Vikan - 24.04.1947, Blaðsíða 13

VIKAN, nr. 17, 1947
13
ERFIÐUR MORGUMIM.
Barnasaga eftir Axel Bræmer.
Or LI og ég stukkum upp úr rúm-
unum klukkan sjö um morgun-
inn, því að þetta var afmælisdagur-
inn hennar mömmu og við höfðum
ákveðið að færa henni te í rúmið.
Vel útsofnir og ákafir læddumst við
út í eldhús. í>að átti auðvitað að
koma mömmu á óvart að við sáum
um morgunverðinn. Óli byrjaði með
því að setja upp tevatnið
„Þessi gashani er hálflaus," sagði
hann. „Við verðum að herða á hon-
um. Mamma verður fegin því.“
Hann náði í gamla, ryðgaða nagl-
bítinn okkar og herti svo hressilega
á hananum ' að naglbíturinn fór í
sundur. En haninn varð svo fastur,
að við gátum naumast skrúfað frá
honum, en að lokum tókst það þó og
vatnsketillinn komst yfir logann.
Þegar vatnið tók að sjóða, gátum við
bara ekki skrúfað aftur fyrir gasið.
Við ryktum og toguðum, en allt fór
á sömu leið. Hann bifaðist ekki.
„Þetta er að gera mig brjálaðan,"
sagði Oli að síðustu. „Eg verð að
hjóla til gaseftirlitsmannsins, hann
getur áreiðanlega lagað þetta á svip-
stundu. Svo get ég keypt brauðið um
leið."
Hann þaut af stað og ég stóð einn
eftir og horfði á vatnið sem bullsauð,
þvi að stöðugt logaði á gasinu. Það
leið drykklöng stund og ekki kom
Oli. Að lokum varð ég órólegur og
fór niður til að svipast um eftir hon-
um. Hann stóð rétt fyrir utan dyrn-
ar — á hjólinu — og var aumingja-
legur á svipinn. „Er nú fjandinn
laus?“ spurði ég hann.
„Já, en ég er fastur,“ svaraði hann
fúll. „Hjólhesturinn minn sprakk,
svo að ég tók hjólhest mömmu. En á
leiðinni frá gaseftirlitsmanninum,
sem getur þar að auki ekki komið
fyrr en eftir klukkustund, festi ég
aðra skálmina á buxunum minum í
keðjunni og get nú ekki losað hana
aftur. Við verðum að skrúfa keðju-
hlífina af.“
Eg gat ekki stillt mig um að hlæja.
„Þú hefir þá þurft að mjaka þér
heim, svona fastur í keðjunni!"
„Já,“ fnæsti hann, „ég varð að ýta
mér meðfram rimlagirðingunni. En
farðu nú og sæktu skrúfjárn."
Eg sótti skrúfjárnið og tók að
bjástra við keðjuhlífina. Þegar ég
hafði reynt við allar skrúfurnar og
brotið á mér margar neglur, gafst
ég upp. „Þetta tekst aldrei," sagði ég.
„Já, en hvað á ég að gera?“ sagði
Öli. „Eg get ekki staðið hér í allan
dag — auk þess er afmælisdagúrinn
hennar mömmu. Það fer áð koma
fólk á götumar."
„Þú verður að fara úr buxunum,"
sagði ég. Oli glápti illskulega á mig,
en annað var ekki hægt að gera.
„Þú verður að minnsta kosti að
hjálpa mér inn í ganginn," samþykkti
hann að lokum ólundarlega. Með
miklu erfiðismunum gat ég tosað
honum og hjólhestinum inn fyrir úti-
hurðina. Það fór nú ekki hávaða-
laust fram og heyrðist mér Oli við-
hafa ljótan munnsöfnuð, þegar hann
skall í vegginn. Nokkrar myndir féllu
líka niður af veggnum með miklum
gauragangi. Að lokum komst Oli þó
heill á hófi úr buxunum og þaut upp
til að fara í gamlar buxur.
