Vikan - 10.04.1947, Blaðsíða 5
5
VIKAN, nr. 15, 1947
Ný framhaldssaga:
SPOR FORTÍÐARINNAR
2
ÁSTASAGA eftir Anne Duffield
Það var heppilegt að hin forvitna Alberta skyldi
ekki sjá mágkonu sína á þessari stundu. Það var
eigi síður gott fyrir Lindu, því Alberta hefði
áreiðanlega æst sig upp út af þessum grun sin-
um, og hefði ekki hætt fyrr en hin hlédræga
Linda segði henni sannleikann. Alberta gat nefni-
lega verið ákaflega þolinmóð, þegar því var að
skipta.
Linda hallaði sér út yfir borðstokkinn og horfði
niður i löðrið er þyrlaðist að baki skipsins. Hafið
lá eins og dökkt flauelsteppi undir dimmum,
stirndum himininum. Veðrið var svo hlýtt og
hressandi. — Nóttin var hrífandi og kom manni
I gott skap.
Snemma næsta morgun myndi skipið liggja í
höfn í Port Said og Lindu fannst þegar ölvandi
blær berast til sín frá landinu — blær sem töfraði
hana. Hún kreppti hendurnar utan um hvítan
borðstokkinn. Á morgun! Og allt í einu tók há-
vaxinn og grannur líkami hennar að skjálfa. Hún
lagði lófana eitt augnablik fyrir augu sér, en síð-
an sneri hún ákveðin bakinu að borðstokknum
og gekk hægt aftur eftir þilfarinu.
Á þilfarinu, hléborðsmegin, dönsuðu margir af
yngri farþegunum. Linda settist á meðal eldra
fólksins til að horfa á. Sybil var að dansa við
ungan liðsforingja, sem var á leið til Indlands.
Hún var í glitofnum kjól, sem sýndi vel fagran
vöxt hennar og var fleginn langt niður á bak.
Ljósgulir, þykkir hárlokkar hennar voru burst-
aðir frá andlitinu og teknir saman í hnakkann
með silfurspennu. Hún dansaði fallega og var
ekki laust við að Linda væri upp með sér af henni,
þegar hún horfði á hana.
„Ég er alveg eins og ungamamma," sagði hún
við sjálfa sig. Það lék enginn vafi á því að Sybil
var langfegursta stúlkan um borð. Hár hennar
var Ijómandi fallegt, húðin var mjólkurhvít og
samkvæmt ráðleggingum Lindu bar hún minna
af andlitsfarða og kinnalit framan í sig. Hún var
sannarlega fögur, þar sem hún dansaði þarna,
með höfuðið lítið eitt reigt aftur á bak og starði
með bláum augunum framan í dansherra sinn.
Sybil var viðurkennd fegurðardrottning meðal
farþeganna, og skemmti hún sér dásamlega. Hinn
önugi og fýldi svipur, sem spillti svo oft fegurð
hennar hafði algjörlega horfið fyrsta dag þeirra
á sjónum — og Lindu fannst hún ekki eins erfið
í umgengni og hún hafði búizt við. Hún var allt-
af jafn ófeimin, hrokafull og stundum ókurteis,
eins og hún meðhöndlaði Lindu ennþá sem laun-
aða þjónustustúlku sina. En svo átti hún til að
sýna henni ósjálfrátt yirðingu eins og þegar Linda
hafði í fyrsta skipti ávítað hana og hún fylgdi
alltaf ráðleggingum Lindu. Og heimsk var hún
ekki, hvað sem öðru leið. 1 aðalatriðum hafði
þeim samið vel í þessu tólf daga ferðalagi. Þótt
þeim geðjaðist erjgu betur að hvorri annarri núna
en fyrsta daginn þá voru að minnsta kosti engar
illdeilur á milli þeirra. Sybil var auðsjáanlega
ákveðin í að umbera fylgdarkonu sina eins og
henni var unnt, og Linda gat ekki annað en verið
hreykin af ungu stúlkunni, þótt henni likaði mið-
ur hegðun hennar. Hún lét hrifast af æsku Sybil.
Þar sem Linda sat þarna og elti Sybil með
augunum, kom eldri kona, ofurstafrú frá Ind-
landi, og settist á auðan stól við hlið hennar.
