Vikan - 06.03.1947, Blaðsíða 12

12
VIKAN, nr. 10, 1947
kveðin, og' bæði Sir John og Sherry, sem sat hjá
skrifborðinu, heyrðu hvert orð. Það var frá móður
Rachelar, um það að hún hefði ákveðið að fara
til Englands með nokkrum vinum sínum og að
hún myndi taka á móti dóttur sinni og tengda-
syni, við komu þeirra til London. Hún sendi þeim
sinar beztu kveðjur.
Rachel lagði niður heyrnartólið, Sherry leit á
hana. „Andlit hennar er náfölt,“ hugsaði hann
ósjálfrátt.
Honum varð litið á Sir John. Hann sat graf-
kyrr og starði á Rachel. Hann var öskugrár í
framan.
„Vonandi ekki neinar slæmar fréttir,“ flýtti
Sherry sér að segja, til að rjúfa hina óheillavæn-
legu þögn.
Sir John sneri sér hægt að honum, eins og
hreyfingin ýlii honum þjáningum.
„Þú heyrðir það, er það ekki?“
„Jú, að vísu. En það leit ekki út fyrir að vera
slæmar fréttir. Hvað amar að?“
„Mér skildist að frú Thompson lægi fárveik í
sjúkrahúsi" sagði Sir John þunglega, eins og
hann vissi varla hvað hann segði. Hann leit aftur
á Rachel. Rachel hreyfði sig eins og hún ætlaði
að fara að segja eitthvað, en nú lét Sherry alla
varkárni fjúka út í veður og vind.
„Hefir Rachel talið þér trú um að móðir hennar
lægi i sjúkrahúsi ?“ Hin mjúka rödd hans verkaði
nú sem svipa.
Sir John reis upp, sneri sér að honum og sagði
festulega: „Okkur skildist að það þyrfti að skera
hana upp. En bersýnilega hefir þess ekki þurft.
Það er allt og sumt.“
„Nei, það er dálítið meira, held ég“ svaraði
Sherry. „Mér skilst hins vegar að hér hafi aðeins
verið um of litla samvinnu milli móður og dóttur,
að ræða.“
„Hvað áttu eiginlega við?“
„Ég á við það að Rachel hefir haft brögð i
tafli, en mistekizt að þessu sinni.“
„Minnstu þess að þú talar um tilvonandi eig-
inkonu mína“ sagði Sir John æstur.
„Því gleymi ég ekki, en ég álít að það sé kom-
'inn timi til að þú heyrir sannleikann um þína til-
vonandi eiginkonu."
Sir John Rhys stóð upp þeir horfðust í augu.
Sir John var afar æstur og bersýnilega óham-
ingjusamur, og Sherry með vott af meðaumkun
í dimmbláum augunum, en alveg laus við reiði.
Þeir höfðu verið vinir lengi og höfðu hinar
mestu mætur hvor á öðrum og þeir báru virðingu
hvor fyrir hinum.
Þá mælti Sir John stuttlega: „Setztu, þetta
gengur of langt. Ég krefst skýringar og vonandi
afsökunar að henni lokinni."
„John!“ gat Rachel loksins stunið upp. „Þú ætl-
ar þó ekki að hlusta á hann. Þú getur ekki móðg-
að mig svo mikið."
Hann leit til hennar dapurlega: „Þú hefir þeg-
ar verið móðguð. Slíkt getur ekki gengið. Sherry
verður að útskýra þetta. Annars verður málstað-
ur þinn ekki réttlætur.".
„Hann hatar mig! — hann hefir alltaf hatað
mig!“ hrópaði Rachel ofsalega: „Hann mun bara
ljúga í þig. Rektu hann burt og ég skal útskýra
þetta allt saman."
„Hryggðarsvipur færðist yfir andlit Sir Johns,
sem Sherry gat varla horft upp á, svipur manns,
sem hafði verið særður djúpu sári. Hann grunaði
ekkert af því, sem hann mundi nú fá að vita, en
vissi nóg til að skilja það að Rachel hafði beitt
hann einhverjum brögðum og logið að honum.
Sherry fann skyndilega til óbeitar, það hafði
verið ætlun hans nú i eitt skipti fyrir öll, að af-
hjúpa Rachel og koma í veg fyrir þetta óham-
ingjusama hjónaband. En er hann leit Sir John
nú, fannst honum það ámóta og að kveða upp
dauðadóm yfir vini sínum. Hann gerði sér grein
fyrir því, hver áhrif það hefði á Sir John að sjá
alla drauma sína og traust á Rachel hrynja til
grunna.
„Nei,“ tók Sir John til máls. „Sherry lýgurekki.
Ég vil fá að heyra, hvað hann hefir að segja,
Rachel. Viltu vera svo góð að setjast niður og
vera róleg."
„Ætlarðu að hlusta á hann hér að mér við-
staddri ?“ hrópaði hún titrandi.
„Ég ætla að hlusta á ykkur bæði,“ svaraði
hann alvarlega, en Sherry fyrst. „Jæja,“ sagði
hann þegar Rachel hafði setzt nauðug, hverjar
eru þessar hræðilegu ásakanir, sem þú berð á
tilvonandi eiginkonu mína."
„Það sem ég hefi að segja“ svaraði Sherry og
gerði þau nú undrandi, „mun ef til vill létta hugar-
stríð þitt og bjarga ykkur báðum frá mikilli ó-
MAGGi
OG
RAGGI.
