Vikan - 22.05.1947, Blaðsíða 6
6
VIKAN, nr. 21, 1947
en það fékk ekkert á hana. Majórinn sat þægi-
lega í einum hægindastólnum — hann hafði auð-
sjáanlega notið hressingarinnar vel og átti í vænd-
um góðan miðdegisverð. Hún hafði aldrei séð
hann eins hressan og glaðan. Hann hafði verið
að heiman nokkrum sinnum síðan þær komu, en
þetta var í fyrsta sinn, sem hann virtist vera
innilega feginn að vera kominn heim aftur.
Þetta var Lindu nóg og friður og ró ríkti í huga
hennar. Hún var hamingjusöm, þar sem hún sat
þarna steinþegjandi og fyrir utan allar samræð-
ur. Eve Lacy, þessi illkvittnislega kerling, sem sat
þarna í bláum kjól, hafði ekkert að segja.
Eve Lacy hugsaði margt meðan hún lét dæluna
ganga. Það hafði ekki farið fram hjá henni,
hvað majórinn var glaðlegur þegar hann kom.
Hún sá augnaráðið, sem hann sendi grannvöxnu
konunni, sem beygði sig yfir teborðið, og hversu
majórinn hlammaði sér með mikilli ánægð ofan
í hægindastólinn, en í hann var kominn nýr, út-
saumaður koddi. Henni var ekki um það gefið
að majórinn fæli þessari ókunnugu stúlku, sem
auðsjáanlega vissi ekki, hver hin raunverulega
staða hennar var, alla umsjá með heimilinu.
Þetta var kvenmaður, sem hún vildi ekki að
dveldi á heimili majórsins.
„1 fyrsta lagi er hún alltof ung, enda þótt
hún sé eldri en hún lítur út fyrir að vera,“ hugs-
aði frú Lacy, „og hún er of lagleg." Að vísu var
Linda ekki imynd þeirra kvenna sem Eve dáðist
mest að, heldur alveg andstæða við hana sjálfa,
sem var mjög smágerð og ósjálfbjarga, að því er
virtist. En Linda var þannig útlits, að allir hlutu
að veit henni athygli.
Eve fannst hárgreiðsla Lindu næstum hlægileg,
en þó minntist hún þess og varð um leið órótt
innanbrjósts, að í síðustu ferð sinni til Evrópu
hafði hún rekizt á konur frá París og Vín með
svipaða hárgreiðslu. Kannske var þetta ný tízka!
Henni flaug í hug hvað hið úfna og stuttklippta
hár á henni sjálfri yrði lengi að vaxa, til að hún
gæti sett það upp á þennan hátt.
,,En það færi mér aldrei vel — það færi engri
okkar hérria í Abbou Abbas vel. En hvemig get-
ur hún verið svona glæsileg með þessa hár-
greislu ?“
Hin kringlóttu, fallegu kattaraugu Eve flöktu
til og frá, og heili hennar var önnum kafinn. Hún
var alltaf að leita að ráði til að f jarlægja þennan
óvelkomna kvenmann frá „Friðarlundi" — en á
meðan lét hún móðan mása, kom majómum til
að hlæja og skjallaði Sybil.
Að lokum stóð hún á fætur til að kveðja. Þá
þóttist hún allt í einu muna eftir tilVem ungfrú
Summers og kvaddi hana kurteislega. Majórinn,
Tony og Sybil gengu með henni niður að hlið-
inu, þar sem bifreið og innfæddur ökumaður Evu
beið. Linda stóð eftir á svölunum og var þar í
sömu sporum, þegar majórinn kom einn til baka.
„Tony fór út að aka með Sybil,“ sagði hann.
„Hún kvartaði um hitann og þau héldu að það
væri kannske svolítill andvari við eyðimörkina."
Hann settist aftur í sama stólinn. „Jæja, hvernig
gengur yður," hélt hann áfram og bauð henni
vindling. „Ég hefi aldrei haft tækifæri til að
tala við yður síðan þér komuð."
„Þér hafið mest verið að heiman," svaraði
Linda. „Þér hafið alltaf svo mikið að starfa."
„Og þegar ég kemst loks heim fáum við aldrei
frið til að rabba saman í ró og næði á kvöldin,"
sagði hann hlæjandi.
„Ó, nei, Sybil sér um það og ungu mennirnir,
sem eru að snúast í kringum hana. Hún kann
alveg ljómandi vel við sig, sem betur fer, og
skemmtir sér ágætlega."
