Vikan - 10.07.1947, Blaðsíða 6

6
VTKAN, nr. 28, 1947
Linda, en ég held að þér skiljið mig. Þér vitið
vel, hvað þér gerðuð í dag, og hvers vegna þér
gerðuð það. Þetta má. ekki koma fyrir aftur.“
„Ég held að þér séuð bara brjálaðar!"
„Það haldið þér svo oft, Sybil, en þó kemur
alltaf að því fyrr eða síðar að þér verðið að játa
að ég hafði á réttu að standa. Ég er eldri en
þér —“
„Er það satt! Það hefði ég ekki getað hugsað
mér!“
„Og ée er reyndari,“ hélt Linda áfram. „Ég
vii að þér lofið mér því að skipta yður ekkert
af Hussein E1 Bedawi — ekki á nokkurn hátt.
Láta sem þér sjáið hann ekki.“
„Hvemig get ég gert það. Majórinn býður
honum alltaf hingað.“
„Þegar hann er hérna, verðið þér auðvitað að
vera kurteis. Þér vitið ósköp vel við hvað ég á.
Ég vil helzt ekki þurfa að tala um þetta við
Kaye majór —“
„Þér ráðið því, hvort þér farið að lepja þetta
í majórinn! Þér getið bara ekkert sagt. Þér getið
ekki ásakað mig fyrir neitt — ég hefi ekkert
gert. Þetta er aðeins hinn saurugi hugsunarhátt-
ur yðar. Kannske eruð þér afbrýðisamar, af
því að Hussein lítur ekki við yður. Ég hélt raun-
ar að yður væri nóg að krækja í einn aðdáenda
minna. En mér er alveg sama — ef þér viljið fá
Hussein, takið hann þá. En reynið ekki að segja
fjárráðamanni mtnum heimskulegar sögur, sem
þér spinnið upp.“
„Ég ætla ekki að fara til majórsins, Sybil,
nema þið Hussein neyðið mig til þess," sagði
Linda náföl í framan.
„Þér emð — skepna!" Sybil var með grátstaf-
inn í kverkunum, en hún vissi að hún hafði beðið
ósigur. „Þá það! Þér þurfið ekki að ómaka yður
neitt, ungfrú Summers, þetta er allt heimskuleg
ímyndun."
„Það vona ég,“ sagði Linda glaðlega, „ekkert
myndi gleðja mig meira. Jæja, farið nú að þvo
yður, Sybil, — við förum að borða eftir tíu mín-
útur.“
Sybil stappaði niður fótunum. Andlit hennar
var geiflað og augun hörkuleg. „Ég hata yður,
forvitna, tepmlega kerling!" Þá varð henni litið
á sjálfa sig í speglinum og flýtti sér að breyta
um svip ■— brosti skyndilega.
Linda gekk eftir ganginum að herbergi mág-
konu sinnar. Hún heyrði hávært skvamp í majóm-
um inni í baðherberginu. Michael var þegar far-
inn niður.
„Komdu inn, Linda," sagði Alberta. „Ég er
alveg tilbúin — en drottinn minn — hvað er að
sjá þig?“
Linda kom inn og lokaði hurðinni á eftir sér.
„Þú ert náföl," sagði Alberta, „það er eins og
það ætli að líða yfir þig."
„Ó, við vomm lítilsháttar að rífast, við Sybil,"
sagði Linda. Hún var ekki ennþá búin að ná sér
eftir að Sybil fór að dylgja um Tony Severing,
en hún hafði talið þann kost vænstan, að láta
það sem vind um eyrun þjóta.
„Þá er ekki að furða þótt þú sért föl,“ sagði
Alberta beisklega. „Þessi stelpuskratti er óþol-
andi! Fegin er ég að losna héðan í næstu viku!
Ég gæti ekki þolað hana lengur."
„Þú hefir staðið þig vel,“ sagði Linda. „Hún
hefir verið ósvífin og ókurteis við þig oftar en
einu sinni — ég hefi séð það, Alberta, en ég taldi
það hyggilegra að segja ekki neitt. Hún er vara-
söm. Skammir gera bara illt verra — hún espast
þá um allan helming."