„Svo að þér ætlið að segja skilið við okkur á
morgun, ungfrú Sommers," sagði hún. „Ég gæti
hezt trúað að þér væruð fegnar því.“
„Langt frá því, mér þykir það mjög leiðinlegt
að skilja við kunningjana hér um borð.“ svaraði
Linda. „Þetta hefir verið dásamiegt ferðalag."
„Já, en ég hélt að þér yrðuð fegnar að koma
skjólstæðingi yðar sem fyrst í hendur fjárhalds-
mannsins, svo að þér hefðuð ekki lengur einar
allan veg ög vanda af að gæta ungu stúlkunnar,"
svaraði ofurstafrúin. „Það er líklega ekki gott að
hafa hemil á henni.“
Linda var henni hjartanlega sammála, en samt
sem áður geðjaðist henni ekki að þessari athuga-
semd frúarinnar. „Ég er sannkölluð unga-
mamma," sagði hún við sjálfa sig, en upphátt
sagði hún aðeins:
„Sybil er nú aðeins átján ára, eins og þér vitið.
1 rauninni er ekkert illt til í henni."
„Það er ég nú ekkl alveg viss um,“ sagði
ofurstafrúin.
„Hún hefir aldrei farið í ferðalag fyrr,“ mót-
mælti Linda. „Hún kemur beint frá skólaborðinu
og er þetta ferðalag geysimikil breyting .fyrir
hana frá því sem áður var -— ekki sízt þar sem
svona margir ungir menn eru um borð.“
„Já, hún hefir sannarlega ekki látið neitt tæki-
færi ganga sér úr greipum," sagði frúin hneyksl-
uð.
„Það er afsakanlegt þegar fólk er svona yndis-
legt eins og Sybil, því að það fær ekki frið,“
sagði Linda brosandi. Frúin svaraði ekki strax,
heldur leit hvasst á Lindu. Yndisieg ekki nema
það þó! Þessi ókurteisi, ljóshærði telpukrakki,
sem var alveg eins og allar aðrar ljóshærðar
stelpur. Ungfrú Summers ætti sjálf að líta í
spegilinn og þá sæi hún yndislega stúlku." hugs-
aði frúin. Ofurstafrúin var ekki gjörn á að verða
hrifin af hálfókunnugu.fólki, en eins og svo marg-
ir aðrir á skipinu hafði hún óðara fallið fyrir
fylgdarkonu Sybil.
Hún var — já, það var erfitt að orða það
öðruvísi — svo ólík öllum öðrum. Vöxtur hennar
gat ekki verið fegurri og hún klæddi sig smekk-
lega. Hár hennar var fallegt, svart og gljáandi og
hún setti það upp á sérkennilegan hátt, sem gerði
hana tígurlega. Hún var í raun og veru ekki sér-
lega fríð sýnum, þegar hver dráttur í andliti
hennar var athugaður, en það skein út úr henni
að hún var bæði gáfuð og gamansöm. Þegar hún
brosti og glettnin skein út úr augum hennar, var
hún yndisleg. Það var auðséð, að hún hugsaði
alls ekki um sjálfa sig, heldur aðeins um þennan
leiðinlega telpukrakka. Hún tranaði sér ekki fram,
heldur hagaði sér sem hún væri roskin kona. Og
þó gat hún ekki verið eldri en um þrítugt, hugs-
aði ofurstafrúin.
Hún var vinsæl meðal allra, jafnt kvenna og
karla. Það var eitthvað svo aðlaðandi og heill-
andi við hana, sem erfitt var að gera sér grein
fyrir hvað var. Ofurstafrúin, sem var lífsreynd
kona komst að þeirri niðurstöðu, að Linda væri
djúpvitur og hefði eitthvað töfrandi við sig. Að
minnsta kosti var hún óvenju blíð og gó'ð við
þessa Sybil. „En hvers vegna var hún það?“
hugsaði ofurstafrúin. Það hlaut að vera einhver
ástæða til þess — það lá eitthvað bak við þetta.
Ofurstafrúin var komin að sömu niðurstöðu og
mágkona ungfrú Summers, Alberta.
