Vikan - 15.05.1947, Page 12

12
VIKAN, nr. 20, 1947
inum fram I skýlið. Eg býst við, að það hafi lið-
ið svona fimm til tíu mínútur."
„Þér fóruð í aðallyftunni upp með vagninn, eða
hvað?“
„Já, herra.“
„Urðuð þér varir við nokkuð óvenjulegt?"
„Nei, herra." Hann fékk ákafa hóstakviðu,
þurrkaði að henni lokinni framan úr svitastorknu
andlitinu og bætti við: „Ekkert óvenjulegt, herra.
Þegar ég kom upp á þriðju hæðina, ýtti ég vagn-
inum fram í ganginn og dró hann síðan á eftir
mér inn í vesturálmuna. Eg varð ekki var við
neinn fyrr en ég kom inn í ölmusudeildina."
„Var enginn á ferli á ganginum i austurálm-
imni?"
„Nei, herra. Engin lifandi sál.“
„Hvað haldið þér að langur tími hafi liðið frá
því þér hringduð á lyftuna á fyrstu hæð og þar
til hún kom niður til yðar? Eg á við — á hvaða
hæð haldið þér að hún hafi verið, þegar þér
hringduð ?“
„Við skulum sjá,“ svaraði Teuber vandræða-
legur á svipinn og hugsaði sig um nokkra stund.
„Það er erfitt að fullyrða þetta með nokkurri
vissu. Mér er þó næst að halda, að hún hafi kom-
ið ofan af fjórðu hæð. Að minnsta kosti leið of
langur tími til þess, að hún hefði komið ofan af
annarri hæð. Eg get ekki gert mér fyllilega grein
fyrir því, hvort lyftuklefinn hefir heldur verið á
þriðju eða fjórðu hæð, þegar ég hringdi."
„Eruð þér vissir um að klukkan hafi verið orð-
in fimm mínútur yfir tólf, þegar þér hringduð
á lyftuna? Það hefir ekkí verið fyrr?“
„Nei, herra. Það hefir varla verið fyrr. Eg
þurfti að klæða mig, eins og ég sagði yður áðan,
og það tók mig nokkrar minútur og svo fór ég
eftir sjúkravagninum. Eg get þö ekki sagt þetta
með vissu."
„Það var enginn i lyftunni þegar þér komuð
inn í hana, eða hvað?“
„Nei, herra, enginn."
„Komuð þér nókkuð að lyftunni eftir þetta
fyrr en þér komuð aftur með sjúkrabörurnar úr
vesturálmunni og mættuð ungfrú K'eate?"
„Nei, herra. Eg var allan tímann í vesturálm-
unni."
Ungfrú Blane var yfirheyrð næst á eftir Teuber.
Hún staðfesti framburð hans að svo miklu leyti
sem hana áhrærði.
„Notaði nokkur annar vörulyftuna um kvöld-
ið 7. júlí en þessi starfsmaður ?“
„Nei herra. Enginn. Eg mundi hafa orðið þess
vör, ef svo hefði verið, því það skröltir svo í
henni. Húsið skelfur beinlínis, þegar hún er í
gangi."
„Gerðist nokkuð óvenjulegt í yðar álmu þessa
nótt eða þetta kvöld?"
„Nei, ekkert. Allt var mjög rólegt og venjulegt
þar til lögreglan kom.“
Lillian Ash var ósköp hrædd og utan við sig,
þegar hún var komin í vitnastólinn. Hún var
hikandi í framburði sínum og yfirheyrandinn varð
að toga út úr henni orðin, en annars bar fram-
burði hennar að öllu leyti saman við frásögn
Teubers.
„Lyftan virtist sitja föst einhvers staðar," sagði
hún hægt, svo hann fór með vagninn aftur inn
í vesturálmuna, að vörulyftunni og ungfrú Keate
fór aftur upp á fjórðu hæð, en sjálf fór ég inn
til sjúklingsins míns. Nokkru siðar heyrði ég
ungfrú Keate kalla og ég hljóp fram á ganginn
og sá þá hvar hún stóð í lyftudyrunum."
„Var sjúklingurinn yðar vakandi?"
„Nei. Hann hafði sofið ágætlega — þangað til
ósköpin dundu yfir.
„Nú,“ sagði yfirheyrandinn með áherzlu. Hann
hefði eins vel getað sagt: „Þá getur hann ekki
sannað að þér hafið verið inni hjá honum þessa
stund," þvi ég býzt við, að allir hafi skilið síðustu
spurningu hans svo, að hann væri að grennslast
eftir því, hvort hún gæti sannað fjarveru sina
frá afbrotastaðnum. Fréttamenn blaðanna keppt-
ust við að skrifa, og ég sá að hendur Lillians
skulfu dálítið.
Þótt yfirheyrslan snérist að mestu um morð á
dr. Harrigan, gat ekki hjá því farið, að nafn
Péturs Melady væri nefnt annað veifið. Þegar
einhver minntist á hann, varð jafnan hreyfing í
salnum og blaðamennirnir byrjuðu að skrifa. Það
var almenn skoðun, að Pétur Melady hafði rekið
dr. Harrigan í gegn og forðað sér síðan undan.
Sjálfsvörr. var orðið, sem heyrðist notað einstöku
sinnum, og minnst var einnig á fjandskap þann,
er þessir menn höfðu sýnt hvor öðrum. Þegar
Court Melady var yfirheyrður, var hann spurður
beint um þetta.
„Mér var aðeins kunnugt um, að þeir voru engir
vinir," svaraði Court Melady. „Ég veit alls ekkert
um ástæðuna fyrir þvf“
Þegar gengið var hart að honum með að svara
þessu, hann hlyti að vita, hver ástæðan væri fyrir
óvináttu þeirra, svaraði hann aðeins, að hann
hefði verið mjög ókunnugur öllum einkamálum
tengdaföður síns.
