Vikan - 27.03.1947, Blaðsíða 6

6
vaeann, tll að fullvissa sig um, að hún væri nú
þar.
Þegar þeir dr. Kunce og Lamb fulltrúi vor farn-
ir, lagðist ég á hnén og fór að leita í bréfa-
körfunni að dósinni með hárinu í. Ég opnaði
hverja dósina á fætur annarri og lagði þær til
hliðar. Ég var svo önnum kafin við þetta, að ég
vissi ekki fyrr en Ellen Brody stóð við hliðina á
mér. t>á hafði mér loksins tekist að finna réttu
dósina, ég reis snöggt á fætur og henti tómu dós-
unum í körfuna. Ellen var náföl og hafði sýni-
lega ekki náð sér enn eftir hræðsluna við að sjá
dr. Harrigan dáinn í lyftunni. Ég sá, að hún ætl-
aði að fara að spyrja mig, hvað ég hefði verið
að gera, svo nú var um að gera að vera fljótari
til, ég sagði því við Ellen:
„Viljið þér gjöra svo vel, ungfrú Ellen, að
gæta að því, hvort hann Teuber hefir hreinsað
lyftuna nógu vel?“
EUen leit á mig bæði hrædd og undrandi. Síðan
þaut hún í burt eins og pílu væri skotið og hvarf
inn i eina sjúkrastofuna.
Ég opnaði dósina og virti fyrir mér hárið. Nú
mundi ég skyndilega eftir því, að það voru fleiri
ljóshærðar konur í austurálmunni en Nancy Page.
Lillian Ash var líka ljóshærð — já, og Dione
Melady. Mér létti við þetta, því ég hafði í sann-
leika sagt aðeins munað eftir ljósa kollinum á
Nancy, þegar ég gerði Lamb fulltrúa þann grikk,
að skipta um pilludós.
• V. KAFLI.
Ég hef fram að þessu minnzt aðeins lítilsháttar
á Kenwood Ladd. Þetta er vegna þess, að í fyrst-
unni bjóst ég ekki við að hann kæmi mikið við
sögu í þessu máli. Hann var aðeins einn þeirra
gesta, sem heimsótti frú Harrigan, frekar lag-
legur maður um þritugt. Hann var húsateiknari
að iðn og sagt var, að hann væri að teikna hús,
sem þau Harrigan-hjónin höfðu í hyggju að
byggja. Hann kom mjög oft að finna frú Harrigan
— já, miklu oftar en maður hefði talið nauðsyn-
legt vegna fyrirkomulags á einni húsateikningu.
Það var ekki fyrr en undir lok málsins að Lillian
Ash hafði vakið grun á honum með framburði
sínum, að hann varð svo mjög viðriðinn þetta ein-
kennilega og hræðilega mál.
Hann var, eins og ég sagði áðan, frekar lag-
legur maður með grá-blá augu, gekk snyrtilega
til fara og hafði augsýnilega smekk fyrir litum.
Haim var aðeins yngri en Ina Harrigan og hafði
verið með henni í bifreiðinni, þegar hún slasaðist.
Hann hafði sloppið með nokkrar skrámur, og
mér fannst fyrir mitt leyti ekkert athugavert
við það, þótt hann heimsækti frú Harrigan nokk-
uð oft, úr því þau þannig höfðu — ef svo má
segja, liðið sameiginlegt skipbrot.
Ég hef oft síðan verið að velta því fyrir mér,
hvernig Kenwood Ladd muni hafa verið innan
brjósts þennan morgun, þegar hann kom gang-
andi upp stigann með blómvönd í hendinni og
morgunblöðin með stórum fyrirsögnum um morð-
ið skagandi upp úr jakkavasanum, úr því hann
vissi þá allt það, sem síðar kom fram að hann
vissi. Honum var líka kimnugt um, að ein hjúkr-
unarkonan hafði heyrt og séð eitthvað af því, sem
fram fór, en hann hafði, eins og síðar kom fram,
ekki séð, hvaða hjúkrunarkona það var, hann
hafði aðeins séð hvíta einkennisbúningnum
bregða fyrir í dyragættinni. Að vísu var munn-
svipur hans hörkulegri nú en venjulega, og ég sá,
að hann var vel á verði, því hann hefir eflaust
verið óttasleginn. Ég býst við, að hann hafi litið
homauga til okkar fjögurra hjúkrunarkvennanna,
sem vorum á vakt nóttina sjöunda júlí, og hugsað
með sjálfum sér, hver okkar þetta hefði verið og
hvenær sú sama mundi segja frá þessu. Hann vissi
um hættuna, en ekki hvar hún var.
