Vikan - 08.05.1947, Qupperneq 7

VIKAN, nr. 19, 1947
7
Sýning Félags íslenzkra frístundamálara
#
Framliald
at' bls. 3.
sama, að föndra við liti og línur,
þegar dagleg störf gefa tóm til
þess.
Það mundi verða stolt og
heiður félags vors, ef almanna-
rómur, einhvern tíma síðar,
krýndi einhvern félaga vorn
heiðursheitinu listamaður. Vér
álítum að félagsskapur við aðra
áhugamenn, sé góður undirbún-
ingur til að taka þeirri tign og
þeim vanda, er hluttaka í ríki
hinnar sönnu listar leggur þjón-
um sínum á herðar.
Vér álítum nauðsynlegt að
brýna vel fyrir gestum vorum
þessi sjónarmið, því það mundi
spilla ánægju skoðandans, ef
hann væri hvattur til að leggja
listrænt mat á þau tómstunda-
verk, sem hér eru til sýnis.
Vér vonum, að gestir vorir
finni hér eitthvað, sem þeim er
hugstætt, eitthvað, sem gleður
auga þeirra, og ef til vill eitt-
hvað, sem bendir til meiri frama
á leiðum forms og lita.
Vér þökkum yður komuna og
treystum á velvild yðar og
skilning í framtíðinni.“
Það var gaman að þessari
sýningu og margt gott á henni,
þótt myndirnar væru mjög mis-
jafnar, en aðalatriðið er það, að
þessi frístundaleikur eða vinna
eða hvað menn vilja kalla það,
er mjög holl og merkileg dægra-
stytting, sem þroskað getur
meira en lítið iðkendur hennar.
Winston Spencer Churchill,
fyrrv. forsætisráðherra Breta,
hefir skrifað bráðskemmtilega
grein um þetta efni, ,,Að mála
sér til skemmtunar“ og kom
hún í ,,Úrvalsgreinar“, sem
bókadeild Menningarsjóðs gaf
út 1932, en þýðandi var Guðm.
landsbókavörður Finnbogason,
og fer hér á eftir ofurlítill part-
ur af henni:
fyrir krítarmyndum strætapent- yfirlætisleysi, því að í engu efni
aransogverðasvoalltíeinugagn- finn ég betur til auðmýktar eða
tekinn af nýjum og brennandi kem fremur til dyranna eins og
áhuga og viðureign við liti, lit- ég er klæddur. Ég ætla mér ekki
spjöld og málarastriga, og vérða að skýra, hvernig eigi að mála,
Ullarþvottur í sveit, eftir Herbert Sigfússon.
Ur Þingvallasveit, Þorkell Gíslason.
„Þætti þessa set ég ekki fyr-
ir almenningssjónir fyrir þá sök, ekki óánægður með árangurinn,
að ég ímyndi mér að þeir séu það er reynsla, sem bæði er
mikils virði. Þeir eru ritaðir af furðuleg og auðgar andann. Ég
manni, sem í tómstundum legg- vona að aðrir geti öðlazt hana
ur stund á hitt og þetta og hefir líka. Ég þættist góður, ef þess-
hin síðustu árin fundið nýja ir þættir kæmu öðrum til að
skemmtun og langar til að segja reyna það, sem ég hefi reynt,
öðrum frá hamingju sinni. Að og ef sumir að minnsta kosti
hafa náð fertugsaldri án þess að bæru úr býtum heillandi nýja
handfjatla nokkurn tíma pensil skemmtun, unaðslega fyrir
eða fitla við teikniblý, að hafa sjálfa þá og, hvað sem öðru líð-
horft meo fullorðinsaugum á ur, ekki afskaplega skaðlega
alla málaralist sem leyndardóm, mönnum né skepnum.
að hafa staðið forviða frammi Ég vona, að þetta sé nægilegt
stundum sínum við „golf“ og
„bridge“, dimd og slæping, vita
ekki í hvom fótinn á að stíga,
eða hvað taka skal fyrir hendur
— eins og ef til vill er örlög
sumra vesalings manna — þeg-
ar alltaf er við höndina, ef að
er gáð, dásamlegur nýr heim-
ur hugsunar og listar, sólu skin-
inn aldingarður, glitrandi af
ljósi og lit, og þér hafið lykilinn
að honum í vasanum. Ódýrt
sjálfstæði, ævarandi leikfang,
sem flytja má hvert á land er
vill, ný andleg fæða og íþrótt
gamalt samræmi og samsvaran í
spánnýjum búningi, aukinn áhugi
á hverju sem fyrir augun ber,
verkefni fyrir hverja tómstund,
óendanlegt ferðalag, fullt af
töfrandi uppgötvunum — það
eru há verðlaun. Gangið vel úr
skugga um það, hvort þér getið
ekki náð í þau. Þó að tilraunin
mistakist, þá er skaðinn ekki
mikill, eftir allt saman. Barna-
stofan hremmir það, sem mál-
arastofan fleygir. Og þá getið
þér allt af lagt af stað og drepið
eitthvert dýrið, jafnað á ein-
hverjum keppinaut á knattvell-
inum, eða féflett einhvern vin
yðar við spilaborðið. Þér verðið
ekki að neinu leyti verr stadd-
nr en áður. 1 raun og veru verð-
ið þér betur staddur. Þér vitið
þá með vissu, að þetta er ein-
mitt það’, sem þér eigið að gera
í tómstundum yðar.
En ef þér aftur á móti — þó
gamall séuð — hallizt að því að
kanna nýtt og ótakmarkað svið,
þá verið viss um, að hið fyrsta,
sem til þess þarf, er dirfskan.
Það er enginn tími til langs
undirbúnings. Tveggja ára
teikninám, þrjú ár við að teikna
eftir prentmyndum, fimm ár við
gipsmyndir — það er fyrir þá,
sem ungir eru. Þeir hafa bein-
in til að þola það. Og þessi
vandlegi undirbúningur er fyrir
þá, sem finna köllun sína í æsku
og geta gert málaralist að aðal-
lífsstarfi sínu. Sannleikur sá og
fegurð línu og forms, sem veru-
heldur aðeins hvernig eigi að legur listamaður gefur hverjum
skemmta sér. Lítið ekki á þessa drætti í teikningu sinni með
viðleitni með aðgerðarlausum minnstu snertingu eða viðviki
efa og þótta. Kaupið yður lita- pensilsins, verður að grundvall-
kassa og reynið. Ef þér þurfið ast á löngu, ströngu og þraut-
eitthvað til að fást við í tóm- góðu námi og iðkun, sem orðin
stundum, til að snúa huganum er svo inngróin, að hún er eðlis-
frá hversdagsönnunum, til að töm. Vér megum ekki ætla oss
ljóma upp hvíldardagana, þá of mikið. Vér megum ekki bú-
verið ekki of fljótir til að halda, ast við að skapa meistaraverk.
að þér getið ekki þarna fundið Vér verðum að láta oss
það, sem yður vantar. Jafnvel nægja skemmtiferð í litakass-
þótt þér séuð orðinn fertugur! ann. Og eini aðgöngumiðinn er
Það væri sorglegt að eyða leik- dirfskan . ..“