„Komið og við skulum fá okkur einhverja
hressingu," sagði ofurstafrúin og þær gengu svo
inn i reykingasalinn. Þær fóru fram hjá tveimur
ungum mönnum, sem sátu saman masandi og
hlæjandi og tóku ekkert eftir þeim.
„Hún er léttlynd þessi með glóbjarta hárið,"
heyrði Linda að annar þeirra sagði.
„Ó já,“ svaraði hinn. „En alltof frek að mínu
áliti."
„Að heyra þetta," sagði sá fyrri háðslega, „þú
gazt þó setið lengi með henni uppi á bátaþilfari
í gærkveldi."
„Já, og þar getur þú fundið okkur aftur í
kvöld."
„Nú — einmitt það — —.“
„Stelpan er í sjálfu sér ágæt, en ég kann þó
alltaf bezt við að fá að ráða sjálfur gangi mál-
anna. Þú skilur mig —.“ Raddirnar dóu út.
Ofurstafrúin leit íbyggin á Lindu, en Linda lét
sem hún hefði ekki heyrt orð þessa ógætna, unga
manns. Hún settist við eitt af borðunum og fékk
sér öl og smurt brauð og talaði sem ekkert hefði
ískorizt. Þegar bjöllurnar hringdu stóð hún óðara
upp.
„Nú er klukkan orðin ellefu og dansinn hættur.
Ég verð að finna Sybil."
„Það eru áreiðanlega einhverjir orðnir á undan
yður,“ svaraði frúin elskulega.
Linda brosti við, og bauð vingjarnlega góða
nótt og hraðaði sér upp á þilfar. Sybil hékk flyss-
andi og rjóð í framan á handlegg ungs manns.
Þetta var sami maðurinn, sem Linda hafði hlust-
að á i reykingasalnum. Hann var fríður sínum og
menntaður og starfaði við stórt egypzkt baðmull-
arfyrirtæki.
„Komið með niður, Sybil," sagði Linda. „Það
er kominn háttatími."
„Tony og ég ætlum bara að ganga eina ferð
um þilfarið, til að kæla okkur," svaraði Sybil, en
Linda hristi höfuðið.
„Ekki í kvöld. Við förum snemma á fætur í
fyrramálið."
„Farið þá niður og sofnið, svo að þér verðið
fallegar og hressar á morgun, en ég geri það
ekki,“ svaraði Sybil hlæjandi.
„Ég vil að þér komið með. Ég er viss um að
Severing fyrirgefur mér það.“
Ungi maðurinn, sem dáðist mjög að Lindu
svaraði óðara:
„Já, auðvitað, ef það er nauðsynlegt," og
sleppti handlegg Sybil.
„Nei, ég vil ekki fara niður," sagði Sybil móðg-
uð á svipinn.
„Sybil." Linda togaði í ungu stúlkuna og sagði
fljótmælt, en blíðlega:
„Verið ekki þráar, komið með mér.“
„Nei, ég vil það ekki. Ég fer upp á bátaþilfar."
„Ef þér gerið það, fer ég með,“ sagði Linda „Og
verð hjá ykkur. Mér er alvara, Sybil."
„Þér — þér —“ Sybil var bálreið.
„Svona nú, þetta er til einskis fyrir yður,“
sagði Linda rólega að síðustu, og áður en Sybil
koihst lengra, bætti hún við vingjarnlega:
„Góða nótt, Severing."
„Góða nótt, ungfrú Summers. Góða nótt Sybil,
við sjáumst á morgun." Hgnn sneri sér við og fór
niður.
Sybil elti bálreið lagskonu sína ofan í káetuna,
sem þær höfðu í sameiningu.
„Hver er tilgangur yðar með svona hegðun?"
spurði hún og tók sér stöðu beint fyrir framan
Lindu, óðara og þær höfðu lagt aftur á eftir sér
káetuhurðina.
„Tilgangurinn var sá að koma í veg fyrir að
þér færuð upp á þilfar með Severing í kvöld.“
„Og hvers vegna? Var nokkuð athugavert við
það?"
„Nei, nei, góða barn. En það er ágætt að láta
stundum ganga á eftir sér.“