Vikan - 15.05.1947, Síða 13

VIKAN, nr. 20, 1947
13
GL YRNURNAR
Barnasaga eftir Axel Bræmer
ETTA var fyrsta nótt Jacks og
Joans í Indlandi. Þau höfðu
komið, ásamt móður sinni, með far-
þegaflugvél frá Kario til Bombay og
síðan tekið aðra flugvél lengra inn í
landið til að heimsækja föður sinn,
Smith verkfræðing, sem starfaði við
vegamál fyrir ensku stjórnina. Nú
hafði hann bækistöð sína við Naga-
pur og bjó á fögru sveitasetri.
Systkinin voru þreytt eftir hina
löngu flugferð og gleðina við að hitta
föður sinn og voru þess vegna látin
hátta snemma. Nú lágu þau undir
flugnanetinu i svefnherberginu, sem
þau höfðu sameiginlega, og stóðu
dyrnar opnar út á svalirnar vegna
hins kæfandi hita. En þau gátu ekki
sofið. Meðan biksvört hitabeltisnótt-
in skall á, lágu þau og ræddu um alla
viðburði ferðalagsins.
Allt i einu reis Joan upp í rúmi
sínu og benti. „Sjáðu Jack,“ hrópaði
hún, það er þetta?“
Bróðir hennar gægðist í sömu átt
og hún benti og sá beint fyrir utan
svaladyrnar tvo glóandi depla, sem
virtust sveiflast fram og aftur. Aður
en hann fór í ferðalagið hafði hann
lesið margar sögur frá Indlandi, og
þóttist því strax vita, hvað hér væri
á ferð.
„Slanga," hvíslaði hann æstur,
„kannske gleraugnaslanga. Glyrnurn-
ar í þeim lýsa í myrkri eins og augu
í köttum. Liggðu kyrr, Joan. Ef hún
kemur hingað inn og bítur okkur er
okkur dauðinn vís.“
Joan tók andköf og lá alls ekki
kyrr. Hún æpti þegar í stað: „Pabbi,
mamma, komið, það er slanga hérna
fyrir utan.“
Poreldrarnir komu þjótandi inn og
hafði verkfræðingurinn skammbyssu
í hendinni.
En ekki hafði hann fyrr séð depl-
ana en hann rak upp hlátur.
„0,“ sagði hann og létti auðsjáan-
lega, „þetta eru ekki annað en tvær
„eldflugur", skordýr sem lýsa í
myrkri og eru á flugi þarna fyrir
framan dyrnar. Sofið bara róleg, það
eru að vísu slöngur hérna, en síðan
ég fékk mér taminn „mungo" hafa
þær haldið sig í hæfilegri fjarlægð
frá húsinu."
Börnin róuðust brátt og ekki leið
á löngu áður en þau væru í fasta
svefni.
Þegar þau kvöldið eftir fóru að
hátta lagði Jack fiðrildanet við hlið-
ina á rúmi sínu.
„Eg ætla að reyna að veiða nokkr-
ar „eldflugur" í skordýrasafnið mitt,“
sagði hann, ,,ef þær koma þá aftur."
Það gerðu þær. Hálftíma siðar
glóðu tveir deplar aftur við þröskuld-
inn. Jack stökk á fætur í áttina til
þeirra, vopnaður netinu. Hann sveifl-
aði því snöggt yfir deplana, en hróp-
aði í sama bili skelfdur.
„Þetta eru ekki eldflugur núna,
Joan! Það er stórt dýr í netinu! Það
brýst um og hvæsir. Það hlýtur að
vera gleraugnaslanga! Hvað á ég að
gera?" ♦
Eina svarið sem kom frá Joan var
skelfingaróp. Það var líka það vitur-
legasta, sem hún gat gert. Aftur
komu foreldrarnir þeim til hjálpar.
„Hvað er nú á seyði," spurði
Smith verkfræðingur, sem hafði
skammbyssuna reiðubúna í annarri
hendi og vasaljós í henni.
