Vikan - 22.05.1947, Qupperneq 11

VIKAN, nr. 21, 1947
11
----------------------——------------ Framhaldssaga. -
Mignon G. Eberhart:
Minningar frá Melady-sjúkrahúsinu
15 SAKAMÁLASAGA
í skyn, að hjónaband þeirra hefði verið hið ást-
úðlegasta, og mér virtist allir í salnum trúa henni
og aumkvast yfir hana, þegar hún sat þarna í
sjúkrastólnum öll vafin sárabindum, í senn sorg-
bitin og þjáð á svipinn. Það var talsverður af-
sökunarhreimur í rödd yfirheyrandans, þegar
hann þakkaði henni fyrir vitnisburðinn.
Að þessu loknu var Kenwood Ladd beðinn að
koma í vitnastólinn. Hann var fyrst spurður,
hvort hann hefði komið í heimsókn í sjúkrahúsið •
kvöldið 7. júlí.
„Já,“ svaraði hann hátt og greinilega.
„Hvern voruð þér að heimsækja?"
„Prú Harrigan."
„Eruð þér að gera teikningu að nýju húsi fyrir
hana?“
„Já.“
„Hvenær fóruð þér úr sjúkrahúsinu ?“
„Ég get ekki svarað því nákvæmlega. Það var
rétt eftir að unga hjúkrunarkonan kom inn og
tilkynnti að heimsóknartíminn væri liðinn."
„0-já,“ svaraði yfirheyrandinn. „Þér hafið
sjálfsagt hitt einhvern á leiðinni heim eða heima.
Getið þér ekki bent á einhvern eða einhverja,
sem sannað geta, hvar þér voruð þetta kvöld
eftir að þér fóruð héðan úr sjúkrahúsinu ?“
Nei, hann gat það ekki, svaraði hann, án þess
að hika, þótt hann hlyti að vita, að þetta gat
komið sér illa fyrir hann. Hann sagðist hafa
gengið fram og aftur í skemmtigarðinum, þvl að
það var svo heitt í veðri, að hann langaði ekki til
að fara að sofa.
Þá var hann spurður, hvar hann hefði verið
um kvöldið 8. júli, og svaraði hann þvi, að hann
hefði verið lasinn og haldið sig heima. Hann hafði
gert boð fyrir lækni og verið ráðlagt að fara ekki
út það kvöld.
Þar eð ekkert sérstakt hafði komið fram, sem
bent gæti til þess, að Kenwood Ladd væri bendl-
aður við morðið, þá lét yfirheyrandinn hann nú
fara. Að vísu sást það á áheyrendunum í salnum,
að þeim fannst sambandið milli frú Harrigan og
þessa unga húsateiknara vera dálítið einkennilegt
og ekki var laust við, að sumir renndu augunum
á þau til skiptis, eins og þeir væru að bera þau
tvö saman, eða aðgæta hvernig frú Harrigan
yrði við, þegar spurningamar voru lagðar fyrir
Kenwood Ladd.
Nú var hann kominn í sæti sitt við hliðina á
Court Melady, og ég sá, aðeins ofan á kollinn á
honum. Eg hafði ekki tekið eftir því fyrr en nú,
hvað hann hafði ljóst hár. Mér kom skyndilega
til hugar, hvort það gæti verið að gulleita hárið,
sem ég geymdi uppi í herbergi mínu, gæti verið
af honum. Fram að þessu hafði ég jafnan eignað
það einhverjum kvenmanni, en því gæti það ekki
eins verið af karlmanni ? Það var meira að segja
ekki laust við, að hár hans væri örlítið liðað, og
þetta gat því staðizt. Því lengur sem ég starði
á hár hans, þvi sannfærðari varð ég um, að gul-
leita hárið í pilluöskjunni gæti eins vel verið af
honum eins og þeim Nancy eða Lillian Ash, eða
jafnvel Dione Melady. Heimurinn virtist aftur
fullur af ljóshærðu fólki.