„Ekki vil ég verða þess valdandi að hún versni
frá því sem nú er," svaraði Alberta og kipraði
saman varirnar. „Auðvitað hefi ég setið á mér ■—
sem gestur majórsins varð ég að gera það —
stelpuskömmin er skjólstæðingur hans. Hann
tekur ekki eftir neinu — þannig eru karlmenn-
imir ætíð — og hvað Michael viðvíkur —“
„Hann skoðar hana sem kenjóttan stelpu-
krakka," flýtti Linda sér að segja.
‘,,Já, ég veit það. En hún er ekki lengur neitt
bam — þetta óhræsi. Mér geðjast ekki að því.“
Það sama gat Linda sagt, enda þótt hún vissi
að bróðir hennar tók þetta daður stelpunnar sem
barnalegt gaman. En Albertu leiddist það og það
vissi Sybil. Linda var alveg að missa þolinmæð-
ina. Hún hafði reynt að tala við Sybil, en stelpan
hafði verið þrjózk og í það skipti hafði hún sleg-
ið Lindu út af laginu.
„Mér geðjast vel að honum — og honum að
mér. Hann getur næstum þvi verið faðir minn,
hann er það eldri en ég -— ég skil bara ekki hvað
þér ímyndið yður, ungfrú Summers. Kona bróður
yðar hefir gætur á honum eins og fanga — hann
fær aldrei að umgangast fólk, sem er yngra en
fimmtugt. Þetta er í fyrsta sinn sem hann fær
um frjálst höfuð að strjúka. Getið þér ásakað
hann fyrir það, þótt hann hafi ánægju af að vera
í félagsskap ungs fólks ? Það má ásaka hana fyr-
ir að vera svona afbrýðisöm."
Það fólst sannleikur í þessu, Linda varð að játa
það. Hún sagði ekkert fleira — það var ekki til
neins. Og ekki gat hún hótað því að fara til
majórsins — hún hafði ekkert tilefni til þess.
„Michael tekur þetta ekki alvarlega," sagði
hún svo, „en ef hann vissi að þér væri illa við
þetta, Alberta, eða ef ég segði eitthvað við hann.“
„Það gæti orðið örlagaríkt," sagði mágkona
hennar. „Hann fengi ótal grillur i höfuðið við
það.“
„Það getur vel verið að þú hafir rétt fyrir
þér,“ tók Linda til máls.
„Áreiðanlega! Forboðnir ávextir," svaraði
Alberta af sannfæringu. Linda varð hálf skefld.
Alberta hafði á réttu að standa. Að minnast
á þetta við Michael hefði tvennt í för með sér —
að verða sakaður um kvenleua illkvittni og vekja
hjá Michael aðrar tilfinningar gagnvart ungu
stúlkunni. Hann færi að sjá hana í öðru ljósi —
forboðnir ávextir — það var rétta orðið yfir það.
Alberta hafði hitt naglann á höfuðið eins og
fyrri daginn.
Seinni partinn á sunnudaginn hélt Kaye majór
kokteil-boð til heiðurs gestum sínum, sem voru
að fara. Fjöldi manns var boðinn frá Abbou-
Abbas. Eve og sá hópur, sem fylgdi henni, var
þar á meðal og frú Sanders, en hún hafði tekið
miklu ástfóstri við Lindu. Linda sat við hliðina
á mágkonu sinni og eldri frúnum — en Eve, Sybil
Blessað
barnið!
Teikning eftir
George McManus.
Mamman: Gáðu að þér, góði! Fassaðu að hann detti ekki af bakil Mamman: Elsku litli kúturinn okkar!
Lilli: Da-da. Pabbinn: Þarna kemur leiðindaskjóðan hann Lárus!
Pabbinn: Pabbakútur kann líklega að ríða á hesti! Við kærum okkur ekki um að fá hann hingað til að
ónáða okkur.
Mamman: Hvað ætlarðu að gera? Hann er
við útidymar.
Pabbinn: Ég hefi ráð undir rifi hverju.
Lárus: Sæll vertu! Ég átti leið héma fram-
hjá, og mér datt í hug að líta inn.
Fabbinn: Heyrðu, ég held þú ættir ekki að
gera það. Lilli er með hettusóttina. Þú gætir
smitast.
Láms: Engin hætta! Krakkamir mínir eru ný-
búnir að hafa hana, og ég fékk hana ekki.