Vikan - 22.05.1947, Page 5

VIKAN, nr. 21, 1947
5
.——" Ný framhaldssaga: ........
SPOR FORTÍÐARIIMMAR
........-........ ÁSTASAGA eftir Anne Dnffield
8
a
inmtMin''*
Já, hún hafði átt kollgátuna — það voru komn-
ir gestir eða öllu heldur gestur, sem steinþagði
þegar Linda birtist. Þetta var lítil, ljóshærð
kona, í íburðarmiklum kjól úr ljósbláu silki. Ljós-
blár hattur bar skugga á frítt andlitið, sem
minnti Lindu á kettling — stálpaðan kettling,
sem þegar bar öll merki kattareðlisins.
Ókunnuga konan starði á Lindu, sem kom vin-
gjarnlega í áttina til hennar með útrétta hönd-
ina — og var það amerísk venja sem Linda gat
ekki vanið sig af.
„Komið þér sælar — afsakið að ég skildi ekki
vera við þegar þér komuð. Ég var í garðinum —
Sybil hefði átt að kalla á mig.“ Hún talaði eins
og hún væri á sínu eigin heimili — hún gleymdi
á þessari stund að hún var ekki í húsinu sínu á
Englandi, enda'var hún brátt minnt á það.
„Það gerði ekkert til,“ svaraði konan kulda-
lega, og rétti Lindu eftir augnabliks hik mjúka,
hanzkaklædda hönd sína. „Eg kom til að heilsa
upp á ungfrú Grey Jones. Þér eruð líklega lags-
mær ungfrúarinnar ? “ og hún horfði á Lindu frá
hvlrfli til ilja.
„Já, ég heiti Summers.“
„Þetta er frú Lacy, ungfrú Summers,“ flýtti
Tony Severing sér að segja. „Hún er nýkomin
frá Englandi.“
„Ég frétti um komu ykkar, þegar ég borðaði í
sendiráðinu í Kairo,“ sagði frú Lacy, „ég hugsaði
með mér að ég skyldi óðara fara og heilsa upp
á blessað bamið. Hvers vegna hefir hann neytt
hana hingað í þessa einveru, það skil ég ekki.“
„Hann á nú heima héma sjálfur,“ sagði Linda
brosandi.
Frú Lacy beindi öllu tali sínu að Sybil og lét
sem hún sæi ekki Lindu. „Og á svona piparsveina-
heimili. Hann hlýtur að vera sjálfur eins og fiskur
á þurru landi. Eg vona að hann hafi reynt að
gera vistlegt fyrir yður hérna, ungfrú Grey-
Jones — hann er ekki vanur að hafa kvenfólk í
húsum sínum. Það hefir alltaf verið honum
þvert um geð.“
„Já, við höfum það að vissu leyti þægilegt,“
svaraði Sybil, „en er þetta ekki afar afskekkt?“
„Jú, það hélt ég nú. Það var líka þess vegna
sem majórinn tók búgarðinn á leigu — hann vill
vera frjáls og óháður. En að fara með yður
hingað — það var honum líkt. Hann hefði átt
að spyrja mig ráða — en ég var raunar ekki
heima. En ég ætla nú að sjá hvað ég get gert
fyrir yður. Hvar er majórinn annars ? Felur hann
sig í bókaherberginu?“ Hún renndi gulgrænum
kattaraugunum um allt. i
„Kaye majór hefir verið að heiman í nokkra
daga, en við búumst við honum heim á hverri
stundu," sagði Linda. „Hann er að koma,“ bætti
hún við um leið.
„Hvar ?“
„Eg heyri í flugvélinni hans,“ svaraði Linda.
„Ja, þér hafið næma heym,“ gall í Sybil, „ég
heyri ekkert.“
„Kannske er það hann og kannske ekki — ef
þetta er þá ekki misheyrn hjá yður,“ greip frú
Lacy inn I. „En eitthvað heyri ég samt — það
fara margar herflugvélar hér um á dag.“
„Einmitt það. En þetta er áreiðanlega flugvél
majórsins,“ svaraði Linda róleg. „Afsakið mig
stundarkom — ég ætla að sjá um að te verði
borið fram.“ Hún fór inn í húsið, en frú Lacy
starði á eftir henni.
