Vikan - 17.07.1947, Qupperneq 11

VIKAN, nr. 29, 1947
11
Mignon G. Eberhart:
Framhaldssaga. -
23
frá
SAKAMALASAGA
morSing-jans. Hún fann þessa korkþynnu í skurð-
stofunni daginn eftir morðið." Hann hélt kork-
þynnunni á lofti og sýndi mönnum hana. „Eins
og þið munið finna, ef þið lyktið af korkinu, er
einkennilegur þefur af því. Frú Melady gat þess
í frásögn sinni um árásina á hana, að hún hefði
fundið einkennilega lykt af árásarmanninum, og
þegar ég kom með þessa þorkþynnu til hennar
og bað hana að lykta af henni, kvað hún þetta
vera samskonar lykt og hún hefði fundið þarna
um kvöldið. Af þessu gat ég ráðið, að ákveðin
persóna hefði komið upp í skurðstofuna um
kvöldið, sem morðið var framið, því stofan hafði
verið þvegin vandlega daginn áður og ekkert
verið notuð fram að þvi að ungfrú Keate fann
þessa þynnu.“
Korkþynnan gekk nú milli manna. Hver og
einn virti hana fyrir sér, þefaði af henni og rétti
hana síðan næsta manni.
„Eg skal nú reyna að hafa frásögn mína sem
einfaldasta," hélt Lance O’Leary áfram. „Margs-
konar atvik og tilviljanir gerðu morðingjanum
fært að framkvæma glæpinn. Tíminn hafði, til
dæmis, mikla þýðingu, það er að segja, að þetta
eða hitt skyldi einmitt gerast á ákveðnu augna-
bliki. Eins og þið vitið, hringdi ungfrú Keate á
lyftuna frá fyrstu hæð um klukkan 18 mínútur
yfir 12 um kvöldið, sem morðið var framið. Ég
segi 18 mínútur yfir 12, af þvi að það mun taka
hana um tvær mínútur að ganga 'stigana upp á
þriðju hæð. Ungfrú Brody segist hafa sér dr.
Harrigan fara inn I lyftuna klukkan 18 mínútur
yfir 12. Þá mun slæpan-efnið hafa verið farið
að verka á hann, hann hefir skrúfað peruna í
lyftuklefanum lausa og ætlað að jafna sig þar.
Nú er það sannað með framburði ugfrú Ash, að
dr. Harrigan kom aftur niður, eftir að hafa farið
upp með Pétur Melady, fór inn í herbergi hans
og fann þetta kínverska tóbaksskrín, sem slæpan-
formúlan var geymd í. Hann var með þetta skrín
í höndunum, þegar hann missti meðvitundina í
lyftunni."
„Eigið þér við, þegar hann var myrtur ? “ spurði
Lamb fulltrúi.
„Nei, þegar hann sofnaði, missti meðvitundina
vegna áhrifa slæpan-efnisins," svaraði O’Leary.
„Klukkan 20 mínútur yfir 12 kom ungfrú Keate
upp á þriðju hæðina og varð þess þá vör, að
sjúklingurinn hennar var horfinn, fékk þá skýr-
ingu, að farið hefði verið með hann upp í skurð-
stofuna og að hún væri beðin að koma þangað.
Hún fór þá að lyftudyrunum á þriðju hæð,
hringdi á lyftuna, en fékk ekkert svar — það
er, lyftan kom ekki að hennar áliti, en hún var
reyndar við þriðju hæðina, þótt hún sæi það ekki,
þar eð ljósið í lyftuklefanum hafði verið slökkt.
Dr. Harrigan hafði slökkt ljósið með því að skrúfa
ljósaperuna i loftinu lausa og hann mundi einnig
hafa þrýst á neyðarhemlana í þeim tilgangi að
fá að vera í friði meðan hann væri að jafna sig.
Hann hefir liklega eklci tekið eftir því, að Pétur
Melady lá dauður í lyftuklefanum á þessu augna-
bliki. Þegar ungfrú Keate hringdi, voru tveir
menn í fyftunni — annar dáinn, það var Pétur
Melady; hinn lifandi, það var dr. Harrigan.
Ungfrú Keate hljóp nú upp á loft, en sá þá að
enginn var i skurðstofunni. Hún hringdi þá enn
á lyftuna frá fjórðu hæðinni, en lyftan kom held-
ur ekki nú, því neyðarhemlarnir voru settir á
hana. Ungfrú Keate fór þá aftur niður, spurðist
nánar fyrir um þessa skyndilegu ákvörðun dr.
