Vikan - 22.05.1947, Blaðsíða 12
12
VIKAN, nr. 21, 1947
mínútur yfir 12, svo Jacob Teuber hefði þá ekki
átt að hafa neitt tækifæri til að myrða hann.
Samt sem áður lét ég nafn Teubers standa á
listanum, því mér var ekki grunlaust um, að
hann vissi eitthvað um morið. Ég ákvað með
sjálfri mér að leggja fyrir hann nokkrar spurn-
ingar, ef ég gæti náð hann tali einslega.
Nú fór ég að hugsa um, hvort ég gæti ekki
fækkað nöfnunum á listanum yfir þá grunuðu.
Ég var sannfærð um það með sjálfri mér, að
hvorki Ellen né Nancy gætu verið sekar um morð.
Ellen var allt of barnaleg og einföld til þess að
hafa framið slíkt afbrot, og ég setti því strik
yfir nafn hennar. Nancy hafði viljaþrek og lík-
amsþrótt til að bera, svo hún gæti þess vegna
komið til greina, en það var ekkert í fari hennar
og engar ytri líkur, sem bentu til þess að hún
hefði framið þennan glæp. Ég ákvað því að draga
einnig strik yfir nafn hennar á listanum — og
mér þótti vænt um að ég skyldi geta tekið þá
ákvörðun.
Nafn Dione Melady var það næsta, sem mér
fannst ég geta strikað út með réttu. Fyrst og
fremst höfðu þær Nancy verið saman á þeim
tíma, sem morðið var framið, svo ég gat með
jafn miklum rétti strikað yfir nafn hennar eins
og ég hafði áður strikað yfir nafn Nancy. Við
þetta bættist, að Dione Melady hafði orðið fyrir
árás, og ég var sannfærð um, að árásarmaður
hennar og morðinginn væru einn og sami maður-
inn.
Ég dró ekki strik yfir nöfn Court Melady og
Kenwood Ladd, þótt þeir hefðu báðir verið fjar-
verandi úr sjúkrahúsinu kvöldið, sem ráðist var
á Dione Melady og tóbaksskrínið hafði verið
tekið af henni. Þetta var að vísu ekki í samræmi
við þá skoðun mína, að árásarmaðurinn og
morðinginn væru sama persónan, en ég hugsaði
sem svo, að þótt þeir þættust geta sannað, að
þeir hefðu verið fjarverandi, þegar árásin va.r
gerð á Dione Melady, þá gat vel verið að sann-
anir þeir brygðust, þegar í harðbakkann slægi.
Annað eins hafði nú komið fyrir. Auk þessa
gátu þeir alls ekki gert grein fyrir hvar þeir
hefðu verið um kvöldið, sem morðið var framið,
það er að segja, eftir að þeir fóru út úr sjúkra-
húsinu um tiu-leytið, að þeirra eigin sögn.
Þá komu næst á listann nöfn þeirra Inu Harr-
igan, dr. Kunce og Lillian Ash. Ég hafði í raun-
inni engar líkur hvorki fyrir sekt eða sýknun
dr. Kunce. Hann hafði verið niðri í skrifstofu
sinni, þegar ég hringdi um nóttina, en það sann-
aði í rauninni ekkert. Hann var auðvitað þaul-
kunnugur í sjúkrahúsinu og ekkert athugavert
við, þótt hann væri þar á ferli, hvort heldur var á
nótt eða degi. Gat hann hafa ráðizt á Dione Mela-
dy? Ég gat ekki skorið úr þessu og lét nafn
hans því standa á listanum.
Mér fannst það ekki útiloka Inu Harrigan frá
því að vera grunuð um morðið, að hún var hand-
leggsbrotin. Hún hafði haft tækifæri og mjög lík-
legt var, að hún hefði einnig haft ástæðu til þess.
