Vikan - 27.03.1947, Blaðsíða 11

VIKAN, nr. 13, 1947
Framiialdssaga
11
26
Nílar-œvintýri
ÁSTASAGA eftir Anne Dnffield
en um siSferði hans varðar mig ekkert. Föður
þínum geðjast lika að honum.“
„Já. Hefir Sherry afþakkað boðið?“
Mary kinkaði kolli.
„Já, hann segist ekki geta farið frá High
Heaven. Auðvitað hafa þeir, sem stunda jarð-
raekt mikið að gera á þessum tíma, en liann not-
ar það bara sem afsökun. Það er þessum þvætt-
ingi í fólkinu að kenna. Ég býst við að hann hafi
tekið sér það nærri — þó er það ekki likt hon-
um. Hann, sem er svo þóttafullur og stór upp á
sig. En ef fólk í Kairo hefir snúið við honum bak-
inu, kærir hann sig auðvitað ekki um að koma
hingað og verða á vegi þess. En hann ætti
að þekkja okkur hérna svo vel. Fólkið í Beni-
Haroun er ekki að hlaupa eftir hverri kjafta-
sögu.“
„Hefir þú séð hann eftir hneykslið ?“ spurði
Wanda.
„Nei, við sjáum hann yfirleitt mjög sjaldan."
„Kemur hann ekki hingað í verzlunarerindum?"
„Það sér ráðsmaður hans um. Hann kemur
hingað seinni partinn — og ég held á hverjum
degi til að sækja póst. Við sjáum Sherry aðeins
þegar hann er að fara til eða koma frá Kairo,
eða þegar hann býður okkur heim til sín. Ég
vonaði, að hann kæmi á dansleikinn. En hann
gerir það ekki og við því er ekkert hægt að segja.“
„Auðvitað ekki,“ svaraði Wanda og svo felldu
þær tal sitt.
Svo Sherry hafði verið boðið og hann afþakk-
að það. Hann vildi ekki koma — hann vildi ekki
hitta Wöndu. Það var ekki vegna Braile-hneyksl-
isins, sem hann kom ekki — Sherry var ekki
slikur maður að hann tæki sér það nærri. Hann
kærði sig kollóttan um það, sem sagt var um
hann.
Undir öðrum kringumstæðum myndi hann ekki
hafa afþakkað þetta vingjamlega boð Mary.
Hann gat oft verið napur og kuldalegur, en hann
var ekki harðlyndur. Hann gat fyrirlitið dóm
fólksins í Kairo, en hann myndi kunna að meta
að verðleikum óbreytta og vinsamlega fram-
komu Mary gagnvart honum. Hann hafði afþakk-
að að koma — jafnvel þótt hann ætti á hættu að
særa Mary — af því að þetta var dansleikur, sem
var haldin Wöndu til heiðurs. Þetta hafði þá
veriö alvara hans að hverfa út úr lífi hennar.
Nú, jæja, henni hefði átt að vera það ljóst fyrir
löngu.
Wanda gekk hægt upp í herbergi sitt og
horfði út á fljótið — á allt þetta vatn, sem hafði
streymt fram hjá High Heaven. Svo að þessu
var þá öllu lokið og ferðin til Beni-Haroun, sem
hún hafði vænzt svo mikils af, var senn á enda
án þess að nokkuð hefði gerzt. En við hverju
hafði hún búizt?
Hún gerði sér ekki grein fyrir því, en hvað svo
sem það hafði verið, var öll von úti. Hinn daginn
átti hún að fara aftur til Kairo.
„Nú er öllu lokið,“ hugsaði Wanda. „Sherry
hefir borið sigur úr býtum. Ég. gefst upp, en
hvernig á ég að lifa lífinu?"
Hún heyrði vélarskelli, reglubundna háværa
smelli.
Vélbátur var á leiðinni frá Beni Haroun og
stefndi upp fljótið.