„Jæja, þá,“ andvarpaði hann af
feginleika, „bara að gaseftirlitsmað-
urinn komi nú!“
„Ketillinn!" hrópaði ég skelfdur.
„Hann er líklega orðinn ónýtur. Vatn-
ið hlýtur að vera allt soðið úr hon-
um.“
„Heimskur ertu,“ sagði Oli „hvers
vegna tókstu hann ekki af loganum?"
Við þutum kvíðafullir fram í eld-
hús. Þarna stóð þá mamma. „Góðan
daginn," sagði hún, „hvað gengur
eiginlega á fyrir ykkur. Þið ætlið að
setja allt á annan endann — þið haf-
ið eyðilagt gashanann.“
Okkur var litið á gasið — það
logaði ekki á því.
„Hvernig — hvernig slökktir þú á
gasinu," stamaði Oli.
„Eg skrúfaði fyrir alla leiðsluna
til vélarinnar," sagði mamma bros-
andi, „það gat ykkur ekki dottið í
hug að gera!"
Við horfðum sneyptir á hvorn
annan.
„Þið hafið farið of snemma á fæt-
ur,“ hélt mamma áfram, móðurlega,
„Leggið ykkur útaf aftur. Svo skal
ég færa ykkur te í rúmið.“
Við hlýddum orðalaust, þvi að við
voruð dauðþreyttir eftir þetta.
Seinna um _ daginn gáfum við
mömmu konfektkassa og blómvönd
og átti hún það sannarlega skilið eftir
allt þetta.
Hún sagði ekki eitt reiðiorð út af
„morgunverkunum" okkar — en hún
skildi að tilgangur okkar með þessu
hafði verið góður og það þótti henni
mest um vert. ’
Veiztu þetta — ?
Amerískur skopteiknari líkir hungursneyðinni i heiminum viðbotnlausahit.
Efst til vinstri: Mílusteinar í Tíbet sjást í tuttugu mílna ijarlægð. —
Neðst til vinstri: Hvað veldur þvi að sum skordýr geta hlaupið á vatni,
án þess að sökkva? Teygjanleg skán, sem myndast á yfirborði vatns og
getur haldið dýrunum. — Efst til hægri: öllum bömum á Admiraltyeyj-
imum við Nýju Guíneu er kent að synda jafnvel áður en þau ganga. —
Neðst til hægri: Fáir fuglar fljúga hærra en 3000 fet.
Skrítlur
Gesturinn: „Það er leitt að maður-
inn yðar skuli ekki vera heima núna,
ég hefi heyrt að hann segi oft sögur
eftir máltíðir."
Frúin: „Já minnist þér ekki á sög-
umar hans, þær em svo hræðilegar
að ég hefi ekki haft þjónustufólk í
síðustu 4 ár!“
„Hvernig fótbrotnaði Georg?"
„Sérðu stigann þama?"
„Já."
„En það gerði Georg ekki."
Hjúkranarkonan: „Sjúklingurinn á
nr. 109 er mjög fríður sýnum."
Yfirhjúkrunarkonan: „Já en fyrir
alla muni þvoðu honum ekki í fram-
an, þær hafa gert það fjórar í morg-
un.“
Farandsalinn hringdi heim og sagð-
ist vera veðurtepptur.
Framkvæmdarstjórinn svaraði:
Sumarleyfið þitt byrjar frá og með
deginum í dag.
Vandlátur kaupandi: „Mér lízt
ekki á þennan fisk.‘
Fisksaiinn: „Jæja frú, ef þér eruð
aðeins að hugsa um útlitið, þvi kaup-
ið þér þá ekki gullfisk?"
fietur spil haldið uppi fullu
vatnsglasi?
Takið tvö vatnsglös og setjið spil-
ið ofan á það, þannig að dálítið bil
sé þó milli glasanna. Ef þið setjið
fullt vatnsglas ofan á spilin mun það
falla niður. En þetta er þó mögulegt
hvernig? r , , _
Lausn a bls. lJf.