Vikan - 29.05.1947, Blaðsíða 12
12
Ungfrú Jones var að skýra frá því, að hún og
Teuber hefðu hjúlpast að við að koma líki blökku-
mannsins á sjúkravagninn og síðan hefði Teuber
ekið vagninum burt og síðan vissi hún ekki meira
en þetta. Hún endurtók að mestu frásögn sína
frá yfirheyrslunni daginn áður og spurði mjög
vandræðalega, hvort hún mætti fá sér vatn að
drekka.
„Hvar er þessi Teuber?“ spurði Lamb.
„Hér fyrir framan dyrnar,“ svaraði einn lög-
reglumannanna.
„Komið þá með hann hingað inn.“
„Má ungfrú Jones þá ekki fara?“ spurði dr.
Kunce. „Hún er mjög þreytt og þarf að hvíla
sig fyrir vaktina í nótt.“
„Jú, hún má fara,“ svaraði Lamb. „En reynið
ekki að hlaupast á brott, ungfrú,“ bætti hann við.
Nú kom lögreglumaðurinn inn með Jacob Teu-
ber. Mér hafði aldrei virzt Teuber jafn veiklu-
legur og nú, hann hóstaði og hnerraði og var
svo óstyrkur, að þeir urðu að bíða nokkra stund
meðan hann jafnaði sig.
„Hérna," sagði dr. Kunce vingjarnlega, „fáið
yður vatnssopa að drekka.“
Teuber bandaði frá sér með hendinni og fór að
þurrka sér um augun og andlitið.
„Nú er þetta að lagast," stamaði hann.
„Þá ætla ég að leggja fyrir yður eina spurn-
ingu,“ sagði Lamb fulltrúi, „og svarið nú satt
og rétt: Hvers vegna létuð þér líkmennina fá
líkið af Pétri Melady í stað líks blökkumanns-
ins?“
Það kom nokkurt hik á Teuber, sem vonlegt
var, en eftir nokkur augnablik svaraði hann
stamandi:
„Ég þykist skilja hvað þér eigið við, herra
fulltrúi. Það er ekki talað um annað meir hér i
sjúkrahúsinu. Ég hef verið að velta þessu fyrir
mér, en ekki komizt að neinni niðurstöðu." Hann
sneri sér að dr. Kunce. „Ég fór að öllu eins og
venjulegt er, dr. Kunee. Ungfrú Jones og ég •—•
við hjálpuðumst að við að koma líkinu á vagninn
<og ég ók vagninum síðan fram á ganginn áleiðis
•að lyftunni og þá mætti ég ungfrú Keate -— já,
•ég hef sagt ykkur þetta allt áður. Þar eð mér
tókst ekki að opna lyftuna, sneri ég sömu leið
til þaka og fór með vagninn niður í vörulyft-
únni og þaðan ók ég honum, þegar niður var
komið, fram í skýlið og beið þar eftir líkmönn-
unum. Þeir komu eftir dálitla stund, tóku líkið
1. Steini er með vatnsbyssu, hittir mótstöðu-
mann sinn og hleypir af —.
2. En svo mætir Steini draumadísinni sinni og
þá breytist veður í lofti —.
settu það inn í likvagninn og óku burt.“ Hann
yppti öxlum. „Þetta er allt og sumt, sem ég hef
um þetta að segja."
„Nei, heyrið þér nú Teuber!" gall Lamb full-
trúi við. „Þér eruð að ljúga. Hættið þessu og
segið sannleikann."
„Þetta er sannleikurinn," svaraði Teuber. „Ég
get svarið, að það var lik blökkumannsins, sem
þeir tóku og óku burt með.“
„Dettur yður í hug að við trúum því, að lík-
mennimir hafi tekið lík blökkumannsins hér í
sjúkrahúsinu og svo hafi verið skipt á líki hans
og líki Péturs Melady á leiðinni ? Nei, Teuber, við
trúum þessu ekki. Líkmennimir sverja og sárt
við leggja, að þeir hafi hvergi numið staðar á
leiðinni. Hvað segið þér um þetta?“
„Ég — ég veit ekki,“ stamaði Teuber og skim-
aði í allar áttir. Síðan leit hann niður fyrir fætur
sér og bætti við: „Ég fór með líkið af blökku-
manninum niður í skýlið og líkmennirnir komu
þangað og tóku við því. Þetta er sannleikurinn -—
og það fær enginn maður mig til að segja annað.“
„Nei, þetta er ekki sannleikurinn í málinu,"
sagði Lamb vingjarnlegar en áður. „Þér skuluð
játa, að þér hafið skipt um lík og segið okkur
svo, hvers vegna þér gerðuð það.“
„Ég hef þegar sagt ykkur allt, sem ég veit
um þetta og hef engu við að bæta.“
Dr. Kunce sneri sér nú að Teuber og sagði:
„Þér vitið, hvernig í málinu liggur, Teúber.
Þér eruð eini maðurinn, sem hefði getað skipt
um líkin. Guð má vita, hvers vegna þér gerðuð
þetta, en þér hljótið að hafa gert það.“
Teuber hristi aðeins höfuðið.
„Jæja, við skulum þá fara yfir þetta allt aft-
ur,“ sagði Lamb þreytulega. „Eftir því, sem fram
hefir komið, var yður, herra Teuber, falið að fara
með þennan dauða blökkumann á sjúkravagni
niður í kjallara og fram í skýlið, en þar áttu
líkmennirnir að taka við honum og fara burt með
hann i likbílnum. Er þetta ekki rétt?“
„Jú," svaraði Teuber.
