Vikan - 17.07.1947, Qupperneq 13

VIKAN, nr. 29, 1947
13
Pralen og litli hundurinn.
Barnasaga eftir Ester Sjöblom.
Pralen var stór og sterkur eftir
aldri. Skólabræður hans neyddust til
þess að þola yfirráð hans, annars
var þeim ekki stætt. Drengir, sem
voru eldri en Pralen, óttuðust hann.
Og yngstu drengimir hræddust þenn-
an harðstjóra.
Poreldrar þorðu ekki að senda
börn sín í búðir þar sem Pralen var
á ferð. Pralen hratt börnunum um
koll, og misstu þau þá úr höndum
sér það, sem þau höfðu meðferðis,
t. d. mjólkurflöskur. En þær brotn-
uðu vitanlega. Þeir, sem bjuggu í
grennd við Pralen óttuðust hann
eins og almenningur hræddist sjó-
ræningja á Miðjarðarhafinu fyrir
hundrað og fimmtíu árum.
En félagar Pralens hötuðu hann
ekki. Margir drengir dáðust að hon-
um í laumi, vegna hugrekkis hans
og afls. Þeir óskuðu þess að líkjast
honum að því leyti. En Pralen var
ekki eins mikil hetja og álitið var.
Hann var að einu leyti gimga. Hann
óttaðist hunda afar mikið. Og hér
skal nú sagt frá því.
Pralen bjó í fínu húsi í einu feg-
ursta hverfi borgarinnar.
Það var sunnudagur. Fánar blöktu
við hún yfir íþróttavelli borgarinnar.
Kappleikur skyldi háður. Var fjöldi
fólks saman kominn, bæði ungir og
gamlir. Vitanlega lét Pralen sig ekki
vanta. Á leið sinni til íþróttavallar-
ins tróð hann illsakir við stráka og
stelpur, sem voru minni máttar en
hann. Fleygði hann mörgum þeirra
niður í göturæsið. Hann hafði það
oft sem ástæðu fyrir þessu fram-
ferði sínu, að bömin hefðu gónt á
hann. En það kvaðst hann ekki geta
þolað. Oft barði hann börn í andlitið
af þessum sökum.
En þennan sunnudag varð Pralen
að láta í minni pokann. Fólkið stóð
í hópum umhverfis íþróttavöllinn.
Þar var einnig lítill hundur, af svo-
nefndu dverghundakyni. Mörgum
þótti þetta skritin skepna, og virt-
Lausn á bridgeþraut í síðasta tölublaði.
4 9, 3, 2
4 K, 6
4 D, 8, 6, 4, 2
4 Á, 6, 2
4 4 N. 4 7, S
4 ♦ G, Á, 9, 7, 4 K, G, 9, 5 V. A. V 4 D, 8, 3, 2 10, 7, 3
4 K, G, 5 s. 4 10, 9, 8, 4
4 Á, K, D, G, 10, 8, 6
y Á, 10, 5
♦ -
* D, 7, 3
Suður spilaði 6 spaða. Svo virðist,
sem suður sé neyddur til að gefa 2
iaufaslagi og myndi margur góður
spilamaður tapa sögninni, þar eð
spilið verður að skipuleggjast Oið
fyrsta útspil.
Vestur lætur út tígulkóng. Mörgum
myndi verða það á að drepa hann í
hugsunarleysi með trompi, en eftir
það er spilið óvinnandi. Vinningur
spilsins byggist á því að gefa fyrsta
slaginn og láta laufþristinn i hjá
suðri. Eftir það má spila á eðlilegan
hátt þangað til 3 spii eru eftir á
hendi. Gæti maður þá hugsað sér
að spilið liti þannig út:
♦ D
4 A, 6
<$< A
4 K, G
4 A
4 D, 7
N.
V. A.
S.
Þegar suður nú spilar út spaðaás,
þvingast vestur. Hefir norður nú í
hendi sinni að miða afkast sitt við
það, sem vestur lætur i.
ist sem láta mætti hund þennan í
frakkavasa. Eigandi hundsins var
litlu stærri en hann. Það var þriggja
ára telpa, ljóshærð og lagleg. Hún
kom labbandi i áttina til Pralens,
og hafði sleikipinna í munninum.
