Vikan - 22.05.1947, Blaðsíða 13
VIKAN, nr. 21, 1947
13
Snarráður drengur.
Barnasaga eftir Jens K. Andersen.
Háir skellir frá flugvélinni heyrð-
ust um allan flugvöllinn við litla
gullgrafarabæinn Kimberley í Vest-
ur-Ástralíu. Nú hættu smellirnir,
flugvélin brunaði af stað og hóf sig
til flugs. Málmgljáandi skrokkur
vélarinnar glampaði í sólskininu.
Flugmaðurinn, Mac Smith, beygði til
hliðar og tók rétta stefnu. Hann leit
á tækin, en þá varð hann var við
eitthvað fyrir aftan sig og sneri sér
því við. Það fyrsta sem hann sá var
flissandi drengjahöfuð, sem gægðist
út úr farangursgeymslunni.
„Hver fjárinn, ert það þú, Jim!“
hrópaði hann, svo að það heyrðist
fyrir hávaðanum í vélinni. „Ég harð-
bannaði þér að fara með mér þessa
ferð, en þú hefir samt sem áður
laumazt upp í vélina. Þú skalt fú
duglega hegningu fyrir þetta.“
Jim, hinn óhlýðni sonur, brosti
bara ennþá breiðara. „Ég heyri ekki
orð af því sem þú segir, pabbi,“
hrópaði hann glaður, „en hérna
liggja margir kassar fullir af sóda-
vatni, svo að það er engin hætta á
að ég þurfi að þjást af þorsta —
eða varstu ekki að tala um það ? Þær
eru allar í þann veginn að sprengja
af sér tappann, því að það er svo
heitt hérna aftur í.“
Mac Smith horfði ógnandi á hann,
en samt gat hann ekki varizt því að
brosa með sjálfum sér. Jim var rösk-
ur strákur og það var miklu
skemmtilegra að hafa hann með sér.
En það var verst að auk allra sóda-
vatnskassanna var flugvélin með
gullfarm og ferðir með slíka vöru
gátu alltaf haft hættu í för með sér.
Þess vegna hafði flugmaðurinn ekki
viljað hafa drenginn með sér. En nú
varð þetta ekki aftur tekið, hann
varð að fara úr því sfem komið var.
En allt í einu beindist öll athygli
Mac Smiths að einhverju niðri á
jörðinni. Hann sá eldtungur og reyk
leggja upp í loftið. Var þetta skóg-
arbruni? Hann lækkaði flugið. Nei,
nú sá hann, hvað það var. Bjálka-
kofi, sem lá afsíðis á bersvæði, stóð
í björtu báli. Þetta' var sennilega
kofi einhvers gullgrafara, og fyrir
fyrir framan hann lá maður endi-
langur á jörðinni. Það hlaut að hafa
viljað til slys. Mac Smith hugsaði
arinnar, heyrðist barnaleg rödd:
„Náðir þú hónum, pabbi? Það var
ágætt, þá getum við aftur haldið
áfram.“
„Já, það getum við,“ sagði Mac
Smith, „en vel á minnst.hvar fannstu
byssuna?“
„Byssuna!" Jim ætlaði að deyja úr
hlátri, „ég hafði enga byssu! Það
kom bara niður á sódavatnsbirgðun-
um. Ég hefi að minnsta kosti sprengt
tuttugu flöskur. Þú skilur við hvað
ég á, pabbi. Þegar flöskurnar eru
opnaðar snöggt, verður hvellurinn
eins og þegar skoti er hleypt af
byssu. Einkum þegar þær eru orðnar
heitar og búnar að hristast eins og
þessar.“
Flugmaðurinn leit á son sinn.
„Jim, ætlarðu að segja mér, að
þetta hafi aðeins verið sódavatns-
flöskur, sem þú opnaðir, hverja á
fætur annarri ?“
„Já, einmitt," tautaði drengurinn,
„en ég hafði nóg að gera meðan á
því stóð. Það freyddi út úr þeim öll-
um, en má ég drekka það, sem eft-
ir er?“
„Auðvitað," sagði Mac og tosaði
hinum óheppna þorpara upp í vélina,
„og nú skaltu sleppa við hegning-
una, sem ég hótaði þér fyrir að stel-
ast með.“
Skömmu seinna lögðu þeir aftur
af stað og náðu ákvörðunarstað sín-
um, þar sem þorparinn var settur í
varðhald, en Jim var hælt á hvert
reipi fyrir snarræði sitt.
málið örlitla stund, en lét svo vélina
stefna til jarðar.Hann varð að hjálpa
manninum, hvað sem það kostaði.
