Vikan - 29.05.1947, Blaðsíða 5
VIKAN, nr. 22, 1947
5
..— Framhaldssaga: ..............................\
9
SPOR FORTÍÐARINNAR
.......—..-..... ÁSTASAGA eftir Anne Duffield ...J
„Það vona ég, majór,“ svaraði hún alvarleg.
Hann horfði á hana — það var eins og hann ætl-
aði að segja eitthvað fleira, en hann hætti við
það. Hönd Lindu, sem hélt á vindlingnum, skalf
lítið eitt. Hún sat alveg grafkyrr — þorði ekki
að róta sér af ótta við að spilla þessum gagn-
kvæma skilningi og vinsemd, sem ríkti á miili
þeirra á þessari stundu.
tJti í anddyrinu sló klukkan hægt nokkur högg.
Majórinn spratt á fætur.
„Það er orðið svona áliðið! Ég verð að fara upp
og skipta um föt. Eg borða kvöldverð í Abbou-
Abbas með frú Lacy. Reynið að fá Tony til að
vera hér í kvöld til að hafa ofan af fyrir ykkur
Sybil.“
Hann gekk inn í húsið og upp stigann — fóta-
tak hann heyrðist greinilega á flísagólfinu. Linda
sat kyrr. Borða kvöldverð með frú Lacy! Hvað
skyldi sú kona segja um Lindu?
„Æ — farðu ekki! Vertu hérna — hjá mér!“
andvarpaði hún, en hristi síðan höfuðið ákveðin á
svipinn. „En þvættingurinn í mér! Er ég að verða
eins og móðursjúkur telpukrakki? Nei, það skal
ekki henda mig.“ Kaldur vindgustur kom allt í
einu frá þeirri átt, þar sem mangotrén stóðu,
svo að hrollur fór um Lindu. Henni varð litið við
og sá þá hvar hár og grannur maður í hvítum
kirtli og fráhnepptri, svartri kápu kom gangandi.
Var það einhver fyrirboði að á undan manninum
hafði komið þessi óheillavænlegi vindgustur? En
þetta var Hussein, sonur Mahomet E1 Bedawi!
Þetta var í fyrsta sinn, sem Linda sá þennan
sérkennilega, unga mann, siðan á stöðinni í Abb-
ou Abbas.
„Jæja, þá það, ef þú vilt ekki sjá það —“ Sev-
ering steig benzíngjafann í botn.
„Það er óþarfi fyrir þig að hrista úr mér líf-
tóruna, þótt þú sért í vondu skapi,“ hreytti Sybil
út úr sér, þegar bifreiðin skókst öll til á holóttum
veginum.
„Fyrirgefðu!" Tony hægði ferðina. „Ég gáði
ekki að hvað ég gerði.“
„Þú ættir að læra að hugsa og láta ekki geð-
vonzku þína og æstar tilfinningar bitna á mér.
Mér kemur það ekkert við.“
Tony varð skelfdur á svipinn. Þessi athuga-
semd Sybil var bitur og honum sveið imdan henni.
Hann varð þó að játa að hún hafði rétt fyrir sér.
Það var ólíkt Sybil að tala svona. Hún gat verið
hrokafull og ertin, en honum hafði aldrei fund-
izt hún vera sérlega skynsöm né fljót að skilja
hlutina.
„Fyrirgefðu," endurtók hann og bætti síðan
við: „Ég er bara í vondu skapi og —“
„Og ert skotinn í ungfrú Summers. Og það
máttu gjarnan mín vegna — mér stendur á
sama.“
„Ég er alls ekki ástfanginn af ungfrú Summ-
ers.“ Hann roðnaði lítið eitt. „Vertu nú ekki
heimsk, Sybil.“
„Það ert þú, sem ert heimskur. Þú staglast
sífellt á ungfrú Summers. Ég sé ekki hvað er
varið í hana —.“
„Ef þú sérð það ekki — nú, þá er bezt að hætta
þessu tali.“
„Og eins og ég sagði áðan stendur mér alveg á
sama um skoðanir þínar á Belindu Summers. Ef
þig langar til að vera ástfanginn af ungfrúnni,
þá máttu það mín vegna — en hættu þessu þvaðri
um hana.“
„Mér geðjast ekki að hvernig þú lætur.“
„En þér geðjast að henni,“ svaraði Sybil.
