Vikan - 10.07.1947, Side 5

VIKAN, nr. 28, 1947
5
—---- Framhaldssaga: ---—------—
SPOR FORTÍÐARIIMIMAR
...........-.-... ÁSTASAGA eftir Anne Duffield
Sybil, sem ennþá hélt glasinu að rauðum vör-
um sínum, horfði stöðugt á Michael, en henni
var ljóst (það var Lindan sannfærð um) að
-augnaráð unga Arabans beindist að hennar fögru
persónu, og hún dreypti aftur á víninu, hló
framan í Michael og fékk honum svo glasið.
Þetta var falleg en úrelt aðferð — Linda hafði
séð ótal konur gera þetta. Hún hafði aldrei gert
þetta sjálf — jafnvel ekki á æskuárunum —• af
þeirri einföldu ástæðu að hún hafði megnasta við-
bjóð á að drekka úr annarra manna glösum os
bollum. En það bar ekki á öðru en að karlmönn-
unum geðjaðist að þessum sið og Michael var
engin undantekning frá því. Þetta var gert að
mestu leyti til að skaprauna Albertu. Lindu varð
af tilviljun litið á Hussein. tJr blágrænum aug-
um hans, sem störðu á Sybil, brann allt í einu
eldur. Sybil hristi lokkana frá enninu og horfði
um stund á hann, bæði kuldalega og með hroka.
,,Hún er að leika þetta hans vegna,“ hugsaði
Linda. Auðvitað myndi hún daðra við Michael
hvort sem væri, en það að vita af unga Araban-
um varð til að ýta undir hana. Hún var að æsa
hann og egna. Linda hrökk í kút við þessa hugs-
un. Þá hlaut stelpan að halda að Hussein væri
hrifinn af henni. Og það var líka auðséð að hún
var búinn að eggja hann og egna — augu unga
Arabans komu upp um hann. Þessi skyndilegi
eldur, sem brann úr augum hans — og hroka-
fullt augnaráð Sybil á móti.
„Þá veit hún það,“ hugsaði Linda. „Hún kærir
sig ekkert um hann — hún fyrirlítur hann — en
hún getur ekki látið nokkurn karlmann í friði.
Ég verð að tala alvarlega við stúlkuna — það
verður að sjá um að hún hætti þessum leik —“
Enginn hinna hafði veitt þessu athygli. Hussein
drakk kaffi sitt, stóð á fætur, gekk aftur fram
hjá léttum skrefum og heilsaði þeim um leið
kurteislega. Hvarf hann síðan niður svalatröpp-
urnar.
„Þetta þykir mér undarlegt! Ég hefi aldrei séð
Hussein hér fyrr,“ sagði frú Sanders, um
leið og unei maðurinn var horfinn.
„Það er auðséð að hann er meðlimur í klúbbn-
um,“ sagði Michael kæruleysislega.
„Hann er löglegur meðlimur og gamli maðurinn
líka. Þeir gáfu stóra upphæð til félagsskaparins.
En þeir hafa aldrei láti sjá sig hérna.“
„Koma hingað Arabar?" spurði Sybil.
„Ójá — fjöldi þeirra. En E1 Bedawi-feðgarnir
sneiða alltaf frekar hjá öðru fólki. Þeir um-
gangast ekkert Evrópumenn, nema við einstök
tækifæri — svo sem í veizlum, er þeir halda.
Sama er að. segjum um Egyptana, þeir skipta
sér sem minnst af þeírn."
„Eru þeir óvinsælir?" spurði Linda.
„Ég held að þeir séu það fremur. Þeir eru
hirðingjar eða segjast vera það. Þeir þykjast
fyrirlíta Egypta og Egyptarnir líta niður á þá.
En þeir eru ákaflega auðugir og ég held að þeir
geti haft mikið vald hjá þessum ýmsu ættum
og þjóðflokkum. Það reyna flestir að halda vin-
fengi við þá.“
„Þetta er glæsilegur piltur," sagði Michael,
„ég tek hann langt fram yfir þá hérlendamenn,
sem hafa tileinkað sér siði Evrópumanna."
