Vikan - 15.05.1947, Side 11

VIKAN, nr. 20, 1947
Framhaldssaga
11
Mignon G. Eberhart:
14
Minningar frá Melady-sjúkrahúsinu
SAKAMALASAGA
„Notuðu nokkrir fleiri lyftuna, svo þér munið,
eftir klukkan níu þetta kvöld?"
„Enginn nema Teuber, sem fór upp í henni til
að ná í ■— einn sjúklinginn, sem hafði andazt."
„Sáuð þér nokkum annan en þessa sem þér
hafið nefnt, koma í námunda við lyftuna?"
„Nei — ó, jú. Ungfrú Page, ungfrú Keate og
ungfrú Jones námu staðar við lyftudyrnar, þegar
þær komu frá kvöldverði og hringdu á lyftuna,
en hún kom ekki niður, svo þær hættu við að
bíða eftir henni og gengu upp stigann."
„Eruð þér vissar um að engir aðrir hafi komið
að lyftunni?"
„Já, ég er alveg viss."
„Getið þér einnig séð stigann frá skiptiborð-
inu?"
„Já, neðstu þrepin, svona fjögur til fimm neðstu
þrepin."
„Þá getið þér ifylgst með, hverjir fara upp og
ofan stigann?"
„Já, herra. Það get ég.“
„Skýrið mér frá því, hverjir fóru upp eða ofan
stigann frá klukkan rúu og þar til morðið var
framið."
„Eg býst ekki við, að ég muni eftir öllum, sem
komu í heimsókn. Eg þekki þá heldur ekki alla
með nafni. Gestimir eiga að vera famir burt
klukkan hálv tíu. Eftir þann tíma man ég ekki
til að nokkur hafi farið um stigann fyrr en hjúkr-
unarkonurnar fóru til kvöldverðar. Siðan fóm
þær aftur upp að loknum kvöldverðinum og
hjúkrunarkonurnar fóm niður. Um það leyti
mun morðið hafa verið framið, eða litlu síðar.
Rétt áður en hjúkrunarkonumar fóm niður,
hafði ungfrú Jones, yfirhjúkrunarkonan í vestur-
álmu þriðju hæðar, hringt til mín og beðið mig
að senda einhvem starfsmann upp með sjúkra-
bömr til að taka lík blökkumanns, sem andazt
hafði rétt áður, niður í líkhúsið og bað mig jafn-
framt að gera líkmönnunum aðvart. Þessi blökku-
maður átti enga ættingja, svo vitað væri, svo
ekki var hægt að tilkynna neinum vandamanna
um látið. Jakob Teuber svaraði, þegar ég hringdi
niður og kom nokkm síðar upp í lyftunni með
sjúkravagn með sér.“
„Hvað haldið þér að klukkan hafi þá verið?"
„Ungfrú Jones hringdi um tólf-leytið og Teub-
er hefir farið fram hjá í lyftunni á að gizka
fimm mínútum síðar."
„Hvenær kom hann aftur."
„Eg sá hann ekki, þegar hann kom aftur nið-
ur. Mér er sagt hann hafi orðið að nota vöru-
lyftuna."
„Hver sagði yður það?“
„Ungfrú Flance sagði mér það. Eg var að furða
mig á því, að Teuber skyldi ekki hafa komið
niður í lyftunni aftur svo ég sæi, og þá sagði
ungfrú Blance mér, að hann hefði farið niður í
vörulyftunni í vesturálmunni."
„Þekktuð þér herra Courtney Melady ?“
„Já, herra," svaraði Marie Hill ákveðið.
„Sjáið þér harm hér í salnum núna?“
„Já, herra," svaraði Marie svo ákveðið, að
það var eins og hún benti á hann með fingrunum.
Allir litu í áttina til Court Melady, en hann lét
þetta ekkert á sig fá og engin svipbrigði sáust á
andliti hans. Kenwood Ladd, sem sat við hlið
hans, varð mjög vandræðalegur.
„Sáuð þér herra Melady fara út úr sjúkrahús-
inum um kvöldið 7. júlí"
„Nei, herra."
