Vikan - 10.07.1947, Page 11

VTKAN, nr. 28, 1947
11
Mignon G. Eberhart:
22
Framhaldssaga.
SAKAMALASAGA
sem tilgangurinn yðar kann að hafa verið með
því að byrla dr. Harrigan þetta slæpan-lyf, þá
er það eitt víst, að morðið hefði ekki verið fram-
ið, ef þér hefðuð ekki gert þetta.“
Ég bjóst við, að Lance O’Leary mundi leggja
fleiri spurningar fyrir Dione Melady, en svo var
ekki. f>að hefir ef til vill verið vegna þess, að
Dione brá mjög við síðustu orð hans og hann
því ekki treyst henni til að svara fleiri spurning-
um að sinni svo mikið er víst, að hann kvaddi
Dione í skyndi og við fórum fram í ganginn.
„Jæja, ertu nú ekki fegin, að Nancy skyldi
ekki hafa hlýtt frú Melady? Hún verður þá ekki
ásökuð um þetta.“
„Jú,“ svaraði ég, „en þetta gefur enga skýr-
ingu á því, hvers vegna hún faldi kínverska
tóbaksskrínið í herbergi sínu.“
„Nei, en við munum brátt fá skýringu á því
líka,“ svaraði Lance O’Leary og brosti. „Er þetta
ekki stofan hennar frú Harrigan?,“ spurði hann
svo og benti á dymar á herbergi hennar. „Og
stofan á móti — það er stofan hennar ungfrú
Ash, eða réttara sagt, sjúklingsins hennar, og
herbergin þeirra Péturs og Dione Melady eru and-
spænis hvort öðru í ganginu. Er þetta ekki rétt
hjá mér? Nú, jæja. Þá ætla ég að biðja þig að
sýna mér fjórðu hæðina, skurðstofuna og það
allt. Svo verður þú að ná í einkasafnið þitt, hárið,
tyggigúmið og hvað það nú er fleira og sýna
mér það. Já, það er ekki ónýtt að eiga svona
ungfrú að eins og þig, Sarah. Það gerir aðstöðu
mina ólíkt betri við rannsókn þessa máls. Mér
liggur við að segja, að þetta sé ekki fullkomlega
heiðarlegt gagnvart Lamb fulltrúa."
„En ég reyndi að skýra honum frá þessu“
svaraði ég vandræðalega. „en hann sagðist að-
eins vilja hlusta á staðreyndir."
„Hann hefir ekki vitað — eins og ég — hve
slyng þú ert í þessum efnum,“ hvíslaði O’Leary
og hljóp léttilega upp stigann.
Lance O’Leary rannsakaði skurðstofuna gaum-
gæfilega. Hann spurði mig, hvar ég hefði fundið
korkþynnuna, hvað ég hefði beðið lengi eftir að
lyftan kæmi upp, þegar ég hringdi á hana síðast,
hvort ég héldi að lyftuklefinn hefði verið á þriðju
hæð, eða jafnvel annarri hæð eða fyrstu. Var
ljósið fyrir framan lyftudyrnar skærara á þriðju
hæð en þeirri fjórðu — og var það þess vegna
að ég sá lík dr. Harrigans strax og ég kom niður,
þó ég sæi það ekki hér ? Ég reyndi að svara
þessu eftir beztu getu og hann virtist ánægður
með svörin. Að lokum fór hann inn í lyftuna og bað
mig að hringja á hana, þegar hann væri kominn
á þá hæð, sem hann til tók og athuga hve lengi
lyftan væri á leiðinni frá hverri hæð. Eftir að
hafa reynt þetta aftur og aftur, þóttist ég geta
fullyrt, að lyftan hefði ekki verið á fyrstu hæð
þarna um kvöldið, en hvort hún var á annarri
hæð eða þriðju, eða einhversstaðar þar á milli,
það var mér ómögulegt að vita. Lance O’Leary
virtist ánægður yfir þessum tilraunum, og í síð-
asta sinn, sem ég hringdi, leið langur tími þar
til ég heyrði lyftuna hreyfast. Ég býst við að þá
hafi hann þrýst á öryggishnappinn og verið ein-
hversstaðar milli hæða. Loksins kom lyftan þó
í ljós, og Lance O’Leary opnaði dyrnar og gekk
fram í ganginn með ánægjubros á vör.
