Vikan - 27.03.1947, Blaðsíða 4

4
VIKAN, nr. 13, 1947
Meðan hann lifði —
Smásaga eftir Aage Bech Pedersen.
T>ONITZ gekk eftir hananaekrunni að
fljótsbakkanum og ýtti bátnrnn út á
Kombafljótið. Bátinn rak með straumnum
niður að óshólmunum.
Hann varð rjóður í framan, þegar hann
minntist þess, hvernig Emilie Reuter hafði
vísað honum á bug. Stelpuskömmin hafði
leyft sér að kalla hann flökkumann og
brigslað honum um þessa daga, sem hann
dvaldi í Passir. Hann safnaði brönugrös-
um, en var engin flökkukind; það var að
vísu ekki nema satt að hann hafði fengið
sér nokkuð oft neðan í þegar hann var síð-
ast í Passir, en henni kom það bara ekkert
við. Bonitz kveikti sér í vindlingi og
stefndi bátnum inn undir annan árbakk-
ann til að komast í forsælu.
Horium datt í hug, hvort hann ætti ekki
að flytja frá Borneo til Celebes eða Java,
en svo hristi hann þrjózkulega höfuðið,
nei, hann ætlaði ekki að láta þetta á sig fá.
Hann heyrði vélaskelli, sem nálguðust.
Þegar hann sneri sér við sá hann, hvar
vélbátur Peit Laars kom upp ána. Hann
brosti kaldranalega, því að nú vissi hann,
hvers vegna Emilie hafði verið svona
drembin.
Hann stjakaði bátnum betur inn undir
bakkann. Peit varðaði ekkert um, þótt
hann væri þama.
Honum hafði aldrei geðjazt að Peit.
Þegar hann var nýkominn frá Hollandi til
Bomeo hafði hann kynnzt honum, en Peit
hafði alltaf verið þóttafullur og borgin-
mannlegur gagnvart honum. Það hlaut að
vera Peit, sem hafði lapið þessu í Emilie
um dvölina í Passir, því að nú mundi hann
að Peit, sem stjómaði plantekru á milli
Passir og Kombafljótsins, hafði rekizt á
hann oftar en einu sinni þessa daga, sem
hann var að fagna endurfundunum við tvo
stýrimenn, gamla leikbræður sína. Hann
hafði ekki gefið Emilie neinar skýringar
á þessu; eftir það, sem hún hafði sagt í
dag, skipti það engu iriáli.
Vélbátur Peit Laars skreið fram hjá.
Bonitz gretti sig með fyrirlitningu, þar
sem hann lá falinn bak við þéttar jurta-
flækjur. Hann litaðist um. Jarðvegurinn
var nægilega votur til að það gætu verið
flóar þegar lengra kom frá bakkanum og
þar myndi hann þá finna nóg af brönu-
grösum.
Bonitz slökkti í vindlingnum, batt bát-
inn, tók saman pjönkur sínar og staulað-
ist upp á bakkann. Hann gat þarna slegið
tvær fulgur í einu höggi, bæði leitað að
jurtum og fylgzt með, hvað Peit dveldi
lengi á bananaekrunni.
Allt í einu heyrði hann rödd Peits Laars
ískyggilega nærri sér. Hann vildi ekki láta
hann verða varan við sig og kaus fremur
að leggjast ofan á blautan jarðveginn og
óhreinka sig allan.
Hann tók af sér sólhjálminn og gægðist
upp úr grasinu. Þama rétt sjá sá hann
aftan á tröllslegan búk Peits. Plantekru-
stjórinn var að tala við tvo innfædda menn
og gaf þeim peninga, en þeir þökkuðu hon-
um ákaft fyrir. Síðan gengu innfæddu
mennirnir eftir troðningi og Peit á eftir
þeim.
Bonitz lá kyrr þar til mennirnir voru
næstum horfnir úr augsýn, en þá reis hann
upp og hélt í hmnátt á eftir þeim. Leiðin
lá frá plantekrunni upp í fjöllin og langt
fjrrir ofan sig sá Bonitz oddmjó þök bamb-
uskofa. Það var auðséð að þangað ætluðu
mennirnir. Bonitz skreið inn í þykknið,
lagðist þar niður og bjó sig undir að bíða.
Ósjálfrátt varð honum aftur hugsað til
Emilie.
Bonitz var tuttugu og fimm ára, hár og
grannur með fríða og karlmannlega and-
litsdrætti. Mestan hluta ársins leitaði hann
einn síns liðs að hnýðum, sem auðmenn-
irnir borga of fjár fyrir. Hann hafði verið
þrjú ár á Sundaeyjunum, en Emilie Reut-
er var fyrstá stúlkan, sem hann hafði elsk-
að! I augum hans var hún guðdómleg vera,
sem hafði villzt niður á jörðina. Hún hafði
engilfagurt andlit og var vaxin sem gyðja
og rödd hennar var sem hrífandi sam-
hljómur krystals og silfurs. Öll framkoma
hennar og hegðun minnti hann á dýrlinga-
myndirnar í kirkjunni heima hjá honum.
Langur tími. leið imz Peit kom aftur.
