Vikan - 03.04.1947, Blaðsíða 11

VIKAN, nr. 14, 1947
Framhaldssaga
11
Mignon G. Eberhart:
Minningar frá Mel ady-sjúkrahúsinu
8 SAKAMÁLASAGA
alla nóttina í austurálmunni, varð ekki svefnsamt,
og ég efa, að nokkur okkar hafi sofið nema með
hímum þennan morgun, þótt við mættum sofa
eins lengi og við gætuih.
Það var komið fram undir hádegi og ég hafði
legið lengi í rúmi mínu vakandi og var að hugsa
um það, sem skeð hafði um nóttina. Mér fannst
ég ekki hafa sofið neitt, en ég vissi þó, að ég
hafði blundað við og við, en nú var ég svo vel
vöknuð, að ekki var til neins að liggja þarna
lengur og reyna að sofa meira. Ég reis því á fætur,
klæddi mig í skyndi og þvoði mér um hendur og
andlit úr köldu vatni. Ég hresstist við þetta, en
gat þó ekki að því gert, að vera stöðugt að velta
ýmsum spurningum fyrir mér.
Hvar hafði lyftuklefinn verið, þegar ég hringdi ?
Hvemig hafði Pétri Melady tekizt að komast út
úr sjúkrahúsinu ? Hvers vegna var Dione og Court
Melady jafnvel enn meira umhugað, hvar kin-
verska tóbaksskrínið var niðurkomið, heldur en
að vita hvar Pétur Melady væri sjálfur? Hafði
skurðhnífurinn verið tekinn úr verkfærakassanum
í skurðstofunni ? Hafði þá dr. Harrigan og morð-
ingi hans farið upp á fjórðu hæð? Hvar hafði
lyftuklefinn verið, þegar hann anzaði ekki, hvern-
ig sem hringt var?
Mér var farið að verða ljóst, að það skipti miklu
máli, hvort svar fengist með vissu við þessari
síðustu spurningu minni. Lyftuklefinn hafði ekki
verið á fyrstu hæð, því ég hafði hringt á hann
þar. Hann hafði heldur ekki verið á þriðju hæð
eða þeirri fjórðu. Þá var aðeins um eina hæðina
að ræða, aðra hæð, nema — skyldi hún geta verið
mitt á milli hæða? Hvað þýddi orðið „neyðar-
hemill", sem stóð á einum hnappnum í lyftunni?
Ég veit ekki hvernig á því stóð, að ég ákvað
strax eftir miðdegisverðinn að fara upp á fjórðu
hæð. Ég gekk upp alla stigana — ég mundi ekki
hafa unnið mér til lífs að nota lyftuna — alla
leið upp á fjórðu hæð.
Enginn var á ferli á fjórðu hæðinni, og skurð-
stofan virtist ekki hafa verið notuð þennan morg-
un. Allt var þögnlt og eyðilegt, loftið var heitt
og þungt og allskonar lykt af lyfjum og sótt-
hreinsandi efnum lagði að vitum minum. Skurð-
stofan var enn opin, það mun hafa gleymzt í of-
boðinu, sem á alla kom í nótt, að láta loka henni
aftur. Ég minnist þess, að ég fór enn að hugsa
um lyftuna og ferðir hennar í nótt sem leið. Það
var engum vafa undirorpið, að lyftuklefinn hafði
komið upp á þessa hæð í nótt og dr. Harrigan
hafði komið út úr henni og ekið Pétri Melady inn
í skurðstofuna. Hann hefir kveikt Ijós í skurð-
stofunni, því það logaði þar Ijós í gærkvöldi, þeg-
ar ég kom þangað upp. Þarna stóð sjúkravagninn
og bar því vitni að dr. Harrigan hafði farið með
hann þangað. En hvers vegna fór hann aftur inn
í lyftúna og hvað varð um Pétur Melady? Þess-
um spurningum var mér ómögulegt að svara með
nokkurri' vissu.