Pralen stóð og ygldi sig framan í
telpuna. Henni geðjaðist þegar illa
að honum, og vegna geðshræringar
þeirrar, er hún komst í, missti hún
pinnann niður í kverkamar. Þar sat
hann fastur. En Pralen þreif telpuna
og fleygði henni út í göturæsið, og
við það hrökk sleikipinninn út úr
barninu.
Pralen hló. En í sama bili kom
litli hundurinn og sótti að spellvirkj-
anum af miklum ákafa. Pralen
reyndi að sparka í hundinn, en hitti
hann ekki. Hann öskraði svo ægi-
lega, að sum stór dýr mundu hafa
lagt á flótta undan því. En litli
hundurinn lét það sem vind um eyr-
un þjóta. Hann þeyttist umhverfis
Pralen og reyndi að bíta hann i fót-
leggina. Var hundurinn hinn versti
viðureignar. Pralen var náfölur af
hræðslu. Sá hann það ráð vænlegast
að flýja upp í lítið tré er var þarna
I grenndinni. Margt fólk veitti þessu
athygli. Og um það helmingurinn af
skólabræðrum Pralens voru sjónar-
vottar að þessari orustu. Allir hlógu
að bleyðimennsku Pralens. Hann
hrópaði stöðugt á hjálp, og alltaf
fjölgaði þeim, sem hlógu að honum.
Nokkrir æstu hundinn og sögðu:
„Taktu hann, bíttu hann, bíttu
hann!“
Og litla hundinum virtist stöðugt
vaxa ásmegin. Sókn hans var orðin
heiftúðug. Hann stökk stöðugt hærra
og hærra upp eftir trénu. Pralen
var frávita af hræðslu. Hann hefði
neyðzt til þess að hanga í trénu allan
daginn, ef litla telpan hefði ekki
komið og kallað á hundinn. Hún
hrópaði: „Dick, komdu!“ og hundur-
inn hlýddi. Hann hætti við sókninaog
fór til telpunnar. Hún tók hann í
fang sitt og mælti til Pralen þessum
orðum: „Nú er þér óhætt að koma
niður, lyddan þín.“ Allir skólabræður
Pralens hlógu afskaplega. Þeir
hrópuðu: „Pralen er hræddur við
keltuhunda. Ha, ha, ha, ha,!“ Pralen
laumaðist burt.
Og frá þessum degi varð hann
annar maður. Félagar hans höfðu
fengið vitneskju um það, að Pralen
var ekki hetja heldur raggeit.
Og þetta má til sannsvegar færa
um ýmsa þá sem mest setjast á aðra.
Þegar læknar gáfust upp við að
reyna að ná nagla, sem smádrengur
nokkur i Ástralíu hafði gleypt, þá
tók faðir drengsins til sinna ráða.
Faðirinn, sem er raffræðingur, útbjó
örlítið segulstál, sem hægt var að
koma niður í háls drengsins og dró
naglann upp.
Bibliumyndir.
Di'triluiteJ hy ICnt\i Fojturc* S)
í±=SL3æE$2X ■ \"
rí' L <L
■H tL 1 f TÖl 1 i w V'JwvP Mi
Llí
1. En er þeir höfðu farið um Am-
fípolis og Apollóníu, komu þeir til
Þessaloníu, en þar áttu Gyðingar
samkunduhús. Og eftir venju sinni
gekk Páll inn til þeirra og þrjá hvíld-
ardaga átti hann tal við þá út af
ritningunum. . . . Og nokkrir af
þeim létu sannfærast og gengu í
flokk með þeim Páli og Sílasi, svo og
mikill fjöldi guðrækinna Grikkja og
mikilsháttar konur ekki allfáar.
2. En Gyðingar fylltust vandlæti
og tóku með sér nokkra vonda menn
af götuskrílnum, vöktu uppþot og
hleyptu borginni i uppnám og þustu
að húsi Jasons . . . drogu peu- Jason
og nokkra bræður fyrir borgarstjór-
ann.
3. Og er þeir höfðu tekið vörzlu
fyrir Jason og hina, slepptu þeir
þeim. — Og jafnskjótt létu bræðum-
ir þá Pál og Silas fara af stað um
nótt til Berou, og er þeir voru þang-
að komnir, gengu þeir inn í sam-
kunduhús Gyðinga.
4. En þér, bræður, þreytist ekld
gott að gjöra . . . Kveðjan er með
minni, Páls, eigin hendi, og það er
merki á hverju bréfi.