Vikan - 29.05.1947, Blaðsíða 6
6
„Það er satt. En ég ætla ekki að gera þá mér
óvinveitta eða einhverjum í mínum húsum,“ sagði
hann hvasst. „Eg hefi ástæðu til að reyna að
halda vináttu við þá. Að minnsta kosti ættlast
ég til þess, Sybil, að þú sýnir öllum gestum mín-
um fulla kurteisi.“
„Var ég ekki kurteis?" Sybil hristi lokkana
aftur, lyfti litlu, björtu andlitinu og horfði hálf-
brosandi og hálfólundarlega á majórinn. Á þessu
augnabliki var hún eins og tíu ára telpukrakki.
Kaye var lítið um hana gefið, en þrátt fyrir það
gat hann ekki varizt brosi. Hún var ennþá ekki
annað en bam.
„Nei, þú varst ekki kurteis. En ef til vill gerðir
þú það ekki af ásettu ráði. En þú minnist þess
að þegar þú hittir Bedawi-feðgana — sem verð-
ur ekki oft — áttu að sýna þeim kurteisi."
„Já, það skal ég gera." Hún brosti aftur barns-
lega. Hún var hálfhrædd við fjárráðamann sinn.
Það voru ólíkir menn Michael Summers og majór-
inn -—- sá síðamefndi var fallegur en allt of
glöggskygn og reyndur. Sybil, sem kunni á karl-
mennina, hafði strax séð, hvem mann majórinn
hafði að geyma og að það var vonlaust að beita
við þennan rótgróna piparsvein daðri. Því eins
gerði hún sig bamalega gagnvart honum — var
„litla, góða stúikan," sem lét skapið stundum
hlaupa með sig í gönur.
„Ágætt — og nú verð ég að fara. Tony, þú
verður auðvitað í kvöldverð." Hann leit á Lindu.
„Eg kem ekki seint heim,“ sagði hann um leið
og hann gekk niður tröppumar að bílnum.
Linda fékk hjartslátt — það sem hann sagði
þurfti raunar ekki að merkja neitt sérstakt, en
það fyllti hana samt hamingju. Hún skyldi Sybil
og Tony eftir úti á svölunum og fór inn til að líta
eftir kvöldverðinum, sem hún hafði gert sér far
um að yrði góður majórsins vegna og sem Tony
átti nú að snæða í hans stað. Hún gat sætt sig
við þau skipti, þegar henni varð hugsað til augna-
ráðsins.
„En góði maður, hvers vegna leggið þér á yður
ekki einungis það að hafa bamið heldur einnig
þessa ungfrú Summers?" Frú Lacy horfði á gest
sinn yfir litla kringlótta borið. Þau voru að borða
kvöldverð úti á svölunum í íbúð Eves í Abbou-
Abbas.
„Sybil varð að hafa lagsmær," svarað majór-
inn.
„Auðvitað. En að taka þær svona inn í heimil-
ið, hlýtur að válda yður ónæði og erfiðleikum.
Þér — með tvær konur á heimili yðar! Nei, það
blessast ekki."
„Hvert hefði ég átt að láta þær fara?" spurið
hann og brosti framan í frítt andlit hennar. „Auð-
vitað varð ég að taka þær heim í „Friðarlund."
„Það hefðuð þér ekki þurft að gera. Hg á við
að það hefði ekki verið nauðsynlegt að fá ungfrú
Summers hingað. Þér vitið vel, að ég hefði með
ánægju haft skjólstæðing yðar hér hjá mér.“
„Hjá yður? 'Ég hefði aldrei verið svo frakkur
að fara fram á það.“
„Það var engin frekja," greip hún fram í fyr-
ir honum. „Það er ekki sú kona til í Abbou-Abbas,
sem hefði ekki með ánægju gert það fyrir yður.
Auk þess viljum við allar hafa hjá okkur yfir vet-
urinn unga, fallega stúlku. Það vitið þér ósköp
vel.“
„Það er mjög vingjamlegt af yður að segja
þetta. En mér datt það bara ekki i hug.“
„Mér finrist það hlægilegt að þér, majór, sem
emð rótgróinn piparsveinn og viljið vera frjáls
allra ferða yðar, skulið vera að íþyngja yður með
tveimur kvenmönnum—“ augu frúarinnar minntu
á kattaraugu í miklu sólskini, þegar hún talaði.
„Fólkið fær nóg til að tala um. En hvers vegna
gerðuð þér þetta, mér er spum ? Þetta var algjör
óþarfi."