„Já, í útliti stendur hann þeim framar," sagði
frú Sanders brosandi. „En þó vil ég heldur hina
— þeir eru traustari."
„Traustari?"
„Ég veit vel að þið karlmennirnir segið að
þessi Evrópumenning þeirra risti ekki djúpt hjá
þeim,“ svaraði frú Sanders, „og þið hafið líklega
rétt fyrir ykkur. En ef maður klórar ekki burtu
þessa ytri fágnn þeirra — og hver hefir löngun
til þess — þá þarf ekki að óttast þá. E1 Bedawi-
ættin er — ó, já eins og tígrisdýr í hringleika-
húsi. Ekki vel tamin — og aldrei hægt að vita
hvenær þau verða óð.“
„Hafa þeir einhvern tíma sleppt sér lausum?"
spurði Michael fullur áhuga.
„Það held ég ekki. Og þetta er nú bara mín
skoðun á þeim, Summers. Maðurinn minn væri
mér ekki sammála."
Lindu fannst hún vera sömu skcðunar og frú
Sanders.
III. KAFLI.
Kaye sat á svölunum þegar gestir hans komu
heim aftur, öllum til mestu undrunar nema
Lindu, en hún hafði heyrt i vél hans, þegar þau
óku eftir veginum.
„Hann var þá kominn heim aftur!"
Þegar þau óku upp trjágöngin og hún sá
„Friðarlund," vissi hún að enginn máttur gat
fengið hana til að yfirgefa þennan stað. Það
var þjáningarfullt fyrir hana að dvelja á heimili
Kaye, en það yi-ði verra en dauðinn ef hún ætti
að yfirgefa það.
Majórinn kom niður tröppurnar, þegar bif-
reiðin nam staðar.
„Nú — var þetta ekki viðunanlegt," spurði hann
Albertu, um leið og hann hjálpaði henni ofan úr
bifreiðinni.
„Jú, ágætt!"
„Það þykir mér leitt að heyra."
„Leitt?" át hún upp eftir honum, þegar þau
gengu upp tröppurnar.
„Ég vonaði að það yrði eitthvað til hindrunar
— mig langar ekki til að missa ykkur burt svona
fljótt," sagði Kaye.
„Þetta er vingjamlega mælt,“ svaraði Alberta,
„en mér finnst við hafa notað okkur fulllengi
gestrisni yðar —“
„Nei, alls ekki, sagði hann brosandi. „Ég
skil ekki hvers vegna þið sækið það svona fast
að fá íbúðina, þið ættuð heldur að vera kyrr hér
á „Friðarlundi". Hvað segið þér um það?“ sagði
hann og sneri sér að Michael.
„1 þrjá mánuði! Ég er hræddur um að það sé
of mikið. En okkur þykir báðum leitt að fara
héðan — þér hafið verið svo vingjarnlegur við
okkur."
Linda yfirgaf þau og geklc upp í herbergi sitt.
Skömmu seinna heyrði hún Sybil koma á eftir.
Linda þvoði sér um hendurnar og gekk inn til
ungu stúlkunnar.
„Ég vil gjarnan fá að tala við yður, Sybil."
„Nú, um hvað?“
„Um Hussein E1 Bedawi." Linda komst strax
að efninu.
Sybil, sem hafði búizt við allt öðru umræðu-
efni, varð forviða á svipinn.
„Hvað á það nú að þýða —“ varð henni að
orði.
„Hafið þér aldrei tekið eftir að við rekumst
alls staðar á hann, eins og mágkona mín sagði í
morgun?"
„Ó, jú — ég er nú ekki blind," svaraði Sybil.
„Þér hafið þá tekið eftir þvi?“
„Hvernis gat ég annað?“
„Ég hugsaði sjálf ekkert um það, fyrr en
Alberta vakti athygli mína á þvi. En mér virðist
— ég er hrædd um að það séuð þér, sem hann er
á hnotskóg eftir."
