Vikan - 17.07.1947, Síða 6

6
VIKAN, nr. 29, 1947
„Hussein," æpti Sybil fegin.
„Hvað gengur á, — burt með ykkur!“ Huss-
ein kom nær og sló í kringum sig með keyri.
Mennimir kveinkuðu sér og hlupu burt.
„Ungfrú Grey-Jones — imgfrú Summers?"
Hussein stóð við hlið þeirra. „Hvað eruð þið að
gera hingað og hvað hefir komið fyrir?"
Linda sagði honum upp alla sögima.
„Við villtumst."
„Það er auðvelt héma,“ svaraði hann kurteis-
lega. „Og svo hefir bíllinn bilað!" Hann lyfti
upp lokinu á kælinum. „En það er of dimmt til
að gera við hann. Þið skuluð koma heim með
mér og síðan ek ég ykkur heim.“
„Það er nóg að lofa mér að sima að „Friðar-
lundi" — tók Linda til máls.
„Nei," svaraði hann kurteislega en ákveðið. „Ég
ek ykkur heim.“
Hann gekk á undan þeim með fram veggnum,
að hliði á honum, gegnum ávaxtalundi upp að
húsinu. Þar sendi hann þjón til að ná í bíl og
sagði við stúlkumar:
„Gjörið svo vel að koma inn. Þetta hefir reynt
á ykkur og þið verðið að drekka hjá mér einn
bolla af kaffi. Mér þykir leitt að þessir menn
skyldu hræða ykkur. Þeir em meinlausir, greyin,
en háfa lítið vit í kollinum."
„Eg held, að við ættum að fara strax," svaraði
Linda. „Majórinn verður áhyggjufullur út af
okkur."
„Það tefur ykkur ekki nema fimm minútur,"
svaraði Hussein kurteislega, en ákveðið. „Komið
inn — gerið svo vel.“
Linda kom ekki með fleiri mótbárar. Hún fann
að það var til einskis. Á þessari stundu vora þær
á valdi Hussein og ef hann óskaði að þær kæmu
inn urðu þær að láta að orðum hans.
Þær eltu Hussein inn í hægri álmuna — salaam-
liken, og var boðið inn í litla stofu, sem þær
höfðu ekki komið í í veizlunni. Lindu fannst hún
minna á listasafn. Hvert húsgagn, hver postulíns,-
hlutur og mynd var fágæt og fullkomin. Jafnvel
Sybil, sem hafði lítið vit á slíku, sá óðara að
þetta vora allt óviðjafnanlegir og fallegir munir.
„Drottinn minn — en hvað þetta er dásamlegt,"
hrópaði hún.
„Faðir minn er hreykinn af þessari stofu," sagði
Hussein. „Afi minn og langafi vora miklir list-
imnendur. Það era ekki allir, sem njóta þess
heiðurs að sjá safnið okkar."
Sybil skoðaði með miklum áhuga safn af
tóbaksdósum.
„Finnst yður þær fallegar?" spurði Hussein
blíðlega.
„Þær era dásamlegar." Hún talaði við hann
hispurslaust — hún hafði orðið ógurlega hrædd
við dökku mennina úti við bílinn, svo að á þess-
ari stundu fannst henni Hussein vera bjargvættur
sinn, sem komið hefði á síðustu stundu til að
frelsa hana úr klóm villimannanna.
Hann brosti.
„Ég bjóst ekki við að sjá yður svona fljótt aft-
ur heima hjá mér, ungfrú Sybil."
„Nei, ég bjóst ekki heldur við því sjálf," svar-
aði hún. Sybil brosti, en bætti svo við ögrandi:
„Þetta var aðeins tilviljun."
„Það var engin tilviljun," svaraði hann.
„Þér megið kalla það hvað sem þér viljið, en
ég býst ekki við að þér eða einhver annar hafið
sett sand í gírkassann minn í dag."
„Nei, þess þurfti ekki með. Forlögin vora mér
hliðholl."
„Það þarf ekki mikið til að gleðja yður,“ sagði
hún glaðlega. „Fimm mtnútur hérna------------"
„Það er mér nóg fyrst — til að byrja með."