Allt var með sömu kjörum í skurðstofunni og
í gærkveldi, ekkert hafði verið hreyft, allt var á
sínum stað. Nú varð ég þess vís til hvers ég hafði
farið hingað upp. Ég ætlaði mér að rannsaka,
hvort skurðhnífurinn hefði verið tekinn úr verk-
færakassanum hérna í skurðstofunni. Ég opnaði
kassann og komst brátt að því, að það vantaði
skurðhnífinn, sem jafnan var settur á ákveð-
inn stað í kassanum. Mér virtist engum vafa
undirorpið, að hnífurinn, sem dr. Harrigan var
myrtur með, hafi verið tekinn héðan, enda reynd-
ist það vera þannig, þegar mál þetta var rann-
sakað og allsherjar upptalning á verkfærum
sjúkrahússins fór fram síðar um daginn.
Ég litaðist um í stofunni. Allt var svo þögult
og eyðilegt að mér fór að verða hálf órótt. Ég
gekk til dyranna og ætlaði að flýta mér út og
slökkva Ijósið um leið, en þá steig ég ofan á eitt-
hvað, sem skauzt undan fæti mínum fram að
dyrunum. Ég beygði mig niður til að aðgæta
hvað þetta hefði verið, og kom þá í ljós, að þetta
var lítill korktappi úr lyfjaglasi. Það var mjög
sterk lykt af honum, en hvernig sem ég þefaði
af honum tókst mér ekki að komast að því, hvaða
lykt þetta væri. Ég stakk tappanum í vasann,
þurrkaði mér um enni og munn með vasaklútnum
mínum, lokaði dyrunum í flýti og hraðaði mér
niður.
Þegar ég kom niður á fyrstu hæð mætti ég
skrif stof ustúlkunni.
„Nú, þarna eruð þér þá,“ sagði hún. „Dr. Kunce
bað mig að segja yður, að hann vildi finna yður.
Hann er inni í skrifstofunni sinni.“
„Ég þakka yður fyrir,“ svaraði ég. „Vilduð þér
gjöra svo vel að láta ungfrú Bianchi vita, að
skurðstofan er enn ólæst?"
„Ó, hvort ég vil!,“ sagði hún hrædd. „ Að hugsa
sér, og allir þessir hnifar og þessi tól liggja þar
í ólæstri stofunni!“
Ég svaraði þessu engu, en gekk rakleitt að
skrifstofu dr. Kunce og barði að dyrum. Dr. Kunce
opnaði fyrir mér.
„Nú, svo það eruð þér, ungfrú Keate,“ sagði
hann. „Gjörið þér svo vel og komið innfyrir."
Ég gekk inn í skrifstofuna. Lamb fulltrúi og
Ellen Brody voru þar fyrir.
„Fáið yður sæti, imgfrú Keate,“ sagði dr.
Kunce, og ég settist. Ellen Brody leit á mig sem
snöggvast og mér fannst eins og aðeins hýrnaði
yfir henni við að sjá, að ég var komin.
„En það er skylda yðar að sjá um, að sérhver
gestur fari á sínum tíma út úr austurálmunni,"
sagði dr. Kunce birstur við Ellen og tók sýni-
lega upp þráðinn, þar sem þau höfðu hætt sam-
talinu, þegar ég barði að dyrum.
„Ég veit það,“ sagði Ellen aumkunarlega. „En
þetta var nákvæmlega eins og ég sagði yður áð-
an, dr. Kunce. Ungfrú Nancy Page sagði mér, að
klukkan væri að verða hálf tíu og ég skyldi til-
kynna gestunum að mál væri komið til að fara.
Gestirnir voru: Kenwood Ladd, sem var inni hjá
frú Harrigan, Court Melady, sem var hjá konu
sinni Dione Melady, móðir sjúklingsins í stofu
nr. 304 og systir sjúklingsins í stofu nr. 301.
Fleiri gestir komu ekki í heimsóknartímanum í
austurálmu þriðju hæðar þetta kvöld. Gestirnir
í stofunum nr. 301 og 304 fóru strax og ég til-
kynnti þeim þetta, en hr. Melády og hr. Ladd
sögðu báðir það sama, sem sé, að þeir væru alveg
að fara. Þá var gefið ljósmerki úr stofu 301 og
ég flýtti mér þangað, því sjúklingurinn þar er
bráðlátur, eins og þér vitið, dr. Kunce, og þess
vegna sá ég ekki þegar þessir tveir gestir fóru.
Niðurlag framhaldssögunnar
Nílar-ævintýri
er á blaðsíðu 7 hér að framan.
