Vikan - 17.04.1947, Blaðsíða 11

VIKAN, nr. 16, 1947
11
Mignon G. Eberhart:
Framhaldssaga.
Minningar frá Mel ady-sjúkrahúsinu
10
SAKAMALASAGA
„Segið mér, herra Melady,“ sagði dr. Kunce,
„hvenær sáuð þér Pétur Melady síðast hér x
sjúkrahúsinu ? Eins og þér getið skilið, þá er ég
mjög áhyggjufullur yfir hvarfi hans, einkum þó
vegna þess að hann var sjúklingur hér í hús-
inu.“
Það var eins og Lamb fulltrúi rankaði við sér.
„Já, herra Melady. Hvenær sáuð þér hann síð-
ast?'“ spurði hann.
„Um níu-leytið í gærkveldi, hugsa ég,“ svaraði
Court Melady strax.
„Hvernig leit hann út þá?“
„Alveg eins og venjulega."
„Var hann í góðu skapi?“
„Alveg eins og venjulega," endurtók Court
Melady.
„Kvartaði hann yfir nokkru sérstöku?"
„Nei, það held ég ekki. Nei, alls engu.“
„Hvernig var samkomulagið milli hans og dr.
Harrigan?"
„Þessu á ég erfitt með að svara, herra fulltrúi,“
sagði Court Melady. „Þó er mér óhætt að full-
yrða, að samkomulagið hafi ekki verið sem bezt,
enda fóru þeir víst ekkert dult með það.“
„Vitið þér, hvers vegna þeir höfðu horn í síðu
hvors annars?“
,,Nei,“ svaraði Court Melady blátt áfram.
„Hvenær fóruð þér út úr sjúkrahúsinu í gær-
kvöldi?“ spurði Lamb fulltrúi óvænt.
Court Melady hugsaði sig um. „Klukkan hefir
verið eitthvað nálægt hálf tíu, hygg ég,“ svaraði
hann eftir dálitla stund.
„Mættuð þér nokkrum á leiðinni út?“
Court Melady leit snöggt á Lamb fulltrúa og
síðan á dr. Kunce og svaraði eftir fáein augna-
blik: „Nei, ég man ekki eftir neinum sérstökum.
Hvers vegna spyrjið þér?“
„Fóruð þér beint heim?“
„Nei. Ég dvaldi nokkurn tima í Euclid-
skemmtigarðinum.“
„Hvað langan tíma, haldið þér?“
„Ég get ekki sagt það með neinni nákvæmni."
„Hvað var klukkan, þegar þér komuð heim ?“
„Hún mun hafa verið um ellefu.“
„Hittuð þér nokkurn í húsinu, þegar þér kom-
uð heim ? Þér hafið ef til vill talað við einhvern
heima?“
„Nei. Ég fór beint inn í herbergi mitt og sá
engan.“
„Sá enginn þjónn yðar eða þerna yður, þegar
þér komuð?“
„Nei,“ svaraði Court Melady með undrunar-
hreim í i-öddinni. „Hvað eiga allar þessar spum-
ingar að þýða, ef ég mætti spyrja?“
„Ekkert annað en það, að það gæti komið sér
vel fyrir yður, herra Melady, ef einhver hefði
séð yður fara út úr sjúkrahúsinu, eða gæti sann-
að að þér hefðuð ekki verið þar, þegar dr. Harri-
gan var myrtur og tengdafaðir yðar hvarf. Kon-
an yðar er einkaerfingi Péturs Melady, þér játið,
að þér séuð stundum í f járþröng og þér getið ekki
sannað hvar þér voruð milli klukkan tíu og tólf
þetta örlagaríka kvöld." Lamb fulltrúi sneri sér
að dr. Kunce, „eða hvað finnst yður?“
„O-nei, o-nei,“ svaraði dr. Kunce hikandi. „En
gætið þess, herra fulltrúi, að það var ekki Pétur
Melady, sem myrtur var, heldur dr. Harrigan."
„Ja-á, nú skil ég, hvert þið eruð að fara,“ sagði
Court Melady. „Ég vil leyfa mér að fræða ykkur
á því strax, að ég var ekki her í sjúkrahúsinu á
þeim tíma, sem dr. Harrigan var myrtur, svo ykk-
ur mun ganga illa að upplýsa málið, ef þið haldið
lengi áfram á þessari braut. Ég get bætt því við,
að ég var farinn héðan löngu áður en morðið
var framið og að ég veit ekkert um þetta morð.