„Hefði hann getað komist út án þess þér hefðuð
tekið eftir því?“
„Já, hann hefði getað það,“ svaraði Marie hik-
laust, „ef hann hefði farið um leið og aðrir gestir
í sjúkrahúsinu þetta kvöld. Það er líka mest að
gera hjá mér við símann um það leyti."
„Þekkið þér herra Kenwood Ladd í sjón?“
„Já, herra," svaraði hún áköf og leit á Ken-
wood Ladd og brosti. Allir aðrir litu í áttina
til Ladd, en hann brosti ekki, heldur horfði
alvarlegur á svip beint fram fyrir sig og roönaði
eins og imglingur.
„Sáuð þér Kenwood Ladd fara út úr sjúkra-
húsinu umrætt kvöld?"
„Nei, herra," svaraði hún ákveðið.
„Eruð þér vissar um það ? Þér voruð ekki viss-
ar um hr. Melady."
„Já, ég er alveg viss," sagði skrifstofustúlkan
strax. ,,Eg mundi hafa tekið eftir hr. Ladd.“
Nokkrir í salnum fóru að hlæja, og andlitið
á Kenwood Ladd varð mun rauðara en áður.
„Eruð þér þá vissar um, að hr. Ladd fór ekki
fram hjá skrifstofu yðar á leiðinni út úr sjúkra-
húsinu þetta kvöld? Hefði hann ekki getað kom-
ist fram hjá án þess þér sæuð hann, þegar aðrir
gestir voru að fara, á þeim tima, sem þér segizt
hafa mest að gera?"
„Eg tók auðvitað ekki eftir öllum gestunum,
eins og ég hef sagt yður áður. Eg skal heldur'
ekkert fullyrða um hr. Melady, en ég er viss um
að hr. Ladd fór ekki fram hjá á leiðinni út þetta
kvöld."
„Hvemig getið þér verið svona vissar um
þetta."
„Vegna þess, að ég var að hugsa um, hvað það
væri skrítið að hann skyldi ekki koma út þetta
kvöld eins og jafnan áður, svo ég áleit að hann
hefði alls ekki komið í heimsókn þá. Eg skal
segja yður, við veitum honum sérstaka athygli
hérna í sjúkrahúsinu. Hann kemur svo oft og
svoleiðis — “
Dr. Kunce sat skammt frá mér og hann bærði
ekki á sér, en dökku augun hans leiftruðu af
bræði, og hefði ég verið vesalings vitnið, mundi
ég hafa tekið til fótanna. Eg hygg, að hún hafi
líka haft svipaða löngun, því hún stóð nú skyndi-
lega á fætur, leit óttaslegin í kringum sig og
settist svo hikandi aftur, eins og hún þyrði ekki
að fara vegna allra þessara lögregluþjóna.
„Kemur hann svo oft?“ spurði sá, sem yfir-
heyrði.
„Já — til að heimsækja frú Harrigan," svar-
aði stúlkan hægt.
Við þessi orð stúlkunnar varð talsverð breyt-
ing i salnum. Lögfræðingur frú Harrigan laut
niður að henni, og hjúkrunarkonan við hlið henn-
ar ræskti sig nokkrum sinnum. Frú Harrigan
bar snjóhvítan og bróderaðan vasaklút upp að
augum sér. Dr. Kimce hvíslaði einhverju að Lamb
lögreglufulltrúa, sem siðan hvíslaði einhverju að
sjálfum sakadómaranum. Blaðamennirnir litu
hver á annan, en Kenwood Ladd starði beint.fram
fyrir sig og svipur hans bar þess vitni, að hon-
um fanst allir horfa á sig. Veslings skrifstofu-
stúlkan sá nú að hún hafði sagt helzt til mikið,
hún var orðin æst og óróleg og vildi gefa skýr-
ingu á þessum framburði sínum, en bætti alls
ekki úr skák með því að segja nú upp úr eins
manns hljóði:
„Dr. Kunce hefir að vísu bannað okkur að
tala nokkuð um sjúklingana eða gesti þeirra, en
þetta er svo sérstakt, þegar ungur maður kemur
svona oft í heimsókn, hlaðinn blómum og —“
„Sáuð þér Kenwood Ladd þá alls ekkert þetta
kvöld?" greip yfirheyrandinn fram í.