„En bíllinn minn bilar ekki aftur hérna."
„Þess þarf heldur ekki, við sjáum til —“ hann
þagnaði, þegar þjónn kom inn með kaffið.
„Gerið þér svo vel, ungfrú Summers." Hussein
nálgaðist Lindu brosandi. „Ég held að þér fyrir-
gefið mér að tefja ykkur svona, þegar þér hafið
drukkið þetta."
Linda hafði sjálf orðið hrædd við mennina,
þótt hún léti ekki á því bera. Það hafði verið
andstyggileg stund, þegar dökkt, glottandi and-
litið nálgaðist Sybil. Hún lofaði guð fyrir að
Hussein skyldi bera þarna að. Kaffið var brenn-
andi heitt og blandað koniaki, og þær hresstust
báðar við að drekka það.
„Nú skal ég aka ykkur heim," sagði' Hussein,
þegar þau höfðu lokið úr bollunum. Þau gengu
út á tröppumar og þar beið bíllinn þeirra.
„Viljið þér sitja fram í hjá mér?" spurði
Hussein Sybil. „Þá skal ég veita yður tilsögn í
akstri, því að ég held að óhappið í kvöld geti
ekki eingöngu verið duttlungar í vélinni."
Hann talaði eins og hann væri ungur Eng-
lendingur, og það var ógerningur fyrir Lindu að
mótmæla. Hvort sem hann var Arabi eða ekki,
þá hafði hann komið þeim til hjálpar í vandræð-
um þeirra og ekki sýnt þeim annað en kurteisi.
Hún settist því róleg í aftursætið og Sybil, örvuð
af koníakinu, gerði fúslega sem Hussein sagði.
Þau óku hratt heim að „Friðarlundi" og er
þangað kom, fór Hussein út og opnaði fyrir þeim
hurðimar.
„Góða nótt, ungfrú Summers."
„Góða nótt, Hussein. Ég þakka yður fyrir."
Hún gekk upp tröppurnar. Sybil, sem elti hana,
fann að einhver kom við handlegg hennar. Hún
sneri sér við og sá Hussein brosa. Hún hreifst
af fegurð hans á þessari stundu — hann var dá-
samlegur. Hann þrýsti hönd hennar og kinkaði
kolli leyndardómsfullur á svipinn. Síðan steig
hann inn í bílinn og ók hratt i burtu.
Til allrar hamingju var majórinn ekki heima
— hann hafði farið með Michael og Albertu til
að sýna þeim einhverjar gamlar grafir.
„Guði sé lof að hér er enginn," sagði Sybil
þegar þær komu inn í stóra anddyrið. „Finnst
yður að við þurfum að segja að við fórum inn?
Við gátum ekki komizt undan því."
„Nei, hann er mjög ákveðinn þessi Hussein."
„Já, það er hann." Sybil roðnaði litið eitt.
„Ég skal segja honum allt," sagði Linda. „Það
er bezt að segja honum að við fóram inn — það
væri undarlegt ef Hussein hefði eicki hvatt okk-
ur til þess."
„Já, en majórinn er svo skrítinn-------"
„Látið mig um það, Sybil. Ég held að hann
spyrji ekki margs eftir að hann fær að vita að
bíllinn bilaði."
„Líklega ekki," sagði Sybil kvíðafull. „Ég ætla
upp og hafa fataskipti. Ég hefi gott af að fara
í bað áður en ég stend augliti til auglits við „hans
hátign" .“
Hún hljóp upp stigann, inn í herbergi sitt og
læsti hurðinni á eftir sér. Hún brosti framan í
spegilmynd sina. — Hann er ástfanginn af mér.
Drottinn minn, hvað hann hlýtur að vera ríkur.
Blessað
barniðl
Teikning eftir
George MeManus.
verði ekki veikur?
Pabbinn: Já, ég held ég mimi, hvað mér þótti gaman I hringekj-
imni, þegar ég var strákur.
Vörðurinn: Haldið ykkur, nú fer hún af stað!
Vörðurinn (við pabbann): Hertu þig upp, lagsi!
Mamman: Ég held þú ættir ekki að fara með Lilla í þessa hringekju oftar!