Vikan - 03.04.1947, Blaðsíða 6

6
VIKAN, nr. 14, 1947
„Og mér líka,“ svaraði Linda, stöðugt í sama
blíðurómL
„Ég veit vel að það e_r dálítið erfitt að umgang-
ast Albertu, en það voruð þér, sem hófuð leikinn,
Sybil. Það voruð þér, sem sýnduð henni ókurteisi
í kvöld. Hvort sem yður fellur vel eða illa, þá er
hún þó roskin kona, sem ber að sýna virðingu."
„En hvað kemur yður þetta eiginlega við?“
spurði Sybil.
„Ég ber ábyrgð á yður frá þessari stundu,"
sagði Linda fastmælt.
„Ég verð að segja yður þetta, svo að þér gerið
engin glappaskot, og sýnið enga ókurteisi-------.“
„Þér hafið engan rétt til að siða mig þannig til,
yður er ekki greitt fyrir það,“ sagði Sybil gremju-
lega.
„Nei, það skal ég gjarna gera ókeypis, Sybil.
Ég mun ekki hika við að gera örlítið meira en
mér er borgað fyrir."
Sybil starði á hana með opinn munn. Henni
varð alveg orðfall, það var sjaldgæft. Hún var
hissa, hún gat ekki svarað, en hverju var hægt
að svara þessuf“
Hún hafði verið algjörlega yfirbuguð í þessari
viðureign, og hún varð að sætta sig við það. Hún
var óþolandi þessi ungfrú Summers, mér hefir
aldrei líkað við hana. Hún var allt öðruvísi en
Sybil hafði búizt við og virtist ekki gæta hinnar
réttu stöðu sinnar. Aldrei hafði Sybil líkað eins
illa við hana og einmitt nú, en gegn vilja sínum
fann hún að Linda var gædd einhverju, sem hana
skorti og hún bar virðingu fyrir henni. 1 raun-
inni öfundaði hún hana, þótt hún vildi ekki viður-
kenna það með sjálfri sér.
„Ekki nema það þó að öfunda hana ■— fylgdar-
konu sína!“ Það var bókstaflega hlægilegt. Hún
reyndi að bæla þetta niður og líta dálítið stærri
augirni á sig sjálfa.
„Ég ætla að fara upp að hátta,“ sagði hún.
„Viljið þér gjöra svo vel að færa mér eitt glas
af heitu vatni. Ég drekk alltaf heitt vatn á kvöld-
in."
— Linda stillti sig um að brosa, og vissi að
einu heilræði væri ekki ofmikið enn. „Jú, ég skal
færa yður það,“ sagði hún vingjarnlega. „Var
það annars nokkuð fleira. Ég vona að það sé
allt í lagi í herberginu yðar, og kjólinn hengdi ég
I skápinn frammi í ganginum."
„Jæja, nú hefir þú séð þetta með eigin augum,
og ert sennilega ánægð,“ sagði Alberta biturt,
þegar hún ók mágkonu sinni heim frá stöðinni,
eftir að þær höfðu sent Sybil með lestinni til
London.
„Jú, séð hefi ég,“ sagði Linda dauflega.
„Illa vanin og dónaleg stelpa, alveg eins og ég
sagði þér,“ sagði Alberta.
„Já, en hún er svo ung ennþá . . .“
„Það er ekki það,“ tók Alberta fram í. „Ég skil
æskuna vel og ég veit að þetta er ótuktarstelpa.
En karlmennirnir mundu aldrei koma auga á
það,“ sagði Alberta mæðulega.
„Ef til vill ekki — en segjum nú að einhver
kjáninn — —“ sagði Linda glettnislega. En
Alberta tók fljótt fram í.
„Já, þú getur auðvitað tekið þessu rólega. Þú
átt ekki eiginmann. Það kemur sér vel að þessi
fjárhaldsmaður hennar er ókvæntur. Það segi ég
þér satt, og taktu eftir orðum mínum, að ef hann
hefði verið kvæntur þá hefði hún sett það hjóna-
band á annan endann á einni viku.“
„Fjárhaldsmaður hennar!," sagði Linda snögg-
lega og úndrandi.
„Þú heldur þó ekki að hann sleppi við þessi
fíflalæti hennar? Hún er bersýnilega bandvitlaus
í karlmenn."
„Ég hefði haldið að hún myndi heldur galsast
við einhvern yngri,“ svaraði Linda.
„Hún gæti gert þig vitlausa," svaraði mágkona
hennar. „Trúðu orðum mínum Linda, þetta er
engin atvinna fyrir þig. Hættu við þetta."