Wanda fölnaði og roðnaði á víxl og kreppti
hendurnar utan um gluggakistuna. Nú kom bát-
urinn betur í ljós. Þetta var hvíti, hraðskreiði bát-
urinn hans Sherrys og var á leið til High Heaven.
Ráðsmaðurinn stóð við stýrið, en aðrir vom ekki
sjáanlegir í bátnum. Hann fór fram hjá gluggan-
um og augu Wöndu eltu hann þar til hann hvarf
fyrir bugðu á fljótinu.
„Ég get ekki afborið þetta," sagði Wanda í
hálfum hljóðum. „Ég afber þetta ekki.“
Síðari hluta dags daginn eftir, skömmu fyrir
sólarlag, kom Sherry ríðandi frá ökrunum upp
að útihúsunum.
Hann sveiflaði sér úr hnakknum, fékk einum
vinnumannimun hestinn og gekk í gegnum garð-
inn inn í húsið.
Það voru hlerar fyrir gluggunum í stóru setu-
stofunni, og þegar hann kom inn í hálfrökkrið sá
hann í fyrstu ekkert frá sér. Hann gekk að borð-
inu, þar sem þjónn hans var vanur að leggja póst-
inn, hlammaði sér ofan í stóran stól og seildist
eftir flösku, sem stóð við hliðina á bréfunum. Þá
rak hann upp undrunaróp.
„Drottinn minn!"
Það var einhver í stofunni — grannvaxin vera,
sem hreiðraði um sig í stólnum beint á móti.
Stór brún augu í fölu andliti störðu á hann.
„Wanda — drottinn minn! Er faðir yðar
hérna?“
„Nei, ég er ein míns liðs.“
„Einar? Hvernig komust þér hingað?“
„Með ráðsmanninum —- í vélbátnum yðar."
Sherry lagði flöskuna frá sér.
„Veit nokkur, að þér eruð hérna?"
„Sennilega — núna. Pabbi er í Assouan, en ég
skildi eftir bréf til Mary, til þess að hún yrði
ekki áhyggjufull. Hún lagði sig skömmu áður en
ég fór.“
„Hvað — hvað stóð í bréfinu?"
„Að ég væri farin hingað til að heimsækja yð-
ur. Ég yrði að fara til yðar, þegar þér vilduð ekki
koma til Beni-Haroun.“
„Og skrifuðuð þér þetta? Wanda, hvemig datt
yður í hug að fremja slíkt heimskupar?"
„Eruð þér reiður mér.“
„Æ“ — það hljómaði næstum sem stuna —
„hvernig gæti ég verið yður reiður — sama hvað
þér gerðuð. En eruð þér alveg orðnar brjálaðar?
Þér vitið þó mæta vel að hingað megið þér ekki
koma — ekki heimsækja mann eins og mig, þér
hljótið að hafa heyrt sitt af hverju um mig í
Kairo þessa dagana.“
„Hvað kemur það málinu við?“
„Elsku, fallegi heimskinginn yðar!“ varð
Sherry að orði. „Þér hefðuð alveg eins getað farið
ein með mér í ferðalag eins og að koma ein hing-
að til High Heaven. Mannorð mitt —“
„Það var einmitt þess vegna að ég kom,“ sagði
Wanda.
Hann starði á hana.
„Ég vissi að það var hneykslanlegt að fara ein
hingað til yðar, Sherry. En ég vissi engin önnur
ráð til að fá vilja mínum framgengt."
„Wanda — eruð þér brjálaðar, eða er ég það?“
„Ég er það að minnsta kosti ekki,“ svaraði
Wanda, „enda þótt við lægi að þér gerðuð mig
það.“
Þetta þoldi hann ekki. Hann stökk upp af
stólnum, þreif Wöndu í faðm sér og þrýsti henni
fast að sér. „Wanda, ástin mín.“
Hún lagði handleggina um háls honum og
þrýsti kinninni að vanga hans.
„Ég elska þig, Sherry, ég elska þig svo heitt."
