Vikan - 10.07.1947, Qupperneq 12

12
VIKAN, nr. 28, 1947
gleymdi ég samt ekki að litast fyrst um i her-
berginu áður en ég fór inn.
Ég rétti fram höndina eftir lakinu, en varð
þess þá vörð, að einhver kom að dyrunum. Áður
en ég gat snúið mér við eða séð nokkuð, var
ljósið í stofunni slökkt og hurðinni skellt aftur.
Ég heyrði, að einhver var kominn inn í stofuna,
einhver, sem stóð milli min og dyranna og færð-
ist nú nær mér.
Ég hrópaði upp yfir mig, en þrumuhljóð yfir-
gnæfði kall mitt.
Lance O’Leary sagði mér síðar, hvað gerzt
hafði. Hann sagðist hafa lagt af stað út í sjúkra-
húsið strax og hann hafði lokið erindi sínu í
Melady-stofnuninni. Nokkrir lögreglumenn voru
með honum og þeir komu í þeim tilgangi að
handtaka morðingjann. Hann kom upp á þriðju
hæðina, að því er hann heldur, rétt eftir að ég
fór inn í tau-stofuna. Hann vissi ekki, að ég væri
í neinni sérstakri hættu, svo hann gekk ekki
hraðar en venjulega. Þegar hann kom að dyrun-
um á tau-stofunni, heyrði hann mig hrópa, en þó
lágt — og beið þá ekki boðanna.
Ég man ekkert eftir því, þegar hann hratt upp
dyrunum, ég heyrði ekki hvellinn í skammbyssu-
skotunum, sem hleypt var af, vissi ekkert um
hrópin og köllin, sem yfirgnæfðu stormhljóðin
úti og þrumumar.
Ég rankaði fyrst við mér inni í herbergi Péturs
Melady og þá sat ég þar í stól og Ellen var að
klappa mér í framan með blautum klút og brjóst-
ið á kjólnum mínum var orðið rennvott. Nancy
nuddaði handleggina á mér og spurði í sífellu:
„Ertu meidd? Ertu meidd?“
„Hvað hefir komið fyrir?“, spurði ég.
„Ó, þetta er hræðilegt, ungfrú Keate,“ svaraði
Ellen og gusaði á mig vatni. „Einhver hefir verið
skotinn til bana, en við vitum ekki hver það er.“
„Hvað var að gerast hér?“ var spurt frammi
við dymar. Það var Dione Melady, sem spurði.
Hún kom nú inn, tók í handlegg Nancy og hristi
hana til. „Þér verðið að segja mér, hvað komið
hefir fyrir. Ég heyrði skothvellina. Hafa þeir
handsamað morðingjann? Hver er hann?“
„Ég veit ekkert um þetta, Dione," svaraði
Nancy. „Slepptu handleggnum á mér. Við vitum
■engar neitt um þetta."
Nú kom Lance O’Leary inn til okkar. Hann
gekk beint til mín, tók í báðar hendur mínar,
leit framan í mig og velti vöngum.
„Ertu ekki alveg að ná þér, Sarah?" .
„Jú, jú — alveg,“ stamaði ég.
„Hann tók fastar um hendur mínar.
„Þú áttir ekki að fara svona óvarlega, eftir að
ég var búinn að aðvara þig. Ég ætlaði mér að vera
kominn hingað klukkan 10, því ég vissi að þér
væri óhætt fram að þeim tíma, ef þú færir að
ráðum mínum. Óveðrið tafði okkur, við gátum
ekki komizt gangandi og okkur gekk erfiðlega
að ná í bíl. Ég náði meira að segja ekki síma-
sambandi við sjúkrahúsið. — Þú ert vonandi
ekkert meidd — eða hvað?“
„Nei, ég slapp með óttann," svaraði ég.
Hann brosti ekki, eins og ég hefði þó búizt
við. Hann sleppti aðeins takinu á höndum mín-
um og var horfinn út áður en ég vissi af.
„Sá þykir mér tala kunnuglega við þig, ung-
frú Keate,“ sagði Ellen hæðnislega.
„Já, það er von,“ svaraði ég. „Við þekkjumst
frá gamalli tíð.“
Ungfrú Biane stakk nú höfðinu inn í gættina
og þegar hún kom auga á okkur hrópaði hún:
„Nú, svo þið eruð þarna! Já, það er bezt fyrir
þá, sem það geta, að forða sér eitthvað afsíðis.
Ja — mikið gengur nú á! Sjálfur sakadómar-
inn er kominn hingað og heill hópur blaðamanna,
ljósmyndara og lögreglumanna. Nú ætlar einn
að fara að taka myndir.“
„Farðu og lokaðu sjúkrastofunum,“ sagði ég,
„svo að sjúklingarnir sjái ekki ljósglampana frá
myndavélunum og finni ekki reykjarlyktina af
þessum blúss-ljósum þeirra. Fljót nú! — Mér
finnst að dr. Kunce ætti að banna þennan um-
gang svona margra manna."
Ungfrú Blane hljóp fram, en kom að vörmu
spori aftur og spurði: „Hvað eru þeir að gera
þama frammi í stofunni? Sakadómarinn og þessi
O’Leary eru þar inni og þeir eru að tala við
Lillian Ash. Ég sá, þegar hurðin opnaðist, að
Lillian var að gráta. Nei, og þama kemur hann
gamli dr. Peattie, einn úr sjúkrahúsnefndinni.
Ætli það sé ekki betra að reyna að láta hendur
standa fram úr ermum." Og með þeim orðum
þaut hún burt.