En nú kom bobbi í bátinn: Hvernig hefði hún
þá átt að geta náð í skurðhnifinn ? Frá þvi Ellen
sá dr. Harrigan fara inn í lyftuna í seinna sinn-
ið og þar til við komum upp i ganginn, liðu að-
eins tvær mínútur. Hefði hún ekki þurft að fara
upp á loft til að ná í skurðhnífinn, þá gat þetta
ef til vili staðizt. Ég komst ekki að neinni niður-
stöðu með þetta og sneri mér því að nafni Lillian
Ash.
Hér kom ég að nafni þeirrar manneskju, sem
ég hafði talsverðan grun á. Ég þóttist þess full-
viss að hún og enginn annar hafði þurrkað fingra-
förin út af skurðhnifnum. Hvað hafði hún líka
sagt við yfirheyrslurnar ? Að Jacob Teuber hefði
ekið sjúkravagninum með líkinu á inn eftir gang-
inum í ölmusudeildinni eftir að honum hafði mis-
tekist að komast inn í almennu lyftuna með því
að reyna margsinnis á hurðina, en sjálf hefði hún
þá farið inn til sjúklingsins síns. En sjúklingurinn
hennar haföi verið sofandi. Hún hefði því getað
verið stöðvuð milli hæða með því að þrýsta á
af þessum mikilvægu tólf mínútum, sem um var
að ræða.
Hefði nú lyftan verið á þriðju hæð — -— en
hér var allt í óvissu um, hvar hún hafði verið.
Það var að vísu alls ekki útilokað, að lyftan hefði
getað verið á þriðju hæðinni, þótt við hefðum
ekki séð það, þar eð ljósið hafði verið slökkt í
henni. En hvers vegna hefði Teuber þá ekki átt
að takast að opna lyftuna, þar sem ég mundi það
svo greinilega að hann reyndi það hvað eftir
annað? Ég áhvað að spyrja Teuber, hvort hann
hefði tekið fast í hurðina á lyftunni og reynt af
öllu afli að opna hana. Verið gat, að lyftan hafi
verið stöðvuð milli hæða með því að þrýsta á
neyðarhemilinn.
MAGGI
OG
RAGGI.
Teikning eftir
Wally Bishop.
•*
1. Raggi: Hvað á það að þýða að borða svona
mikið rétt fyrir mat?
Maggi: Sérðu umslagið, sem liggur þarna of-
an á bókunum?
2. Maggi: Það er frá kennslukonunni til afa —
Raggi: Og hvað stendur í því?
3. Maggi: Ég veit það ekki, en ef það er eitt-
hvað, sem veldur því, að ég verð rekinn í rúmið
fyrir mq.t, þá ætla ég að vera búinn að fá mér
eitthvað í gogginn —
4. Maggi: — það er erfitt að fara svangur i
rúmið.
Nú kom ég að síðasta nafninu á lista mínum.
Það var nafn Péturs Melady. Hvaða þátt hafði
hann átt í þessu morði ? Átti hann kannske engan
þátt í því? En aðalatriðið var, hvað hann áhrærði:
Hvar var Pétur Melady?
Eftir því sem Lamb fulltrúi hafði tilkynnt,
hafði lögreglunni ekki tekizt, þrátt fyrir ýtar-
lega og skipulagsbundna leit, að finna Pétur
Melady, eða komast að nokkru því, er bent gæti
til þess, hvar hann væri, eða hvernig honum hefði
tekizt að komast burt. Ég gat heldur ekki skilið,
að hann hefði getað komizt burt úr sjúkrahúsinu
af eigin rammleik, því heilsu hans var .þannig
farið, að hann var ekki til átakanna likamlega.
Af sömu ástæðu taldi ég útilokað, að hann hefði
myrt dr. Harrigan — þótt ég yrði að játa, að al-
menningi væri það vorkunn, þótt hann setti Pétur
Melady í samband við morðið, þar eð hann hafði
horfið með öllu um leið og morðið var framið.