Nú voru nokkrar hjúkrunarkonur og starfs-
menn úr öðrum deildum sjúkrahússins yfir-
heyrð, en þau höfðu ekkert fram að færa, sem
nokkra þýðingu hafði fyrir málið. Yfirheyrsla
þeirra tók samt alllangan tíma, og ég býst við, að
flestir hafi verið fegnir, þegar henni var lokið
og yfirheyrslumar vom á enda. Allir risu snögg-
lega á fætur og flýttu sér sem mest þeir máttu
út úr salnum.
Þegar ég kom fram á ganginn mætti ég Lilli-
an Ash, og spurði hún mig, hvort ég yrði henni
ekki samferða niður til kvöldverðar. Ég svaraði
því auðvitað játandi, því ég var orðin svöng og
hafði sannarlega þörf fyrir einhverja hressingu.
„Ég vona að hjúkrunarneminn hafi nú staðið
sig vel við að gæta sjúklingsins míns á meðan
ég var við yfirheyrsluna," sagði Lillian.
„O-jæja, ekki sem bezt. Honum líður illa I
þessum mikla hita og er því nokkuð órór. Ég er
á sífelldum þönum fyrir hann.“
„Heyrðu annars, Lillian," sagði ég eins blátt
áfram og ég gat, „varst þú nokkurn timan við
hjúkmn hjá einhverjum af sjúklingum dr. Harri-
gans ?“
„Nei,“ svaraði hún. „En þú?“
„Já, margsinnis," svaraði ég. „Þekktir þú hann
þá ekkert?“
Hún yppti öxlum. „Ég kannaðist auðvitað við
hann eins og hina læknana hér. Þú veizt, að ég
er ekki búin að vera lengi hérna og ég þekkti
engan læknanna vel.“
„Hvar áttir þú heima áður en þú komst hing-
að?,“ spurði ég kæruleysislega. „Ég man ekki
til þess, að þú hafir sagt mér frá því.“
Hún leit snöggt á mig og svaraði engu í nokk-
ur augnablik. Mér fannst eins og hún væri að
velta því fyrir sér, hvað hún ætti að segja. Síð-
an sagði hún hreykin:
„1 Hollywood."
„Nú — þar,“ svaraði ég undrandi. Ég fann, að
hún hafði sagt þetta til að gera mér erfiðara
fyrir að komast að, hvort hún hafði sagt satt
eða ekki. Hollywood skipti oft um íbúa, og hver
gat fylgst með því, hvort ein kvenpersóna hafði
dvalið þar stuttan tíma eða ekki. Ég tók því upp
léttara hjal, því ég hafði í rauninni enga ástæðu
til að halda, að Lillian Ash væri morðingi.
X. KAFLI.
Þegar við vomm aftur komnar á næturvakt-
ina þetta kvöld reyndi ég að sæta lagi og ná
Nancy Page tali einslega. Þetta tókst áður en
langt leið, og spurði ég Nancy þá, hvað hún
hefði verið lengi inni hjá frú Melady um nóttina,
þegar morðið var framið. Hún svaraði mér, að
hún hefði farið inn til frú Melady strax eftir að
við komum upp á þriðju hæðina eftir kvöldverð-
inn og dvalið þar óslitið þangað til hún heyrði
mig kalla, er ég hafði rekizt á lík dr. Harrigans
I lyftunni. „Ég var svona lengi inni hjá henni,“
sagði hún að lokum, „af þvi frú Melady var í
svo æstu skapi."
Svo hún hafði þá verið inni hjú frú Melady
allan þennan tíma.
„Sástu þá engan fara inn í eða út úr lyftunni
meðan þú dvaldir þama?" spurði ég. „Dyrnar á
herbergi frú Melady vita næstum beint út að
lyftunni."
„Nei, ég sá engan á ferli þar og heyrði heldur
ekki í neinum. Dymar em ekki beint hvor á
móti annarri, ekki alveg beint, og svo varð ég
næstum strax neydd til að loka dyrunum á her-
bergi frú Melady, því hún var orðin svo æst og
talaði svo hátt, að ég óttaðist að hún mundi vekja
sjúklingana í næstu herbergjum." Hún þagnaði
skyndilega og leit á mig döpur á svip. „Heldur
þú, Sarah, að þeir muni ætla sér að taka ein-
hvern fastan, sem gmnaðan um morðið ?“
„Já, ég býst við því — innan skamms," svar-
aði ég, en þagnað skyndilega, því Kenwood Ladd
kom nú þjótandi upp stigann og stefndi I áttina
til okkar. Það var einkennilegt, hvað við öll
vorum fús til að leggja á okkur það erfiði í þess-
um mikla hita að ganga upp allan stigann í stað
þess að nota lyftuna. Það fór varla nokkur mað-
ur I henni milli hæða.
