Vikan - 10.07.1947, Síða 4

4
YIKAJSÍ, nr. 28, 1947
TVEIR SYIMDARAR
Smásaga eftir Dahlia Gordon
eorge Merivale kom gangandi út ■ úr
^ Waterloojárnbrautarstöðinni. Hann
var afar leiður yfir því, að konan hans
skyldi vera að fara í ferðalag, en var jafn-
framt ánægður yfir hryggð sinni, sem hon-
um fannst bera vott um, að hann væri fyr-
irmyndar eiginmaður, því hversu fáir eig-
inmenn vorra daga láta sig slíkt nokkru
skipta.
George hafði verið giftur í liðugt ár.
Konan hans hafði farið í heimsókn til
fjölskyldu sinnar er bjó í Cowes, en hann
gat fyrst farið eftir 10 daga, og eins og
nú stóðu sakir fannst honum 10 dagar vera
heil eilífð. Til allrar hamingju hafði hann
nóg að gera í skrifstofunni, og á kvöldin
gat hann spilað bridge í klúbbnum og glatt
sig við þá tilhugsun, að næsta morgun
mundi hann fá bréf frá Betty.
Hversu aumkunarverðir heimskingjar
voni þeir menn, er dæmdu hjónabandið
eftir áliti kaldhæðinna manna. Auðvitað
var ekki hægt að neita því, að það voru
til hjón, sem tóku fram hjá hvort öðru
svo um munaði, en slíkt mundu Betty og
hann aldrei gera. — þau mundu verða
hvort öðru trú og trygg.
1 þessu rakst haxm á Cynthia Stanton.
Cynthia hafði alla þá eiginleika til að
bera, sem geta fengið menn til að gleyma.
Fögru, brúnu augun hennar lýstu innilegri
gleði yfir að sjá George.
George Merivale! Ég held, að tvö ár séu
liðin síðan ég sá þig.“
Hann þrýsti hjartanlega hönd hennar.
Cynthia, en hvað það er gaman að sjá
þig! Já, síðast þegar við hittumst var í
veizlunni hjá Roddy Mathers."
„Veslings Roddy! Hann hefir eyðilagt
lífið fyrir sér,“ andvarpaði George.“
„Já, þannig fer það, þegar ástin deyr,“
svaraði hún og yppti öxlum um leið. „En
ert þú ekki búinn að gifta þig?“
Hann kinkaði kolli brosandi. „Jú, og ég
er hamingjusamasti maðurinn í veröld-
inni.“
Cynthia Stanton virti hann hugsandi
fyrir sér, því það mun alltaf vera annarri
stúlku hulin ráðgáta, hvernig hin fer að til
þess að ná svo góðum árangri.
„Það er yndislegt að heyra það. Ætli að
ég þekki ekki konuna þína?“
„Það held ég ekki. Hún hét Betty Fraser
og er frá Cowes. Ég var að fylgja henni á
jámbrautarstöðina."
Augu Cynthiu voru full hluttekningar.
„Þá ertu einn þíns liðs, veslings drengur-
inn!“
„Já, aleinn í 10 daga. Það er hræðilega
langur tími, en þegar hún kemur heim, þá
verður þú að heimsækja okkur — hún
er yndislegasta konan, sem til er.“
„Hún er að minnsta kosti sú hamingju-
samasta.“
George brosti upp með sér af lofsyrðinu,
er fólst í orðum hennar.
„Það var fallega sagt, en hvert ert þú
að fara?“ spurði hann.
„Ég ætla að borða miðdegisverð með
nokkrum kunningjum á Savoy.“
„Má ég ekki aka þér þangað í bílnum
mínum, ég fer hvort sem er sömu leið.“
„Jú, þakka þér fyrir. Það væri fyrirtak,"
svaraði hún.
Þegar Cynthia fór út úr bílnum við
Savoy, hafði hann boðið henni upp á mið-
degisverð og í leikhúsið næsta kvöld.
Andvarpandi hafði hún sagt við hann, að
enginn skildi eins vel og hún, hvemig það
væri að vera einmana.
Og George, sem í einfeldni sinni vissi
ekki að einveran getur verið rót til ills,
varð þakklátur yfir samúðinni, er hlýjaði
honum um hjartarætumar.
Cynthia var vel gefin, hnittin í orði, og
kunni líka vel að meta slíkt hjá öðrum.
Þau áttu marga sameiginlega kunningja,
svo þau höfðu margt til að tala um og
margs að minnast. Ennfremur minntist
George á Betty, og sagði að hún mundi
verða Cynthiu mjög þakklát fyrir, að hafa
aumkvazt yfir hann.