Lendingin heppnaðist vel, og Mac
ætlaði að fara að hoppa út úr vélinni,
þegar maðurinn fyrir framan kofann
spratt á fætur. Skammbyssa blikaði
í hönd hans og illmannlegt andlitið
var skælt í viðbjóðslegu brosi.
„Upp með hendurnar!" öskraði
hann. „Jæja, svo að þú gekkst í
gildruna. Þetta var líka ágætt bragð.
Nú fer gullið til mín og ekki lengra."
„Þegiðu!" hreytti Mac út úr sér,
„ég er ekki einn míns liðs.“
„Nei, þú hefir sennilega lögreglu
með þér, vopnaða vélbyssu," sagði
þorparinn háðslega.
Áður en Mac gæti svarað, kváðu
við fjögur skot fyrir aftan hann.
Bölvandi og ragnandi varpaði þorp-
arinn sér til jarðar. Aftur kom skot-
hríð frá farangursgeymslu flugvél-
arinnar.
Nú var hinum huglausa þorpara
nóg boðið. Hann kastaði frá sér
skammbyssunni og rétti upp hend-
urnar. í
Nú hoppaði Mac út og á skjótri
svipan hafði hann bundið þorparann
rammlega. Um leið og hann hrinti
fanganum ómjúklega í áttina til vél-
Son minn, þegar skálkar ginna þig,
þá gegn þeim eigi.
Þegar þeir segja: „Kom með oss! . .“
Þvi £^ð fætur þeirra eru skjótir til ills
og fljótir til að úthella blóði.
2. Veg friðarins þekkja þeir ekki
og ekkert réttlæti er á þeirra stig-
um; þeir hafa gert vegu sína hlykkj-
ótta, hver sá, er þá gengur, hefir
ekki af friði að segja.
3. Þú skalt ekki morð fremja, en
hver sem morð fremur, verður sekur
fyrir dóminum; en ég segi yður, að
hver sem reiðist bróður sinum, verð-
ur sekur fyrir dóminum.
4. Látið hvers konar beizkju,
ofsa, reiði, hávaða og lastmæli vera
fjarlægt yður, og alla mannvonzku
yfirleitt, en verið góðviljaðir hver
við annan, miskunnsamir, fúsir til að
fyrirgefa hver öðrum, eins og líka
guð hefir í Kristi fyrirgefið yður.
Hálfur vinningur
FramhálcL af bls. 4-
Victory stækkaði dag frá degi, og var
orðinn stór hundur, sem truflaði Miles við
skriftirnar, en Miles varð aldrei gramur
yfir ónæðinu. Á þriðjudögum gaf hann
klukkunni nákvæmar gætur, og þegar
hann vaknaði á sunnudagsmorgnana fann
hann til saknaðar.
Þriðjudag nokkurn hugsaði hann um
málið, og komst að þeirri niðurstöðu, að
eitthvað yrði að gera. Hann var í litla
eldhúsinu, og útbjó lystugan kjötrétt, til
þess að bjóða Victory velkorhinn. Þá datt
honum gott ráð í hug. Hvernig hann ætti
að framkvæma ráðagerð sína varð að bíða
þangað til seinna. Þetta gat ekki lengur
gengið svona, jafnvel þótt hann yrði að
fórna sinni eign í hundinum.
Ef Geraldine þætti í raun og veru vænt
um Victory, þá skyldi hún fá hann. En ef
það reyndist ekki vera rétt, þá ætlaði hann
sjálfur að halda hundinum óskiptum.
Hann varð að finna upp á einhverju,
sem sannaði það hversu vænt henni þætti
um Victory.
Hann lokaði fyrir gasið, tók hatt sinn
og fór, því að klukkuna vantaði einn stund-
arfjórðung í sex.
Það var hellirigning, þegar Geraldine
fór heim með Victory í bandi. Hún gekk
hægt eftir götunni og andvarpaði við og
við. Á hverjum þriðjudegi fékk hún þung-
lyndisköst, en var hins vegar full fagnandi
eftirvæntingar á hverjum sunnudags-
morgni.
Allt í einu tók hún eftir því að klukkuna
vantaði ekki nema 5 mínútur í 6. Hún kom
of seint. Miles stóð áreiðanlega fyrir utan
húsið og þá yrði hún að tala við hann. Það
gat hún ekki. Hún hafði varla séð hann,
en þó fannst henni eins og hún hefði þekkt
hann frá ómunatíð.
Við getum ekki haldið svona áfram.
Þetta ástand verður að taka enda. Meira
að segja, þó að ég þurfi að fórna mínum
hluta í Victory. Þyki honum verulega
vænt um Victory, þá skal hann fá hund-
inn, en hann verður að sýna það og sanna,
annars held ég Victory óskiptum. Nú var