Teikning eftir
Wally Bishop.
Maggi: Ég sagði þér, að allt fólkið ætti að
vera í einni biðröð!
Raggi: Eg sagði fólkinu það, Maggi!
2. Maggi: Sjáðu, það er í tveimur röðum!
Raggi: Þú misskilur þetta, Maggi!
3. Raggi: Allir viðskiptavinirnir eru I biðröð-
inni, hitt eru nágrannarnir!
4. Raggi: Það er erfitt að fást við viðskipta-
mál.
Maggi: Já, það er hægt að verða þreyttur á
þeim!
hamingju. Að minnsta kosti muntu fá að heyra
sannleikann — þegar þú spyrð hana — og hún
mun ekki lengur þurfa að ljúga, veslings stúlk-
an.“
Sir John brá við, en hann herti upp hugann. -
„Haltu áfram," sagði hann.
Rachel sat kyrr og þögul sem marmarastytta.
„Þú vissir ekki að þegar Rachel var í París var
hún í tigi við Eugene Laval."
„Laval Áttu við unga Frakkann á hótelinu?"
„Já. Hann er sonur húsráðanda móður hennar.
Þú hefir sjálfur séð þennan mann. Hann líkist
grísku goðalíkneski. Þau urðu auðvitað ástfangin
hvort af öðru, það var óhjákvæmilegt. Foreldr-
arnir, að minnsta kosti móðir Rachelar, tóku
þvert fyrir allt samband þeirra á milli. Eugene
Laval lenti í klandri við frönsku lögregluna, og
faðir hans kom honum af landi burt. En örlögin
leiddu Rachel síðan hingað með Wöndu. Það var
að slitna upp úr öllu milli hennar og Lavals hins
ungá, en hann fékk hana þó til að hitta sig einu
sinni enn. Hún gerði það — og ég geri ráð fyrir
að ást þeirra hafi þá blossað upp að nýju. En
þá skildu þau að fullu."
Sherry þagnaði.
Sir John sat grafkyrr og hélt höndum fyrir
andlit sér. „Hvaðan hefir þú þetta allt?“ spurði
hann án þess að líta upp.
Sherry sagði frá því, hvernig hann hefði komið
þeim á óvart á þessu stefnumóti, ekið Rachel
heim og krafðizt að fá vitneskju um hvað lægi
á bak við þetta.
„Nú og hvað svo,“ spurði Sir John, þegar
Sherry þagnaði aftur.
„Hún sagði mér að öllu væri lokið milli þeirra,
og ég hafði enga ástæðu til að rengja orð henn-
ar,“ hélt Sherry áfram. „Síðar heyrði ég um trú-
lofun ykkar, og þá þóttist ég alveg viss um, að
Laval þessi væri úr sögunni. Sem hefði orðið
ef dálítið óvænt hefði ekki komið fyrir, sem
Rachel tók aldrei með i reikninginn." Hann bar í
bætifláka fyrir Rachel — vegna mannsins, sem
elskaði hana. Rachel skyldi það líka og horfði
undrandi, vantrúuð og flöktandi á harðneskjulegt
andlit hans. En hann leit ekki við henni.
„Hvað kom svo fyrir?" spurði Sir John, með
erfiðismunum.
„Það að ég skarst í leikinn," sagði Sherry. Ef
hann varð var við viðbragð sem Rachel tók, er
hún heyrði þetta, þá lét hann ekki hið minnsta á
því bera. „Ég hafði af hendingu nokkrar upplýs-
ingar um einkamál og aðgerðir Lavals. Annars
hafði leyniþjónustan alltaf haft gætur á honum,
en skorti allar sannanir sökum þess að Laval
þessi er harðsvíraður refur. Ég gat lagt til þann
hlekk sem skorti í sannanakeðjuna, og ég gerði
það vegna þess að mér fannst betra fyrir Kairo
að vera án þessa aðlaðandi manns. Þar að auki
hélt ég að hann gæti valdið Rachel óþægindum.
Þess vegna lét ég lögreglunni í té þær upplýsing-
ar, sem ég hafði, og innan fárra daga verður hann
fluttur úr landi."
— „Jæja?“ Sir John huldi andlitið enn í hönd-
um sér. „En Laval hefir bersýnilega lcomizt á
snoðir um ráðagerðina. Kairo er eins og þéttriðið
net af njósnurum. Það var ekki hægt að senda
hann burt með aðeins örstuttum fyrirvara. Sann-
anirnar þurfti fyrst að vottfesta. Hann fékk dá-
lítinn gálgafrest og — að því er ég bezt veit —
hefir notað tækifærið til að ná sambandi við
Rachel, tjáð henni vandkvæði sín og hefir óspart
notað sér meðaumkun hennar. Hún bað þig um,
háa upphæð, sem hún þurfti endilega að nota
mjög fljótt, er það ekki?“
Sir John kinkaði kolli þegjandi.
„Þessir peningar verða fengnir Laval í hendur,
— ef það hefir þá ekki þegar verið gert“ — sagði
Sherry. „Svo að hann standi ekki slyppur uppi."
Sherry þagnaði og augu hans hvíldu á Sir John
með samúðartilliti.
Það varð þögn.
Þá leit Sir John upp og horfði á Rachel: „Er
þetta satt?“ spurði hann.