„Hvemig er hægt að gera mun á flugvélum í
þessari fjarlægð?“ spurði hún.
„Það veit ég ekki heldur,“ svaraði Sybil. „En
vitið þér til — þetta er majórinn. Ungfrú Summ-
ers hefir alltaf rétt fyrir sér og það er alveg
óþolandi.“
„Já, einmitt það,“ frú Lacy hló — „kennslu-
kona — lagsmær — eða hvað sem hún heitir —
á að hafa rétt fyrir sér. Það tilheyrir stöðu henn-
ar. Henni er borgað fyrir það.“
„Það er satt,“ jánkaði Sybil, sem fann að þarna
var kona, sem var henni andlega skyld. Henni
féll prýðilega við frú Lacy.
En hvað sem öðra leið þá hafði Linda á réttu
að standa. Dranumar i flugvélinni nálguðust.
Flugvélin fór yfir húsið og hvarf. Linda kom aft-
ur út og settist bak við lágt tágaborð. Fáum
mínútum síðar kom majórinn gangandi út á
milli mangotrjánna. Hann tók flughjálminn af
sér og þerraði svitann af enninu.
„Komið þið sæl!“ Hann hoppaði upp á svalirn-
ar, kinkaði kolli og sneri sér að Eve Lacy. „Þetta
var óvænt ánægja — ég vissi ekki að þér vorað
komnar heim. Nei — það er varla hægt að taka
í nönd jiína fyrir óhreinindum,“ — hann tók var-
lega í hanzkaklædda hönd hennar, sem hún rétti
honum. „Er teið tilbúið, ungfrú Summers? Eg
ætla bara að skola Sahara-rykið af mér fyrst.
Ég kem aftur eftir stundarkom.“
Hann hraðaði sér inn í húsið — þau heyrðu
létt en föst skref hans á flísagólfinu og síðan
hurðarskell.
Suffragi í síðum, hvítum kufli með rauðan
vefjarhött ók inn litlu teborði. Linda stóð á fæt-
ur og tók að hella í bollana.
Þegar majórinn kom inn aftur varpaði hann
sér þreytulega í einn hægindastólinn. En hann
horfði forvitnislega á teborðið.
„Hvað er þetta!“ hrópaði hann. „Hvað hefir
gripið Vewfisk gamla. Rósabrauðið og þurra
madeirakakan era horfin.“
„Nú höfum við borðað rósabrauð og madeira-
köku á hverjum degi í meira en þrjár vikur. Mér
fannst vel viðeigandi að breyta til.“ Það var
Linda, sem varð fyrir svöram. Frú Lacy sperrti
rakaðar augnabrúnimar lítilsháttar, þegar hún
heyrði þetta.
„Jæja, svo að þetta er yður að þakka?“ Kaye
brosti til Lindu. „Þér erað hugrakkar, það verð
ég að segja. Ég hefði sjálfur aldrei þorað að
orða við Tewfisk hina minnstu breytingu. Hvernig
fórað þér að þessu?“
„Með svolitilli lipurð og lagni,“ sagði Linda
rólega og hellti í bollana.
„Ég vona að þér haldið áfram þessari umbóta-
starfsemi," sagði majórinn og tók við bollanum,
sem Tony rétti honum. „Ég hefði ekki trúað að
sá gamli gæti búið þetta til. „Hann beygði sig
yfir teborðið, en á því stóðu diskar með kexi,
heitum tebollum og fagurlega skreyttri tertu.
„Hann getur það líka ekki,“ svaraði Linda
brosandi, „en hann er að læra það.“
„Hver hefir þá búið þetta til.“
„Ég sjálf.“
„Leggið þér stund á matreiðslu, ungfrú
Summers?" spurði frú Lacy elskulega.
„Þér megið ekki —tók majórinn til máls.
