Vikan - 24.04.1947, Blaðsíða 5

VIKAN, nr. 17, 1947
5
---- ]\ý framhaldssaga: ......
SPOR FORTÍÐARINNAR
................ ÁSTASAGA eftir Anne Duffield
Stóri borðsalurinn var næstum auður, en mat-
urinn mjög íburðarmikill. Kaye majór valdi mat-
arréttina og var það mest léttmeti, sem þau borð-
uðu og meðan á máltiðinni stóð töluðu þau glað-
lega saman. Sybil óð bamalega elginn og varð
Tony þá jafnan fyrir svörum. öðru þverju lagði
Linda brosandi orð í belg og sneri sér að majórn-
um og dró hann inn í samræðumar.
Kaye var mjög kurteis og umhyggjusamur
veitandi, en hann talaði ekki mikið — hann
var enn þá hálf ringlaður og reyndi að átta sig
á ungfrú Summers.
Hann sá, að hún var þama alveg eins og
heima hjá sér. Auðvitað kærði hann sig ekki um
að hún færi að sýna honum auðmýkt. Það var
auðséð að hún var af sömu stétt í þjóðfélaginu
og hann, enda þótt örlögin hefðu ráðið því svo
að hún var í þjónustu hans. En samt kom þessi
rósemi hennar og öryggi honum á óvart. Hann
vildi ekki að hún væri feimin vegna þessarar
stöðu sinnar sem lagsmær Sybil. Það var öðm
nær. En — jseja, þetta var nú samt staða henn-
ar og því varð ekki breytt.
Hann hafði verið henni velviljaður og verið
ákveðinn að gera allt sem hann gæti til að hún
kynni vel við sig meðal þeirra — en þessi góðu
áform vom alveg óþörf. Ungfrú Summers var
hæglát og tranaði sér ekki fram, en hann hafði
aldrei kynnzt neinum, sem var eins ömggur og
blátt áfram.
Hverra manna var hún? Hargreaves hafði
mælt með henni og Kaye majór hafði með þökk-
um þegið ráðleggingar hans í því efni — svo
hafði ekki unnizt timi til að gera frekari fyrir-
spumir um hana. Þessu hafði verið slegið föstu
í símskeyti. Majórinn hafði talið það víst að ung-
frú Summers væri vön þessu starfi og stöðu og
að það væri heppileg tilviljun að hún væri óráðin
og vildi taka Sybil að sér. Nú var hann farinn
að efast um að svo væri. Ungfrú Summers virtist
ekki, eftir framkomu og útliti að dæma, hafa
haft það að lífsstarfi að vera lagsmær og kenslu-
kona — það var öðm nær.
Kaye majór andvarpaði. Þetta var auma klíp-
an. Bölvaður karlinn hann Sam Jones! Hann
varð að gera allt sem hann gat fyrir þetta bam
hans, en hann óskaði þess af heilum huga að Sam
hefði lagt þessa skyldu á herðar öðmm en hon-
um.
4. KAFLI
Þau gengu nú aftur út á pallinn til að drekka
þar kaffið og reykja vindlinga. Severing stakk
upp á að þau fæm á eitthvert annað hótel þar sem
dansað væri.
„Hvað segið þið um það ungfrú Summers og
Kaye majór?“ spurði Tony.
„Það er ekkert á móti því að þið Sybil farið
þangað svolitla stund,“ svaraði majórinn. „Ég
vil gjaman tala við ungfrú Summers i ró og
næði, ef yður er sama.“
„Auðvitað," svaraði Linda brosandi, en ame-
ríski hreimurinn í rödd hennar var talsvert áber-
andi.
„Þér emð alltaf svo amerískar," sagði Sybil
háðslega.
„Þessi hreimur er mér ranninn í merg og bein,
Sybil," svaraði Linda fjörlega. „Ég get aldrei
losnað við hann.“
Kaye majór hlustaði á þetta með hmkkað enni.