„Já, sannarlega og það mjög vel. Hún er við-
kunnanleg stúlka, en þú kemur viðbjóðslega
fram við hana. Því geturðu ekki verið henni góð.“
Sybil teygði fram efri vörina, svo að neðri vör-
in hvarf algjörlega.
„Ég læt mér ekki lynda að þú sért að fetta
fingur út í þetta, Tony. Ég kem fram við ungfrú
Summers eins og hún á skilið. Þú virðist gleyma,
hvað hún er í raun og veru — alveg eins og hún
gerir sjálf. Kaye majór borgar henni — af mín-
um peningum fyrir að vera lagsmær mín. Hún
er þess vegna mér undirgefin.“
Tony rak upp hlátur.
„Litli, fallegi heimskinginn þinn. Þér undir-
gefin! Ef þú værir ekki svona fjári falleg, Sybil,
tæki ég duglega í lurginn á þér.“
„Hvað er hún annað?“ Munnsvipur Sybil varð
heldur blíðlegri við þessi orð.
„Ó, jú — það er satt að henni er borgað fyrir að
taka þig að sér —- og hún verðskuldar þá peninga
sannarlega,“ sagði hann og hló við. „En hún —
hún er mjög góð stúlka, Sybil, og meira en það.
Hún stendur þér og mér miklu framar. Hún er
bæði menntuð og gáfuð — maður þarf ekki annað
en að horfa á hana og heyra hana tala til að
finna það —
„Ég er búin að hlusta nógu oft á þvættinginn
í henni,“ svaraði unga stúlkan. „Hún veit ekki
heldur hver. staða hennar er hér á heimilinu.
Vertu ekki að hlæja, Tony. Frú Lacy var ekki
lengi að sjá hvernig hún er.“
„Frú Lacy,“ tautaði Tony með fyrirlitningu.
„Linda Summers stendur Eve Lacy svo miklu
framar að öllu leyti.“
„Það má vera að þér finnist það,“ svaraði Sybil
kuldalega.
„Það finnst öllum, sem vit hafa í kollinum,"
svaraði Tony glaðlega. „Að minnsta kosti, ef
ungfrú Summers fengi að njóta sín.
„Þú kvartar undan að hún viti ekki hver staða
hennar er. En það er samt skoðun mín að hún
viti það of vel. Henni þykir vænt um þig og er
sífellt að hugsa um velferð þina. En þú ert alveg
eins og villiköttur við hana.“
„Þetta ættir þú heldur að segja við hana
sjálfa.“ Sybil geiflaði munninn á ný og augu
hennar urðu hörkuleg. „Það myndi gleðja hana
ósegjanlega að vita hvað þú ert riddaralegur við
hana.“
„Já, henni veitir ekki af að einhver taki mál-
stað hennar!“ sagði Tony stuttur í spuna.
Þau beygðu inn í trjágöngin, sem lágu upp að
„Friðarlundi", og augnabliki síðar gengu þau
upp á svalirnar..“
„Hana nú, þar er „sheikinn“ kominn,“ sagði
Tony og blístraði lágt.
Ungi Arabinn sat við hliðina á ungfrú Summ-
ers. Kaye majór, sem var klæddur samkvæmis-
fötum, stóð og hallaði sér upp að einni súlunni.
Hussein stóð á fætur þegar hann sá þau koma
og heilsaði hátíðlega. Tony kinkaði glaðlega kolli
og majórinn sagði við skjólstæðing sinn:
„Má ég kynna þig, Sybil •— Hussein Mahomet
E1 Bedawi, Hussein, þetta er ungfrú Grey-Jones.“
Ungi maðurinn kinkaði aftur kolli.
Sybil, sem Linda sá óðara að var í vondu skapi,
sletti höfðinu örlítið í áttina til Hussein, muldr-
aði eitthvað og gerði sig líklega til að fara inn.