„Jæja, þá veit ég hvernig þetta er,“ sagði hann.
„Þá er næst að líta á safnið þitt.“
Við fórum að herberginu mínu, en hann vildi
ekki að ég færi inn fyr en hann var búinn að
fara á undan og litast um. Hann brosti, þegar
ég helti úr hitapokanum á borðið, en bros hans
hvarf brátt, er hann kom auga á gyllta hárið
og miðann, sem dr. Harrigan hafði skrifað mér,
og hann rannsakaði þetta hvortveggja nákvæm-
lega og var alvarlegur á svipinn. Síðan stakk
hann öllu safni mínu í vasa sinn þar sem kin-
verska tóbaksskrínið var fyrir.
„Hefði 'lögreglan vitað, að þú hafðir þetta safn
undir höndum allan tímann, mundi hún án efa
hafa skotið þig á staðnum,” sagði Lance O’Leary
brosandi. „Ef Lamb fulltrúi kæmist að því, hvað
orðið hefði um ljósa hárið —“
„Ég vona, að hann komizt aldrei að því,“ greip
ég fram í.
„Og kínverska tóbaksskrinið! Lögreglan er
búin að leita að því dyrum og dyngjum, og svo
geymir þú það hér í herberginu þínu ofan í hita-
poka. Þeir gerðu leit að því hér í sjúkrahúsinu
seinast í gærkvöldi eftir beiðni Court Melady.
Hvenær náðir þú í hárið?“
„Seinni hluta dagsins í gær. Ég náði því fyrir
tilviljun.“
„Já, það skeður margt fyrir tilviljun hjá þér,
Sarah mín,“ sagði hann hægt. „Það er það ein-
kennilega við þig.“
Lance O’Leary leit á klukkuna og sá að komið
var fram undir kvöldverðartíma. Hann kvaðst
verða að líta á Melady-stofnunina fyrir kvöldið og
yrði því að fara þangað strax. Við urðum
samferða niður á fyrstu hæð. Við staðnæmdumst.
þar dálitla stund, og þá komu þær ungfrú Blane
og ungfrú Bianchi niður á fyrstu hæðina á leið
sinni til kvöldverðar. Lance O’Leary sagði er
hann sá þær:
„Nú skaltu verða þessum stúlkum samferða
niður og gættu þess jafnan að vera í fylgd með
einhverjum. Þér er alveg óhætt, ef þú gætir þess.“
„Bíddu augnablik," sagði ég. „Þetta hár —
heldur þú að það sé af Nancy?“
„Nei, ekki nema hún liti á sér hárið," sagði
hann fljótmæltur. „En flýttu þér nú, svo þú náir
stúlkunum."
Ég hlýddi. Hann stóð kyr og beið þess að ég
næði ungfrúnum Blane og Bianchi. Ég varð sam-
ferða þeim niður, en heyrði ekkert orð af því,
sem þær voru að segja, því ég var að hugsa um
Nancy. Ég vissi, að hún hafði aldrei litað á sér
hárið eða lýst það, en ég vissi um aðra stúlku,
sem þetta gerði. Lillian Ash kom rétt á eftir
okkur til kvöldverðarins, og ég gat ekki haft
augun af ljósgula hárinu hennar. Það leit út fyrir
að vera þurrt og stökkt, en þó hafði hún gefið sér
tima til að liða það og greiða sér á frívaktinni.
Mér virtist hún hafa lagt mikla vinnu í það, að
reyna að líta betur og eðlilegar út í dag en undan-
farið. Hún vissi, að frásögnin um að hún hefði
áður verið gifta dr. Harrigan, mundi koma í
kvöldblöðunum. Það hlaut að vera óskemmtilegt
að hugsa til þess.
Útvarpið fór nú að segja frá því, að Kenwood
Ladd sæti í gæzluvarðhaldi og að lílturnar gegn
honum væru mjög sterkar. Nancy hefir ekki
langað til að hlusta á þessa frásögn, því hún
stóð skyndilega upp frá borðinu og bjóst til að
fara upp. Ég kallaði á hana og varð henni sam-
ferða.
