Vikan - 17.04.1947, Blaðsíða 7

VTKAN, np. 16, 1947
7
Þorsteinn Hannesson.
Framhald af forsíðu.
lagaflokkum, sem samdir hafa verið. Auk
þess verða á söngskránni íslenzk lög og
óperu-aríur eftir Verdi og Wagner. Dr.
Urbantschitsch aðstoðar hann.
Þorsteinn hefir nú senn lokið námi og
eru mestar líkur til þess að hann verði að
setjast að erlendis, því að hér heima eru
lítil tækifæri fyrir söngvara, og er slæmt
að þurfa að missa svona menn, þegar þeir
eru búnir að læra. En þrátt fyrir það eru
þeir ekki tapaðir Islandi, því að íslending-
ar eru þeir, hvar sem þeir verða og við og
við snýr far þeirra flestra heim — til að
gleðja með söng sínum.
Þegar Þorsteinn var spurður, hvað hann
hefði gert annað en syngja um ævina, þá
svaraði hann brosandi, að hann hefði verið
verkamaður, ritstjóri, dyravörður, skrif-
stofustjóri, afgreiðslumaður (í rafmagns-,
bóka- ogvefnaðarvöruverzlunum) bílstöðv-
arstjóri, eftirlitsmaður hjá verðlagseftirlit-
inu og stundað nám í Samvinnuskólanum
— en alltaf hafi söngurinn svifið yfir
vötnunum (eða réttara sagt hljómað!).
Þorsteinn er kvæntur Huldu Samúels-
dóttur frá Súðavík.
í skugga hengingarólarinnar.
Framhald af bls. 4.
„Austur er austur og vestur er vestur.“
„Hvað meinið þér?“
„Ég sagði Gordon að við notuðmn aðrar
aðferðir hérna, en þeir þarna vesturfrá.
Við skulum nú reyna eina af okkar.“
Þeir tóku þegar að bera saman ráð sín.
Gordon varð að hírast í klefa sínum þar
til líða tók á daginn, þá var hann sóttur.
Hann stökk á fætur, kastaði frá sér blað-
inu, sem hann hafði verið að lesa og brosti
háðslega. Hann hafði gaman af þessum
árangurslausu rannsóknum þeirra, sem
alltaf entu með kurteislegri afsökun. Sér-
staklega naut hann þess að segja lögreglu-
þjónunum svolítið til syndanna í kveðju-
skyni.
En brosið hvarf af vörum hans er tveir
einkennisklæddir lögreglumenn leiddu
hann þögulir á milli sín að skrifstofu
leynilögreglustjórans. En honum brá all-
mjög er hann mætti Malaja-Jones í skrif-
stofudyrunum. Malaja-Jones var fluttur
burt í handjárnum.
Þó var það versta eftir ennþá. Inni á
skrifstofunni sátu Mc Todd, sakadómari
og tveir aðstoðarmenn hans, og á borð-
inu lá gömul skammbyssa, vasabók og
silfurúr. Annar aðstoðarmaðurinn sat og
skrifaði en leit nú upp og sagði við yfir-
mann sinn:
„Á ég að skrifa að hann minntist ekki
neins sökum ofdrykkju?“
„Nei — nei. Hann minntist þess þó að
hafa heyrt hljóð af skotinu. Þegar maður
finnst með „herfangið“ meðferðis og með
skammbyssu, sem tveimur skotum hefir
nýlega verið skotið úr, þá er enginn vafi
á því hver sé morðinginn."
Aðstoðarmaðurinn sneri sér skyndilega
að Gordon og sagði: „En þér haldið því
ennþá fram að hafa verið með Jones allt
kvöldið milli kl. 10 og 12?“
Gordon deplaði augunum og Mc Todd,
sem athugaði hann gaumgæfilega, gat les-
ið hugsanir hans.
Loks svaraði hann: „Nei ég yfirgaf her-
bergið eina stund og fór út um bakdyrnar,
ég hélt að Jones svæfi.“
„Hvert fóruð þér?“
„Ég þurfti að hitta kunningja minn.“
„Hvem?“ — þetta hljómaði sem byssu-
skot í þöglu herberginu.
