Vikan - 03.04.1947, Blaðsíða 5

VIKAN, nr. 14, 1947
5

Ný framhaldssaga:
SPOR FORTIÐARIIMNAR
1

iimiimiiiiiiii
lllllllllll■llllmlllllllllllllll■mllllllllllllllll■l■llll■llllllllll■lllllll■■l■■ll■lll■ll■l■lllll
ÁSTASAGA eftir Anne Duffield
l■ll■lll■l■lll■■l■l■m■t^
Michael Summers og hin tólf árum eldri eigin-
kona hans, Alberta, sem er ekki lengur fögur,
búa á búgarðinum Green Spinneys. Þetta er mjög
skemmtileg landareign, en á henni hvíla stór-
skuldir. Tólf kílómetra frá búgarðinum stendur
lítið, snoturt hús og þar býr systir Michaels, Be-
linda Summers eða Linda eins og hún er kölluð,
alein. Linda er enn ógift, þótt hana skorti ekki
biðla og furðar Alberta sig stórlega á þvi. Linda
er há og grönn og mjög kvenleg og þótt hún sé
orðin 33 ára virðist hún í hæsta lagi 25 ára, eftir
útlitinu að dæma.
Þar sem verðbréf Lindu falla skyndilega, lendir
hún í fjárvandræðum og leigir hús sitt um
langan tíma og ræður sig sem ferðafélaga ungr-
ar stúlku, Sybil.Grey-Jonés, sem er ríkur erfingi.
Á hún jafnframt því að leiðbeina Sybil á ferð
hennar til fjárhaldsmanns hennar, major Kaye,
sem er 44 ára og hefir á hendi embætti fyrir
stjórnina í Egyptalandi. Alberta hafði hitt Sybil
hjá lögfræðingi hennar, ganfta Hargreaves, og
hafði þegar fengið andúð á henni. Linda er Al-
bertu sammála, þegar hún hefir haft Sybil sem
gest sinn um eina helgi í húsinu sínu — henni
finnst hún fögur, en eigingjörn og ókurteis.
Linda kvíðir fyrir kvöldinu, sem hún á í vænd-
um með Sybil, en þá nemur bifreið staðar fyrir
framan húsið og út úr henni stíga Alberta og
Michael Summers.
„Sæl vertu, Lindy Lou!“ Michael kyssti systur
sína ástúðlega. Alberta, sem stöðugt leit út eins
og hún fyndi á sér að eitthvað óþægilegt væri i
vændum, gerði það sama.
„Sybil, þetta er bróðir minn Michael Summ-
ers,“ sagði Linda og sneri sér að Sybil. „Nornin
þín litla,“ tautaði hún svo undrandi með sjálfri
sér.
Sybil, sem fyrir augnabliki hafði verið súr og
fýld á svipinn var gjörbreytt. Hún brosti yndis-
lega barnslega, svo að skein í hvítar, jafnar tenn-
urnar og strauk gullbjarta lokkana frá enninu.
tTr bláum augum hennar Ijómaði barnsleg aðdá-
un, þegar hún horfði á Michael. Þetta augnaráð
hefði enginn karlmaður getað staðizt.
„Komið þér sælar!“ Hinn laglegi og karlmann-
legi Michael Summers brosti með sýnilegri gleði
til hennar. „Svo að þetta er þá Sybil?“
„Já,“ svaraði Sybil barnslega yndislega.
„Þér og Lindy Lou ímyndið ykkur að þið getið
þannig þegjandi og hljóðalaust hlaupist á brott
frá okkur til Egyptalands! Ég hefi lengi brotið
heilann um, hvað það. er, sem okkur vantar hérna
I þessum afkima, en nú veit ég hvað það er. Lindy,
þú verður að halda henni kyrri hér. Við látum
þær ekkert fara! Hvað segir þú um það, Alberta."
„Áttu meira kaffi, Linda?“ spurði Alberta,
sem sat stíf og bein á litlum, óþægilegum stól.
Linda flýtti sér fram til að ná í tvo bolla í við-
bót. Michael hafði fleygt sér letilega niður í hæg-
indastól, þegar hún kom inn aftur, og sat Sybil
á stólbríkinni. Hún óð elginn og andlit hennar
Ijómaði af kátínu. Það var þá eitthvað, sem gat
vakið áhuga hennar. Linda gat nú verið örugg
um að Sybil myndi skemmta sér um kvöldið, en
engu að síður langaði hana til að taka duglega í
lurginn á henni. Albertu var auðsjáanlega ekkert
um þetta gefið.