Amerískur hreimur. Var þá þessi ungfrú Summ-
ers amerísk? Majórinn varð enn þá meira hugs-
andi. Hann fyrirleit Ameríkumenn frá fomu fari,
eins og margir Englendingar gera, sem hvorki
þekkja lönd né þjóðir Vesturheims. Amerísk! Og
hún átti að ala Sybil upp og gera hana að enskri
hefðarstúlku. Hargreaves gamli átti skilið að
vera hengdur.
Tony og Sybil fóm og skildu hin tvö eftir á
pallinum. Þau sátu andspænis hvoru öðru við
lítið borð úti í dimmu homi.
„Vindling?" Kaye majór bauð Lindu úr vindl-
ingahylki sínu.
„Nei, þakka yður fyrir, ekki strax."
• Hann kveikti sér sjálfur í vindlingi og hélt lóf-
anum fyrir loganum á eldspýtunni til að verja
hann fyrir kvöldgolunni. Blossinn lýsti allt í einu
upp andlit hans, þannig að það glampaði á augun,
en svo varð allt dimmt aftur. Linda vafði þunnri
slæðunni fastar að sér og spennti greipar í kjöltu
sér til að forðast að majórinn sæi hvað hendur
hennar skulfu. Hún sat grafkyrr og róleg að
því er virtist, en slagæðamar á hálsi hennar
slóu ört og hún blessaði myrkrið, sem huldi geðs-
hræringu hennar fyrir majórnum.
„Það var fallegt af yður, ungfrú Summers að
koma alla þessa leið með svona stuttum fyrir-
vara," hóf Kaye majór mál sitt, dálítið vand-
ræðalega.
„Mér var það sönn ánægja," svaraði hún, og
ég er Hargreaves mjög þakklát fyrir meðmælin,
sem hann gaf mér og að þér skylduð taka mig.
Það er ekki gott að fá atvinnu nú á dögum."
„Þér vomð þá atvinnulausar — já, auðvitað.
Það var heppilegt fyrir okkur." Síðustu setning-
unni bætti hann við dálítið fljótmæltur.
„Ég hefi ekki fram að þessu þurft að vinna
fyrir mér," svaraði hún. „En núna þurfti ég þess.“
„Ó já, ég skil. En ég hélt — hélt —.“
„Að ég væri vön að taka að mér ungar stúlk-
ur?“ greip hún fram í fyrir honum. „Mér þykir
fyrir því, ef Hargreves hefir sagt yður það. Það
hefði hann ekki átt að gera."
„Hann — ég hélt að það væri alveg sjálfsagt."
„Og nú segið þér við sjálfan yður, að ég sé
alveg óhæf, að ég geti ekki------.“ Hann sá spé-
kopp koma í aðra kinn hennar. Hvers vegna
var spékoppurinn þar sem spékoppar voru ekki
vanir að vera?
„Nei, alls ekki, ég hefi ekkert sagt,“ mótmælti
hann og gat ekki annað en brosað á móti.
„En þér emð kvíðinn —.“
Honum fannst hún brosa fallega, einkum
hvemig bros hennar náði til augnanna.
„Sjáið þér til ungfrú Summers. Hver eruð þér
eiginlega ? Hvaðan komið þér og hvers vegna
gerizt þér lagsmær dóttur Sam Jones?"
„Ég heiti Linda Summers og bý í litlu hús á
landareign bróður mins í Somerset. Tekjur mínar
-—■ þær, sem ég hafði — fékk ég af eignum í
Ameríku. En nú þegar ég missti þær varð ég að
leigja hús mitt og leita mér að atvinnu. Hargrea-
ves er lögfræðingur bróður míns og hjálpaði hann
mér. Þess vegna er ég nú hingað komin."
„En býr bróðir yðar í Englandi?" spurði hann.
„Eruð þið þá ekki amerísk?"
„Ég er fædd þar og var vestan hafs þangað til
eftir stríðið. Faðir minn var enskur og móðir
mín írsk. Pabbi var starfsmaður hjá ensku fyrir-
tæki í New York. Ég veit ekki hvort ég á að telja
mig ameríska."
„Nú — þessu er þá þannig varið," sagði hann
með svo auðsæum hugalétti, að hún hló.