Hann stóð sig mjög vel, jafnvel þegar hann
var spurður, hvort hann hefði verið vinveittur
dr. Harrigan, svo og þegar hann var beðinn að
sanna eða gera sennilegt, hvar hann hafði verið
um kvöldið 7. júlí.
„Það sá enginn yður fara út úr sjúkrahúsinu
þetta kvöld svo við vitum,“«6agði yfirheyrandinn.
„Við erum að reyna að komast fyrir, hvar allir
þeir, sem i heimsókn komu í austurálmu þriðju
hæðar þetta kvöld, dvöldu um það leyti, sem
morðið var framið."
Svipur Court Melady varð enn kaldari og hann
svaraði rólegur:
„Eg var ekki í sjúkrahúsinu, en ég get því
miður víst ekki sannað þetta fyrir yður.“
„Nú,“ svaraði yfirheyrandinn stuttur i spuna.
„En getið þér þá sagt mér, hvar þér voruð milli
klukkan eitt og þrjú siðastliðna nótt?"
Enn sáust engin svipbrigði á Court Melady, enda
þótt hann hlyti að hafa vitað, að þessi spuming
var borin fram til að komast fyrir, hvar hann
hafði verið, þegar árásin á konu hans, Dione
Melady, var framin.
„Já, ég skal með glöðu geði segja ykkur það,“
svaraði hann. „Það vill svo vel til, að ég get
sannað fullkomlega hvar ég var þá. Eg fór beint
héðan úr sjúkrahúsinu í klúbbinn minn. Klukkan
var þá um hálf tíu og þar sat ég við spil þangað
til klukkan um þrjú um nóttina, að dr. Kunce
hringdi þangað, eftir að hafa hringt heim til min
og fengið að vita, hvar ég var. Hann sagði mér,
hvað komið hafði fyrir, hvað hann hefði gert og
hvernig konunni minni liði, en hann bað mig að
koma ekki út í sjúkrahúsið fyrr en nú í morgun,
þvi ég gæti hvort sem væri ekki gert neitt þá.
Eg hélt síðan áfram að spila, lauk við spilið og
dvaldi síðan í klúbbhúsinu það, sem eftir var
nætur. Allir þeir, sem spiluðu við mig, geta borið
vitni um þetta. Eg get nefnt nöfn þeirra, ef þér
viljið. Teljið þér þetta ekki fullnægjandi svar?“
„Jú — mikil ósköp, herra Melady. Fullkom-
legt,“ svaraði yfirheyrandinn eins og afsakandi.
Jæja, hugsaði ég og hallaði mér aftur í sætinu,
það stóð ekki í honum að sanna, hvar hann var
í gærkvöldi. Þótt engin vissa væri fyrir því, að
árásarmaður Dione Melady og morðingi dr.
Harrigan væri ein og sama persónan, þá þóttist
ég samt sannfærð um, að svo væri. Fyrst Court
Melady gat þannig hreinsað sig af síðari glæpn-
um, þá dæmdi ég hann þegar sýknan saka af
morði dr. Harrigans. Eg hafði sett hann á lista
minn yfir þá grunuðu, því það var engan veginn
útilokað fyrirfram, að hann gæti verið morðing-
inn. Nú var mér óhætt að strika nafn hans út af
listanum.
Nú voru hjúkrunarkonurnar úr öðrum deildum
sjúkrahússins yfirheyrðar, svo og nokkrir starfs-
menn. Þetta fólk gat engar upplýsingar gefið, er
nokkru máli skiptir. Hirði ég því ekki að rekja
svör þeirra. Dr. Kunce var þvínæst yfirheyrður
og snérist yfirheyrslan einkum um það, hvort um
sjálfsmorð hefði getað verið að ræða hjá dr.
Harrigan, en það kom brátt í ljós að svo var
ekki, enda var ég frá upphafi sannfærð um, að
um morð var að ræða, en ekki sjálfsmorð.
Það tók stuttan tíma að yfirheyra Inu Harri-
gan. Hún vissi ekki til að hinn látni eiginmaður
hennar hefði átt neina sérstaka óvini, sem lik-
legir væru til að sækjast eftir lífi hans, og hún
vissi heldur ekki um neina ástæðu fyrir morðinu
yfirleitt. Hún hafði síðast séð mann sinn á lífi
milli klukkan hálf tólf og tólf hinn 7. júlí, en þá
hafði hann litið sem snöggvast inn til hennar til
að spyrjast fyrir um líðan hennar og bjóða henni
góða nótt. Hún sá ekki annað en hann væri eins
og hann átti að sér að vera og hann hafi ábyggi-
lega ekki grunað, hvað í vændum var. Hún gaf
MAGGI
OG
RAGGI.
'Teikning eftir
Wally Bishop.
,1®
mW'
k-f-;'—-■U-V'>-V - - ,

1. Maggi: Góðan daginn, Páll. Ég er með vör-
ur til konunnar þinnar.
Páll: Viltu láta þær á borðið, Maggi.
2. Maggi: Þú ert anzi kátur núna, Páll.
Páll: Konan tekur við eldhúsverkunum á morg-
un.
3. Maggi: Það er auðvitað gleðiefni, Páll, en
annað hefi ég heyrt. —
Páll: Nú, hvað er það?
4. Maggi: Að hún ætli að gera sér upp meiri
veikindi og fara upp í sveit og hvíla sig í hálfan
mánuð með annarri konu.Þær segja öllumvinkon-
um að mennirnir sínir séu svo heimilislegir í sér!