„Hún veit ekkert skemmtilegra en að dunda í
eldhúsi. Hún vinnur öll heimilisstörf heima hjá
sér — þær eru vanar þessu í Ameríku þær hafa
ekki vinnukonur og þjóna þar.“
„Því verður maður að venjast hérna — það er
ekki hægt að búa til mat og vinna við heimilis-
störf hér í Egyptalandi. Þag getur engin kven-
maður — sama hverju hún er vön heima hjá sér.“
„Ég er ekki vön hirðulausu og lötu þjónustu-
fólki,“ Linda fölnaði í kinnum, „Tewik getur
búið til góðan mat, en hefir komizt upp með
þetta.“
„Já, einmitt það,“ muldraði Eve. „En hann er
þó matreiðslumaður majórsins. Ég á við að hann
hefir verið hér í fjögur ár.“
„Það er auðvitað afsökun fyrir hann,“ Linda
átti bágt með að stilla sig og brosa.
„Afsaka hvað“ Kaye majór, sem var að drekka
te sitt og tók ekkert eftir hvað lá í þessum mein-
leysislegu orðum kvennanna, leit letilega upp frá
bolla sínum. „Afsakar vonda matinn hjá Tewfik.“
„Þjónustufólk á heimilum piparsveina er alltaf
meira eða minna spillt. Það þarf að hafa konu til
að reka á eftir því og segja því fyrir verkum.“
„Nei, hættið nú —“ tók Eve aftur til máls, en
Kaye greip fram í fyrir henni.
„Þér hafið leyfi til að segja Tewfik fyrir verk-
um eins og þér viljið, ef árangurinn af því verð-
ur aldrei lakari en þessi kaka, ungfrú Summers.
En hættum nú öllu gamni! Ég vil ekki að þér
séuð að þreyta yður úti i heitu eldhúsinu. Það
stóð ekkert um það í samningnum, eins og þér
vitið.“
„En mér finnst gaman af því,“ svaraði Linda
stuttlega.
„Hún er sjálf svo mikill sælkeri,“ sagði Sybil
hlæjandi. Þið ættuð að sjá hvað hún hámar í sig
heima hjá sér —.“
„Réttið mér bolla majórsins, Sybil,“ sagði
Linda hörkulega, „og bjóðið frú Lacy aftur af
kökunni.“
Sybil starði reið og með opinn munn á Lindu.
En síðan gerði hún eins og henni hafði verið
sagt, og auðsjáanlega var það henni þvert um
geð. Frú Lacy brosti til hennar með meðaumkun
meða hún fékk sér aftur af kökunni. Sybil geifl-
aði sig i framan, en sagði ekki fleira.
Frú Lacy sneri sér þá að majórnum og ræddi
um kunningjana í Kairo og Abbou-Abbas og um
skemmtanimar, sem Sybil yrði að taka þátt í.
„Þér verðið að lána mér hana um tíma, majór,“
sagði hún. „Ég yrði svo vinsæl, ef ég hefði svona
fallega stúlku undir verndarvæng mínum. Hún
er alveg ómótstæðileg."
Sybil hristi lokkana frá enninu. Fjárhaldsmað-
ur hennar varð forviða á svipinn, en auðsjáan-
lega glaður. Honum hefði sjálfum aldrei dottið
í hug að segja að skjólstæðingur sinn væri ómót-
stæðilegur, þótt hann viðurkenndi að Sybil væri
óvenju lagleg stúlka. Það var gott að frúnni geðj-
aðist að henni, þvf að Eve Lacy mátti sín mikils
í samkvæmislífinu í Abbou-Abbas og það var
gott fyrir nýkomið fólk að láta hana kynna sig
þar.
Severing, sem Eve dró óðara inn í samræðurn-
ar fannst það skammarlegt hvernig Linda var
sett hjá. Hann var reiður, en fékk ekkert að gert.
Hann vildi sjálfur tala við hana, en fékk ekkert
tækifæri til þess — Eve hélt honum föstum með
masi sínu, þannig að hann gat ekki snúið sér
frá henni án þess að vera ókurteis. Hann gat að-
eins brosað til ungfrú Summers og vonað að hún
tæki ekki eftir hvemig frú Lacy virti hana að
vettugi.
En Linda tók eftir þvl — hún gat ekki annað,