„Yður geðjast ekki að Bandaríkjamönnum ? “
„Jú, sem einstaklingum — en ekki sem þjóð.
Svo að þér eigið hús í Somerset — það er yndis-
legt hérað. En hvers vegna — bróðir yðar hlýtur
að hafa getað —.“
„Auðvitað," greip hún fram í fyrir honum, því
að henni var ljóst, hvað hann var að fara.
„Mér geðjast ekki að því að liggja uppi á ætt-
ingjum mínum.“
„Það skil ég vel,“ sagði hann hann, en það
var engin sannfæring í rómnum. Hann gat ekki
ennþá skilið þetta. Honum fannst að það hefði
verið hægt að hjálpa henni í vandræðum hennar
á annan betri hátt.
„Og nú — nú?“ spurði Linda glaðlega. Hún
var nú búin að fá fullt vald yfir sjálfri sér og þó
að hjarta hennar slægi óeðlilega ört, skein ekki
annað en gamansémi út úr svip hennar. Hún var
ákveðin að taka þessu ekki með viðkvæmni og
hörmungarsvip — hún var ekki svo heimsk! „Jæja
þá,“ sagði hún aftur, „hvemig hljóðar þá dómur-
inn, að yfirheyrslunni afstaðinni? Haldið þér að
ég geti staðið í stöðu minni?“
Hann þagði við þessari spurningu. Hann sat um
stund þegjandi og reykti vindling sinn. Honum
veittist erfitt að gera sér grein fyrir tilfinningum
sínum. Þó hafði hann það á undirvitundinni að
það væri mjög vafasamt, hvort ungfrú Summers
gæti staðið í stöðu sinni. Hugmyndum hans um
lagskonu, sem hiaut að vera leiðinleg, en þannig
að hægt væri að ganga fram hjá henni með kaldri
kurteisi, var nú með öllu kollvarpað. Þessi kona
var atkvæðamikil og bar mikla persónu og varð
þvi að taka tillit til hennar. Það yrði aldrei hægt
að gleyma nærvem hennar og virða hana að vett-
ugi. Hún var aðlaðandi — eða svo fannst honum
eftir þessa stuttu viðkynningu — næstum því
heillandi. Mönnum er yfirleitt illa við að hafa
slíkar konur sem þessa meðal starfsliðs síns. Fyr-
ir miðaldra piparkarl, sem hann var, var það
mjög ískyggilegt.
„Hún umhverfir öllu á heimilinu eftir sínum
geðþótta," hugsaði hann. Hann hafði líka van-
traust á henni að einu leyti, sem sagt á hrein-
skilni hennar. Hún virtist ekki taka skjólstæðing
sinn föstum tökum — hún hafði verið neydd til
að leita atvinnu og Austurlönd höfðu freistað
hennar. Með því að taka Sybil að sér hafði hún
slegið tvær flugur í einu höggi — fullnægt þörf
sinni og löngun. Majórinn hafi meira rétt fyrir sér
með þessum grun sínum en hann hafði hugmynd-
um.
Hann leit snöggt upp og horfði alvarlega á
aðlaðandi andlit hennar, sem var nú ekki lengur
glettnislegt. Kaye fór líkt og Lindu — hann
ákvað að koma strax fram við hana á sama hátt
og hann hafði hugsað sér að umgangast fylgi-
konu Sybil í framtíðinni. Hann kannaðist þó við
fyrir sjálfum sér að þetta yrði ekki mæðulaust
starf fyrir unga stúlku af hennar stétt ■— sem
auk þess var óvenju aðlaðandi — en hún hafði
tekið þetta að sér og varð að skilja að hlutverk
hennar var að ala Sybil upp og ekkert þar fram
yfir. Ef hún skoðaði þetta egypzka ævintýri sem
skemmtiferð, þar sem hún mætti lifa og láta sem
henni sýndist, varð hann strax að svipta hana
þeim tálvonum.
„Ég er sannfærður um, ungfrú Summers, að
þér munið geta gegnt starfi yðar sómasamlega,"