XVI. KAFLI.
Þegar við vorum á leiðinni upp, byrjuðu fyrstu
regndroparnir að falla. Er við komum upp á
þriðju hæðina komu fyrstu vindkviðurnar, eld-
ingarnar leiftruðu og þrumur heyrðust í fjarska.
Hjúkrunarkonurnar voru á harða stökki við að
loka gluggum og róa sjúklingana, og það skrjáf-
aði í hvítum einkennibúningunum, þegar þeir
blöktu fyrir vindinum- Við Nancy tókum þegar
til við verk okkar, þvi nóg var að starfa.
Ég gætti þess vandlega að vera aldrei ein á
ferð, en hélt mig i hæfilegri fjarlægð frá hinum
stúlkunum. Ég vissi, að mér var óhætt að treysta
því, að Lance O’Leary hefði ekki aðvarað mig
að ástæðulausu.
Þegar ég kom inn í stofuna til Inu Harrigan
til að fara fram með blómsturvasana fyrir nótt-
ina, var hún að lesa í dagblaði, sem hún stakk
undir sængina, er hún sá mig. Hún var þung-
búin á svipinn og ég sá, að henni var mikið niðri
fyrir, en þó sagði hún ekkert fyr en ég var komin
fram að dyrunum og ætlaði að fara að loka á
eftir mér. Þá spurði hún mig, hvort það hefði
verið ég, sem fundið hefið tyggigúmið og fengið
lögreglunni það.
„Já, ég gerði það," svaraði ég.
„Ég bjóst við því,“ sagði hún. „En hvað um
það. Ég skal láta yður vita, að ég hef enga
hugmynd um, hvernig þetta tyggigúm hefir farið
að festast við föt mannsins míns sáluga. En
Lamb fulltrúi vill ekki leggja trúnað á þetta,
hvað sem ég segi. Þeir fara villur vegar í því að
sitja Kenwood Ladd í gæzluvarðhald. Lögfræð-
ingurinn minn segir, að líkurnar gegn honum
séu einskisvirði."
„Það færi betur, að svo væri,“ sagði ég. „Get
ég nokkuð gert fyrir yður undir nóttina?"
„Nei,“ sagði hún.
Ég bauð þá góða nótt og fór út.
Klukkan var á mínútunni hálf tíu, þegar Court
Melady, sem verið hafði hjá konu sinni, lagði af
stað út úr sjúkrahúsinu. Ég sat við skrifborðið,
þegar hann kom fram og gekk niður stigann.
Mér létti við að sjá hanna fara, því hann var
einn af hinum grunuðu á lista mínum. Nú var
hann farinn, Kenwood Ladd i gæzluvarðhaldi, dr.
Kunce og Teuber einhvers staðar niðri—hvað var
þá að hræðast? Ég átti bágt með að leggja trún-
að á það, að Ina Harrigan, Dione Melady eða
Lillian Ash væru svo hættulegar, en þó gætti ég
þess að vera ekki ein í námimda við þær hér
eftir.
Um klukkan ellefu vorum við búnar að undir-
búa allt fyrir nóttina. Ellen sat inni hjá Dione
Melady og las upphátt fýrir hana, en þagnaði að-
eins þegar þrumumar drundu, og Nancy var inni
hjá sjúklingnum í stofu nr. 301, en sjálf gekk ég
fram og aftur í ganginum fyrir framan dyrnar
á stofum þeirra, svo ég væri ekki langt frá þeim.
Nú var hringt úr stofu 303 og ég fór þangað
inn, þó ekki án þess að reka höfuðið fyrst inn
úr gættinni og litast um. Sjúklingurinn sat uppi
í rúmi sínu og hélt út frá sér hitavatnspoka, sem
hann hafði fengið til að leggja við verk í bakinu.
Vatnið lak úr pokanum niður á gólf, og sagði
sjúklingurinn að pokinn hefði spmngið við það
að hann lagðist óvart ofan á hann. Lakið í rúm-
inu var auðvitað allt blautt, svo ég tók það og
bað sjúklinginn að vera rólegan á meðan ég næði
i annað lak.
Ég stökk fram í ganginn að taustofunni, opn-
aði dyrnar, rak höndina inn fyrir og þreyfaði
eftir Ijósrofanum. Þó ég væri að flýta mér,