Vikan - 17.07.1947, Qupperneq 3

VIKAN, nr. 29, 1947
3
Eppingskógur —
griðland Lundúnabúa.
Um 20 km. norðvestur af London er
undurfagur, gamall skógur, um 2500 hekt-
arar að stærð, þar sem Lundúnabúar leita
friðar og unaðssemda ósnortinnar náttúru
í frístundum sínum. Fyrir 400 árum var
þessi skógur tífalt stærri, og var hann þá
í eigu Hinriks konungs Vin. Þar skemmti
konungur sér og gestum sínum við veiðar,
endá var þar gnægð góðra veiðidýra, og
enn lifa þar dádýr og hirtir.
Á seytjándu öld hnignaði skóginum
mjög, var hann þá höggvinn mikið, enda
var þá mikil þörf fyrir efnivið í ört vax-
andi flota konungs, og myndi skógurinn
sennilega hafa hlotið sömu örlög og flest
önnur skóglendi landsins, ef sérstakar
ástæður hefðu ekki verið fyrir hendi.
Alþýða manna í þorpunum umhverfis skóg-
Framhald á bls. 7.
Á myndinni sést vegur, sem liggur inn í Eppingskóg. Á helgidögum og
fridögum streyma Lundúnabúar eftir þessum vegi til þess að njóta nátt-
úrunnar í faðmi skógarins.
Þessi mynd er af Waltham-klausturkirkjunni, sem einu sinni var fegursta
kirkja Englands. Hún er eldri en Westminster Abbey í Lundúnum. Mið-
skip hinnar gömlu kirkju stendur enn þá, en hitt hefir verið endurbyggt
síðan. Brúin og hliðið, sem sést á myndinni er það eina, sem eftir stendur
af klausturbyggingunum.
Kóngur kurekanna
Roy Rogers og gullþjófarnir.
Kvikmyndaleikarinn Koy Rogers
CS
1. Roy er á leiðinni niður þröngt fjallaeinstigi,
þegar hann heyrir svipusmelli og hundgá í fjarska.
„Það er svo að heyra, sem einhver sé á hraðri ferð,
Þjósti,“ segir hann við hestinn sinn. „Við skulum
fara niður að ánni og sjá, hvað um er að vera!“
2. Sér til mikillar undrunar sér Roy, að ung stúlka brunar
i sleða eftir isilagðri ánni. Og þó að hann sé alllangt í burtu,
.sér hann, að hún er óttaslegin, en þó einbeitt, á svipinn. Hann
er rétt í þann veginn að kalla til hennar, þegar hann heyrir
lágar drunur, og sér hvar stór, snæviþakinn steinn fellur á
ísinn rétt hjá sleðanum.
3. Stúlkan æpir upp yfir sig um leið og hún
kastast af sleðanum og ofan í ískalda vök. Roy
snarar sér af baki og hleypur út á ísinn. „Haldið
yður!" kallar hann. „Hg er að koma!“ Hann
rennir sér fótskriðu að vökinni, nær í stúlkuna og
•dregur hana upp á ísinn.
4. „Þakka yður fyrir!“ segir stúlkan og sýpur
hveljur. „Það munaði litlu. En sleðinn — er hann
óskemmdur? Ég verð að halda áfram.“ „Hvað
er að?“ spyr Roy. Stúlkan lítur á hann. Hún sér,
að óhætt muni að treysta honum, og segir hon-
um eftirfarandi sögu:
5. „Ég heiti Jóna Kassen,“ segir hún. „Faðir
minn er umsjónarmaður. Hann fann gull í jörðu
hjá Furulindum. 1 morgun þegar hann ætlaði að
láta skrá sig sem eiganda að landsvæðinu, réðust
tveir bræður á hann og særðu hann með skot-
um, og nú eru þeir á leiðinni til Grenivalla til
þess að láta skrá sig sem eigendur að landsvæð-
inu. Ég ætlaði að reyna að ná þeim.“ „Látið mig
um það, Jóna!" hrópaði Roy.
(Niðurlag aögunnar kemur í næsta blaöi).