Pétur Melady virðist hafa horfið á meðan dr.
Harrigan fór niður aftur, en þá var það sem Ellen
sá hann síðast allra á lifi. Hvers vegna fór dr.
Harrigan niður aftur? Ellen hafði komizt svo að
orði, að hann virtist hafa „gleymt“ einhverju
og hún sá hann fara inn í lyftuna úr þeirri för
klukkan 18 mínútur yfir 12. Var dr. Harrigan þá
að leita að kínverska tóbaksskríninu með for-
múlunni fyrir slæpanlyfinu ? Vissi dr. Harrigan
um formúluna og hvar hún var geymd? Hafði
honum tekizt að finna skrínið? Ef Pétur Melady
hafði grunað, að dr. Harrigan hefði farið niður
til að leita að kínverska skríninu, þá gat verið,
að hann hefði setið fyrir dr. Harrigan í lyftunni,
slökkt ljósið og — — Nei, þetta gat ekki staðizt,
þvi lögreglan fullyrti að ljósaperan í lyftunni
hefði verið skrúfuð laus og að fingraför dr. Harri-
gan sjálfs hefðu verið á henni.
Nú var hringt úr herbergi Dione Melady og
ég lagði af stað að herbergi hennar. Um leið og
ég kom í dyrnar, bað Dione mig að kveikja á
ljósinu í loftinu. Ég gerði það og sá þá, að Dione
sat uppi i rúminu sínu náföl og óttaslegin. Hún
sagði mér að það hefði verið „gestur“ í herberg-
inu hjá sér núna rétt áðan og hún hefði orðið
mjög hrædd. Ég sagði henni, að þetta gæti alls
ekki verið rétt hjá henni, því ég hefði verið
frammi i ganginum í langan tíma, en hefði samt
engan mann séð.
„Ég á ekki við það,“ svaraði Dione. „Þetta var
gestur frá öðrum heimi. Hann gekk yfir þvert
gólfið og blaðaði í dagblöðunum þarna. Þetta
var hann pabbi, ég er viss um það. Og hann var
að lesa dagblöðin."
Ég reyndi að sannfæra Dione um, að hana
hefði verið að dreyma. Það væru engar slíkar
verur til. „Og þó þær væru til,“ bætti ég við, „þá
mundu þær ekki geta lesið blöð í myrkri.“
„Því ekki það?“ spurði Dione, og þessi spurn-
ing hennar kom mér á óvart.
„Vegna þess — að — að — það er útilokað,"
stamaði ég. „Nú skal ég laga koddana hjá yður
og reynið þér svo að vera rólegar og sofna aft-
ur.“
„Hann er dáinn," sagði hún hugsandi. „Ég
veit, að hann er í rauninni dáinn. Hann hefir kom-
ið hingað til að reyna að segja mér eitthvað.
Hvað viltu segja mér, pabbi?“
Hún sagði þetta svo blátt áfram, rétt eins
og faðir hennar stæði við rúmstokkinn hjá henni.
Ég verð að játa, að mér var nóg boðið, en ég
sagði aðeins: „Hættið nú þessari vitleysu og reyn-
ið að sofna sem fyrst."
Þegar ég kom fram á ganginn, fann ég að ég
var með óvenju hraðan hjartslátt og að hendur
mtnar voru þvalar og kaldar. Hvar var Pétur
Melady, þegar öllu var á botninn hvolft?
Ég settist við skrifborðið í ganginum og fór að
athuga spjöld sjúklinganna. Mér datt í hug að
líta á spjald Péturs Melady til þess að ganga úr
skugga um, hvort líkamlegu þreki hans mundi
ekki hafa verið þannig farið, eins og ég hafði
gert ráð fyrir, eftir sjúkdómslýsingu hans að
dæma. Ég tók fram spjaldið og leit á það. Sá
ég þá, að það var ritað með hendi dr. Harrigan —