Vikan - 08.05.1947, Blaðsíða 15

VIKAN, nr. 19, 1947
15

NÝ BENNA-BÓK!
Benna-sögurnar eru dálæti allra drengja um gervöll
Norðurlönd og hinn enskumælandi heim, enda eru þær
bráðskemmtilegar og fullar af spennandi ævintýrum,
sem hrífa og heilla hugi allra drengja á þroskaaldri.
Benni í leyniþjónustimni
hefir farið sigurför um
allt Island, og hefir þessi
saga verið keypt og lesin
framar flestum öðrum
unglingabókum.
Fyrir skömmu var
drengur nokkur í Reykja-
vík spurður, hverjum hann
vildi helzt líkjast, þegar
hann yrði stór.
„Benna,“ svaraði hann.
Það var hvorki hik né efi
hjá dreng!
Nú kemur hér sagan af
Benna í frumskógum Ameríku,
þar sem hver furðulegi atburðurinn rekur ann-
an. Þetta er ekki beint framhald af fyrri sög-
unni, en hér eru sömu félagarnir þrír á ferð-
inni: Benni, Kalli og Áki, á flugi um háloftin
og í átökum við ræningja og villidýr á jörð
niðri og í hvelfingum neðanjarðar í leit að f jár-
sjóðum. Þeir eru svo sem ekki athafnalausir,
piltarnir þeir arna!
Gefið drengjunum BENNA-
sögurnar í sumargjöf. Þeir
munu meta þá gjöf vel og
lengi.
IViálverkasýning
Magnúsar Þórarinssonar.
Hann hafði sýningu í Listamannaskálanum 23. apríl til 4. maí. .Sýndi
hann 94 oliumálverk og yfir 60 vatnslitamyndir. Magnús hefir aldrei áður
sýnt opinberlega. Hann er sonur Þórarins alþm. á Hjaltabakka, fæddur
1915, var í teikniskóla Jóhanns Briem og Finns Jónssonar, dvaldi við nám
í Danmörku í eitt ár. Magnús hefir stundað aðra vinnu með máluninni, en
hefir þó að mestu helgað sig henni þrjú síðustu árin og mun hafa fullan
vilja á að afla sér meiri menntimar. Sumar myndirnar á sýningunni eru
allt að tíu ára gamlar, en aðrar frá þessu ári, og því ekki að furða, þótt
svipurinn sé ekki samur yfir þeim öllum. — Efri myndin heitir títþrá,
neðri Vetur.
því hugur hennar var gagntekinn af þeirri
hamingju, að hafa son sinn sitjandi við
hlið sér.
Já, hún var hamingjusöm, — en þó var
skuggi á gleði hennar. Hún sat og hugsaði
um öll liðnu árin, ef hún hefði haft dreng-
inn hjá sér, þá hefðu margir dagar líkst
þessum degi.
Les horfði með athygh á myndimar, sem
birtust á hvíta léreftinu og hló stundum
dátt. Joan horfði á son sinn og andvarp-
aði.--------
Þegar þau komu út úr bíóinu, sagði Les
henni, að hann þyrfti að hitta kunningja
sinn, en það væri samt nógur tími til þess,
að þau fengju sér hressingu í veitingastofu,
sem var í húsi beint á móti.
„Nú býð ég þér, mamma,“ sagði hann og
brosti til hennar. „Það er auðvitað ekki
upp á svo mikið að bjóða.“
Þegar þau voru búin að drekka úr
sítrónglösunum, sneri hún sér að honum.
„Les, get ég ekkert gert fyrir þig? Ég
veit, að amma þín er afar góð við þig, —
en samt sem áður ... þá, vantar þig ekki
peninga? Eða get ég ekki gefið þér eitt-
hvað, sem þig langar til að eiga?“
„Ó, nei.“ Hann hristi ákafur höfuðið.
„Ég spjara mig vel.“ Hann hikaði. „En
viltu í raun og veru gera dálítið fyrir mig ?
Gera mikið fyrir mig?“
Hjarta Joans sló hratt.
„Auðvitað,“ sagði hún og tók andann á
lofti. „Segðu hvað þú villt fá, Les, það er
alveg sama hvað það er.“
Drengurinn hikaði aftur við að bera
fram bón sína.
„Já, ef þú vilt gera það, þá mundu
strákamir í skólanum öfunda mig. Viltu
gefa mér mynd af þér, þegar þú danzaðir
í balletttinum ?“
Wilson og fatasalinn.
Jakob Goldstein, lítill hégómlegur en
heiðarlegur fatasali í New York hafði
grætt of fjár á styrjaldarárunum 1914—
1918 og gortaði mikið af auði sínum og
barst mikið á.
Woodrow Wilson var þá forseti Banda-
ríkjanna og hann hafði dálítinn ímugust á
þessum „nýríku“ mönnum, sem skutu þá
upp kollunum.
Wilson forseti sagði oft eftirfarandi
sögu um þennan Jakob Goldstein og hafði
gaman af:
„Ég hefi fjóra þjóna,“ sagði Goldstein
eitt sinn er hann borðaði hádegisverð með
mörgum stórmennum, meðal þeirra var
Wilson.
„Fjóra þjóna, sem gera ekkert annað en
að sjá um baðið mitt. Sá fyrsti kemur með
baðsloppinn minn, annar sér um að allt
sé'til reiðu í baðherberginu, sá þriðji að
vatnið sé mátulega heitt.
„En sá fjórði, hvað gerir hann?" spurði
Wilson.
„Sá fjórði? Jú, hann hefir þýðingar-
mesta starfið með höndum, hann fer í bað
fyrir mig. Ég skal segja yður, að ég þoli
ekkiböð!“