Vikan - 10.07.1947, Page 13

VIKAN, nr. 28, 1947
13
HAPPASKOT
Barnasaga eftir Axel Bræmer
„Ég skil þetta ekki,“ sagði Hamm-
er stórkaupmaður æstur og hallaði
sér aftur í stólnum í skrifstofu sinni
í kinversku verzlunarborginni Han-
kow, ,,nú er aftur kvartað um það
að baunasekkirnir okkar innihaldi
leðju og leirhnausa. Hvernig kemst
þessi leðja í pokana?“
Hann horfði ergilegur út um opinn
gluggann og sneri sér síðan að nýju
að umboðsmanni sínum.
„Að lokum verðum við kærðir
fyrir að setja leðju á milli baunanna
til að auka á þyngd pokanna!" hélt
hann áfram. „Við verðum — æ, hver
skollinn. Hvað er nú þetta?“
Hann þreifaði undrandi undir
flibbann og náði þar í grábrúna
baun, sem allt í einu hafði komizt
inn á milli flibbans og háls hans.
Umboðsmaðurinn gat ekki varizt
brosi.
„Pyrirgefið," sagði hann, það er
sonur yðár, Henning, sem hefir vaiið
yður að skotspæni fyrir nýju teygju-
byssuna stna. Ég sá honum bregða
fyrir þarna fyrir utan, og það er
eðUlegt að hann noti verzlunarvöru
okkar, baunirnar, fyrir skot.“
„Rækalsstrákurinn," sagði Hamm-
er og hrópaði hátt. „Henning, komdu
hingað. Það hefir komizt upp um
þig.“
Það heyrðist Indíánaöskur fyrir
utan og skömmu seinna kom Henning,
röskleika strákur, fjórtán ára, þjót-
andi inn til þeirra. Það var ekki á
honum að sjá að hann iðraðist gjörða
sinna.
„Heyrðu, sonur sæll,“ sagði stór-
kaupmaðurinn góðlátlega, „gætir þú
ekki haft annað að skotspæni fyrir
teygjubyssuna þína en gamlan, heið-
virðan föður þinn.“
„Jú,“ sagði Henning, „en það var
svo freistandi þar sem þú sast þama
fast við gluggann. Og hæfði ég ekki
vel ?“
„Ó, jú,“ sagði faðir hans, „hér er
skotið, drengur minn. En hvað -—
hvað er nú þetta?"
Stórkaupmaðurinn starði eins og
dáleiddur væri á baunina, sem lent
hafði á honum. „Lítið á, Jensen,"
hélt hann ákafur áfram. „Skoðið
þessa baun. Hún er úr leir!“
Umboðsmaðurinn tók við bauninni
og velti henni i lófa sér.
„Satt segið þér,“ sagði hann undr-
andi.
„Baunin er sólþurrkaður leir úr
Yangtsekiang-ánni. Hér höfum við
ráðið gátuna í þessu fölsunarmáli.
Það eru bændumir, sem við kaupum
af, sem setja þessar leirkúlur innan
um baunirnar!"
„Já, og þegar pokarnir blotna,
verða fölsuðu baunirnar aftur að
leðjimni, sem alltaf er verið að
kvarta undan við okkur,“ sagði
Hammer gramur. „Það er Kínverj-
unum líkt að hafa svona svik i
Veiztu þetta
(Efst t. v.:) 1 biblíunni er 293 sinnum talað um steina og 135 sinnum
um kletta. 1 Palestínu er enn mikið af kalksteinsklettum, stórum og
smáum. — (Neðst t. v.:) Þegar froskurinn lætur út úr sér tunguna, lyft-
ir hann henni fyrst og slöngvar henni síðan út. — (T. h.:) Charles Mar
tell, höfuðsmaður í ameríska verzlimarflotanum, hefir miimkað um 30
em! — (I miðju) Snjór og regn getur ekki myndazt nema i loftinu séu
i-ykagnir, sem vatnsgufan í loftinu getur sezt utan á.
frammi. Við skulum nú athuga
pokana betur.“
Hammer umboðsmaður hans og
Henning gengu núútivörugeymsluna,
þar sem baunapokum var hlaðið upp
hundruðum saman og tilbúnir til að
vera sendir í ýmsar áttir. Kínversku
baunirnar eru of grófar til mann-
eldis, en eru mjög notaðir handa
múldýrum, sem höfð eru ofan í
námunum, þvi að þessar baunir eru
ríkar af D-bætiefni og bæta dýnm-
um upp missi sólarljóssins.
Hammer og umboðsmaðurinn
rannsökuðu nú innihald eins pokans.
Það kom í ljós að næstum tíunda
hver baun var úr leir.
„Já, það er greinilegt," sagði
Hammer stórkaupmaður, „það er
líklega heil verksmiðja þarna uppi
með ánni, sem framleiðir þessar
leirbaunir. En hvernig eigum við að
koma í veg fyrir þennan ófögnuð?
Við getum ekki rannsakað nákvæm-
lega hvern poka.“
„Ég kann ráð, pabbi!,“ hrópaði
Henning. „Ef þú vilt fyrirgefa mér
að ég skaut í þig, þá skal ég skýra
ykkur frá aðferð."
„Leystu frá skjóðunni," sagði
Hammer. Henning skýrði þeim nú
frá ráðagerð sinni og faðir hans sló
á öxl hans.
„Ágætt,“ sagði hann, „þú ert ekki
af baki dottinn. Ég má vera þakk-
látur fyrir að þú skauzt á mig með
teygjubyssunni, því að þá komumst
við að svikunum og nú kunnum við
auk þess ráð til að koma í veg fyr-
ir þau.“
Þegar kínversku bændurnir komu
daginn eftir akandi með baunapok-
ana sína, urðu þeir steinhissa að sjá
pall í sex til sjö metra hæð yfir
steingólfinu. Það gekk alveg fram
af þeim, þegar þeim var skipað að
fara með pokana upp á pallinn og
hella þar úr þeim niður á steingólf-
ið. Ósviknu baunimar þoldu þetta,
en leirbaunirnar molnuðu. Kinverj-
unum féllst alveg hugur við þetta
og urðu að játa svik sín. — Það var
því Henning að þakka, að komið var
i veg fyrir þessa svikastarfsemi.
Upp frá þessu komu aldrei leir-
baunir í pokunum, en pallurinn var
lengi látinn standa Kínverjunum til
viðvörunar — og var Henning löngu
hættur að skjóta með teygjubyssum,
þegar hann var rifinn.
1. Þú skalt ekki stela ... Bölvað-
ur er sá, sem færir úr stað landa-
merki náunga síns! Og allur lýðurinn
skal segja: Amen.
2. Lát fals og lygaorð vera
fjarri mér;
gef mér hvorki fátækt né auðæfi,
en veit mér minn deildan verð.
Ég kynni annars að verða of
saddur og afneita
og segja: Hver er Drottinn?
Eða ef ég yrði fátækur, kynni
ég að stela
og misbjóða nafni Guðs míns.
3. Safnið yður ekki fjársjóðum á
jörðu, þar sem mölur og ryð eyðir,
og þar sem þjófar brjótast inn og
stela; en safnið yður fjársjóðum á
himni.
4. Og hann gekk inn í helgidóm-
inn og tók að reka út þá, er voru að
selja, og sagði við þá: Ritað er:
Og hús mitt á að vera bænahús, en
þér hafið gjört það að ræningja-
bæli.