Vikan - 20.02.1947, Blaðsíða 6

6
VIKAJST, nr. 8, 1947
því, að mér var ómögulegt að sofna í þessum
hita, svo ég reis upp af legubekknum, sem settur
hafði verið fyrir mig úti í horni í herbergi Péturs
Melady, og læddist út úr herberginu, án þess að
kveikja, fram á ganginn.
Það var enginn á ferli i ganginum og allt virt-
ist svo hljótt, að skrjáfið i stífuðum einkennis-
búningi minum var það eina, sem heyrðist. Ég
sat þarna í nokkrar mínútur, studdi hönd undir
kinn og horfði inn ganginn í austurálmunni.
Nancy Page og Elien Broddy, sem voru á al-
mennu vaictinni i álmunni, voru sýnilega önnum
kafnar inni í einhverri sjúkrastofanna, en Lillian
Ash, eina einka hjúkrunarkonan í álmunni, fyrir
utan mig, var hvergi sýnileg heldur, enda þótt
dyrnar að herbergi sjúklings hennar stæðu i hálfa
gátt, svo grænleitan ljósbjarma lagði þaðan fram
i ganginn.
Skyndilega varð ég þess vör, að einhver var
að hvísla. Það var einhver inni í einhverri sjúkra-
stofunni að hvisla með röddu, sem heyrðist
óvenjulega vel í fjarska, og það var auðheyrt að
sá eða sú, sem hvislaði, var í æstu skapi.
N. KAFLI.
Mér fannst eins og ég hefði heyrt þetta hvísl
Iengi, þótt ég veitti því fyrst nú athygli. Ég get
ekki gert mér grein fyrir því, hvers vegna mér
fannst þetta hvisl vera óviðfeldið, en verið getur
að taugar mínar hafi ekki verið í fullkomnu lagi
vegna hitans. Auk þess er það mjög óvenjulegt
að hvíslað sé i sjúicrahúsi, þótt almenningi þykí
ef til vill einkennilegt að svo sé. Ekkert gerir
sjúklinga jafn kvíðna og æsta og hvísl í læknum
eða hjúkrunarkonum í sjúkrastofunum, enda er
það brýnt fyrir hverjum hjúkrunarnema að tala
jafnan með hárri og skýrri röddu.
Þegar liðinn var nokkur timi og hvíslið hætti
ekki varð mér satt að segja hálf órótt. Ég gat
ekki heyrt hvaðan hvíslið kom, en þóttist þess
þó fullviss, að það kæmi innan úr einhverri
sjúkrastofunni, eins og mér heyrðist fyrst, en þó
gat verið að það kæmi ofan úr stiganum, eða
neðan af stigapallinum og bergmálaði síðan eins
og það kæmi innan úr austurálmunni. Svo mikið
var víst, að langar leiðir gat það varla borizt,
það hiaut að vera einhversstaðar skammt frá
skrifborðinu, sem ég sat við. Ég stóð á fætur,
gekk fram að stiganum og síðan inn eftir gang-
inum i austurálmunni. Ég leit sem snöggvast inn
í herbergi sjúklingsins míns. Pétur Melady lá ró-
legur í rúmi sínu og virtist sofa. Á þessum stað
var hvislið miklu greinilegra en frammi við skrif-
borðið, og nú heyrði ég ekki betur en það kæmi
innan úr stofu Dione Melady. Dyrnar að herbergi
hennar stóðu í hálfa gátt, og inni í herberginu
voru tvær persónur, sem voru að hvíslast á.
Ég gat ekki að mér gert að nema staðar dá-
litla stund við dyrnar. Ég heyrði ekki allt, sem
sagt var, og þegar ég fór að reyna að rifja það
upp fyrir mér síðar, hvað ég hefði í rauninni heyrt,
þá mundi ég aðeins eftir fáeinum sundurlausum
orðum og setningum. Ein setningin var: „Ég
vil ekki gera það . ..“ Þessari setningu var svar-
að með nokkurri reiði, að því er mér heyrðist,
en sá eða sú, sem hvíslaði, talaði svo hratt, að ég
heyrði ekki hvað sagt var. Síðan sagði fyrri rödd-
in greinilega: „Nei, ég get það ekki. Það er ekki
til neins að fara þess á leit við mig. Það kemur
ekki til mála.“ Nú töluðu þessar persónur lengi
saman, án þess ég heyrði nema einstök orð, en að
lokum sagði önnur röddin greinilega og með
áherzlu: „Þú verður að gera það. Trúðu mér, hann
verður myrtur. Já, ég segi: Myrtur."