Ég vildi mega ráðleggja ykkur að framkvæma
nákvæma leit að Pétri Melady frænda mínum.
Ég læt mér ekki koma til hugar, að hann hafi
myrt dr. Harrigan og hlaupíð síðan í felur, og
ég efast um að það sé heldur. skoðun ykkar.
Hvar er hann? Hvað hefir komið fyrir hann?
Hefir hann einnig verið myrtur, eða hvað?“
Hann þagnaði, og spurningar hans virtust
bergmála í sléttum og auðum veggjum skrif-
stofunnar. Hefir hann einnig verið myrtur? Hefir
hann einnig verið myrtur?
Hvorki Lamb fulltrúi né dr. Kunce virtust geta
svarað þessum spumingum hans. Þeir þögðu,
og það leið alllöng stund áður en Court Melady
tók aftur til máls og sagði:
„Ég ráðlegg yður, herra fulltrúi, að aðhafast
sem fyrst eitthvað í þessu máli i því efni, sem mér
liggur þyngst á hjarta: Að finna Pétur Melady.
Hann er vel þekktur maður hér í borginni, og
þér megið vita, að yður verður legið á hálsi, ef
þér látið tímann líða og hafizt ekkert að.“
„Skiptið yður ekki af því,“ svai-aði Larnb full-
trúi önugur. „Það er mitt að svara til þessa, en
ekki yðar. Sjáið þér til, ég mun hafa komizt
fyrir allt þetta á næstunni og það áður en þessi
nýi lögregluforingi hefir svo mikið sem stigið
fæti sínum í þessa borg.“
„Nýi lögregluforingi ? “ spurði dr. Kunce.
„Eigið þér við þennan unga náunga, sem nýlega
var skipaður í málið?“
„Jamm. Þeir halda að hann sé eitthvert heims-
ins tromp og skipuðu hann sérstaklega til að taka
þetta mál að sér. Þeir hafa gert hann að lög-
regluforingja — það er að segja, hann verður
það, þegar hann kemur hingað á föstudaginn.
Hann var nú aðeins einkalögreglumaður — og
þér getið nærri, hvað þessir leikmenn eru slungn-
ir í svona málum!“
„Mér finnst hann hafa verið heppinn að lenda
fyrst á þessu máli,“ sagði Court Melady.
„Jamm — það má nú segja,“ svaraði Lamb
fulltrúi, „en ég hef nú samt ætlað mér að vera
búinn að ljúka þessu máli, þegar hann birtist
hér. Þessi morðmál eru venjulega einföld, ef
menn komast aðeins á sporið.“
„Já — auðvitað," svaraði dr. Kunce. „Það er
um að gera að komast sem fyrst á sporið. Heit-
ir þessi lögregluforingi ekki O’Leary? Mig minn-
ir, að hann væri nefndur svo í blöðunum."
„Jú,“ svaraði Court Melady. „Hann heitir víst
O’Leary. Það er viðkunnanlegur maður. Ég hef
einu sinni verið með honum í kvöldverðarboði.
Þeir gera sér miklar vonir um hann.“
„Nú, svo þér þekkið hann,“ sagði dr. Kunce.
„Ætli þetta sé vel fær maður?“
„Það getur vel verið, en þó lítur hann ekki út
fyrir það. Hann er skemmtilegur maður — það
er hann. Grannvaxinn ungur maður, sem klæðir
sig vel og ekur í góðum bíl. Hann sagði frekar
lítið í kvöldverðarboðinu — og ekkert af viti. Ég
býst varla við, að glæpamennirnir okkar skjálfi
í buxunum, þótt þeir komi fram fyrir hann.“
„Er þetta Lance O’Leary, sem þið eruð að
tala um?“ spurði ég Lamb fulltrúa.