Nancy snéri sér að Kenwood Ladd og fylgdi
honum að herbergi frú Harrigan. Þegar Nancy
kom aftur, spurði hún:
„Finnst þér hann ekki laglegur og aðlaðandi?"
„Hver?,“ spurði ég utan við mig, en tók mig
svo á og svaraði: „Áttu við þennan Kenwood
Ladd? Jú hann er bara snotur."
Eftir nokkra mlnútna þögn spurði hún aftur:
„Heldur þú, að hann sé nokkuð að draga sig
eftir frú Harrigan, eða kæri sig nojtkum um
hana?“
„Heldur þú, að hún sé þá að draga sig eftir
honum?,“ spurði ég brosandi.
Mér kom það á óvart að Nancy roðnaði upp
I hársrætur og svaraði önugt:
„Þú þarft ekki að brosa að því. Ég held að
þetta sé einmitt eins og þú segir. Það væri henni
líkt.“
Kenwood Ladd dvaldi ekki lengi hjá frú Harri-
gan þetta kvöld. Það vildi svo til að ég var stödd
frammi I ganginum, þegar hann fór. Ég tók
eftir þvi, að hann virtist nokkuð órólegur og
skimaði I kring um sig rannsakandi. Mér virtist
hann meira að segja líta rannsóknaraugum á
mig. Hafði hann ekki góða samvizku, eða hvað ?
Eftir að við höfðum búið sjúklingana undir
nóttina og gengið frá öllu nauðsynlegu, fékk ég
fyrst tíma til að hugsa um það, sem fram hafði
komið við yfirheyrslurnar. Og einnig um það,
sem ekki hafði komið fram. Það var til dæmis
einkennilegt,' að kínverska tóbaksskrínið og
slæpanlyfið skyldi ekki vera nefnt einu einasta
orði. Eftir að hafa hugsað um þetta nokkra.
stund, komst ég þó að þeirri niðurstöðu, að rétt
hefði verið hjá lögreglunni að minnast ekkert á
þessi atriði. Ef þá grunaði að þessir hlutir værú
í vörzlum morðingjans, gat það komið sér vel
að láta hann ekkert vita um, að þeir væru að
leita að þeim og mundu telja þann vera morð-
ingja, sem þessa hluti hefði undir höndum. Af
svipuðum ástæðum taldi ég að þeir hefðu heldur
ekkert minnzt á tyggigúm-plötuna. Ég vissi,
hvers vegna ekki hafði verið minnzt á ljósa hárið.
Ég tel víst, að Lamb lögreglufulltrúi hafi litið
rannsóknaraugrum á alla ljóshærða menn og all-
ar ljóshærðar konur I salnum, en hann hefir ekki
þorað að minnast á gulleita hárið, sem stolið
hafði verið frá honum.
Ég tók upp vasabókina mína og fór að virða
fyrir mér það, sem ég hafði áður skrifað í hana.
Ég vissi nú, að ungfrú Jones gat ekki komið til
greina sem morðinginn, en ég hafði heldur aldrei
ímyndað mér að hún væri sek. Ellen, Lillian
Ash — þar þurfti engu að breyta eða bæta við.
Orðið „tækifæri,", sem ég hafði sett við nafn
Jacobs Teubers, varð ég nú að strika út. Hann
hafði að vísu verið I námunda við lyftuna á
tímabilinum frá klukkan fimm mínútu yfir tólf
og þar til klukkan tiu mínútur yfir tólf, en síð-
an fór hann inn í ölmusudeildina og var þar,
þangað til ég kom upp og mætti honum 1 gangin-
um með líkið af blökkumanninum á sjúkravagn-
inum. Dr. Harrigan hafði sést á lifi klukkan 18