„Eg ætlaði að veiða eldflugu,"
stundi Jack, „en ég hefi fengið gler-
augnaslöngu i netið. Hún brýst um
af öllum mætti?"
Faðir hans beindi vasaljósinu að
netinu, sem Jack sveiflaði fram og
aftur sem' óður væri. Það heyrðist
illskulegt hvæs og i sama bili hróp-
aði Jack skelfdur: „Nú slapp hún
úr netinu."
„Það heldd ég varla," sagði faðir
hans hlæjandi, „það er tamdi „mun-
goinn" minn, sem þú hefir snarað í
netið, drengur minn. Og „mungóinn"
er bjargvættur okkar. Hann er áreið-
anlega móðgaður yfir þessari með-
ferð, ekki sízt þar sem þetta er sá
tími sólarhringsins, sem hann notar
til slönguveiða."
öll skelfin,gin snerist nú upp i
hlátur. Jack var að visu skömmustu-
legur. Honum var nefnilega farið að
skiljast það að fleiri glyrnum hér á
Indlandi en glyrnur gleraugnaslöng-
unnar gátu verið lýsandi. Hann lét
sér það að kenningu verða og svaf
rólegur þær nætur sem hann átti eftir
að vera á Indlandi. Hann sá nú að í
sögunum hafði hættan af gleraugna-
slöngunni fyrir fólk verið mjög ýkt.
Skautadrottning heimsins
Lítil telpa að nafni Barbara
Ann Scott, í borginni Ottawa,
hafði snemma mikla löngim til
að vera á skautum.
Þegar hún var sjö ára, var
hún orðin furðu lipur í skauta-
íþróttinni, og ellefu ára vann
hún í æskulýðskeppni í Canada,
og fimmtán, sextán og sautján
ára vann hún á kappleikjum
fullorðinna kvenna. I fyrra var
hún kjörin skautadrottning
Canada af íþróttafélögum lands-
ins. Á fyrsta' alþjóðakappleik
áhugamanna í skautaíþróttinni
síðan stríðinu lauk, mættu 46
keppendur frá 12 löndum.
Aílmikil deila reis um það
milli dómendanna hvaða karl-
manni skyldi dæmdur sigurinn,
og endaði deilan með því að
Svisslendingurinn Hans Ger-
schwiler fékk heiðurinn, þótt
öðrum þætti Bandaríkjamað-
urinn Dick Button vera betri.
En um Barböru var enginn ágreiningur,
milli dómendanna. List hennar var svo
frábær, og leiknin við að sigrast á hinnm
erfiðustu atriðum, að enginn vafi var á
hver unnið hafði sigurinn í kvennahópn-
um.
Þetta var í s. 1. febrúarmánuði að ung-
frú Barbara, 18 ára að aldri, vann sinn
úrslitasigur í Stokkhólmi og var kjörin
skautadrottning heimsins. Iþróttamenn
höfðu búizt við þessu hálft í hvoru.
Ungfrú Barbara hefir ýmsa góða eigin-
leika, sem gera hana að sigurvegara. Hún
er hraust og dugleg, og ástundun hennar
hefir verið framúrskarandi góð. Fram-
koma hennar hafði líka mikil áhrif á þess-
um kappleik, og svo er hún falleg í
andliti og vexti, og umgengni hennar
eðlileg og látlaus. Svíinn leizt ágætlega á
hina ungu stúlku, og hópuðust utanum
hana til að fá rithöijd hennar.
Við keppinauta sína í Stokkhólmi kom
hún fram eins vingjarnlega og þegar hún
var byrjandi í Ottawa.
Á milli þátta, meðan stóð á keppninni,
fékk hún ósköpin öll af blómum, og yfir-
leitt var hrifning fólksins svo mikil, að
önnur slík hefir ekki orðið síðan Sonja
Henie vann sigra sína.
FELUMYND