Vikan - 20.02.1947, Blaðsíða 7

VIKAN, nr. 8, 1947
7
Billy bófi.
Framliald af bls. 4.
hafið dvalið allan daginn í veitingahúsinu.
Þetta er raunar engin áhætta ef þér
sleppið vel frá sjálfum þjófnaðinum. Svo
hittumst við hér á laugardagskvöldið
klukkan sex, og þá fáið þér yðar 20,000
krónur.
— Hversvegna þurfa þessi fótspor að
sjást?
— Til þess að sanna að veskinu sé stolið
af aðkomumanni, en ekki af íbúum húss-
ins.
Billy bófi klóraði sér á skeggjaðri hök-
unni.
— Það er bara eitt, sem ég skil ekki,
sagði hann. — Hvaða sannanir hafið þér
fyrir því, að ég haldi minn hluta samnings-
ins og hverfi ekki með veskið og öll þús-
undin, sem í því eru, fyrst það ríður yður
á svo miklu að ná í það.
— Það er ég ekki smeykur um, sagði
Cranley brosandi. — Það eru engir pen-
ingar í veskinu, heldur aðeins skjöl, sem
eru mér ómetanlega verðmæt, en þér getið
ekki haft nein not af. Það segi ég yður
fyrir fram, en það er annars skilyrðið að
þér fáið veitingamanninum í „Skónum“
veskið ósnert.
Billy bófi kinkaði kolli.
— Allt í lagi. Þér getið reitt yður á mig,
herra.
Cranley stakk hanzkaklæddri hönd sinni
niður í frakkavasann og tók upp skamm-
byssu, sem hann lét leika í hendi sér.
— Kunnið þér að fara með svona áhald ?
spurði hann og rétti hana að gésti sínum.
Hinn tók byssuna og athugaði hana með
svip, og tilburðum, sem gáfu til kynna, að
það var ekki í fyrsta skipti, sem hann
handlék slíkt áhald.
— Getur það komið fyrir að ég þurfi á
þessu barnaleikfangi að halda?
— Ekki í þetta skipti, svaraði Cranley
brosandi. — En ég vona að viðskiptum
okkar sé ekki lokið með þessari kynningu.
Ég vildi gjarnan komast að raun mn hve
mikils ég mætti vænta af yður ef við ætt-
um eftir að vinna saman.---
Stundu síðar steig velklæddur maður
með ljóst alskegg upp í strætisvagn, sem
ók inn í borgina. Við Caring Cross járn-
brautarstöðina steig hann út og hvarf inn
í einn fataklefann. Stuttu seinna kom það-
an út maður nokkur skegglaus og spjátr-
ungslegur. Undir einu götuljósinu nam
hann staðar, kveikti sér í vindling og
ranglaði síðan niður st. Martinstræti í átt
til Drury Lane-leikhússins.
Billy bófi hafði framkvæmt allt sam-
kvæmt áætlun, og stöðvaði nú reiðhjólið
framan við ,,Skóinn.“ Veitingahúsið stóð
eitt sér, neðst í dálítilli brekku, á að giska
einn kílómetra frá þorpinu Winderfield.
Klukkan var tæplega tíu. Lítill ljósglampi
í glugga á neðstu hæð, gaf til kynna að
einhver væri vakandi í húsinu, sem annars
var aldimmt.
Hann barði að dyrmn og innan úr húsinu
heyrðist skrölt áður en sláin var dregin
frá og dyrnar opnaðar. Gamall maður,
boginn í baki og gráhærður, með svarta
bómullarhanzka á höndunum, eins og hann
þjáðist af exemi, birtist í gættinni og
horfði píreygður á gestinn. Auðsjáanlega
bjóst hann ekki við gestum á þessum tíma
árs.
— Er hægt að fá hér gistingu í nótt?
spurði Billy bófi og færði sig nær.
Gamli maðurinn svaraði ekki, en gekk
inn og lét dymar standa opnar.
— Gestrisinn veitingamaður, tautaði
Billy og bar reiðhjólið inn í anddyrið.
— Getur maður ekki fengið hressingu?
spurði hann. Gamli maðurinn hristi höfuð-
ið.
— Konan mín er háttuð, sagði hann, —
og búið að slökkva í eldhúsinu. Billy bófi
rak upp hlátur.
— Ja, ég kæri mig nú ekki um te, sagði
hann. — Eigið þér koníak?
— Koníak — já. Veitingamaðurinn opn-
aði skáp í borðstofunni og tók þar út
flösku og glas, sem hann lét á borðið.
Billy greip hvorttveggja. — Ég fer með
það upp í herbergi mitt.
