Vikan - 24.04.1947, Blaðsíða 6

6
VTKAN, nr. 17, 1947
sagði hann, „ef þér skiljið. rétt hlutverk yðar.
Þér þurfið að vera Sybil annað og meira en fé-
lagi.“
„Það skyldi ég strax á. Hargreaves," svaraði
hún rólega. Hún talaði nú eins og hún væri að
ræða við hann um viðskipti — hún hafði orðið
vör við vantraust hans gagnvart henni. „Viljið
þér nú ekki,“ hélt hún áfram, „segja mér hvernig
þér urðuð fjárhaldsmaður Sybil og eitthvað um
hana sjálfa?"
„Faðir Sybil var skólabróðir minn. Hann var
þrár og einþykkur piltur, sem átti ekki sjö dag-
ana sæla í skólanum fyrir það að hann var ekki
úr sömu stétt í mannfélaginu sem við hinir. Hann
hefði aldrei átt að fara í þann skóla — þér vitið
hvað drengir geta verið miklir spjátrungar."
Lánda kinkaði kolli.
„En þér tókuð hann undir yðar verndarvæng,“
sagði hún.
„Mér geðjaðist vel að honum," svaraði hann
blátt áfram. „Við urðum vinir, en það yrði of
langt mál að segja yður frá því öllu, það myndi
þreyta yður. Við misstum ekki sjónar af hvorum
öðrum -— vorum saman í striðinu. Síðar tók hann
við verksmiðju föður síns og græddi á tá og
fingri. Fjölskylda mín lenti í mikilli fjárþröng
1925, það er að segja, hefði lent í henni, ef Sam
hefði ekki hjálpað okkur. Ég á honum allt að
þakka."
„Og hann gerði yður að fjárhaldsmanni Sybil?"
„Já, þvi miður."
„Hversvegna hafið þér aldrei fyrr séð skjól-
stæðing yðar?“
„Ég hafði ekki hugrekki til þess,“ svaraði hann
hreinskilnislega. „Ég fór einu sinni að heimsækja
þau skömmu eftir giftinguna, en gerði það ekki
aftur. Eftir það hittumst við Sam alltaf í London
— en það var mjög sjaldan."
„Geðjaðist yður ekki að konu hans?“
„Ég gat ekki þolað hana! Hún var óviðfeldin,
slungin og oflátungsleg. Þér þekkið þá mann>-
tegund. Ég vissi að þau áttu barn, hafði aldrei
séð það— og ég hafði ekki minnstu hugmynd
um fyrir en Sam dó, að hann hafði valið mig til
að vera fjárhaldsmaður hennar. Hann skildi eftir
bréf til min — og það var ekki hægt að skorast
undan."
„Eru ekki tvö ár síðan hann dó?" spurðr Linda.
„Jú, og kona hans dó einu ári á undan honum.
Ég var erlendis, þegar Sam dó og gat ekki komið
heim. Hargreavs tók Sybil og fjárhald hennar a®
sér. Hún fór til London eins og þér vitið, til að
fara í listaskóla."
„Já, mér var kunnugt um það.“
„Og auðsjáanlega hefir hún ekki hegðað sér
sem bezt, stúlkan. Hargreaves var áhyggjufullur
og sagðist ekki geta haft lengur hemil á henni.
Þar sem ég á hérna fast heimili, var ekki annað
fyrir mig að gera en að láta hana koma til mín.“
„Hvað heimtið þér svo af mér fram yfir það
að vera henni félagi?" spurði Linda.
„Ég vil að þér fágið framkomu hennar, kennið
henni góða siði og framar öilu öðru venjið hana
af götumálinu, sem hún talar. Þér eigið sem sagt
að ala hana upp.“
„Það er nokkuð seint að byrja á því núna,“
Linda brosti, „lítið á mig, ég hefi búið í Englandi
síðan 1920, en ég nota ennþá amerisk orðatiltæki
og framburð eins og Sybil segir."
„Það er allt annað," sagði K. stuttlega, „þér
vitið vel við hvað ég á með Sybil."
„Ef til vill. Yður finnst hún illa siðuð?"