„Nei, herra. Alls ekki.“
„Munduð þér hafa tekið eftir þvi, ef einhver
hefði farið út úr sjúkrahúsinu eftir að morðið
var framið?"
„Já, já — ábyggilega."
Eftir að hún hafði svarað nokkrum spuming-
um viðvíkjandi því, hvað klukkan hefði verið,
þegar ég hringdi til hennar, en hún sagði, að
klukkan hefði þá verið tvær mínútúr yfir hálf
eitt, svo og nokkrum spurningum viðvíkjandi því,
hvað ég hefði sagt, var henni leyft að fara.
Næst var ungfrú Jones yfirheyrð, einkanlega
viðvíkjandi því, hvað klukkan hefði verið, þegar
hún gerði boð fyrir starfsmanninn um að sækja
lík blökkumannsins.
„Sjúklingurinn dó klukkan tólf," sagði hún,
„og ég gerði strax boð eftir starfsmanni til að
sækja líkið. Síðan fór ég niður til kvöldverðar.
Ungfrú Leming, hjúkrunarkonan í ölmusudeild-
inni, sagði mér, að Teuber hefði komið eftir 5 til
10 mínútur, en síðan beið hann eftir mér, þar til
ég kom frá kvöldverðinum, til þess að fá nánari
fyrirskipanir. Dr. Kunce hafði skoðað sjúkling-
inn fyrr um kvöldið, þegar við sáum að honum
var að versna. Það leið nokkur stimd þar til
Teuber gat lagt af stað með sjúkravagninn og
hann mun hafa farið úr deildinni rétt fyrir klukk-
an hálf eitt.“
„Rétt fyrir klukkan hálf eitt, segið þér? Getið
þér ekki sagt þetta nákvæmlegar ?"
„Jú — svona tveimur eða þremur mínútum
fyrir klukkan hálf eitt. Eg var frammi í gangin-
rnn og horfði á eftir Teuber, þegar hann ók vagn-
inum með líkinu á fram eftir ganginum og ég
sá, að hann mætti ungfrú Keate frammi við lyft~
una og mér virtist hún stöðva hann. Eg sá Ilka,,
að hún lyfti blæjunni upp af líkinu, en lét hana,
brátt falla niður aftur og gekk síðan burt,“
Teuber var mjög vandræðalegur, þegar hanii
var yfirheyrður og hóstaði meira en venjulega.
Framburði hans bar saman við frásögn ungfiú
Jones, en hann bætti þvi við að ungfrú Keate
hefði farið upp á loft, eftir að hún hefði stöðvað
hann þarna í ganginum, pn hann hefði þá snú-
ið við og farið inn eftir vesturálmunni að vöru-
lyftunni. „Eg varð að fara niður í henni," sagði
hann og leit afsakandi til dr. Kunce. „Að vísu
skröltir mjög mikið í þessari lyftu og okkur er
bannað að nota hana að nóttu til, en ég varð að
komast með líkið niður, því ég vissi, að líkmenn-
irnir mundu bíða þar eftir mér, því þeim hafði
verið gert aðvart. Ungfrú Lillian Ash var þarna
í austurálmunni, þegar ég fór og hún sá til min.
Ungfrú Blane var í vesturálmunni og hún spurði
mig, hvers vegna ég ætlaði að nota vörulyftuna,
það væri ekki venjan að nota hana að nóttu til,
enda algerlega bannað. Hún sagði, að ég mundi
vekja sjúklingana með þessu. Eg sagði henni, að
hin lyftan væri biluð og sæti víst föst einhvers
staðar milli hæða og ég yrði að komast niður
með sjúkrabörurnar."
„Hvað leið langur tími frá því að hringt var
til yðar og þar til þér voruð komnir upp á þriðju
hæðina?“
„Eg veit það varla. Eg varð fyrst að klæða
mig og síðan þurfti ég að fara eftir sjúkravagn-