„En hvað þér eruð glöggskyggnar, ungfrú
Summers. Þetta hefði ég getað sagt yður fyrir
þrem vikum.
„En Sybil! Hann má ekki — þetta gengur ekki.“
„Hvernig á ég að hindra þetta. Hann er ekki
sá fyrsti sem lætur svona. Sá, sem einu sinni
hefir séð mig setur ekki gleymt mér. Svona er
það nú. En hvers vegna, veit ég ekki!“ Hún leit
ánægð í spegilinn, tók bursta og fór að bursta
gyllta lokka sína.
„Það er ekki erfitt að geta sér til um það,“
sagði Linda og skjallaði Sybil af ásettu ráði til
að hafa hana áfram í góðu skapi. „En að hafa
Araba á hælunum á sér — það er ekkert til að
vera hreykin af.“
„Hann er Arabi, það er að visu satt," svaraði
Sybil, ',,en fegursti maður, sem é<j hefi augum
litið, og þér heyrðuð sjálfar hvað frú Sanders
sagði. Hann er rikur og atkvæðamikill — vold-
ugur, sagði hún, og allir reyna að vera í vináttu
við þá. Kaye majór reynir það líka — það vitið
þér vel.“
„Sybil!" Linda var skelfd. „Þér eigið þó ekki
við, að yður þyki gaman af að hafa hann á eftir
yður? Ég hélt að þér hefðuð viðbjóð á Aröbum."
„Það hefi ég líka, en þetta er voldugur mað-
ur. Ég er svo sem ekkert hreykin af því en
hann hleypur áreiðanlega ekki eftir hverri stelpu
sem er-------“
„Það vitið þér ekkert um," greip Lindá fram
í fyrir henni. „Það getur ekki verið að þér viljið
að hann sé hrifinn af yður!“
„Ég kæri mig kollótta um hann,“ svaraði
Sybil kæruleysislega. „Mér er alveg sama
hvað hann gerir. Þér ætlizt þó ekki til að ég
segi honum berum orðum að hann verði að hætta
að elta mig?“
„Auðvitað ekki. Hann hefir ekki ennþá sýnt
neina frekju, og það getur vel hugsast að okkur
skjátlist. En ég ætlast til þess, Sybil, að þér
gefið honum ekki undir fótinn."
„Gefi honum undir fótinn? Við hvað eigið þér?“
„Við það, sem ég sagði. Þér egnduð hann í dag,
eða að minnsta kosti gáfuð þér honum ljóslega í
skyn að þér vissuð um tilfinningar hans i yðar
garð og hefðuð gaman af.“
„Nei, það gerði ég ekki.“
„Ég sá yöur, Sybil — ég sá, hvernig þér horfð-
uð á hann, þegar þér drukkuð úr glasi Michael."
„Og hvað um það, ungfrú njósnari, þér sáuð
mig þá bara horfa á hann með megnustu fyrir-
litningu, til að sýna honum ljóslega álit mitt á
honum."
Linda hrukkaði ennið.
„Já, það er satt,“ játaði hún, „en það hefðuð
þér ekki átt að gera.“
„Því eklti það? Ég þekki hann. Hvers vegna
mátti ég ekki horfa á hann?“
„Þér máttuð ekki horfa á hann eins og þér
gerðuð. Þér megið elcki láta hann verða varan
við að þér vitið að hann eltir yður — og þér
megið ekki vísa honum á bug. Ef slíkt verður
nauðsynlegt, sér Kaye majór um það.
„Ég skil yður ekki,“ sagði Sybil. „Fyrst segið
þér að ég megi ekki gefa honum undir fótinn,
en svo að ég megi ekki gera það gagnstæða.
Hafið þér fengið sólstungu, ungfrú Summers?"
„Ég kemst víst ekki heppilega að orði,“ svaraði