„Það er komið sem komið er,“ svaraði Kaye.
„Það er hægt að breyta þessu,“ sagði hún.
„Ég skil yður ekki,“ svaraði hann og nú brosti
hann ekki lengur.
„Ég ætla að hjálpa yður,“ hélt hún áfram.
„Sjáið þér nú til. Þér skulið koma með Sybil til
mín. Ég verð glöð yfir að hafa hana hjá mér.
Hún er yndislegt bam — ég var strax hrifin af
henni. Ég skal hafa eins strangar gætur á henni
og þér viljið og sjá samt um að hún skemmti
sér — og sjá henni fyrir mannsefni."
„Þetta er vingjamlega mælt af yður,“ svaraði
hann. „En Sybil er undir umsjá ungfrú Summers.
Ég get ekki — hefi enga ástæðu til að gera nein-
ar breytingar þar á.“
„Þér ætlið þó ekki að segja mér að þér viljið
VIKAN, nr. 22, 1947
hafa þær báðar á heimili yðar. Þér hafið aldrei
fyrr óskað eftir neinu slíku. Blessuð unga stúlk-
an hlýtur að vera umsetin af piltunum — ég get
vel ímyndað mér hvílíkur hávaði og gauragangur
fylgir því. Mér þætti sjálfri bara gaman af því,“
bætti hún við í flýti. „En ég get ekki hugsað mér
að slíkt eigi vel við yður."
„Ég er farinn að venjast því,“ sagði hann
kuldalega. „Það er furðulegt hvað hægt er að
venja sig við á einum mánuði.“
Frú Lacy beit á vörina.
„Þér eigið við, að þér sættið yður við þetta.
Hví eruð þér að því. Er ekki betra að bæta ung-
frú Summers þetta upp á einhvern hátt — auð-
vitað má hún ekki bíða tjón við það. Borgið henni
bara hæfilega háa upphæð og sendið hana aftur
heim til Englands. Sybil yrði miklu ánægðari hjá
mér, og þér verðið feginn að komast úr þessari
þreytandi og hlægilegu aðstöðu yðar.“
„Hlægilegu ?“
„Já, góði majór! Þér vitið ekki hvað allir hlæja
að -þessu."
„Það væri mjög fjarri mér að svipta fólkið í
Abbou-Abbas þeirri ánægju." Rödd Kaye var
glettnisleg, en augu hans aðvömðu hana. Eve sá
óðara eftir að hafa sagt þetta og breytti um að-
ferð. Hún var hál eins og áll og vissi hvað hún
átti að segja.
„Majór —.“ Hið litla andlit hennar varð allt í
einu alvarlegt og gulbrúnu augun stór og blíðleg.
„Mér þykir leitt að valda yður áhyggjum, en í
hreinskilni sagt held ég að ungfrú Summers sé
ekki heppilegur félagi fyrir Sybil."
„Þar er ég ekki sammála yður,“ svaraði hann
stuttlega. „Þér verðið að láta mig einan um að
dæma um það. Eigum við ekki að tala um eitt-
hvað annað en þetta?"
Hún hristi höfuðið.
„Nei — nei, þér megið ekki ganga svona á snið
við þetta. Ég ber velferð yðar og Sybil litlu fyr-
ir brjósti. Þér emð vinur minn — og Georgs sál-
uga — ég held að ég hafi rétt til að biðja yður
að hlusta á mig.“
„Sjálfsagt," svaraði hann og var auðsjáanlega
í versta skapi. „Út af hverju hafið þér áhyggjur,
Eve?"
Blessað
barnið!
Teikning eftir
George McManus.
Mamman: Ég ætla að fara með Lilla útúr herberginu, elskan mín, Forstjórinn: Seglð honum, að fara varlega með sig,
fyrst þú ert lasinn. fyrirtækið fer ekki á hausinn, þó hann vanti nokkra
Lilli: Go. daga!
Pabbinn: Þakka þér fyrir ástin mín, en viltu hringja í forstjórann
og segja honum, að ég sé veikur.
Konan: Má ég ekki skilja drengina mína hér eftir Drengimir skemmta sér, en Lilli grætur. Pabbinn: Ég er kominn til að vinna, ég
með ég fer í búðir, þeir em afskaplega þægir. ímynda mér, að mér fari að batna.
Mamman: Sjálfsagt! Forstjórinn: Þér hafið svei mér þroskað
Lilli: Ga- ga! ímyndunarafl!