Eftir því sem lengra leið fram á kvöldið þyngdi
yfir Albertu. Sybil lagði bróður Lindu í einelti og
daðraði óspart við hann, en Michael naut þess.
Ein af töskum Sybil hafði verið full af grammó-
fónsplötum.
„Á ég að taka eitthvað af þeim upp ?ý spurði
hún Michael. „Það eru allt jazzplötur. Finnst
yður gaman af jazz?“
„Ég er mjög gefinn fyrir hann,“ sagði Michael,
sem í rauninni hataði hann, en hann vildi all
gera til að gleðja þetta fallega barn — en hann
skoðaði Sybil auðsjáanlega sem barn. Þau settu
plötur á grammafóninn og um stofuna barst
hræðilegt jazzgarg. Það fór hrollur um Albertu
þar sem hún sat á stólgarminum og Linda brosti
afsakandi til hennar.
Veslings Alberta! Samt var ekki hægt að ásaka
Michael fyrir þetta — hann naut út í æsar þess-
arar óvæntu gleði — æsku og kátínu Sybil. Á
heimili hans var aldrei slíkur gleðskapur, því að
sökum afbrýðisemi bauð Alberta aldrei ungu
fólki heim. Alberta gætti Michaels vel og mátti
hann aldrei um frjálst höfuð strjúka fyrir henni
og sætti hann sig furðanlega við það. En í kvöld
var ekki hægt að ásaka hann fyrir neitt. Það
var engin alvara bak við þetta og ef Alberta gæti
stillt sig, myndi allt fara vel.
En Alberta gat ekki setið á sér. Eftir hávært
og ískrandi rúmbulag hraut út úr henni.
„Mér þykir það leitt, en ég þoli þetta ekki leng-
ur. Ef þér þurfið endilega hafa einhvem hávaða,
ungfrú Jones, hafið það þá eitthvað, sem líkist
lagi.“
„Yður geðjast ekki að þessu?“ spurði Sybil
og horfði kuldalega á Albertu.
„Nei,“ svaraði Alberta með áherzlu.
„Jæja, þá spilum við ekki meira," sagði Sybil.
„Mér þykir leitt að ég skuli ekki hafa „Árin liðu“
eða eitthvað í áttina við það.“
Hún lokaði grammófóninum, gekk að gluggan-
um, sem stóð opinn og settist í gluggakistuna.
Michael, sem var feginn að hætt var að spila, elti
hana. Honum fannst að konan sín hefði verið
of höstug við bamið, en þetta var nú einu sinni
siður hjá Albertu og Sybil hafði tekið því vel.
„Hlakkið þér til að fara til Egyptalands ?“
spurði hann hana.
„Ég býzt við að ég muni skemmta mér vel
þar,“ svaraði hún. „Ég er vön því.“
„Já, ég er sannfærður um það! Það væri gam-
an að vera einhvers staðar nálægur og sjá, þegar
þér farið að heilla ungu mennina. Lindy Lou,
heldur þú að veturinn í Egyptalandi ætti ekki
vel við Albertu og mig?“
„Michael! Getur það verið að þú — ?“
„Það væri ekki svo slæm hugmynd," svaraði
hann brosandi. „Hvað segir þú um það, Bertie?
Eigum við að fara með þeim?“
„Ég held varla að Egyptaland eigi vel við mig,“
svaraði Alberta og horfði á ljóshærðan kollinn
á Sybil með augnaráði, sem ekki var hægt að
misskilja.
„Nei, það held ég ekki,“ sagði Sybil. „Ég held
að þar sé mjög fjörugt og ævintýralegt að vera.
Yður myndi geðjast að því, Summers."
„Já, það held ég líka.“ Michael brosti, hann
hafði ekki tekið eftir broddinum, sem fólst í orð-
um ungu stúlkunnar við konu hans. „Svo held
ég að þér og Lindy ættuð að njóta minnar bróð-
urlegu verndar. Þið eruð báðar of ungar til að
taka ykkur slíka ferð á hendur einar.“
„Báðar?“ Sybil horfði undrandi á Lindu.