„Já, einmitt. Lance O’Leary heitir hann,“ svar-
aði Lamb fulltrúi. „Kapnist þér við hann?“
„Ég stundaði hann einu sinni, þegar hann var
veikur,“ svaraði ég, því ég sá enga ástæðu til
að nefna það, að ég hafði kynnst Lance O’Leary,
þegar hann var að rannsaka glæpamál, sem gerst
hafði í einu sjúkrahúsi, sem ég starfaði við. Ég
hef sagt frá því máli annars staðar og ég vona,
að mér sé óhætt að kveða svo að orði, að ég hafi
þá haft tækifæri til að gefa honum nokkrar
smávægilegar upplýsingar, sem að gagni komu.
Lamb fulltrúi horfði á mig rannsakandi aug-
um.
„Heyrið þér nú, hjúkrunarkona góð,“ sagði
hann. „Þér skuluð ekki stinga neinu undan fyr-
ir mér, þó þessi O’Leary sé góður vinur yðar.“
„Ég get fullvissað yður um það, herra full-
trúi,“ svaraði ég, „að ég hef enga löngun til að
stinga neinu undan fyrir yður, ef þér eigið með
því við, að ég haldi leyndum fyrir yður einhverj-
um upplýsingum, sem leitt gætu til þess að upp
hefðist á morðingjanum. 1 fyrsta lagi hef ég engu
að leyna og í öðru lagi krefst ég þess aldrei að
verða vinur þeirra, sem ég stunda sjúka.“
Court Melady hafði kveikt sér í öðrum vind-
lingi og saug hann nú svo mjög, að honum svelgd-
ist á af reyknum og hóstaði kröftuglega. Lamb
fulltrúi reyndi að afsaka orð sín og sagði:
„Nei, ungfrú. Þér lítið ekki út fyrir að vera
. . .“ Ég heyrði eklti lok setningarinnar, þvi nú
reis dr. Kunce skyndilega á fætur og gekk til
dyranna að almennu skrifstofunni, gægðist fram
og spurði, hvort herra Ladd væri kominn.
Kenwood Ladd var kominn, og þegar Court
Melady heyrði það, stóð hann upp og horfði
spurnaraugum á Lamb fulltrúa, eins og hann
væri að spyrja, hvort hann mætti ekki fara.
„Vilduð þér gera svo vel og gera mér aðvart,
ef þér komist að einhverju sérstöku ?“ spurði
Court Melady. „Fyrst og frepxst langar mig til
að frétta eitthvað um Pétur Melady. Konan min
er mjög kviðin og taugaæst vegna hvarfs hans.“
Hann sneri sér nú að dr. Kunce, sem konl í þessu:
inn á gólfið ásamt Kenwood Ladd. „Vilduð þér
gjöra svo vel og líta til konu minnar einhvern-
tíma í dag, dr. Kunce? Hún mundi verða yður
mjög þakklát fyrir það. — Komið þér sælir, herrá
Ladd.“
„Komið þið sæl,“ sagði Ladd.
Court Melady flýtti sér út. Kenwood Ladd lit-
aðist um í skrifstofunni og fékk sér síðan sæti
eftir bendingu dr. Kunce.
„Ég er kominn hingað samkvæmt beiðni yðar,
dr. Kunce,“ sagði Kenwood Ladd. „Vilduð þér
tala eitthvað við mig?“
Engum mundi hafa komið til hugar, að Ken-
wood Ladd væri skelfdur. Honum hafði ekki
gengið sérstaklega vel undanfarið, en morðið á
dr. Harrigan var þó hámarkið á allri óheppni
hans. Að vísu var aðstaða hans nokkuð góð í því
máli og hann stóð sig vonum framar, en þó var
hann eitt sinn hætt kominn.
„Já — ég gerði það,“ svaraði dr. Kunce hægt.
„Eins og þér getið skilið, erum við skyldir til að
afla okkur allra upplýsinga um þetta hræðilega
atvik, sem fyrir kom í gærkvöldi. Það er aðeins
til málamynda, sem við köllum yður hingað.“
„Ég skil það,“ svaraði Kenwood Ladd. „Það
hlýtur að vera erfitt fyrir ykkur að rannsaka
þetta mál, þegar þess er gætt að sjúkrahúsið er
stórt og fjöldi manns gengur þar út og inn dag-
lega.“
„Erfitt?“ gall Lamb fulltrúi við. „Ekki svo
erfitt, góði minn. Við erum smám saman að