Það var grafarþögn í herberginu drykk-
langa stund og lögregluþjónarnir hreyfðu
hvorki legg né lið.
Loks tautaði Gordon gremjulega:
„Ég neita að svara þessu! Ég hefi rétt
til þess.“
„Alveg rétt. En það verður erfitt fyrir
yður að afsanna að þér hafið verið á veð-
lánaskrifstofunni hjá Levi, hjá Levi sál-
uga ætti ég frekar að segja. Sérstaklega
þegar nokkrir menn fullyrða að þið Jones
voruð saman frá kl. 9 til kl. 12.
„Já en, Jones hlýtur þó að vita að — —
— Hann þagnaði og skynjaði hve aðstaða
hans var vonlaus. Jones, svínið það! hafði
gert einhverja skyssu meðan hann —
Gordon — var burtu. Jones var alltaf með
skammbyssu í vasanum og í þetta skipti
hafði hann verið dauðadrukkinn. Og hin
óhjákvæmilegu lög greindu ekki á milli
þess sem var hinn raunverulegi morðingi
og hins meðseka. Þetta gat kostað þá báða
Veiztu þetta
hengingarólina. Meira að segja höfðu eitt
sinn þrír menn verið hengdir fyrir aðeins
eitt skot.
Ég get sannað að ég var ekki með. Ég
laug áður.
Ég var á skrifstofunni hjá P. & O. og
stal indversku steinunum. Ég beið komu
bátsins og framdi innbrotið milli kl. 10 og
kl. 12
Aðstoðarmaðurinn yppti öxlum:
„Verið þér ekki að ljúga upp á yður sök-
um, við höfum heyrt svo margar lygasög-
ur yðar að------“
„Já en ég hefi sannanir. I skónum mín-
um. Hælamir eru holir að innan og------“
Með óðslegu fáti þreif hann af sér
skóna, tók innri sólann af, í hælnum voru
geymdir hinir dýrmætu steinar.
Mc Todd stóð upp brosandi.
„Takk fyrir, nú mega vitnin fara, þeirra
er ekki lengur þörf. Thompson verður hér
eftir meðan við skrifum ákæmna. Takið
dótið af borðinu og setjið aftur í sýnis-
homaskápinn.“
Gordon hvítnaði af bræði. .
„Þetta getur kostað yður stöðuna! Þetta
em svik! Þetta er aðeins þriðja stigs yfir-
heyrsla. Ég kæri þetta,“ hvæsti glæpa-
maðurinn.
„Kæra hvað?“ spurði Mc Todd blíðlega.
„Kæra upplestur Thompson, eða hvað?
Það er aðeins daglegt starf að lesa hér upp
slík skjöl. Þetta var aðeins lítill leikur til
að kynna sér hina „heiðarlegu atvinnu.”
Ef til vill hefir Jones gefið yður rangar
upplýsingar, en hann losnar þó aldrei úr
gömlum jámum.“
„Er Levi dauður?“ spurði Gordon titr-
andi.
„Nei hreint ekki, hann er við beztu
heilsu það er ég veit og hann verður á-
reiðanlega glaður að sjá yður, þegar þér
komið út aftur eftir 7 ár.“
__ ?
Efst t. v. Júní er hvergi ,,gift-
ingarmánuður" nema í Banda-
ríkjunum og Kanada.
Að ofan í miðju. Hvaða kona
gekk fyrst í pokabuxum (Bloom-
ers).
Svar: Frú Ametia Bloomers.
Að ofan t. h. ,,Lúður“-svanurinn
er nú aðeins til í Yellowstone-
garðinum I Bandarikjunum.
Neðan t. v. Samvöxnu síams-
tvíburana hafa margir heyrt um,
en færri vita að til eru aðrir sam-
vaxnir síamtvíburar, sem eru
skjaldbökur!
Neðan t. h. Indíánar hrærðu í
vatninu í laxafljótum með mull-
einplöntum til að veiða fisk. Fisk-
urinn neyddist til að koma upp á
yfirborðið til að fá loft.