Veitingamaðurinn virtist ætla að mót-
mæla, en gesturinn greip um hönd hans.
svo að hann kveinkaði sér. — Vísið mér
svo á herbergið.
Þegar hinn hafði bent honum upp bratt-
an stiga, dró hann þegjandi veski upp úr
vasa sínum og rétti gamla manninum, sem
steinþegjandi tók við því og gekk burtu.
Rétt á eftir heyrði Billy að hurðinni var
lokað og læst. Allt í lagi. Allt hafði gengið
vel.
I Winderfield höllinni hafði William
Cranley og Herbert sonarsonur hans borð-
að kvöldverð klukkan 7, og klukkan hálf 9
gekk gamli maðurinn til herbergis síns í
turninum. Herbert gekk inn í lesstofuna og
bað um leið yfirþjóninn að færa sér viský.
Þegar yfirþjónninn gekk um, klukkan
ellefu og lokaði gluggum og slökkti öll ljós,
sat Herbert Cranley niðursokkinn í lestur.
Um hálfeitt stóð Herbert Cranley á fæt-
ur. Hann læddist hljóðlega niður í forstof-
una og í áttina til turnherbergisins, með
vasaljós í hendinni. Við dyrnar á svefn-
herbergi frænda síns nam hann staðar og
hlustaði, svo opnaði hann gætilega hurð-
ina. Án þess að nokkur hávaði heyrðist,
gekk hann yfir dúklagt gólfið að glerhurð-
inni, sem lá út á svalirnar.
Héðan varð það að gerast. Hann hafði
reiknað þetta allt nákvæmlega út. Hann
tók skammbyssu upp úr vasa sínum, skaft-
ið var vandlega vafið með vasaklút. Hann
lyfti byssunni með hægri hendi, beindi
geislanum frá vasaljósinu að höfðalagi
rúmsins, miðaði nákvæmlega á hvítan
skallann á koddanum og hleypti af. Skotið
var varla riðið af þegar tveir handleggir
gripu um hann aftan frá. Hann rak upp
hljóð, en á sama andartaki varð albjart í
-herberginu.
Herbert Cranley litaðist um með tryll-
ingslegu augnaráði. I opnum dyrumun, sem
lágu inn í búningsherbergið stóð ófrýni-
Iegur maður með skammbyssu í hendinni.
Hendur hans voru lagðar aftur á bakið-
og hann fann snertingu af köldum máhni
um úlnliðina og heyrði smella óhugnanlega
í handjárnum. Enginn sagði orð. Fóta-
tak heyrðist, dyrnar inn í svefn-
herbergið voru opnaðar og þar birtist —
með óhreinan hattgarm aftan á hnakkan-
um og bros á órökuðu andlitinu — Billy
bófi.
Herbert Cranley starði á hann eins og
hann sæi afturgöngu. Eins og í gegmnn
þoku sá hann Billy bófa ganga að rúminu
og grípa með tveim fingrum hvíta hár-
kollu af koddanum og hálda henni upp að
ljósinu.
— Vel skotið, sagði hann og kastaði
sundurskotinni hárkollunni á borðið. Hann
settist á stól og krosslagði fæturna. Her-
bert Cranley starði sem dáleiddur á hann.
Þetta var áreiðanlega þörparinn frá White-
chapel, þessi ræfilslegi, óhreini Billy bófi.
Og þó---------
— Látið Cuthbert og Frank fara með
hann, Simpson, sagði þessi tötralegi Billy
bófi eins og sá, sem vanur er að skipa
öðrum fyrir — Bíllinn bíður úti.
Tveir lögreglumenn leiddu Herbert
Cranley út á milli sín. Um leið og haim
hvarf út um dymar, sendi hann hinum
tötralega hjálparmanni sínum frá White-
chapel augnaráð, sem gaf til kynna, að
hann hefði ekki ennþá áttað sig á því, sem
var að gerast.
— Þetta gekk allt eftir áætlun, herra,
sagði Simpson brosandi. — En hvernig
gátuð þér vitað svona nákvæmlega hvað
þrjóturinn hafði í hyggju? Það er ofvax-
ið mínum skilningi.
— Það var tilviljunin, og ekkert annað,
sem kom mér til hjálpar, svaraði Billy
bófi, eða réttu nafni Charles Burnton
leynilögreglustjóri í Scotland Yard. — Á
miðvikudaginn var fór ég út í Whitechapel
til þess að snuðra eftir gula Trnna, og í því
tilefni hafði ég lagað mig svolítið til. Þá
sá ég prúðbúinn náunga -laumast inn í ill-
ræmdustu knæpuna, sem fyrirfinnst í því
Framhald á bls. 14.
Hvar er maðurinn á myndinni ?