Ég sá, að margt mundi vera að starfa og
reyndi því að standa upp. Ég var hálf óstöðug
á fótunum fyrst í stað, en brátt var ég farin að
annast um sjúklingana, enda var nóg að starfa
við að hjúkra þeim og hughreysta þá. Ég sá
lögreglumennina aka vagni að lyftunni og á
MAGGI
OG
RAGGI.
Teikning eftir
Wally Bishop.
1. Pétur: Það verður gaman að gera at í þess-
um stelpum núna á kvennadaginn!
2. Pétur: Hæ! Hó! Gerum at! Gerum at!
3. Pétur: Hvað er þetta? Maggi og Raggi?
Maggi og Raggi: Já!
4. Pétur: Aldrei skal ég gera at i smástelpum
á kvennadaginn framar!
vagninum lá einhver maður, sem breitt var al-
gerlega yfir, svo að ég sá ekki hver það var.
Þeir fóru með vagninn inn í lyftuna og lokuðu
á eftir sér.
Litlu síðar sá ég Lillian Ash koma út úr stofu
nr. 310. Hún var öll útgrátin og þrútin í framan.
Lance O’Leary kom rétt á eftir henni og hann
var mjög alvarlegur á svipinn, jafnvel sorg-
mæddur.
Skömmu síðar höfðum við lokið við að gegna
þeim störfum, sem mest aðkallandi voru, og fór
þá allt brátt að færast í eðlilegt horf. Það varð
aftur kyrrt í ganginum, en okkur var sagt, að
lögreglu- og blaðamennirnir væru allir komnir
niður í skrifstofu dr. Kunce. Enginn vissi enn
hér uppi hvað skeð hafði. Ég fór að svipast um
eftir Lance O’Leary, en hann var hvergi að sjá
hér uppi, svo að ég taldi víst, að hann hefði farið
niður í skrifstofu dr. Kunce ásamt hinum lög-
reglumönnunum. Ég bjóst því ekki við að hitta
hann í bráðina, svo að það gat orðið bið á því,
að ég fengi að vita, hvað skeð hefði í raun og
veru. Ég settist við skrifborðið og ætlaði að fara
að skoða spjöld sjúklinganna, þegar lögreglu-
þjónn kom skyndilega upp á hæðina og spurði
um mig. Ég gaf mig til kynna, og sagði hann
mér þá, að Lance O’Leary hefði sent sig til að
biðja mig að koma niður í skrifstofu dr. Kunce.
Þegar þangað kom, var skrifstofan full af
fólki. Sakadómarinn var þar, fjöldinn allur af
lögreglu- og blaðamönnum, Lamb fulltrúi, dr.
Peattie og — auðvitað — Lance O’Leary.
Þegar ég kom inn í skrifstofuna, gekk O’Leary
á móti mér og bauð mér sæti. Síðan sneri hann
sér að mannsöfnuðinum og sagði:
„Jæja, drengir, þá getum við byrjað að rekja
gang þessa máls. Ég hefi óskað þess að ungfrú
Keate væri viðstödd á meðan, þar eð hún hefir
átt verulegan þátt í að upplýsa þetta leiðinlega
mál.“
Við þessi orð hans sló þögn á samkomuna og
allir litu á mig, en mér varð það helzt fyrir að
stara út í eitt horn stofunnar, en þar sat þá
Lamb fulltrúi og setti upp skeifu eins og barn.
Lance O’Leary hefir tekið eftir þessu, því hann
flýtti sér að bæta við:
„Lögreglan, en þó einkum Lamb fulltrúi hefir
sýnt framúrskarandi dugnað við rannsókn þessa
máls, sem nú er að mesta leyti upplýst, þótt okk-
ur vanti að vísu upplýsingar um nokkur smá-
atriði, sem ef til vill verða aldrei að fullu skýrð.“
Við þessi orð hans hýrnaði heldur yfir Lamb,
hann rétti úr sér og hummaði ánægjulega.
Lance O’Leary hélt áfram:
„Sumir þættir þessa máls munu kunnir mörg-
um þeirra, sem hér eru inni, en til þess að fá
betra yfirlit yfir málið sem heild, mun ég byrja
á upphafinu og segja frá gangi málsins í sem
fæstum orðum. Glæpur sá, sem hér hefur verið
framinn, hefir ekki verið hugsaður og undirbúinn
fyrirfram, heldur hefir hann verið framkvæmdur
við sérstakt tækifæri, sem lagt var svo að segja
upp í hendurnar á manni, sem þóttist hafa verið
misrétti beittur. Hann þjáðist af minnimáttar-
kennd, sem braust út í hefndarhug og glæpsam-
legu athæfi, þegar tækifærið gaf tilefni til og
mjög auðvelt virtist að hefna sín rækilega og fá
uppreisn og bætur fyrir misrétti, sem hann taldi
sig hafa verið beittan. Eftir að morðið var framið,
reyndi morðinginn að losa sig við eitt aðalvitnið,
en að öðru leyti gerði hann engar sérstakar ráð-
stafanir til að leyna glæpnum.
Fyrst í stað átti ég bágt með að komast að
nokkurri sérstakri niðurstöðu eftir að mér hafði
verið skýrt frá gangi málsins. Þó var ég frá upp-
hafi sannfærður um, að aðeins einn maður hefði
framið þennan glæp, en um samsæri hafði ekki
verið að ræða. Ég vissi ekki hver tilgangurinn
með morðinu hafði verið, vissi ekki, hvers vegna
Lillian Ash hefði reynt að leyna þvi, sem hún
vissi um málið, ég vissi ekki hver árásina gerði
á Dione Melady, þó sá grunur hafi nú reynzt
vera réttur. Ungfrú Keate gaf mér margar góðar
hugmyndir og kom mér, svo að segja, á spor