„Ég get það ekki, Alberta. Ég vil það heldur
ekki. Ég mun áreiðanlega sjá um ungfrú Sybil.“
„Jæja, þú munt þá komast að raun um að við
munum sækja þig!,“ sagði Alberta gröm.
„Hvaða vitleysa, — Michael meinti ekkert með
því. Hann mun ekki fyrir nokkra muni fara frá
Green Spinneys."
„Það er ég ekki viss um,“ sagði Alberta dimm-
um rómi.
Alberta ók áfram og Linda settist út í garðin-
um við litla húsið sitt. Þar ríkti alltaf friður.
Þetta höfðu verið þreytandi dagar. Alberta hafði
á réttu að standa um Sybil — ótuktarstelpa —
það var orðið.
Stúlkan hafði ekki aðeins hagað sér ókurteis-
lega við frú Summers, heldur hafði hún hefnt sín
á þeim báðum með því að daðra blygðunarlaust
við Michael. Hún hafði í stuttu máli sagt hegðað
sér mjög ósæmilega.
Hún hafði beitt einhverjum barnslegum sak-
leysistón, — sem var gjörólíkt því er hún talaði
við Lindu eða frú Summers.
Hún hafði flögrað um eins og fiðrildi, kallað og
hlegið, og flangsazt utan í Michael. Hún hafði
velt sér í votu grasinu og neitað að rísa á fætur,
hlegið og veitt mótspyrnu þegar Michael —- auð-
vitað — hafði lyft henni upp, sett hana í stólinn
og haldið henni þar fastri. Ó, þessi barnalæti,
sem ekki voru annað en dulbúningur. Eggjandi
snerti hún handlegg hans með hönd sinni, eins
oft og hún gat. Hún skákaði í skjóli æsku sinnar.
Hún leit út sem sakleysið sjálft, og sérhver sem
hefði vogað sér að finna að þessu hefði verið
álitinn dálítið klæminn í hugsunum. Linda kann-
aðist við þetta allt og las Sybil alveg niður í
kjölinn, en undraðist hve bróðir hennar var blind-
ur viðvíkjandi þessu „sakleysislega barni.“
Hún vissi að Michael stóð alveg á sama um
þetta. Þetta hafði ekki hina minnstu þýðingu, nema
að þetta gerði Albertu gramt j geði. Og Sybil —
það vissi Linda vel — var heldur ekki í neinum
vafa um það, að Albertu var þetta mjög á móti
skapi, en hélt þó áfram uppteknum hætti og virt-
ist jafnvel hafa gaman af.
„Erfið skapgerð," sagði Linda við sjálfa sig,
„Mjög fráhrindandi!" „En ef til vill er þetta bezta
stúlka inn við beinið, — það er trúlegt að æskan
sé eins harðbrjósta og Sybil virðist vera. Ég verð
að rannsaka þetta, áhættan er þó þess virði.
Hún lét hugann reika, og roðnaði af hugsunum
sínum. Ákafur en þó óttablandinn svipur færðist
yfir andlit hennar. Áköf eins og ævintýramaður-
inn, sem stofnar sér í tvísýnu er bæði getur leitt
hann í sjálfa Paradís, en einnig í gagnstæða átt.
Linda bjóst við því síðarnefnda, en það væri þó
alltaf áhættunnar virði.
Blessað
barniðl
Teikning eftir
George McManus.
Mamman: Þú verður að fara snemma að hátta, elskan, fyrst þú
ætlar í veiðiferð í fyrramálið.
Pabbinn: Ég er búinn að undirbúa allt, hjartað mitt. Lengi hefi
ég hlakkað til þessarar veiðiferðar.
Pabbinn: Ég veit, að ég kem til með að vakna á réttum
tíma, en það sakar samt ekki að hafa hringinguría í lagi!
Mamman: Viltu ekki skreppa inn til hans Lilla, elsk-
an, og vita, hvernig honum líður ?
Pabbinn: LilU! Lilli! Það er komið
miðnætti, hafðu ekki svona hátt, ná-
búarnir geta vaknað.
Pabbinn: Nú hefi ég gengið um gólf í þrjá
tíma og enn grætur hann, ég get varla haldið
augunum opnum.
Mamman: Klukkan er orðin hálfníu og mér er ómögulegt að-
vekja hann. Héðan af verður ekkert úr veiðiferðinni.
Stúlkan: Hann er þó lifandi, það heyrir maður á hrotunum!