„Og ég elska þig. Ég hefi elskað þig frá þeirri
stundu, þegar ég sá þig í fyrsta sinn.“
„Ég vissi það. En þú vildir ekki láta undan. Þú
varst svo þrár, svo grimmur." Varir hennar
skulfu.
„Gráttu ekki, Wanda, gráttu ekki."
Hún barðist við grátinn.
„Sherry, þú ætlar ekki að senda mig burt frá
þér ?“
„Nei, hvemig ætti ég að geta það? En ég ætla
sjáifur að faVa með þig aftur — núna strax."
„Nei, ekki strax." Hún brosti í gegnum tárin.
„Það munar ekkert um einn klukkutíma, ég er
núna — hvað sem þú gerir — alveg glötuð — það
sagðir þú áðan.“
„Ó, samvizkulausa telpan þín. Ég fer með þig
aftur til að reyna að frelsa sál þína. Guði sé lof
fyrir að Mary er mjög orðvör. Þetta er það
heimskulegasta uppátæki —"
„Þetta var ekki heimskulegt. Þetta var það
eina, sem ég gat gert. Þú vildir ekki koma til
mín.“
„Ég var skilningslaus. Ég hélt að þú værir svo
mikið barn. Ég vildi þér vel, Wanda."
„Já, það veit ég. En skilurðu nú að ég er ekki
lengur neitt barn.“
„Já.“ Hann strauk vanga hennar ástúðlega. „Þú
ert orðin fulltíða stúlka — en þú ert líka orðin
horaðri en þú varst — hvernig stendur á því?“
„Það er þér að kenna."
„Þú ert mér alltof góð. En sagði ég þér ekki
að ég væri ekki hæfur eiginmaður handa þér?
Ég endurtek það nú. Mannorð mitt er slæmt og
nú eru að gjósa upp nýjar kjaftasögur um mig.“
„Ég er búin að heyra það allt. En heldurðu, að
ég sé svo heimsk að trúa þessu?"
„Ástin mín, svo að þú trúir þeim ekki!" Aftur
strauk hann hendinni blíðlega um andlit hennar..
„Nei, ég held bara að þú hafir verið Eve svona.
góður af því að hún átti viðbjóðslegan eiginmann..
Og ég held, að þér hafi þótt vænt um Ellen"--------
hún roðnaði lítið eitt — „Þú hefi kannske hagað.
þér óvarfærnislega og heimskulega — það er
allt og sumt."
„Já, það var nú allt og smnt. En hvers vegna
berðu svona mikið traust til mín?"
„A.f því að þú ert sá maður, sem þú ert.“
„Og hvað um hitt, sem þú hefir heyrt," hélt
hann áfram blíðlega. „Ég varð að segja mig úr
herdeildinni. Veiztu það?“
„Það var mér sagt fyrir löngu." ‘
„Og þú treystir mér eftir sem áður?"
„Já.“
i»Og þótt þú fáir ekki að vita neitt meira um
það? Þetta er þannig saga, að ég get ekki einu
sinni sagt þér hana, ástin min."
„Þess þarftu heldur ekki. Ég veit að það hefir
verið henni að kenna, hver sem hún hefir verið.
Ég tel það víst að hún hafi verið kona ofursta
þíns —“
„Majórsins" — sagði Sherry ósjálfrátt.
„Og hún hlýtur að hafa verið eldri en þú. Það
mátti ekki verða hneyksli í herdeildinni og þess
vegna — þess vegna dróstu þig í hlé — til að
bjarga mannorði hennar."
„Hver hefir sagt þér þetta?" spurði hann
skelfdur.
„Enginn! Það þurfti ekki að segja mér það.“
„Það ei' einkennilegt að þú skulir hafa getið
þér rétt til,“ sagði Shery, „en hvers vegna hefir
þú treyst mér svona takmarkalaust?"
„Ég hugsa af því að ég varð ástfangin af þér