verða fyrir vonbrigðum, ef ég
geri það ekki og að ég vœri heimsk og þar
fram eftir götunum."
Sherry varð undrandi — þetta var ekki líkt
Sir John Rhys. Að vísu var Bill Renton slíkur
maður, að hver faðir myndi með ánægju vilja
eignast hann fyrir tengdason. En Wanda var ný-
orðin átján ára og einkabarn föður stns. Hvers
vegna ætti hann að vera hvetjandi þess að hún
giftist svona ung að heiman ? Það fylgdi auðvitað
ábyrgð því að eiga gjafvaxta dóttur og það var
auðvitað að vissu leyti gáfulegt af Sir John að
koma svona yndislegri, ungri stúlku, sem var
heldur fljóthuga, i örugga höfn.
„Mér finnst, að Sir John hafi alveg rétt fyrir
sér í þessu efni,“ sagði Sherry hægt. „Bili Renton
er óvenjuiegur ungur maður og hann mun áreið-
anlega gera eiginkonu sína mjög hamingjusama."
„Það er ég viss um,“ sagði Wanda þrjózkulega,
en var hálfundrandi á svipinn.
„Er yður það ógeðfellt að giftast honum?"
hélt Sherry áfram. „Þið eruð góðir vinir og til
skamms tlma mjög góðir vinir. Kannske hefir
þetta útsláttasama líf hérna í Egyptalandi komið
yður úr jafnvægi. Þetta er mikil breyting frá
því að koma úr heimavistarskóla í Frakklandi.
Margir ungir menn og dansleikir — en það má
ekki gleyma því, að þetta varir ekki lengi og
það sem mestu máli skiptir er að eignast góðan
eiginmann og heimili."
Wanda starði á hann með ennþá meiri furðu-
svip.
„Segið þér að ég eigi að giftast Bill Renton ?“
„Mér finnst að það væri það réttasta, sem þér
gerðuð,“ eagði Sherry fastmæltur.
„Að þér skulið geta sagt þetta."
„Því ekki það! Þetta er sannfæring mín.“
„En þér sögðuð — þér kysstuð mig.“
„Já, en ég ætti skilið að vera laminn fyrir það.“
„Þér voruð þá bara að daðra við mig?“
Hann horfði ósegjanlega þunglyndislega á
hana. Wanda hafði ákafan hjartslátt — ósjálfrátt
teygði hún hendurnar til hans, en Sherry lét sem
hann sæi það ekki.
„Já, það var bara daður og ég er ekkert hreyk-
1. Yfirlögregluþjónn: Sendið lið að bústað
McGinnis!
2. Yfir-ögregluþjónn: Það er ekki hægt að
reka verzlunarstarfsemi í íbúðarhúsahverfi, en
hverskonar starfsemi er þetta eiginlega?
Maggi: Við útvegum fólki börn til þess að
standa í biðröðum fyrir það.
3. Raggi: Það er um margt að ræða, sem
fólk þarf að láta kaupa, t. d. sokkar, sápur,
inn af því, þegar ég er minntur á það. Ég hafði
engan rétt til þess, jafnvel ekki, þótt ég hefði
vitað að þér væruð ólofaðar."
„Ég er ekki trúlofuð, ég hefi margsagt yður
það. Ef þér eigið þarna við Bill Renton þá skil
ég ekki hvers vegna þér hafði haldið að það væri
eitthvað á milli okkar.“
„Menn hafa gefið mér það i skyn, að þið væruð
leynilega trúlofuð," svaraði hann.
„Það höfum við aldrei verið. Bill bað mín, en
ég hafnaði honum.“
Sherry hristi hægt höfuðið.
„Einu sinni þótti yður vænt um Bill, Wanda.
Þér getið ekki neitað því. Já, yður þótti svo vænt
um hann að þér hefðuð orðið ástfangnar af hon-
um ef aðstæður hefðu verið aðrar. Er ekki satt
— segið bara sannleikann."
„Ég veit ekki. Hverju máli skiptir það líka?
Mér ljiefir alltaf þótt vænt um hann og þykir það
enn, en ég gæti aldrei orðið ástfangin af honum."
„Er það ég, sem er þvi til fyrirstöðu?" sagði
Sherry óvænt.
Wanda horfði vandræðalega á hann.
„Enginn karlmaður ætti að tala svona!" hélt
hann áfram. „En þetta er þvi miður satt.“
„Því miður?" sagði hún með grátkæfðri röddu.
Hann kinkaði kolli.
„Ég er ekki hæfur eiginmaður handa yður,
Wanda, og ekki handa neinni vmgri stúlku. Mér
hefir verið útskúfað og ég hefi slæmt orð á mér."
„Hvað hirði ég um það! Þér eigið þetta ekki
skilið og jafnvel þótt svo væri myndi mér vera
sarna."
Hún leit tmdan, hún gat ekki horft á hann
lengur.
Hann dró andarrn djúpt.
„Það er óhugsandi," sagði hann. „Þér eruð
aðeins átján ára — hreinasta bam. Ég er þrjátíu
og þriggja ára — með slæma fortið að baka mér
og lifi svallsömu lífi, eins og fólk er vant að orða
það. Ég vil ekki tala um það meira. Ég hefi
aldrei lagt það í ,vana minn að koma með afsakan-
ir og skýringar."