Harrigans, en hringdi síðan á lyftuna að nýju af
þriðju hæðinni. Ekkert skrölt heyrðist í lyftunni
og ekkert ljós sást — svo hún hélt að lyftan væri
einhversstaðar niðri. Þegar hér var komið tók
ungfrú Keate eftir því, að Jacob Teuber nálgað-
ist lyftudyrnar og ók á undan sér sjúkravagni.
Rétt um sama leyti kom ungfrú Lillian Ash út
frá sjúklingum sínum og kom að lyftudyrunum.
Ungfrú Keate lyfti blæjunni af blökkumanninum
og leit sem snöggvast á hann. Teuber fór að
reyna við lyftuna, en Lillian Ash sagði þá eitt-
hvað á þessa leið: „Það þýðir ekki að reyna að
opna lyftudyrnar þegar lyftuklefinn er ekki á
þessari hæð.“
Nú skulum við snúa okkur að annarri hlið máls-
ins og byrja þar sem dr. Harrigan fór með
Pétur Melady á sjúkrabörum inn í lyftuna klukk-
an rúmlega tólf. Þegar hann kom inn í lyftuna,
var þar maður fyrir, maður, sem dr. Harrigan
hafði enga ástæðu til að óttast eða vantreysta.
Dr. Harrigan skýrði frá því, sem til stóð, og
þessi maður bauðst þá til að hjálpa honum við
að koma sjúklingnum upp. Dr. Harrigan kvaðst
þurfa að skreppa niður aftur, eftir að upp í
skurðstofuna var komið og bað þá þennan mann
að vera hjá sjúklingnum á meðan. Þegar dr.
Harrigan var farinn, byrjaði þessi maður að
krefja Pétur Melady um formúluna fyrir slæpan-
lyfinu, því hann þóttist eiga einhvern þátt í upp-
götvun efnisins. Við vitum litið 'um, hvað fram
fór milli þessara tveggja manna, en liklegt er
að morðinginn hafi tekið einn skurðhnífinn úr
verkfærakassanum og otað honum að Pétri
Melady í þeim tilgangi að fá hann til að afhenda
formúluna. Pétur Melady mun hafa skýrt frá
því að formúlan væri i kínverska tóbaksskríninu,
en síðan dó hann úr hjartaslagi vegna geðshrær-
inga.
Nú varð morðinginn skelfingu gripinn. Hann
tók það til ráðs að fara með lík Péturs Melady
fram í lyftuna, fór í henni niður á þriðju hæð,
yfirgaf lyftuna þar og skildi lík Pétur Melady
eftir. Hnífinn hafði hann enn á sér hann var
ákveðinn í að ná formúlunni fyrir slæpan-lyfinu,
hvað sem það kostaði. Þannig er mál með vexti,
að þessi maður hafði í rauninni uppgötvað þetta
lyf. Hann fann það fyrstur manna, að visu var
það þá ekki fullkomið og margra breytingar til
batnaðar höfðu verið gerðar á því síðan, en hann
fann þó undirstöðuna og er því í rauninni höfund-
ur þess. Hann var þá starfsmaður í Melady-
stofnuninni, og Pétur Melady hældi honum mjög
fyrir þessa uppgötvun og lét halda áfram að
rannsaka þetta nýja efni. Þegar sýnt var, að
efnið væri mjög mikilvægt, neitaði Pétur Melady
að gefa þessum manni nokkra hlutdeild í gróða
þeim, sem af framleiðslu efnisins mundi fást eða
þókna honum nokkuð fyrir uppgötvunina ög
sagði þessum starfsmanni upp vinnunni. Þegar
nú þessi maður, sem í rauninni var höfundur
slæpan-lyfsins, sá dr. Harrigan sofandi í lyft-
unni með kínverska tóbaksskrínið, sem hann vissi
að formúlan var í, þá greip hann eitthvert æði
'og hann rak hnífinn í brjóst læknisins."
„Vissi þá þessi ungfrú Ash um þetta allan
tímann?,“ spurði sakadómarinn undrandi.
