Vikan - 06.03.1947, Qupperneq 13

VIKAN, nr. 10, 1947
13
Veðmála-Villi vann samt —
BARNASAGA éftir Axel Bræmer.
„Nei, það er áreiðanlegt. Það þorir
þú ekki að gera.“
„Eigum við að veðja?“
„Já!“
Drengirnir úr þriðja bekk gagn-
fræðaskólans stóðu úti í einu horni
skólagarðsins. Það voru frimínútur.
Andersen kennari, sem átti að halda
uppi reglu í frímínútunum, stikaði til
þeirra þvert yfir garðinn. Þessir
drengir voru mestu óróabelgir, eink-
um Villi, sem nýlega hafði tekið upp
þann leiða vana að vilja veðja um
alla hluti, enda var hann nefndur
Veðmáls-Villi af skólafélögum sínum.
En það var ekkert illt í þess-
um stráka-greyjum. Andersen kenn-
ari gekk óðara aftur frá þeim.
Veðmáls-Villi var alltaf hrókur alls
fagnaðar hjá dreng'junum. Nú var
hann nýbúinn að koma veðmáli af
stað, um það, hvort hann sjálfur þyrði
að hlaupa til Andersens kennara, slá
á öxlina á honum og segja: „Halló,
vargurinn þinn.“ Þetta fannst félög-
um hans of ósvífið til að þeir tryðu
að hann þyrði að gera það. Þeir veðj-
uðu allir fúslega einni lakkrísræmu
á móti sleikipinna.
Ó, þeir þekktu Veðmáls-Villa ekki
rétt. Naumast var búið að semja um
veðmálið, þegar Villi tók á sprett yf-
ir garðinn og kom aftan að Andersen.
Þegar hann náði honum, sló hann á
herðar kennarans og hrópaði hátt:
„Halló, vargurinn þinn.“
Félagar hans horfðu óttaslegnir á
atburðinn. Hvað myndi nú gerast?
Andersen sneri sér við öskureiður,
en Villi flýtti sér að segja:
„Já, fyrirgefið þér, Andersen, það
sat mývargur á jakkanum yðar! Ég
hélt að hann myndi kannske stinga
yður, svo að ég sló hann burt.“
Næstu daga gekk sagan um allan
skólann. Auðvitað barst hún kennur-
unum til eyma og af því leiddi að
skólaumsjónarmaðurinn ákvað að
tala alvarlega um fyrir Villa.
Hann lét kalla á Villa fyrir sig inn
á skrifstofuna.
„Villi minn,“ sagði hann vingjarn-
lega, „þú ert nú raunar bezti drengur,
en er það satt, sem ég hefi heyrt, að
þú sért alltaf að veðja út af öllu?“
Villi neri saman höndunum. „Já,"
Heiðisvipurinn hvarf óðara af and-
liti kennarans.
„Þakka þér fyrir, Villi,“ sagði
hann, „þetta var fallegt af þér.“
Sigrihrósandi sneri Villi aftur til
félaga sinna og tók á móti vinningn-
um — heilli hrúgu af lakkrísræm-
um.
sagði hann afsakandi, „það — það er
orðinn einhver vani hjá mér, því að
ég vinn alltaf. Ég get alls ekki stillt
mig um það.“
„Það er ljótur vani,“ sagði um-
sjónarmaðurinn, „auk þess hlýtur
einhvern tíma að koma að því að þú
tapir.“
„Já, ef ég gæti bara tapað — því
að þá myndi ég sennilega hætta,“ ját-
aði Villi, „en ég held, að þótt ég
myndi veðja við sjálfan umsjónar-
manninn þá myndi ég vinna."
„Ætli það!“ sagði umsjónarmaður-
inn.
„Já,“ sagði Vilh djarflega, „ég —
ég þori til dæmis að veðja einni krónu
að umsjónarmaðurinn er með út-
saumuð axlabönd."
„Ég tek veðmálinu!" sagði um-
sjónarmaðurinn hlæjandi, fór úr
jakkanum og hneppti frá sér vest-
inu, þannig að Villi sæi axlaböndin.
„Þarna sérðu að þau eru ekki út-
saumuð! Þú hefir tapað."
„Þá það,“ svaraði Villi vandræða-
legur, þarna komst ég að því keyptu.
Gjörið svo vel, þér unnuð."
Hann dró eina krónu upp úr buxna-
vasanum og lagði hana á skrifborð-
ið. Umsjónarmaðurinn tók við henni
með ánægju og sendi Villa burt með
mildum og föðurlegum áminningum.
Skömmu seinna fór skólaumsjón-
armaðurinn fram á kennarastofuna
þar sem Andersen sat.
„Jæja, nú hefi ég vist vanið Villa
af því að veðja," sagði hann hreyk-
inn og skýrði frá því, sem gerzt hafði.
„Að minnsta kosti lét hann í minni
pokann í þetta skipti," sagði hann að
endingu, ánægður með sig, „ég held
að það dugi líka."
Andersen varð skoplega skrítinn í
framan.
„Það held ég varla," svaraði hann
hikandi, „því að svo er mál með
vexti, að áður en Villi fór inn í skrif-
stofuna fékk hann mig til að veðja
um það, hvort hann gæti fengið yður
til að fara úr jakkanum. Og þannig
vann hann af mér tvær krónur.
1. Og guð skapaði manninn eftir
sinni mynd, hann skapaði hann eftir
guðs mynd.
2. Kom þú eigi á götu óguðlegra
og gakk eigi á vegi vondra manna,
því að þeir eta glæpabrauð og drekka
ofbeldisvír.
3. Varðveit þú, son minn, boðorð
föður þíns og hafna eigi viðvörun
móður þinnar. Þegar þú ert á gangi,
þá leiði hún þig, þegar þú hvílist,
vaki hún yfir þér, og þegar þú vakn-
ar, þá ræði hún við þig.
4. Sveinninn þekkist þegar á verk-
um sínum, hvort athafnir hans eru
hreinar og einlægar.
♦
V
V
V
V
V
í
v
V
V
V
V
V
V
►:<
>T<
♦
V
V
V
V
V
v
►5
v
V
V
V
v
V
V
V
:<
»:<
V
V
V
V
V
V
s
♦
>:<
IMetjagerð
Björns Benediktssonar
$ Símar: 4607 og 1992.
Reykjavík.
$ Býr til og selur:
Snurpinætur — Síldarnet
Loðnunætur — Loðnuháfa
Botnvörpur — Dragnætur
Kúlupoka — Kolanet
Tennisnet o. fl.
$ Annast viðgerðir og litun á netum.
v
»:<
v
V
V
V'
V
V
V
V
v
v
:<
V
:<
v
:<
¥
8
t
I
V
V
V
:
V
►:<
V
V
'»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»>>>>>>>:^