Vikan - 27.03.1947, Blaðsíða 13

VIKAN, nr. 13, 1947
13
Ofjarl pardusdýrsins.
Barnasaga eftir Enevold Kruse.
WAN MAT, litli malajadrengnr-
inn, læddist laumulega burt
frá þorpinu Kampong á Malakka-
skaganum. Hann vildi ekki að neinn
sæi hann, því að þá kynni hann að
vera spurður um hvert hann væri að
fara og það kærði hann sig ekki um.
Svo var mál með vexti, að hann
hafði verið svo heppinn að finna
„duríantré" inni í frumskóginum, en
öllum malajum finnst ávextir þess
trés hið mesta lostæti. Nú ætlaði
Wan Mat til trésins og vita, hvort
ekki væru fallnir þroskaðir ávextir
til jarðar af því, svo að hann gæti
gætt sér á þeim einn sins liðs áður
en hann færi til penbulu, eða þorps-
höfðingjans og tilkynnti fund sinn.
Þegar Wan Mat hafði komizt heill
á húfi út úr Kampong, gekk hann
rösklega eftir einni skógargötunni.
Við belti hans dinglaði parang, stór
og beittur veiðihnifur. Það var tals-
verður spölur til „durían-trésins“ og
beitti hann vel öllum skilningarvitum
sínum á leiðinni, þvi að það var all-
hættulegt að vera á ferli þarna í
frumskóginum. Stórt, svart pardus-
dýr hafði upp á síðkastið gert mik-
inn usla í nágrenni Kampong. Og
meira að segja hafði það um daginn
árætt að fara inn í sjálft þorpið,
drepið þar hund og haft á burt með
sér. Skógurinn hafði líka margar
aðrar hættur að geyma; tígrisdýr,
slöngur, nashyrninga, viilisvín og
fíla, sem menn þurftu að vera á
varðbergi gagnvart. Og þó vildi Wan
Mat leggja á sig allar þessar hættur
til þess að fá „durían“-ávextina, því
að það hnossgæti fékk hann ekki á
hverjum degi.
Að lokum kom hann svo nálægt
„durían“-trénu, að hann gat bæði séð
og fundið lyktina af ávöxtunum. En
af þeim leggur sterkan þef, sem Ev-
rópumenn að minnsta kosti geta ekki
næsta tré, þar sem hann taldi sig
geta nokkurn veginn öruggan beðið
þess að pardusdýrið hypjaði sig burt
að máltíðinni aflokinni. Pardusdýrið
neytti ávaxtanna hægt og rólega, en
allt í einu sperti það eyrun og stóð
upp hvæsandi. Wan Mat hafði verið
svo óheppinn að brjóta grein. Rán-
dýrið stóð um stund og hlustaði, en
stökk síðan að trénu þar sem malaja-,
þolað. Allt í einu nam Wan Mat stað-
ar. Við rætur ,,durían“-trésins lá
stórt, svart dýr — pardusdýrið! Það
var að rifa í sundur hrufóttan börk
eins ávaxtarins með beittum klón-
um. Villidýr sækjast eins mikið eft-
ir ,,durían“-ávöxtum sem malajarnir,
bæði kjöt- og jurtaætur, og þegar
þau neyta þeirra verða þau mjög
grimm og æst.
Wan Mat klifraði hljóðlega upp í
drengurinn sat. Það hafði komið auga
á hann og auðsjáanlega hugsað sér
að fá sér kjötbragð á eftir ávaxta-
átinu. Wan Mat fölnaði, þrátt fyrir
dökkan hörundslit sinn. Hann vissi
að pardusdýr voru fim að klifra, og
að honum sjálfum var dauðinn vís
með veiðihníf einan að vopni gegn
þessum stóra ketti.
Þegar villidýrið var að búast til
stökks upp í tréð til að hremma her-
fang sit, brakaði og brast í lágskóg-
inum. Pardusdýrið sneri sér hvæs-
andi við. Heljarstór nashyrningur
stóð við „durían“-tréð, fnæsandi og
rymjandi. Hann kom óðana auga á
pardusdýrið. Með æði og reiði, sem
getur allt í einu gripið þessi stóru,
undarlegu dýr réðst nashyrningurinn.
ofsalega á pardusdýrið. Það var eins
og rjóðrið skækist allt til af jarð-
skjálfta. Wan Mat hossaðist til á
greininni.