„Já, auðvitað," svaraði Lance O’Leary. „Eg
mundi, satt að segja, hafa álitið hana sjálfa
seka, ef hún hefði ekki lagt svo mikla áherzlu
á að verja morðingjann. Hún reyndi aldrei að
verja sjálfa sig, nema hvað fingraförin á hnif-
skaftinu snerti. Hnífurinn hafði verið skilinn eftir
í brjósti dr. Harrigans með vilja, í þeim tilgangi
að koma gruninum á Pétur Melady, sem vitað
var að dr. Harrigan hafði farið með upp í lyft-
unni, svo og að þeir voru óvinir. Annars voru
það ekki fingraför hennar, sem hún þurrkaði af
hnífskaftinu. Lillian Ash skýrði frá því, að hún
hefði séð Kenwood Ladd við lyftudyrnar rétt um
það leyti sem morðið var framið og hún gerði
það í þeim tilgangi að villa lögregluna. Kenwood
Ladd hafði reyndar verið þama á þessum tima,
og þetta varð til þess, að hann var settur í gæzlu-
varðhald. Það var líka Lillian Ash, sem kom
kínverska tóbaksskríninu fyrir undir dýnunni í
rúmi Pétur Melady, eftir að lögreglan hafði
rannsakað herbergið hans. Hún hjálpaði líka
morðingjanum til að liomast upp á þriðju hæðina
með því að opna gluggann út að brunaþrepunum.
Morðinginn beið, þar til ungfrú Keate var komin
úr augsýn, en hitti frú Dione Melady fyrir í her-
berginu og þá hafði hún páð í kinverska tóbaks-
skrínið, sem formúlan var enn óhreyfð í. Hann
réðist á Dione og náði í kínverska skrlnið, en
komst undan áður en hjúkrunarkonurnar komu
Dione Melady til hjálpar.“
„Hvernig komst skrínið þá i hendur Náncy
eftir að formúlan hafði. verið tekin úr því?“
spurði ég eftirvæntingarfull.
„Nancy hafði skrínið aldrei í vörzlum sinum,“
Lance O’Leary. „Það var Lillian Ash, sem kom
því þar fyrir.“
„Vissi þessi Lillian Ash þá að hægt var að
opna lyftudyrnar, þegar hún sagði þessi orð um
að dyrnar opnuðust aðeins, ef lyftan væri komin
upp á hæðina?”, spurði sakadómarinn.
„Já, hún vissi það,“ svaraði Lance O’Leary.
„Hún var með þessu að hjálpa morðingjanum,
eins og endranær. Hún hjálpaði honum líka til
að koma líki Péturs Melady niður. Hvað ungfi’ú
Lillian Ash snerti, var aðeins um tvennt að ræða:
Annaðhvort hafði hún myrt dr. Harrigan, eða
hún hafði sérstaka ástæðu til að vernda morð-
ingjann. Við vitum nú, að hún myrti ekki dr.
Harrigan og ástæðan til þess, að hún fann hjá
sér köllun til að vemda morðingjann, var þessi:
Lillian Ash varð að vinna fyrir sér og þar eð
hún hafði talsverða æfingu í hjúkrun, án þess
þó að vera útlærð hjúkrunarkona, treysti hún
sér helzt til að vinna við slík störf. Hún hafði
sótt um stöðu sem hjúkrunarkona í einni eða
tveimur öðrum borgum, en ekki staðizt inntöku-
prófið eða ekki haft fullnægjandi skilríki fyrir
kunnáttu sinni. Hún fór þá á námskeið fyrir
hjúkrunamema og að því loknu bauðst henni staða
hér og tók hún henni strax. Eins og ykkur er
kunnugt, hafði dr. Harrigan verið henni mjög
slæmur eignmaður og hún óttaðist hann og hat-
aði. Hún vissi ekki strax að hann væri starfandi
læknir við þetta sjúkrahús, en þegar hún komst
að því, varð hún mjög óttaslegin, því hún bjóst
við, að hann mundi starx beita áhrifum sínum
til að láta hana fara. úr vistinni, enda hefði það
sjálfsagt reynzt honum auðvelt.”
„Mér skilst, að hún hafi forðazt hann og hann
ekki vitað um a^ð hún væri hér,“ skaut sakadóm-
arinn inn f.
„Já, einmitt — hún forðaðist hann eftir megni,“
svaraði Lance O’Leary. „Að lolcum mættust þau
þó — hér á ganginum á þriðju hæð. Það var um
kvöldið 7. júlí. Hann tútnaði út af reiði, hún varð