Þetta kemur oft fyrir, og ég hef aldrei vitað það
koma að sök, þvi fólkið fer venjulega þegar þvi
er tilkynnt að heimsóknartíminn sé búinn, eða þá
rétt á eftir. Við höfum aldrei orðið varar við, að
nokkur hafi reynt að dvelja neitt að ráði fram
yfir heimsóknartímann."
„Aldrei, er stórt orð,“ svaraði dr. Kunce. „Ég
ætlast til þess að hjúkrunarnemar gæti mjög
stranglega þeirra fyrirmæla, sem i sjúkrahúsinu
gilda.“
Ellen roðnaði. Hún tók upp vasaklút og þurrk-
aði af sér svitann.
„Ég bið yður að afsaka, dr. Kunce, en ég held,
að------“ byrjaði ég, en dr. Kunce greip fram í
fyrir mér og sagði:
„Ég þykist vita, hvað þér ætlið að segja, ungfrú
Keate. Þér ætlið að segja, að þetta sé venja — og
þar hafið þér rétt fyrir yður. Þetta er venja. Ef
gestirnir fara ekki, þegar þeim er sagt að heim-
sóknartiminn sé útrunninn, þá hafa hjúkrunar-
konurnar að jafnaði eftirlit með þeim. En í þessu
tilfelli kemur það sér sérstaklega illa, .eins og
þér getið skilið, að vita ekki nákvæmlega hvenær
þeir tveir menn, sem við vorum að ræða um áðan,
fóru út úr sjúkrahúsinu. Við Lamb fulltrúi höfum
verið að reyna að komast að því með vissu, hvaða
persónur hafa verið í austurálmunni í gærkvöldi
um það leyti, sem álitið er að morðið hafi verið
framið. Við þóttumst geta vitað nákvæmlega
hverjir þar hefðu verið á tímabilinu frá kl. 10 um
kvöldið og þar til líkið fannst í lyftunni. Við vit-
um, að öllum dyrum og gluggum hefir verið lok-
,að og því teljum við útilokað að nokkur hafi
komizt inn í sjúkrahúsið á þessum tíma. Við ger-
um ekki ráð fyrir að nokkur sjúklinganna komi
til greina —“
„Frú Melady hefir ferlivist," greip Ellen
skyndilega fram í. Dr. Kunce leit snöggt á hana
og Ellen bætti við hikandi: „Og frú Harrigan
líka.“
„Er það satt, dr. Kunce?,“ spurði Lamb full-
trúi.
„Frú Harrigan er handleggsbrotin' á vinstrá
handlegg,“ svaraði dr. Kunce, „og frú Melady er
varla svo líkamlega sterk, að hún gæti unnið á
jafnsterkum manni og dr. Harrigan var.“ Hann
horfði stöðugt á Ellen, sem nú starði á tærnar á
sér.
„Má ég koma með eina fyrirspurn?," sagði ég
hikandi. „Eigið þér við, dr. Kunce, að engir séu
grunaðir um morð nema við hér í sjúkrahúsinu
og þó sérstaklega þeir, sem þið vitið að voru í
austurálmunni í gærkvöldi?"
„Já — ég var rétt. áðan að segja ykkur það.“
„En heyrið þér, dr. Kunce. Hafið þér veitt því
athygli, að þetta takmarkar þá grunuðu svo mjög,
að aðeins örfáir koma til greina. Aðeins starfs-
fólkið í sjúkrahúsinu — nei, þetta nær ekki nokk-
urri átt!“
„Þér gleymið Pétri Melady sjálfum," skaut
Lamb fulltrúi inn í.
„Pétur Melady var hættulega veikur. Hann
gæti ekki ráðið við mann eins og dr. Harrigan?".
„Hvers vegna eruð þér svo vissir um það?“
„Vegna heilsufars hans,“ svaraði ég stutt í
spuna. „Spyrjið dr. Kunce."
„Leyfið mér nú að halda áfram máli mínu,“
sagði dr. Kunce kuldalega. „Ég sagði áðan, að
okkur Lamb fulltrúa hefði tekizt að takmarka
fjölda hinna grunuðu við ákveðinn hóp manna,
en nú hefir ungfrú Ellen Brody skýrt okkur frá