„Yður finnst systir mín ef til vill ekki svo
ung?“ sagði Michael hlæjandi.
„Nei —“ rödd Sybil heyrðist greinilega um
alla stofuna — „en hún er alls ekki eins gömul og
ég bjóst við og ekki eins klædd. Ég hélt að hún
væri sannkölluð sveitastúlka — á lághæluðum
bandaskóm — þér skiljið — með léreftshatt og í
dragtarpilsi, sem er síðara að aftan — þér kannizt
áreiðanlega við þá tegund af kvenfólki."
Michael varð ósjálfrátt litið á konu sína. Al-
berta stirðnaði. Ofsareið horfði hún á þennan ó-
svifna telpukrakka. Hvernig vogaði hún sér að
láta þetta út úr sér. Pils, sem var síðara að aftan!
Klæðskerasaumuð dragt Albertu fór vel og var
alls ekki síðari að aftan. En það hafði verið ein-
kennilegur glampi í augnaráði Michaels, þegar
hann leit á hana, og Alberta vissi að upp frá
þessu yrði Michael aldrei viss um, nema pilsið
hennar væri síðara að aftan.
„Komdu, Michael," sagði hún skipandi, „við
skulum koma heim.“.
Alberta stóð á fætur og Linda líka.
„Það er allt of snemmt,“ mótmælti hann. Linda
brosti.
„Klukkan er næstum ellefu," sagði hún, „ég er
viss um að Sybil er þreytt eftir ferðina í dag og
ég er líka þreytt. Komdu nú, ungi maður."
„Þá það,“ sagði Michael góðlátlega eins og
hans var vani og tók ekkert eftir þeim óróa, sem
lá í loftinu.
Þau gengu öll niður að garðshliðinu. Sybil við
hlið Michaels. Þegar hann bauð henni góða nótt
leit hún upp til hans og hrissti lokkana frá enn-
inu.
„Komið til Egyptalands!" sagði hún.
„Þetta var aðeins spaug," sagði hann brosandi.
Það hafði ekki verið alvara hans, hann hafði sagt
þetta í augnablikshrifningu. En allt í einu Varð
honum litið á Lindu, sem stóð þarna í tunglsljós-
inu, beinvaxin eins og pílviður og með svartan,
þóttafulla kollinn og dökku augun. Honum þótti
vænna um Lindu en nokkuð annað í heiminum og
hann myndi sakna hennar mjög. Sybil sá að hon-
um varð litið á systur sína. Hún lagði djarflega
og ísmeygilega litla hönd sína á handlegg hans.
„Ó, jú, komið," hvíslaði hún. „Nú þekki ég
yður — en ég þekki ekki fjárhaldsmann minn og
ég er dauðhrædd við hann. Ég — ég væri svo
fegin ef þér væruð með.“
„Blessað barn!“ Michael klökknaði. „Við hugs-
um um það — er ekki svo, Alberta?"
Alberta, sem þegar var komin inn í bifreiðina
svaraði ekki, nema ef hægt væri að skilja það
sem svar, hvernig hún setti bifreiðina af stað.
„Bróðir yðar er mjög aðlaðandi," sagði Sybil
við Lindu, þegar þær gengu aftur upp að hús-
inu.
„Já, það er hann,“ svaraði Linda stuttlega.
„Hann hlýtur að hafa verið sérstaklega falleg-
ur á unga aldri," hélt Sybil áfram.
„Finnst yður hann vera gamall?"
„Já, já — mér virðist hann vera orðinn dálítið
roskinn. En eins og þér skiljið, þá hefi ég engan
tíma til að umgangast mikið miðaldra fólk.“
„Því trúi ég ekki, eftir það sem skeði í kvöld,“
sagði Linda, sem ekki gat setið á sér að svara.
„Já en, — það var ekki um aðra að ræða, og
þar að auki var liún — frú Summers — eins og
rándýr gagnvart mér. Ég hata hana.“
„Voruð þér ekki sjálf dálítið — ofurlítið — rán-
dýr?" spurði Linda glettnislega.
„Hvað gerði ég af mér?“
„Það vitið þér vel Sybil, það var hreint ekki
kurteislegt."
„Það kemur engum við, nema mér,“ sagði
Sybil.