„Ég er ekki dómbær á það eftir svona stutta
viðkynningu. En — jæja, það var í hæsta máta
ókurteist af henni að segja það, sem hún sagði
um konur á fertugsaldri. Ég var bæði undrandi
og reiður."
„Hún er nú aðeins átján ára og það er ekki
nein ný bóla að jafnaldrar hennar nú á dögum
komi með slíkar athugasemdir. Ég man meira
að segja eftir að ég komst eitthvað líkt þessu
að orði, þegar ég var átján ára.“
„Það getur verið, en ég held varla að þér hafið
sagt það við stúlku, sem var eldri en þér sjálfar,
ungfrú Summers."
„Nei, áreiðanlega ekki."
„Sybil er allt of fljótfær og frökk," sagði hann.
„Hún gefur sér ekki tíma til að hugsa." Linda
hefði getað sagt honum að Sybil gæfi sér góðan
tíma til að hugsa og ekki nóg með það, heldur
reyndi hún eftir megni að hafa athugtsemdir
sínar sem mest særandi. En hún var of hyggin
til að segja það við þennan mann — og yfirleitt
við nokkum.
„Þér verðið að kenna henni að hugsa," sagði
K. að endingu.
„Ég skal reyna það,“ svaraði hún dauflega.
„Ég leyfi mér líka að láta þá skoðun í ljós, að
það sé betra að vera strangari við hana."
„Ég er ekki viss um að það gagni að beita hana
hörku," svaraði hún varlega. „Ég skal gera allt,
sem í minu valdi stendur, Kaye major, en þér
megið ekki búast við að ég geri neitt kraftaverk.
Ég get ekki — og það getur enginn — breytt
innræti hennar og lundarfari."
„Hún er ekki annað en bam, sem auðvelt er að
hafa áhrif á og það til góðs ef hún er í réttum
höndum."
Linda svaraði þessu engu og lét ekki uppi hugs-
anir sínar.
Kaye majór brosti aftur óvænt — „Ætli við
séum ekki búin að ræða þetta vandamál nægilega.
Eruð þér þreyttar, ungfrú Sommers? Viljið þér
fara upp í herbergi yðar?“
„Nei, ég er ekki hið minnsta þreytt."
„Viljið þér vindling ? “
„Þakka yður fyrir."
Hann kveikti á eldspýtu — loginn lýsti upp
andlit þeirra og majórinn beygði sig fram til að
kveikja í vindlingi hennar. „Ég vona að Tony
verði ekki of lengi úti með Sybil," sagði hann svo.
„Við verðum að leggja af stað klukkan átta í
fyrramálið, því að við eigum langt ferðalag fyrir
höndum. Þér vitið að ég bý úti í óbyggðum."
„Ég hélt að þér byggjuð í Abbou Abbas. Er
það ekki allstór bær?“
„1 Abbou Abbas er járnbrautarstöðin og er
hún næsta borg við heimili mitt. Það er góður
vegur að búgarði mínum — einnar klukkustund-
ar akstur í bifreið. Ég vona að yður þyki ekki
um of einmanalegt þar.“
Það var engin hætta á því, hugsaði Linda, hún
gæti búið á eyðieyju ef majórinn væri aðeins hjá
henni.
„Hvenær komum við þangað?" spurði Sybil.
Klukkan var hálf níu morguninn eftir, þegar
Blessað
barniðl
Teikning eftir
George McManus.
Mamman: Elsku vinur, viltu gefa Lilla
mjólk ? Hann er að gráta, en ég er svo þreytt,
að ég get ekki farið á fætur.
Pabbinn: Æi, ég er svo syfjaður.
Pabbinn: Drottinn minn, engin mjólk í ís-
skápnum. Ætli það sé ekki eitthvað hjá ná-
búanum ?
Pabbinn: Ég tek hana bara.
Hann veitir því enga athygli.
Ég bæti honum þetta upp.
Lögregluþjónn: Ertu að stela
mjólkurflöskunni ? Komdu til
dómarans og stattu fyrir máli
þínu.
Pabbinn: Góður dómari þetta.Hann Mjólkurpósturinn: Góðan daginn, herra minn
leyfði mér að fara og sagði: „Hafðu Þú ert snemma á fótum núna, sé ég. Hvað viltu
með þér flöskuna." margar mjólkurflöskur ? Ég hefi nóg.