„Ég bjóst ekki við því,“ greip Wanda fram i
fyrir honum. „Þér fyrirlítið þennam söguburð og
það geri ég líka. Ég skil við hvað þér eigið. Ég
kjöt og smjör . . . og fólkiö, sem biður úti vant-
ar börn til þess.
Yfirlögregluþjónn: Þið verðið að hætta þessari
starfsemi drengir — ég gef ykkur frest til morg-
uns.
4. Yfirlögregluþjónn: En meðal annarra orða,
gætuð þið ekki útvegað konunni minni eitt kíló
af smjöri?
hefi heyrt þetta, en það er allt illkvittnisleg lygi.
En ég mun aldrei gera svo lítið úr mér að fara að
verja yöur. Ef þér eruð stoltur er ég það einnig.
Stolt yðar vegna, MacMahon."
„Ó, Wanda," rödd hans skalf. „Þér gerið mér
þetta svo erfitt."
Wanda var í einu hnipri úti í horninu. Brúnu
augu hennar, sem horfðu á hann, báru vott um
algjöra uppgjöf. Sherry kreppti brúnar, sinaber-
ar hendurnar.
„Nei, það dugar ekki," sagði hann eins og áð-
ur. „Wanda, nú hverf ég út úr lífi yðar. Ég hefði
aldrei átt að verða á vegi yður. Þetta hefði
aldrei orðið, ef ég hefði verið ódrukkinn fyrsta
kvöldið, sem ég sá yðar. Því að það var byrjunin
að öllu saman."
„Já,“ sagði Wanda, „þá byrjaði það.“
„Og nú verður þetta að vera endalokin," svar-
aði Sherry. „Ég vil ekki spilla framtíð ungrar
stúlku. Þér eigið betra skilið en að eignast eigin-
mann, sem hefir slíkt óorð á sér."
„Æ, verið ekki svona hlægilegur," greip hún
áköf fram í fyrir honum. „Það er satt að ég er
ung, en ég er enginn heimskingi. Hvaða karlmað-
ur er það, sem hefir ekki lent í fleiru en einu
ástarævintýri. Enginn! Alls enginn!“
„En það kemur ekki málinu við," sagði Sherry
og allt í einu skein glettni út úr augum hans.
„Ég er undarlegur maður, þér vitið það, og ekki
hæfur eiginmaður fyrir unga stúlku sem yður.
Faðir yðar myndi aldrei veita samþykki sitt og
við þvi er ekkert að segja. Og hvað yður viðkem-
ur, þá hafið þér orðið fyrir augnablikshrifningu,
sem á sér ekki djúpar rætur í hjarta yðar. Hrifn-
ing yðar mun hverfa eins skjótt og hún kom —
og þá munið þér hrósa happi yfir þvi að ég skuli
ekki hafa notað mér tækifærið, heldur talað um
fyrir yður.“
„Ekki notað tækifærið, eða með öðrum orðum
þá —“
„Eins og ég sagði áðan ætla ég að hverfa út úr
lífi yðar.“
„Og ég,“ Wanda var náföl, „fæ ég ekki að ráða
neinu í þessu máli."
„Þér verðið að lofa mér að ráða yður til heilla,"
sagði hann blíðlega.
Munnur hennar titraði, en hún stillti sig.
„Jæja, þá það! Ég skil. Þér haldið þá lika að
þetta séu rómantískir duttlungar í mér og ég verði
seinna fegin að þið skulið hafa haft vit fyrir
mér. Mér þykir leitt að ég skuli hafa verið svona
heimsk — það var alls ekki áform mitt að reyna
að krækja í yður á þennan hátt."
Hann svaraði henni engu, en horfði fast á hana.
Það dró úr henni allan mátt, en reiði hennar og
blygðun settu í hana kergju og henni tókst að
láta sem ekkert væri.
„Það er bezt að við látum þetta vera útrætt,"
sagði Sherry. „Það er engu við að bæta."
„Þér hafið rétt fyrir yður," svaraði hún.
Hún sneri sér frá honum og horfði út um
gluggann. Þau voru komin til Gezireh, rétt hjá
íbúð Sir John. Hún hafði ekki hugmynd um,
hvaða leið þau höfðu ekið.
Hún sat kyrr og þögul meðan bifreiðin ók upp
að dyrunum. Sherry steig út og rétti henni hönd-
ina.
„Verið þér sælar Wanda,“ sagði hann og horfði
á hana, en hún leit ekki upp.
„Verið þér sælir," svaraði hún og hljóp inn.
Það voru engir í íbúðinni nema þjónarnir.
Wanda þaut inn í herbergið sitt, læsti dyrunum
og kastaði sér upp í rúmið. Nú gat hún ekki
lengur varizt gráti — heldur grét sárt.
Sherry! Sherry!
Þegar henni létti, settist Wanda aftur upp og
þurrkaði sér um augun.
„Hann elskar mig. Mér er alveg sama, hvað
hann segir eða gerir, ég trúi aldrei öðru en að
hann elski mig.“
Hvorki Sir John né Rachel kæmu heim í mat-
inn og var Wanda fegin því. Hún vildi fá að
jafna sig betur áður en hún hitti þau.
MAGGI'
OG
RAGGI.
Teikning eftir
Wally Bishop.