Þegar hér var komið heyrði ég að einhver á-
varpaði mig með mjúkri og greinilegri röddu:
„Ungfrú Keate.“
Ég snéri mér við og sá að dr. Kunce stóð
frammi við stigann. Mér brá við að heyra þetta
ávarp hans, því ég átti ekki von á honum þarna
og var hrædd við að hann hefði séð að ég stóð á
hleri — aldrei þessu vant. Ég gekk í áttina til
hans og hann kom brosandi á móti mér. Bros
hans er í sjálfu sér einkennilegt, en ekki við-
kunnanlegt. Hið granna og skarpa nef hans sekk-
ur ofan i svart yfirvaraskeggið, þegar hann bros-
ir. Dr. Kunce er laglégur maður og vel á sig
kominn. Hann er mjög þægilegur í framkomu,
einkum við kvensjúklinga, en er helzt til stífur
og kröfuharður til þess að koma sér vel við hjúkr-
unarfólkið. Hann er brúneygður og hefir óvenju
löng augnahár, hárið er dökkt og silkimjúkt.
Hann er jafnan mjög snyrtilegur og gengur vel
til fara. Fullu nafni heitir hann Felix Kunce, en
meðal hjúkrunarnemanna er hann jafnan nefnd-
ur dr. Kunce.
Erindi hans nú var að vitja sjúklingsins í stofu
nr. 301 og bað mig að koma með sér þangað og
hjálpa sér, ef á þyrfti að halda. Þegar við komum
inn í stofu 301 urðum við þess vör, að sjúklingn-
um leið sæmilega vel, og þurfti því ekki á aðstoð
minni að halda. Ég fór þvi strax út úr stofunni og
gekk fram.ganginn í þeim tilgangi að forvitnast
um, hvort hvíslið væri nú hætt.
Enn var enginn á ferli í ganginum og ekkert
hljóð heyrðist. Ég leit sem snöggvast inn í her-
bergi Péturs Melady, en sjúklingurinn minn var
hinn rólegasti og mér virtist hann sofa vært. Ég
hafði augun með dyrunum að stofu Dione Mela-
dy til þess að aðgæta, hvort ég sæi nokkurn koma
út þaðan.
Orðin, sem ég hafði heyrt hvíslað inni í herbergi
Dione Melady, héldu áfram að bergmála í huga
mínum, en þó vissi ég ekki þá, hvaða spádómur
í þeim fólst. Ég reyndi að velta því fyrir mér,
hverjir hefðu verið að hvíslast á, en gat ekki gert
mér fullkomlega grein fyrir því. Dione Melady
hlaut að að vera önnur persónan, en hver var
hin? Um ellefuleytið áttu allir gestir að vera farn-
ir úr sjúkrahúsinu. Sjúklingarnir áttu allir að
vera komnir í rúmið um þetta leyti, þótt þeir
hefðu ferlivist, og varla gat verið að nokkur
hjúkrunarkvennanna væri að hvíslast á við sjúkl-
ingana, þvi það var brot á góðri reglu. Pétur
Melady gat ekki hafa verið inni hjá dóttur sinni,
því hann svaf vært í rúmi sínu. Verið gat að þetta
hefði verið Ellen Brody, hjúkrunarneminn,
og Dione hefði neytt hana til að hlusta á einhverja
dutlunga aðfinnslur hennar, eða hugaróra, því
sjúklingarnir leyfa sér oft ýmislegt við hjúkrun-
amemana, sem þeir þora ekki að bera fram við
útlærðar hjúkrunarkonur. Þegar ég nokkru sið-
ar sá Nancy Page koma út úr herbergi nr. 302 við
endann á austurálmunni, spurði ég hana, hvort
hún hefði orðið vör við nokkurn í austurálmunni
annan en hjúkrunarkonurnar.
„Já, dr. Kunce kom hingað rétt áðan. Hann er
nú inni í stofu nr. 301." Hún gekk að skrifborðinu,
tók eitt spjaldið og skrifaði eitthvað á það. Hún
virtist vera þreytt og ekki í sem beztu skapi og
þurrkaði sér um ennið og munninn með vasa-
klút. „Enn sá hiti og það um miðja nótt,“ sagði
hún stynjandi.
Blessað
barnið!
Teikning eftir
Georga McManus.
Pabbinn: Horfðu á pabba, Lilli!
Mamman: Við skulum fela okkur og vita til hvors okkar
hann vili heldur koma.
Fabbinn: Hérna er ég, vinurinn!
Mamman: Komdu til mömmu!
Lilli: Da!
Lilli: Go-o!
LilU: Da-da!
Lilli: Da-da! Da-da!
Berta: Langaði þig að koma til Bertu, vinurinn!