Dr. Kunce hafði bannað okkur að minnast á
það, sem gerzt hafði, við sjúklingana. Hann bað
okkur líka að tala sem minnst um það okkar á
milli.
„Hann heldur að því minna sem við tölum um
þetta, því minna munum við hugsa um það,“
sagði Fannie Bianchi hjúkrunarkona. „Hann vill
að sem fæstir komi að heimsækja sjúklingana og
harðbannar að láta þá sjá dagblöðin. En hvað eig-
um við að gera ? Sjúklingarnir spyrja okkur
spjörunum úr, því auðvitað grunar þá að eitthvað
hafi skeð og þeir heimta að fá að sjá dagblöðin."
„Hvers vegna grunar þá að eitthvað hafi
skeð?“ spurði ég.
„Það liggur í loftinu," sagði hún. Síðan spurði
hún alvarlega: „Haldið þér, ungfrú Keate, að dr.
VTKAN, nr. 13, 1947'
Harrigan hafi í rauninni ætlað að framkvæma.
uppskinðinn á Pétri Melady í gærkveldi?"
„Ég veit það ekki. Hann sagði Ellen, að hann
ætlaði að gera það.“
„En hvers vegna lét hann þá ekki undirbúa.
neitt í skurðstofunni?"
Þessu gat ég ékki svarað frekar en aðrir. Hún
lofaði mér því, að hún skyldi leyfa mér að sjá.
eitt morgunblaðið, sem komizt hafði inn í sjúkra-
húsið þrátt fyrir bannið og nú gekk mann frá.
manni í laumi. Þegar ég fékk blaðið í hendur, var
það allt kruklað og rifið af laumuspilinu. Fyrir-
sagnir blaðsins voru villandi, en frásögnin
sjálf var ágæt, og það var sýnilegt að dr. Kunce-
og einhver nefndarmannanna höfðu átt sinn þátt.
í að fága frásögnina og gera hana sem bezta í.
okkar garð. Sagt var að dr. Harrigan hefði átt
við heilsuleysi að stríða upp á síðkastið, en það-
var alls ekki satt, og auk þess voru litlar líkur-
til þess að vun sjálfsmorð væri að ræða. Þess var
getið I frásögninni, að imgfrú Sarah Keate hefði
fundið líkið í lyftuklefanum, en hún væri yfir-
hjúkiunarkona í austurálmu þriðju hæðar og hefði
nú verið á næturvakt. Sagt var frá skurðhnífnum,
að fingraförin hefðu verið máð út af skafti hans,
ljósa hárinu og tyggigúm-plötunni var heldur ekki
gleymt. Að lokum var sagt, að lögreglan ynni af
kappi að rannsókn málsins og væri á góðum vegi
með að upplýsa það til fulls. A Pétur Melady var
ekki minnzt einu orði. En það voru þá kvöld-
blöðin, sem gleymdu honum ekki. Þar var löng
frásögn um hvarf hans, sagt frá því að hann hafi
horfið um svipað leyti og morðið á dr. Harrigan
hefði verið framið, þvi nú var það morð, en ekki
sjálfsmorð.Yfirleitt voru öll áhrif á fyrri frásagn-
ir blaðanna — áhrifin, sem ég taldi runnin frá
dr. Kunce og sjúkrahúsnefndinni — horfin. Þess
var jafnvel getið, að þeir Pétur Melady og dr.
Harrigan hefðu verið miklir óvinir og það óbein-
ltnis gefið í skyn, að Pétur Melady mundi hafa
myrt lækninn og hlaupizt slðan á brott.
Já, þetta var sannarlega slæmur dagur.
1 fyrsta lagi var hitinn jafn mikill og daginn
áður og sólin neitaði alveg að sýna sig allan dag-
inn, en samt sem áður gat hann ekki myndað
það þung ský á himninum að hann gæti ringt.
Okkur hjúkrunarkonunum, sem höfðum vakað
Blessað
barnið!
Teikning eftir
George McManus.
Mamman: Þú mátt ekki græta Lilla með því að taka leikföngin hans Innbrotsþjófurinn: Hér virðist bera vel í veiði!
í kvöld, við gerum það í fyrramálið.
Pabbinn: Þá það! Komdu að hátta Lilli minn, nú förum við öll að fara í
rúmið.
Hann hrasar heldur illa!
Pabbinn: Hvað var þetta? Getur það verið kött-
urinn?
Mamman: Gáðu að því, góði minn. Það var eins
og eitthvað þungt félli á gólfið.
Pabbinn: Hringdu á lögregluna! Lilli hefir veitt þjóf
með leikföngunum sínum. Hann hefir fundið þetta á sér,
blessaður drengurinn, þegar hann vildi skilja leikföngin
eftir á gólfinu.