„Þú heldur þá, að hún hafi ekkert á
móti því?“ spurði Cjmthía.
„Nei, alls ekki. Betty mun vel skilja
það,“ svaraði hann með sannfæringu.
/
^niinnHHiiimutMiuimmHiiiiHiHiMMMHHiniuiuMHiiiiNiiiMiMNiinmiMiii^
I VEIZTU —?
| 1. Hvar er Sfinxinn frægi og hvenœr rar
hann búinn tiIT
: í. Hvenær dó danski náttúrufreeðingur-
inn H. C. örstedT
\ S. Hvenær kom út fyrsta útgáfa af Njólu
Bjöms Gunnlaugssonar T
[ 4. Hvenær rar gríska ákáldið Hómer
I uppi ?
jj 5. Hvenær kom Kristján 8. til ríkis i
Danmörku T
= 6. Hvenær var Leo Xlll. uppi og hvenær
varð hann páfiT
1 1. Hver var G. V. SehiapareHi og hvenær
var hann uppi?
| 8. Hve margir ferkílómetrar er Afríka?
| 9. Hvaðan er þetta:
Hverr es karl karla,
es kallar of váginn?
i 10. Hvað er fjallið Fusijama hátt og í
hvaða heimsálfu er þaðT
Sjá svör á bls. 14.
■*imMMiiiiiii»rM»r»mii»miiiiiiiiiti»i*iniiiiaiiif«titiiiMiriiiiviiMiS(||MIIIM(l(l(l
Kvöldið leið fljótt, og þegar George fór
heim dáðist hann að viðmóti Cynthiu.
Honum fannst hún vera ágætur félagi,
og þótti vænt um að hún hafði samþykkt
að hitta hann aftur.
Kvöldið áður en George Merivale fór til
Cowes, voru þau í boði hjá Roddy Mathers.
1 veizlunni var allskonar vín ríkulega veitt,
og voru flestir meira og minna undir
áhrifum víns.
Þar töluðu allir hver í kapp við annan
svo engum leiddist. George var í ágætis
skapi. Hann dansaði næstum því eingöngu
við Cynthiu.
„Þú ert fegursta stúlkan, sem ég hefi
séð,“ sagði hann og þrýsti hönd hennar.
„Og þú ert ... Nei, ég segi það ekki,
því þá verðurðu bara svo montinn,“ sagði
hún brosandi.
Hann horfði hvað eftir annað á freist-
andi fagrar, rauðar varir hennar.
I bílnum á heimleiðinni sagði hann við
hana.
„En hvað þú hefir fallegt bros!“
„Njóttu þess þá í kvöld, því að á morgun.
brosi ég ekki.“
„Hvers vegna ekki á morgun?“
Hún svaraði ekki.
Hann lagði hönd sína yfir hennar.
„Cynthia, segðu mér hvers vegna?“
„Vegna þess — vegna þess, að þá ferð
þú í burtu.“
„Ó, áttirðu við það?“
„Já, þegar við sjáumst seinna mun allt
viðhorf vera breytt.“
„Auðvitað munum við sjást seinna og
allt mun vera eins og nú. Heldurðu, að ég
sé svo vanþakklátur að ég gleymi strax
hinum skemmtilegu stimdum, sem við höf-
um átt saman.“
Hún yppti öxlum. „Ég er þér einskis
virði, George.“
„Það veizt þú ekkert um, Cynthia . . .
Cynthia — mér finnst þú vera dásamleg.“
„Vegna þess, að ég hefi stytt þér stund-
ir,“ sagði hún beisklega.
„Nei, ekki þess vegna. Cynthia . . . veiztu
að mig hefir langað til að kyssa þig í allt
kvöld.“
Hún sneri sér að honum og andvarpaði
um leið og hún vafði handleggjunum um
háls hans.
„Ó, George. 1 heila viku hefi ég einungis
þráð að heyra þig segja þetta,“ hvíslaði
hún.
Þegar George vaknaði næsta morgun
var honum órótt innanbrjósts. Það, sem
honum fyrir 8 stundum hafði fundizt smá-
munir einir, lá nú eins og þungt farg á
sálu hans. Þannig komu aðeins þorparar
fram.
George fór samstundis til gimsteinasal-
ans Tiffanys og bað um að fá að sjá nýj-
ustu skartgripina. Hann skoðaði smaragða,
perlur og demanta. Að lokum valdi hann
hjartalagaðan, blóðrauðan rúbín, sem hékk
í gullfesti.
Betty tók á móti honum í Cowes, og þau
fóru svo til Brewster-Worthings. Hann tal-