Hegðun stúlkunnar var áberandi ókurteisleg og
veitti majórinn því óðara athygli.
„Hvert ertu að fara, Sybil?" spurði hann
höstugur.
„Upp í herbergi mitt. Ég er þreytt. Tony ók
svo hræðilega hratt. Ég þarf að fara í bað og
hvíla mig.“
Fjárhaldsmaður hennar hrukkaði ennið, en nú
miðlaði Linda málum.
„Setjist þér svolitla stund hjá okkur, Sybil;
það er svalt hérna. Réttið henni gosdrykki, Tony.
Það eru ísmolar í skálinni."
„Jæja, þá það.“ Sybil hlammaði sér niður.
Hussein, sem hvorki hafði mælt orð frá vörum
né brosað settist aftur. Róleg blágræn augu hans
hvildu á fríðu, en fýlulegu andliti Sybil.
Sybil, sem fann að hann horfið á sig, varð allt
í einu upp með sér, en hristi um leið önuglega
og með fyrirlitningu hárlokkana frá enninu. Hún
leit upp og starði á hann yfirlætislega. Hann
mætti augnaráði hennar á sama hátt og á jám-
brautarstöðinni — og þau horfðu ögrandi á hvort
annað. Síðan sneri Hussein sér kurteislega að
majómum.
„Eins og ég sagði yður, majór, kom ég fyrir
föður minn. Hann biður að heilsa yður og spyr,
hvort þér vilduð gera honum þann heiður að
snæða hjá honum kvöldverð á laugardaginn. Hann
vonar að ungfrúmar Grey Jones og Summers sýni
honum þann heiður líka.“
„Ég get það að minnsta kosti ekki. Ég ætla
sjálf að hafa boð hjá mér á laugardaginn,” sagði
Sybil áður en þau gátu gripið fram i fyrir henni.
„Við höfum bara boð þitt á föstudaginn," sagði
majórinn. „Ég þakka kærlega fyrir, Hussein, okk-
ur er sönn ánægja að koma.“
„Það er vingjamlegt af yður!“ Ungi maðurinn
var kurteis, en rödd hans var hörkuleg. Linda
þóttist verða vör við hæðni hjá honum, þegar
hann sneri máli sínu að Sybil.
„Mér þykir leitt að boð föður míns skyldi koma
í bága við áform yðar, ungfrú Grey Jones. Ég
vona samt að þér getið unnt föður minum þeirrar
ánægju að fá ykkur til sín — það er ekki svo
margt sem gleður hann.“
„Auðvitað,“ svaraði Sybil. Hún starði um stund
á hann og leit svo hirðuleysislega undan. Fram-
koma hennar sýndi ljóslega fyrirlitningu hennar
á Hussein og Mahomet, föður hans. Hún var
ókurteis, og það af ásettu ráði, en í raun og
veru stafaði þetta illskukast hennar fremur af
reiði hennar við Tony og afbrýðisemi gagnvart
Lindu, en af fyrirlitningu hennar á unga Araban-
um. Hún var viti sínu fjær af reiði, gleymdi öll-
um áminningum Lindu og notaði tækifærið til að
svala sér á Hussein. En það var ekki viturlega
gert.
Bifreið Kayes majórs ók upp að tröppunum.
Majórinn leit á úr sitt.
„Ég er hræddur um að ég sé neyddur til að fara
núna.“
Hussein stóð óðara á fætur.
„Ég verð líka að fara.“ Kurteis og án þess að
brosa kvaddi hann þau og hvarf inn á milli mango-
trjánna, þar sem þjónn beið með hest hans.
„Eigum við í raun og veru að borða hjá
þeim?“ spurði Sybil. Majórinn sneri sér snöggt
að henni.
„Já, það gerum við. Og þú, stúlka min, gjörir
svo vel að haga þér sómasamlega. Ég var búinn
að segja þér að umgangast þá með kurteisi."
„En þetta eru Arabar! Þér sögðuð sjálfur um
daginn að þér mátuð þá ekki mikils —“