Hann fór hljóðlega í hmnátt á eftir homun.
0MtM"""MIIIMI"M""MMIMMIMMMMtllMMMIItHtMtlMIIIMMMMMtlMMIMM""IM'»/,
I VEIZTU —?
1 1. Cyrus W. Field var upphafsmaður að =
því að lagður var sæsími í fyrsta sinn [
yfir Atlantshafið 1858. Sæsimaþráður- :
inn er látinn liggja á sjávarbotninum. =
En þegar samband slitnar, hvernig er i
þá hægt að finna staðinn, þar sem það §
hefir rofnað ? [
I 2. Winston Churchill heitir fullu nafni i
Winston Spencer Churchill. Hvaða :
heimsfrægur maður annar heitir Spenc- \
[ er að aukanafni ? [
: 3. Hver er eðlisþyngd kvikasilfurs ?
§ 4. Hvað geta hestar orðið háir?
[ 5. Hvenær var Atlantshafssáttmálinn i
gerður á milli Bandaríkjanna og Eng- i
lands ?
= 6. Hver er höfundur að „Don.Quixote” ? i
i 7. Hvaða kolategund er stærst hér við i
[ land? i
i 8. Hvenær var Kvenréttindafélag Islands s
stofnað ?
[ 9. Hvað léttist kaffi mikið við brennslu? i
í 10. Hver er forvígismaður þýzka jafnaðar- [
mannaflokksins ? i
Sjá svör á bls. 14. [
AlMIIMMMtMMMMMMMIMimMMIMIMlMMMIMMMMMIMtMIIMMIMMIMMMIMMMMI*''
Hann horfði á eftir Peit þar sem hann gekk
að opnum glugga og staðnæmdist þar ör-
stutta stund. Síðan setti hann tágakörfu,
er hann hafði meðferðis, á sorphaug þar
nálægt og svo gekk hann meðf ram húshlið-
ixmi og inn um svalardyrnar.
Bonitz tók upp vindlingsstubb og kveikti
í honum.
Peit var kominn inn í húsið, en skyndi-
lega kom hann auga á aðra mannveru á
svölunum. Það var stúlka í þunnum ljósum
kjól.
Bonitz var tíu mínútur að yfirbuga þá
miklu geðshræringu, sem þessi sýn olli
honum. Síðan tók hann ákvörðun og gekk
hratt yfir flötinn og heilsaði Emilie.
„Ó, ert það þú Bonitz?“ sagði hún. „Ég
hélt að þú hefðir orðið svo reiður að ég
sæi þig ekki fyrst um sinn.“
„Ég missti stjórn á skapsmunum mín-
um,“ sagði Bonitz. „Get ég fengið að gista
hér?“
Hún var einmitt að kveikja á lampan-
um og bjarminn af honum féll á hið fagra
andlit hennar. Hann andvarpaði.
„Það er velkomið að þú gistir hér,“
sagði hún, „en þó með því skilyrði, að þú
hagir þér sæmilega núna.“
Bonitz gekk fram á svalirnar. Inni í stof-
unni heyrði hann Peit Laars og Reuter tala
saman.
„Já; það eru gestir hjá okkur,“ sagði
Emilie. „Pabbi og Peit Laar eru með ein-
hvern nýjan samning á prjónunum.“
„Jæja?“ Bonitz gekk inn í stofuna til
þeirra og heilsaði þeim.
„Hefirðu dottið?“ spurði Peit og horfði
á hné hans. Bonitz jánkaði því stuttlega.
Emilie sótti drykk handa þeim.
„Nú er ég orðinn leiður á þessari dem-
anta leit í f jöllunum,” sagði Reuter mæðu-
lega. „Ég hefi því selt Peit Laar öll rétt-
indin, með mjög góðum skilmálum.“
„So—o?“ sagði Bonitz aftur.
Reuter hóf upp glas sitt: „Drekkum skál
hins hagkvæma samnings.“
„Já og skál þess að réttindi þín glatist ei
þótt aðrir taki við,“ sagði Peit brosandi.
Þeir drukku til botns.
Síðar um kvöldið þegar þeir sátu úti á
svölunum barst talið aftur að demöntun-
um. Það var altalað í héraðinu að fjöllin
við norðurhluta Reuters-ekrunnar væru
auðug að demöntum.
Það var og almannarómur að Reuter
hefði eytt vikum, mánuðum og miklum
fjárfúlgum í leit að þessum gimsteinum.
Þegar Bonitz kom til eyjanna var það
álit allra að annað hvort yrði Reuter að
heppnast leitin á þessu ári eða hann yrði
gjaldþrota. En árangurinn varð sá að hann
hætti leitinni og rak ekrur sínar af dugn-
aði, en gleymdi þó aldrei gimsteinunum.
Það var líka óspart alið á þeirri hugsun,
en það gerði Peit Laar. Hann minnti Reut-
er alltaf á demantafjöllin í hvert skipti
sem fundum þeirra bar saman. Það hélt
Reuter að væri aðalerindi Peits. En Bonitz
vissi vel að Emilie var sterkara aðdráttar-
afl en allir demantar þessa heims.
Framhald á bls. 1S.