„Það verður gaman fyrir hana ef frú Lacy tek-
ur hana að sér, og það er auðséð að Eve ætlar sér
það. Hún er ágætis kona.“
„Hún er mjög aðlaðandi," sagði Linda vin-
gjarnlega, „og lagleg.“
„Já, það er hún og einnig góð kona,“ sagði
majórinn, „hún er ekkja — maður hennar dó
fyrir tveimur árum. Það var undarlegur, fúll
náungi — ég held að hún hafi ekki verið ánægð
með hann. En hann skildi henni eftir miklar
eignir, og ferðast hún um á sumrin og dvelur
alltaf í Abbou Abbas yfir veturinn. Það er í raun
og veru hún, sem setur svip á félagslífið hér hjá
okkur.“
„Það verður ágætt fyrir Sybil ef frú Lacy tek-
ur hana undir sinn verndarvæng. Ég vil gjarnan
að stúlkan fái að skemmta sér.“
Majórinn horfði um stund á hana hugsandi og
sagði svo skyndilega:
„Þér eruð góð kona, ungfrú Summers."
Þetta var það versta, sem hann gat sagt. Góð
kona! Ætli hann segi ekki svo að hún hefði við-
kunnanlegt andlit!
„Ég þakka," sagði hún hæðnislega. „Hvers
vegna haldið þér það.“
Hann tók ekki eftir hvað hún var háðsleg.
„Þér eruð ungar og laglegar," sagði hann, „og
ættuð einnig skilið að skemmta yður. En samt
eyðið þér allri orku yðar í þessa leiðinlegu stelpu."
„Já — en,“ stamaði Linda.
„Ég er ekki blindur," hélt Kaye áfram brosandi.
„Þcgar Sybil er viðstödd — já, ég veit ekki hvern-
ig ég á að orða það — dragið þér yður inn i skel
— kastið yfir yður ellibelg og þegar þér horfið
þá á Sybil eldist þér um tiu ár.“
„Þetta er starf rnitt," svaraði hún.
„Yður tekst það vel!“ svaraði hann stuttlega.
„Þér eruð þá ánægður með mig?“ Hún roðn-
aði lítið eitt í kinnum og það kom gleðiglampi
í augu hennar.
„Þurfið þér að minna mig á þetta!" sagði hann
ásakandi. „Ég var heimskingi —.“
„Nei það finnst mér ekki. Þér voruð aðeins
hreinskilinn og létuð í ljós álit yðar.“
„Ég var kvíðinn," játaði hann. „Ég vissi að
Sybil var óvenju erfið og einþykk eins og þegar
hefir komið í ljós. Ég vil sjálfur ekki taka neina
ábirgð á henni. 1 fyrstu hélt ég að þér væruð
ekki starfinu vaxin, en nú verð ég að biðja yður
afsökunar á þvi sem ég sagði við yður daginn
sem þér komuð. Ég vona að þér og Sybil kunnið
vel við ykkur hérna.“
„Þetta er mjög vingjarnlegt af yður," Linda
leit niður og dökk augnahárin huldu alveg augu
hennar. „Ég er afar hamingjusöm hérna. Ég
elska „Priðarlund". Mér þykir bara fyrir því að
við Sybil komum til með að raska ró yðar. Ég
hefi sjálf búið ein í mörg ár og get þvi vel ímynd-
að mér, hvað þetta heimili yðar er yður mikils
virði — yður einum."
„Ég ætla að biðja yður að gera yður ekki neitt
slíkt í hugarlund," svaraði majórinn brosandi.
„Ég er glaður yfir að hafa ykkur hérna — það
er ég í raun og veru. Ég — ég held að við séum
þegar orðnir góðir vinir, ungfrú Summers."
Blessað
barniði
Teikning eftir
George McManus.
Mamman: Ó, ég er svo fegin, að þú ert komin heim, elskan, Pabbinn: Lilli, sjáðu, hvað pabbi er skemmtilegur
Lilli hefir grátið í allan dag og mér er dauðillt i höfðinu. maður!
Pabbinn: Eg skal taka hann að mér.
Maðurinn uppi: Ég tapa vitinu, ef
þetta barn þarna niðri hættir ekki að
grenja! Svona hefir það gengið í allan
dag!
Maðurinn: Ég ætla að láta þau vita, að
ég er orðinn þreyttur á þessu.
Umsjónarmaðurinn: Fólkið niðri er að kvarta yfir því, að
það hafi ekki næði, af því að þú ert að hengja upp myndir!
Maðurinn: Nú þykir mér týra!