„Hvað leið langur tími þangað til þeir komu?“
„Ég get ekki sagt það nákvæmlega. Þeim hafði
verið tilkynnt strax og ég býst við, að það hafi
liðið svona 10 mínútur frá þvi ég kom niður og
þar til þeir komu með bílinn. Ég hafði ekki úr
og get því ekki sagt þetta með nokkurri vissu."
„Hvenær fréttuð þér um morðið?"
„Rétt eftir að bíllinn var farinn burt með líkið.
3. Steini fer ofan í töskuna —.
4. — og tekur upp ilmvatnssprautu!
VIKAN, nr. 22, 1947
Ég var á leiðinni inn í herbergi mitt í vestur-
álmu kjallarans, þegar ég mætti einum starfs-
manninum, sem sagði mér frá morðinu. Það er
að segja, hann sagði mér ekki að um morð væri
að ræða, sagði aðeins, að dr. Harrigan hefði
fundizt dáinn og dr. Kunce hefði hringt eftir
lögreglunni. Þess vegna héldum við að um morð
væri að ræða.“
„Eruð þér vissir um, að þér hafið lokað útidyr-
unum að skýlinu, þegar líkmennimir voru fam-
ir ?“
„Já, já —það er ég.“
„Mættuð þér nokkrum í skýlinu eða þar í
nánd ?“
„Nei, engum."
„Heyrðuð þér nokkuð óvenjulegt?"
„Nei, ekkert."
Lamb fulltrúi sneri sér nú að mér og spurði:
„Var klukkan ekki tvær mínútur yfir hálf eitt,
þegar þér hringduð á dr. Kunce um nóttina?"
„Svo segir skrifstofustúlkan," svaraði ég.
„En þér sjálfar?"
„Ég býst við að það sé rétt hjá henni. Ég leit
ekki á úrið, eins og þér getið skilið."
„En þér dr. Kunce, hvað tók það yður langan
tíma að komast upp og hringja á lögregluna?"
„Það heftir tekið mig á að gizka þrjátíu mínútur
að komast upp á þriðju hæðina eftir að ég fékk
skilaboðin frá ungfrú Keate. Síðan leit ég sem
snöggvast inn í lyftuna, en gaf skrifstofustúlk-
unni síðan fyrirskipanir um að hringja í lögregl-
una og meðlimi sjúkrahússnefndarinnar."
„1 bókum lögreglunnar er sagt, að hringt hafi
verið úr sjúkrahúsinu klukkan 40 mínútur yfir
12,“ sagði Lamb fulltrúi. „Vomð þér farnir úr
skýlinu þá, Teuber?"
„Ég býst við þvi,“ svaraði Teuber dræmt.
„Þegar við komum hýigað, hefir klukkan ver-
ið 45 mínútur yfir 12,“ hélt Lamb áfram. „Þá
rannsökuðum við allt húsið og urðum þess ekki
varir að neinstaðar væri opin hurð eða opnir
gluggar, sem morðinginn hefði getað komizt út
um. Þá hefir verið búið að skipta um líkin. Hvað
skilduð þér líkið lengi eftir eitt í sjúkraskýlinu,
Teuber?“
„Ég — lengi?" stamaði Teuber. „Ég fór alls
ekkert frá því.“ Hann byrjaði að hósta ákaflega.
Þetta var að vísu ekki uppgerðar hóstakast, en
mér fannst samt enginn vafi á því, að Teuber
segði ekki satt.
„Heyrið þér nú, ungi maður," sagði ég skyndi-
lega, „nú eruð þér ekki að segja satt. Og ef þér
eruð ekki hreinn fábjáni, þá hljótið þér að geta
séð, að málstaður yðar verður betri, ef þér hafiö
í raun og veru gengið burt frá líkinu í skýlinu
dálitla stund, á meðan þér voruð að bíða eftir
bílnum. Ég vildi þvi mega ráðleggja yður að
segja satt. Dr. Kunce mun ekki segja yður upp
fyrir þvi. Hafið mín orð fyrir því, að þetta
skaðar yður ekki.“
En Tueber hélt samt sem áður fast við fyrri
frásögn sína. Eftir nokkurt þref vom þeir neydd-
ir til að láta hann fara, án þess að hafa fengið
nokkuð meira upp úr honum.
„Það þýðir ekki fyrir yður að reyna að komast
burt úr húsinu, Teuber," sagði Lamb fulltrúi um
leið og Jacob Teuber gekk út.
Nú tóku þeir til að spyrja mig fram og aftur
um það, sem ég vissi um málið. Ég hafði sagt
þeim þetta allt áður og vissi ekki, hvert þeir
voru að fara fyrr en eftir talsverðan tíma. En
þegar ég skildi loksins meininguna með þessu,
þá varð það mér ekki til neinnar huggunar. Var
það ekki ég, sem hafði verið á sífelldum hlaupum
milli þriðju og fjórðu hæðar? Var það ekki ég,
sem hafði verið að hringja á lyftuna og að lokum
rekist á lík dr. Harrigans í henni? Og ég var
einkahjúkrunarkona Péturs Melady. Mér virtist
Lamb fulltrúi halda, af einhverri ástæðu, sem
mér var ókunnug, að ég hefði haft einhverja hvöt
til að skipta á líki Péturs Melady og blökku-
mannsins.
„Genguð þér ekki að sjúkravagninum og lituð
á líkið af blökkumanninum?" spurði Lamb.
MAGGI
OG
RAGGI.
'Teikning eftir
Wally Bishop.