„Badak! Badak!“ hrópaði hann, en
það merkir nashyrningur.
Pardusdýrið stökk hátt til þess að
freista þess að komast upp á bak
hins ægilega óvinars, en nashyrning-
urinn nam þá skyndilega staðar.
Hann sveiflaði pardusdýrinu með
horninu á stofn trésins, sem Wan
Mat sat* í, svo að drengurinn var
rétt að segja fallinn ofan úr því.
Pardusdýrið féll meðvitundarlaust
til jarðar og áður en það næði aö
rakna við trampaði nashyrningurinn
það til dauðs.
„Síðan rölti hið tröllslega dýr að
„durian“-trénu og fór í mestu róleg-
heitum að gæða sér á ávöxtunum.
„Verði þér að góðu.“
,,Slamat jálan,“ tautaði Wan Mat
þakklátlega.
Þegar nashyrningurinn um síðir
hafði etið nægju sína og hvarf á milli
trjánna, másandi og blásandi, renndi
drengurinn sér niður. Nú var röðin
komin að honum að birgja sig upp af
hinum gómsætu ávöxtum og með
fangið fullt af þeim hljóp hann í
spretti heim til sin.
Það var ekki fyrr en daginn eftir,
sem hann tilkynnti fund „durían“-
trésins og lét þess þá getið um leíð
að badak tuan cliantik kuat, hinn
fallegi og sterki herra nashyrning-
ur, hefði losað Kampong við hið
hræðilega pardusdýr. Þorpið fór allt
á annan endann af gleði við báðar
fréttirnar.
FEL UMYND
Hvar er maðurinn á myndinni?
Meðan hann lifði —
Framhald af bls. 4.
Hann sat á rimlum svalanna og horfði
á Kínverjann kveikja Ijósið á flötinni, er
hann heyrði Reuter segja: ,,En hvað yrði
um Emilie mína ef ég félli skyndilega
frá?“
„Hafðu engar áhyggjur út af því,“ svar-
aði Peit. „Ef ekki yrði annað , þá hefir hún
þó alltaf mig. Ég hefi oft hugsað . . .“
Hann lækkaði róminn, svo að Bonitz gat
ekki heyrt, hvað hann hafði oft hugsað
um.
„Dreymir nú riddarann hugumstóra um
hin fjarlægu, svörtu f jöll ?“ sagði hljóm-
þýð rödd glettnislega að baki honum.
Hann sneri sér snöggt við. Emilie stóð
fyrir framan hann fegurri en nokkru sinni
fyrr.
„Langar þig til að heyra, hvað mig
dreymdi um?“ spurði hann.
Hún hristi fagra höfuðið og stakk fingr-
unum upp í eyrun. En skyndilega varð hún
alvarleg, lét hendumar falla niður og
horf ði á hann um leið og hún sagði:
„Mér líkar ekki þessi samningur þeirra."-
,.Nú, hvað er út á hann að setja'?"
„Peit Laar fær öll réttindi pabba í f jölí-
unum, gegn því að greiða honum tíunda
hluta af því sem hann finnur, meðan pabbi
lifir,“ svaraði hún. „Þessi síðasta setning
finnst mér grunsamleg. Ef eitthvað kæmi
nú fyrir pabba, þá verður okkar ágóði af
þessu ekki mikill. Ég er eitthvað svo kvíð-
in, ég skil þetta ekki,“ hún yppti Öxlum.
„Peit er þrjótur," sagði Bonitz.
Hún svaraði engu, en horfði áhyggju-
full fram fyrir sig. Peit og faðir hennar
komu fram til þeirra.
„Er ekki bezt að fara að hátta?,“ sagði
Peit spyrjand. „Ætlar þú ekki að fara að
sofa Bonitz? Þú sem þarft svo snemma á
fætur í fyrramálið.“
Bonitz kinkaði kolli og gekk með þeim
niður.
„Ég vígi hið nýja svefnherbergi í nótt,“
sagði Reuter hreykinn.
„Pabbi getur ekki sofið fyrir hávaðan-
um í Kínverjunum, þess vegna vill hann
ekki framar sofa í gamla svefnherberginu